All Chapters of ข้าคือทาสรับใช้ของปีศาจงู: Chapter 1 - Chapter 10

1000 ปีก่อน "หลี่เย่ ข้าจะช่วยท่านเอง!!!""อย่านะ!!! มู่เหลียนฮวา ไม่!!!""ข้าจะช่วยท่านให้หลุดพ้นจากการจองจำที่เจดีย์เหลยเฟิงแห่งนี้ให้ได้ ด้วยชีวิตของข้า!!!"มู่เหลียนฮวาใช้ดาบยาวแทงเข้ามาที่ร่างของตนเองจนโลหิตสีแดงฉานไหลอาบลงพื้นเป็นทางยาว หลี่เย่ที่ถูกจองจำอยู่บนเจดีย์เหลยเฟิง ทำได้เพียงจ้องมองนางด้วยแววตาที่เจ็บปวด!!!เขากับนางเป็นคู่รักกัน นางเป็นมนุษย์แต่เขาเป็นปีศาจงู!!!นางเป็นบุตรสาวของพ่อค้าที่ร่ำรวยในชนบท มีรูปโฉมงดงามเกินสตรีใด อยู่มาวันหนึ่งเป็นวันพระจันทร์เต็มดวงนางได้ขึ้นมาเก็บสมุนไพรที่บนเขาและพักค้างแรมอยู่บนต้นไม้กลางป่าในกลางดึก และได้พบกับเขาในร่างของมนุษย์ที่กำลังบาดเจ็บ เพราะถูกภิกษุนามว่า ไห่ฝู่ ตามล่า และพยายามใช้กริชปราบปีศาจทำร้ายเขา แต่เขาหนีรอดกลับมาได้ และได้รับความช่วยเหลือจากนาง นางดีกับเขามาตลอด จนกระทั่งวันที่นางรู้ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ นางก็ยังไม่เคยนึกรังเกียจเขาเลยแม้แต่น้อย จนวันสุดท้ายของชีวิตนางที่เขาถูกไห่ฝู่จองจำ ก็เป็นนางที่ใช้เลือดบริสุทธิ์ปลดปล่อยเขาให้หลุดพ้น วันนั้นหญ้าเซียนซึ่งสามารถชุบชีวิตคนตายให้ฟื้นขึ้นมาได้เกิดหายไปจากหอเจดีย์เหลยเฟิ

มู่หลันฮวาหันไปถลึงตามองเหยาเว่ย แต่เหยาเว่ยกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ปากก็พร่ำพูดต่อไปไม่ยอมหยุดหย่อน "เช่นนั้นเราต้องส่งคนไปให้เทพเจ้างูกินเช่นนั้นหรือ?""เจ้าค่ะ""ไม่ได้!!! ข้าได้ยินมาว่าท่านมิกินมนุษย์!!!"เหล่าชาวบ้านที่ได้ยินการสนทนาระหว่างเหยาเว่ยและเถ้าแก่ ก็รีบเข้ามาสมทบทันที "เช่นนั้นก็ส่งนางไปเป็นทาสรับใช้ท่านก็ได้""หากท่านอยากกินนางขึ้นมาเล่า""ก็ถือว่าเป็นเวรกรรมของนางเถิด"เหยาเว่ยยกยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจที่สามารถยุยงชาวบ้านได้สำเร็จ มู่หลันฮวาไม่อยากจะสนใจสิ่งใดอีก นางจึงเดินกลับจวนไปเสีย ระหว่างทางก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อหมั่นโถวติดมือไปให้ท่านพ่อของนางด้วย แม้ว่าบิดาจะติดเหล้าติดการพนัน แต่ก็รักนาง ทุกครั้งที่ได้เงินมาก็มักจะซื้อของกินอร่อย ๆ มาให้นาง นางเองก็รู้สึกว่าบิดาคนนี้ก็ดีมิใช่น้อย หากมิติดการพนัน บิดาของนางคงจะเป็นผู้เป็นคนมากกว่านี้ "อาหลันของพ่อ เจ้ากลับมาแล้ว ดูสิพ่อมีสิ่งใดติดมือมาด้วย สุราดอกท้ออย่างดี!!!"มู่หลัวที่เห็นบุตรสาวเดินเข้ามาก็รีบยกจอกเหล้าขึ้นมาทักทายทันที มู่หลันฮวายกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเข้าไปยกจอกสุราที่บิดารินให้ขึ้นมาดื่มจนหมด รสชาต

