All Chapters of ข้าคือทาสรับใช้ของปีศาจงู: Chapter 11 - Chapter 20

เฟิ่งจิ้งรีบเดินทางกลับเผ่ามารเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บตรงบาดแผลที่ถูกทำร้ายจากสร้อยข้อมือหยกเส้นนั้น ในใจของเขารู้สึกแค้นเคืองหลี่เย่ไม่น้อย แต่ทว่าในความแค้นเคืองใจนั้น เขากลับคิดถึงใบหน้าสวยหวานของมู่หลันฮวาขึ้นมาได้ เมื่อคิดถึงนางผู้งดงามราวกับเทพธิดาสวรรค์ กลับทำให้ใจของเขาสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ นางช่างงดงามเกินสตรีใดในใต้หล้า หากได้นางมาครอบครอง เขาจะเป็นใหญ่เหนือผู้ใดในใต้หล้าแห่งนี้ ยามนี้ท้องฟ้าเงียบสงบลงแล้ว ผืนป่ากลับมางดงามดังเดิม ไร้ซึ่งพายุฝนใดอีก มู่หลันฮวากำลังเดินเล่นอยู่กลางป่าใหญ่ บนไหล่สวยของนางมีร่างของหลี่เย่ที่ตอนนี้กลายร่างเป็นเพียงงูสีขาวตัวเล็ก ๆ เกาะอยู่ไม่ห่างกาย มู่หลันฮวาสามารถจับไก่ป่าได้หลายตัว นางจะนำมันมาต้มซุปไก่ในคืนนี้ และแบ่งให้เจียวฟางกินด้วยเมี้ยว!!!มู่หลันฮวาที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ดูสิ่งใดไปเรื่อยเปื่อย ในมือของนางถือไก่ป่าเอาไว้ แต่ทว่าระหว่างทางที่กลับถ้ำ นางได้ยินเสียงร้องของแมวตัวหนึ่งเข้าเสียก่อน "หลี่เย่ ข้าได้ยินเสียงแมว"หลี่เย่ผงกศีรษะพร้อมกับสอดส่ายสายตามองไปโดยรอบ ก่อนจะหันกลับมามองนาง ลำตัวสีขาวสว่างนวลคล้ายไข่มุกราตรีเล

มู่หลันฮวาตื่นขึ้นมาในยามเช้าด้วยความรู้สึกที่หนักหน่วง ร่างกายบอบบางของนางราวกับจะแหลกสลายไปเสียให้ได้ ยิ่งคิดถึงรสสวาทที่แสนเร่าร้อนที่เขาปรนเปรอให้แก่ตนเองเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา ใบหน้าสวยหวานก็ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายเป็นอย่างยิ่งลีลารักของเขาช่างเร้าใจนางเสียจริงเชียว!หลี่เย่เริ่มรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แปลกไปในร่างกายของเขา ทุกคราที่กลายร่างเป็นมนุษย์ในคืนพระจันทร์เต็มดวง ยังไม่ทันถึงรุ่งสางดี เพียงแค่ถึงยามอิ๋น (03.00-04.59) เขาก็ต้องกลายร่างกลับเป็นครึ่งคนครึ่งงูเช่นเดิม แต่ทว่าครั้งนี้ ล่วงเลยเวลามาถึงยามเหม่า (05.00-06.59) เขากลับอยู่ในร่างของมนุษย์ได้ยาวนานกว่าที่เคยเป็นมา มันเกิดสิ่งใดขึ้นกับเขากันแน่?"นายท่านเจ้าขา"เสียงหวานออดอ้อนชวนให้หลงใหลของมู่หลันฮวา เอ่ยเรียกเขาขึ้นมาแผ่วเบา ทำให้เขาละทิ้งความคิดเมื่อครู่ไปเสียหมด แล้วจึงหันไปมองนางที่กำลังเดินเข้ามาหาเขาอย่างไม่รีบไม่ร้อน "มีสิ่งใดหรือ?""เมื่อคืนท่านช่าง ยอดเยี่ยมยิ่งนักเจ้าค่ะ?"คำพูดของมู่หลันฮวาทำให้หลี่เย่รู้สึกเขินอายเป็นอย่างยิ่ง เพราะเมื่อคืนอารมณ์ของเขาพลุ่งพล่านเป็นอย่างมาก จึงจัดหนักจัดเ

หลี่เย่อยู่กับมู่หลันฮวาต่ออีกไม่นานเท่าใดนักก่อนที่เขาจะกลับไปยังหุบเขาตามเดิม มู่หลันฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกคิดถึงเขายิ่งนัก นางไม่อยากอยู่ห่างเขาเลยแม้แต่น้อย อวี้ฉือ ผู้เป็นแม่ทัพสวรรค์ คอยดูแลความสงบเรียบร้อยของทั้งสามเผ่า ยามนี้เขากำลังรู้สึกว้าวุ่นใจยิ่งนัก ตาข่ายสวรรค์ที่คอยปกป้องเผ่าสวรรค์เอาไว้ และเป็นที่กักเก็บวิญญาณชั่วร้ายไม่ให้หลุดลอดออกมาทำร้ายมนุษย์ และสร้างความปั่นป่วนบนโลก แต่ทว่าในยามนี้มันกลับชำรุดเสียหาย ทำให้มีเหล่ามารที่ใจชั่วหลุดลอดออกไปได้หลายตน ทางเดียวที่จะสามารถซ่อมแซมตาข่ายสวรรค์ได้คือการใช้เลือดของผู้มีสายเลือดบริสุทธิ์มาช่วยเสริมสร้างพลังให้แก่ตาข่ายสวรรค์ แต่กฎที่องค์เง็กเซียนฮ่องเต้ทรงตั้งเอาไว้คือต้องผ่านการยินยอมของผู้สืบสายเลือดบริสุทธิ์เสียก่อน เผ่าสวรรค์จะมิบังคับจิตใจผู้ใดเด็ดขาดแต่ทว่าผู้มีสายเลือดบริสุทธิ์ก็มีเพียงมู่เหลียนฮวาและนางก็ตกตายไปเสียนานแล้ว เขาจะไปหาทายาทที่เหลืออยู่ของนางจากที่ใดกันเล่า?ด้านไห่ซือในยามนี้รักษาตัวจนหายดีแล้ว เขาพักอยู่ที่วัดจิ้งฉือบนเขาหนานผิงเป็นการชั่วคราว ในใจของเขายังคงมุ่งมั่นที่จะปราบปีศาจไปให้หมดสิ้น แ

