All Chapters of ในปกครองของมาเฟีย: Chapter 21 - Chapter 30

#เวลาต่อมา"นี่เธอ เมื่อไหร่คิมจะกลับ นี่มันนานแล้วนะ มันไม่ใช่บ่ายแล้ว นี่มันตอนเย็นแล้ว"เสียงแว๊ดๆ ของผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงห้องรับแขกดังขึ้นมาจนทำให้มะปรางที่อยู่ในห้องครัวถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว เพราะเธอกำลังทำอาหารอยู่เธอจะไปรู้ได้ยังไงว่าทำไมเขาถึงไม่กลับ เผลอๆ คงเป็นเพราะเธอโทรบอกด้วยซ้ำเขาถึงไม่กลับแบบนี้ แล้วถ้าเขาไม่กลับมาจริงๆ เธอไม่รู้เลยว่าจะต้องรับมือยังไงกับผู้หญิงร้ายๆ แรงๆ แบบนี้ผู้หญิงคนนี้จะไม่อาละวาดทำลายข้าวของใช่ไหม ขอให้มันไม่เป็นอย่างนั้นก็แล้วกันนะ"นี่เธอฉันถามไม่ได้ยินหรือไง" เสียงดังเข้ามาในห้องครัว"มีอะไรหรือเปล่าคะ""ฉันถามว่าทำไมคิมถึงไม่กลับมาสักที นี่มันเย็นแล้วนะ""ฉันเองก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ""โอ๊ย ! ไม่ได้เรื่องอะไรเลย !" โวยวายเสร็จก็เดินกระทืบเท้าออกไปไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้จะมาหงุดหงิดใส่ทำไม ถ้าจะมองว่าเธอเป็นแม่บ้าน เธอยิ่งไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปยุ่งอะไรกับเจ้านายเลย ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เคยละลาบละล้วงเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับงานของเขาเลยสักครั้งเขาไปไหนมาไหน จะรู้ได้ยังไงตอนนี้ได้แต่ภาวนาให้เขากลับมาเร็วๆ เธอจะได้ไม่ต้องรับมือกับผู้หญิงคนนี้ แล

#เวลาต่อมา#โรงพยาบาล"นี่เธอ!""......" มะปรางชะงัก ก่อนจะหันมองไปตามเสียง ถึงต้นทางของเสียงนั้นจะไม่ได้เอ่ยชื่อของเธอ แต่ก็พอจะเดาได้ว่ากำลังเรียกเธออยู่ แถมน้ำเสียงก็ยังคุ้นหูอีกต่างหาก"มาทำอะไรที่นี่ แล้วนี่คิมมาด้วยหรือเปล่า""ฉันมาเอายาค่ะ คุณคิมก็ไปทำงานสิคะ เขาจะมากับฉันทำไม""ก็แล้วไป""จะถามแค่นี้หรอคะ""เดี๋ยว...""คะ?""ฉันว่าเธอแปลกๆ นะ สายตาของคิมที่มองเธอ มันไม่ใช่สายตาของคนที่มองคนทั่วไปเลย""คุณคิดมากไปหรือเปล่าคะ""ฉันก็ไม่ได้อยากจะคิดมากหรอก แต่มันก็อดไม่ได้ ดูจากสภาพของเธอแล้ว ก็พอถูไถเอาใส่ได้อยู่เหมือนกัน""คะ??" ทั้งงงทั้งตกใจ ผู้หญิงคนนี้กำลังหมายถึงเรื่องอะไรกัน อย่าบอกนะว่าพูดถึงเรื่องนั้น เรื่องบนเตียง !"ทีแรกฉันก็คิดว่าเธอเป็นแม่บ้านนะ แต่ชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิ""คุณคงเข้าใจผิดไปเอง ฉันขอตัวก่อนนะคะ""เดี๋ยวสิ ฉันยังพูดไม่จบ อย่ามาเดินหนีฉัน เสียมารยาท""ขอโทษค่ะ แต่ฉันว่าเรื่องที่คุณกำลังคุย มันดูไร้สาระ เวลาของฉันมันเหมาะกับการทำอย่างอื่นมากกว่าค่ะ""นี่เธอ !!""ขอตัวก่อนนะคะ ฉันต้องรีบไปแล้ว"พูดจบก็รีบเดินออกไป พยายามไม่ใส่ใจสายตาของผู้หญิงคนนั้นที่กำ

#วันต่อมาเพ้นท์เฮ้าส์หรูอนาคินทร์โทรเรียกคู่ขาเก่าของตัวเอง "มารีน" ให้มาที่เพ้นท์เฮ้าส์เพราะมีเรื่องที่ต้องการเคลียร์ให้รู้เรื่อง พอเธอมาถึงก็ยิ้มร่าออกมาด้วยความดีใจ เพราะคิดว่าอนาคินทร์ยอมยกโทษให้กับตัวเองแล้ว ถึงได้โทรมาให้เธอมาหาถึงที่นี่แต่พอได้เห็นหน้าของมะปราง สีหน้าที่ยิ้มแย้มก็เปลี่ยนไปในทันที เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว"คิมโทรหาให้รีนมาหาที่นี่มีอะไรหรือเปล่าคะ""มีอยู่แล้ว นั่งลงก่อนสิ""ค่ะ" เธอนั่งลงพร้อมกับสายตาที่มองไปยังอีกฝ่ายเป็นระยะๆ ในใจก็คิดว่าเธอจะต้องถูกต่อว่าอย่างแน่นอน เพราะเมื่อวานตัวเองก็แสดงละครได้ดีเลยทีเดียว"ฉันไม่เคยคิดเลยนะ ว่าวันนึงจะต้องมานั่งตัดสินเรื่องของผู้หญิง""อันที่จริงรีนก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนะคะ แค่เธอยอมขอโทษรีนก็พอแล้วค่ะ" เธอตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จออกมาอย่างหน้าด้านๆ เพราะคิดว่ามาเฟียหนุ่มยังไม่รู้เรื่อง มันยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีกอนาคินทร์เปิดคลิปในโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะยื่นให้กับคนตรงหน้าได้ดู ซึ่งมันก็เป็นคลิปจากกล้องวงจรปิด ที่เฉลยทุกสิ่งทุกอย่าง เล่นเอามารีนถึงกับนั่งหน้าซีดเลยทีเดียว"เอ่อ...""ฉันไม่