มู่หลันฮวารู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่ง นางเพียงหายเข้าไปในป่าเพียงหนึ่งคืนเท่านั้น เมื่อกลับออกมา กลับพบว่าตนเองได้กลายเป็นเครื่องบูชายัญเพื่อเซ่นสังเวยให้แก่เทพเจ้าปีศาจงูไปเสียแล้วต้องเป็นฝีมือของเหยาเว่ยเป็นแน่ นางจะต้องเอ่ยสิ่งใดสักอย่างแก่ผู้ดูแลหมู่บ้าน พวกเขาจึงมาจับตัวนางไปเช่นนี้ ผู้ดูแลหมู่บ้านจ้องมองมู่หลันฮวาด้วยสายตาที่นึกเสียดายไม่น้อย เขาเองเคยคิดอยากจะไปสู่ขอนางเข้ามาเป็นอนุที่ในจวนเพราะเขารู้สึกถูกตาต้องใจนางเป็นอย่างมากน่าเสียดายที่เหยาเว่ยเอ่ยปากเรื่องบางอย่างขึ้นมากับเขาเสียก่อนนางหายเข้าไปในป่า บอกว่าจะไปตัดฟืนในป่าใหญ่ ท่านผู้ดูแลหมู่บ้านคอยจับตาดูเอาไว้เถิด หากนางสามารถกลับออกมาได้อย่างปลอดภัย นั่นแสดงว่านางมีบางสิ่งบางอย่างที่เทพเจ้าปีศาจงูต้องการ ท่านคิดดูสิ ในหุบเขาแห่งนั้น มิเคยมีผู้ใดที่เข้าไปแล้วกลับออกมาปกติสักคน หากนางกลับออกมาได้ นั่นเท่ากับว่านางคือผู้ที่ถูกเลือกให้ทำหน้าที่ช่วยเหลือหมู่บ้านของพวกเราเมื่อได้ยินนางเอ่ยเช่นนี้ เขาเองก็จำต้องเห็นดีด้วย จึงนำเรื่องนี้ไปปรึกษาคนในหมู่บ้าน ทุกคนต่างลงความเห็นว่ารอให้นางกลับมาเสียก่อน ค่อยตรวจดูตามร่างกา

หลี่เย่ผละออกจากมู่หลันฮวาทันที ใจของเขาเต้นถี่ระรัวอย่างบ้าคลั่ง นานเท่าไรแล้วที่เขามิได้ใจเต้นอย่างรุนแรงเช่นนี้"ท่านแม่ทัพสวรรค์หรือ?""ขอรับ ท่านแม่ทัพสวรรค์รอท่านอยู่ที่ด้านนอกขอรับ""ข้ารู้แล้ว อาหลันเจ้ารออยู่ที่นี่ อย่าออกไปเพ่นพ่านเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่?""เจ้าค่ะ"มู่หลันฮวารู้สึกเสียดายไม่น้อย อยากเห็นใบหน้าของท่านแม่ทัพสวรรค์ที่มาขัดขวางความสุขของนางยิ่งนัก!!!หลี่เย่เดินออกมาต้อนรับแม่ทัพสวรรค์อย่างนอบน้อม เหตุใดจึงมาพบเขาในยามดึกเช่นนี้กันเล่า หรือว่ามีเรื่องใดเกิดขึ้นกันแน่"คารวะท่านแม่ทัพสวรรค์ เชิญท่านไปดื่มสุราชมจันทร์ในถ้ำของข้าก่อนเถิด""อืม"ท่านแม่ทัพสวรรค์ผู้นี้มีนามว่า อวี้ฉือ เขาคือเทพสงครามที่เผ่ามารและปีศาจต่ำช้าเกรงกลัวเป็นอย่างยิ่ง แม้หลี่เย่จะให้ความเคารพต่อเขาไม่น้อย แต่แท้จริงแล้ว เขากับหลี่เย่ก็นับถือกันเป็นสหายสนิทและดีต่อกันมาโดยตลอด เขานับถือในจิตใจที่สะอาดบริสุทธิ์ของหลี่เย่ยิ่งนักอวี้ฉือเดินนำหลี่เย่เข้ามาบริเวณเก้าอี้ไม้แกะสลักลวดลายงดงามที่เขาเตรียมเอาไว้ เมื่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างจะพบกับบรรยากาศหุบเขาป่าไม้ที่งดงามชวนสบายตา ภายในถ้ำถูกตกแต่

หลี่เย่จ้องมองมู่หลันฮวาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เขาเองก็ไม่เข้าใจตนเองเช่นกันว่าเหตุใดจึงต้องมาหานางในที่ที่อันตรายสำหรับเขาเช่นนี้ หากมีมนุษย์ล่วงรู้ว่าเขาเป็นใคร เรื่องราวจะยิ่งวุ่นวายมากยิ่งขึ้น และความสงบที่เขาเคยมีก็จะมลายหายไปด้วยเช่นกันแต่เขาก็เลือกที่จะมาตามหานาง?หลี่เย่ขยับกายเพียงครั้งเดียวก็สามารถเข้ามายืนอยู่ในห้องนอนของนางได้แล้ว"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าปีศาจกับมนุษย์มิอาจครองคู่กันได้""ท่านก็ให้ข้าอยู่เป็นทาสรับใช้ท่าน คอยปรนนิบัติท่านสิเจ้าคะ ข้าขอแค่ได้อยู่เคียงข้างท่านก็พอแล้วเจ้าค่ะ""เจ้าควรใช้ชีวิตของเจ้าให้ดี""ถ้าจะมาเพื่อเอ่ยวาจาเพียงเท่านี้ ท่านก็กลับไปเสียเถิดเจ้าค่ะ""อาหลัน"หลี่เย่ยื่นมือหนาใหญ่ไปคว้าข้อมือขาวเนียนของนางเอาไว้ ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองสร้อยข้อมือหยกที่สลักภาพใบพัดทั้งสี่เอาไว้บนเนื้อหยกด้วยสายตาที่ตกตะลึงเป็นอย่างมาก นี่มัน!!! คล้ายกับสร้อยข้อมือหยกของมู่เหลียนฮวา "ปล่อยเจ้าค่ะ""เจ้าไปได้สร้อยข้อมือหยกชิ้นนี้มาจากผู้ใด""ท่านพ่อข้าให้มาเจ้าค่ะ เห็นว่าเป็นของตกทอดจากบรรพบุรุษที่มอบให้สตรีตระกูลมู่ติดตัวเอาไว้ ท่านถามทำไมหรือเจ้าคะ?"หลี่เย่ร