อวี้ฉือรู้สึกผิดหวังในตัวหลี่เย่เป็นอย่างมาก แต่เมื่อได้มองมู่หลันฮวา ความรู้สึกบางอย่างในใจของเขาก็ผุดขึ้นมา ราวกับภาพในอดีตมันย้อนกลับมาในความทรงจำของเขาอีกครั้งหากหลี่เย่ทำผิดเพราะรักใคร่และสมสู่กับมนุษย์ต่างเผ่าพันธุ์ เขาเองก็ผิดเช่นกันเพราะเขาก็หลงรักมู่เหลียนฮวาเช่นเดียวกับหลี่เย่!!!เมื่อคิดได้เช่นนี้ไฟโทสะในใจของอวี้ฉือก็เบาบางลงไปหลายส่วน เขาหันไปเอ่ยกับมู่หลันฮวาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม"เลือดของเจ้าเป็นเลือดที่บริสุทธิ์ หากเจ้ามอบมันให้สวรรค์เบื้องบน เจ้าจะได้พรสามข้อจากองค์เง็กเซียนฮ่องเต้ เพื่อแลกกับการที่เจ้าต้องสละชีพยอมพลีร่างใช้เลือดซ่อมแซมตาข่ายสวรรค์ แต่หากเจ้าไม่ยินยอม สวรรค์เบื้องบนก็ไม่คิดทำร้ายเจ้าหรือบีบบังคับจิตใจเจ้า คงต้องรอปาฏิหาริย์จากเทพเจ้าหลายพระองค์ ให้ช่วยคุ้มครองมนุษย์ให้ปลอดภัยจากปีศาจและมารใจชั่วที่หลุดลอดออกไปจากตาข่ายสวรรค์ให้ได้ ข้าคงบอกเจ้าได้เพียงเท่านี้"อวี้ฉือเอ่ยเพียงเท่านั้น ก่อนจะพุ่งทะยานหายออกไปจากถ้ำ มู่หลันฮวาหันไปมองหลี่เย่ด้วยแววตาที่เรียบเฉย หลี่เย่ที่เห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้าไปโอบกอดนางไว้ทันที "อาหลัน""เล่ามา หากไม่เล่า หัว

"เจ้ามิควรกล่าวหาองค์เง็กเซียนฮ่องเต้เช่นนี้ พระองค์ทรงสูงส่งมากกว่าเจ้ายิ่งนัก""แล้วอย่างไรเล่า หากตัดสินทุกเรื่องอย่างยุติธรรมข้าคงมิกล้ากล่าวหาเช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ""เถียงกับเจ้าข้าเถียงไม่ไหว!!!""ก็ไม่ต้องเถียงสิเจ้าคะ"อวี้ฉือรู้สึกเบื่อหน่ายมู่หลันฮวายิ่งนัก นางช่างแตกต่างจากมู่เหลียนฮวาอย่างสิ้นเชิง มู่เหลียนฮวาเป็นสตรีจิตใจงดงาม เรียบร้อยอ่อนหวาน อ่อนโยนราวกับบุปผาแรกแย้ม และยังมิมีปากมิมีเสียง แต่มู่หลันฮวานั้นมิใช่ นางทั้งหยาบกร้านและปากร้ายราวกับผีเจาะปากนางมาพูด อวี้ฉือหันไปเอ่ยกับหลี่เย่ด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมมากกว่าเดิม "อบรมสั่งสอนภรรยาของเจ้าเสียบ้าง อย่าให้นางเอ่ยวาจาไร้การอบรมสั่งสอนเช่นนี้"หลี่เย่ปรายตามองอวี้ฉืออย่างเย็นชา กล้าว่าภรรยาของเขาถึงเพียงนี้เชียวหรือ!!!"ขออภัยด้วย สามีที่ดีย่อมมิเถียงภรรยา อยู่ใต้คำสั่งของผู้เป็นภรรยา ข้ามิอาจอบรมสั่งสอนนางได้ ข้ากลัวภรรยา ขออภัยท่านแม่ทัพสวรรค์ด้วย"อวี้ฉือเบ้ปากด้วยความดูแคลน หึ!!! เจ้าปีศาจหน้าโง่ "เอาเถิด มู่หลันฮวา เจ้ากลับไปคิดดูอีกครา เรื่องที่เจ้าจะยอมสละชีพเพื่อซ่อมแซมตาข่ายสวรรค์หรือไม่ ข้าจะรอคำตอบจากเจ