#หลายวันต่อมา หลังจากที่อนาคินทร์ประกาศตัดขาดไปอย่างชัดเจนวันนั้น ผู้หญิงที่ชื่อมารีนก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรอีกเลย มะปรางรู้สึกว่ามันสบายขึ้นเยอะเพราะไม่ต้องมีใครมาคอยรบกวนหรือทำให้เธอต้องหนักใจ รู้สึกเหมือนได้กลับมาใช้ชีวิตปกติอีกครั้ง"ลาลาลั้นลา ลาล่าลาลั้นลา ~""สบายใจเฉิบเชียวนะ""อุ้ย !"มะปรางสะดุ้งตกใจก่อนที่เธอนั้นจะหันกลับไปมองตามเสียงที่เอ่ยทักขึ้น ไม่รู้ว่าเขามายืนกอดอกมองเธอตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มายืนเงียบๆ ใครบ้างจะไม่ตกใจ"อารมณ์ดีเชียวนะเธอน่ะ""ก็ปกติค่ะไม่มีเรื่องให้ปวดหัว""มัวแต่ร้องเพลง แล้วเมื่อไหร่กับข้าวมันจะเสร็จ ฉันหิวแล้วนะ ใครจะไปอุ้มท้องรอเธอไหว""ก็รีบทำให้อยู่ค่ะ ทำไมวันนี้ถึงจะกินเร็วนักล่ะคะ?""ก็ฉันหิวไง""โอเคค่ะๆ รอสักครู่"ปกติก็เร่งทำอยู่แล้วนะ แต่ครั้งนี้ต้องเร่งทำแบบคูณสอง เพราะเขาดันมาเร่งเธอแบบนี้ แถมไม่ได้บอกก่อนด้วยว่าจะกินข้าวเร็ว เธอก็เลยทำตามเวลาปกติ"ทำปากขยุบขยิบ ด่าฉันอยู่หรือไง""เปล่าค่ะ คิดได้ไงว่าปรางด่า""ก็คิดแบบนี้แหละ""ปรางไม่ได้ด่าค่ะ จะด่าทำไมคะ คุณจ่ายเงินเดือนให้ปรางนี่""เหรอ...""เป็นอะไรคะ เจอหน้าปรางทีไรทำไมชอบหาเรื่อง

เช้าวันหนึ่งที่อากาศแสนจะสดใส มะปรางเดินขึ้นมาบนห้องทำงานของอนาคินทร์พร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาด เพราะวันนี้เธออยู่บ้านทั้งวันคนตัวเล็กเอื้อมมือดึงผ้าม่านให้เปิดออกกว้างให้แสงแดดได้สาดส่องเข้ามา เธอได้กลิ่นตู้ไม้เก่าและหนังสือจางๆ ลอยอบอวลในห้องทำงานของอนาคินทร์ ห้องที่เขามักห้ามเธอเข้ามาโดยไม่ให้เหตุผล นอกเสียจากเธอจะเข้ามาทำความสะอาดเป็นครั้งคราวแต่วันนี้เขาออกไปทำงานตั้งแต่เช้า และเช้ากว่าปกติด้วย เห็นบอกกับเธอว่างานที่กำลังทำอยู่นั้นมีปัญหานิดหน่อยเลยต้องรีบเข้าไปเคลียร์มะปรางเดินช้าๆ พร้อมกับมือถือผ้าเช็ดฝุ่นไว้แน่น ดวงตากวาดมองไปรอบๆ อย่างลังเลพร้อมกับนึกในใจว่าเธอจะเริ่มทำความสะอาดส่วนไหนก่อนดีเฟอร์นิเจอร์เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ โต๊ะทำงานตัวใหญ่ชิดผนัง หน้าจอคอมดับสนิท กองเอกสารถูกจัดเรียงอย่างประณีต ราวกับเขาไม่ต้องการให้ใครแตะต้องเธอเริ่มเช็ดฝุ่นจากชั้นหนังสือไล่ไปเรื่อยๆ ตามโต๊ะทำงานของเขา ตามโซฟา ตามขอบหน้าต่าง จนกระทั่งสะดุดกับหนังสือเล่มหนึ่งที่เป็นเหมือนหนังสือเรียนเก่าๆ ตกอยู่ข้างตู้ เห็นปีพ.ศ.บนหน้าสมุดแล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้าง เพราะมันเป็นปีพ.ศ.ที่เธอยังไม่เกิดเลย