บทที่ 6 อยากมีภรรยาหรือไม่?

เจียวฟางที่ขดตัวนอนอยู่บนโขดหิน กำลังจ้องมองมาที่มู่หลันฮวาด้วยแววตาที่ไม่ชอบใจเท่าใดนัก สตรีน้อยนางนี้คิดยั่วยวนนายท่านของเขาแน่ ๆ  

หลี่เย่หมดวาจาจะเอ่ยเสียแล้ว นอกจากนางจะไม่กลัวเขา นางยังแสดงท่าทียั่วยวนเขาอีกด้วย ดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องมองนางอย่างไม่ชอบใจเท่าใดนัก 

"อีกเจ็ดวันข้าจะส่งเจ้ากลับไป"

"ไม่กลับเจ้าค่ะ ข้ายินดีรับใช้ท่าน ข้าไม่กลับหมู่บ้านแล้ว"

"เหลวไหล!!! ข้าใช่เพื่อนเล่นเจ้าหรือ?"

"ไม่ใช่เจ้าค่ะ แต่อีกไม่นานน่าจะได้เล่น...คิกคิก"

หลี่เย่ขมวดคิ้วมุ่น เขาไม่เข้าใจสิ่งที่นางเอ่ยออกมาเลยแม้แต่น้อย นี่เขาคิดถูกแล้วใช่หรือไม่ที่พานางมาที่ถ้ำของเขา 

"เอาเถิด ถึงเวลาหากเจ้าไม่ยอมกลับไป ข้าก็จะโยนเจ้าลงไปทิ้งที่หน้าหมู่บ้านเอง"

"โธ่!!! นายท่านเจ้าขา"

"อย่ามาใกล้ข้า!!!"

"หึ้ย!!!"

"ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร?"

"มู่หลันฮวาเจ้าค่ะ เรียกว่าอาหลันก็ได้"

มู่หลันฮวา!!! มู่เหลียนฮวา 

หลี่เย่จ้องมองนางด้วยแววตาที่ตื่นตระหนกไม่น้อย เหตุใดชื่อของนางจึง แซ่มู่เหมือนกับคนรักของเขา!

"นายท่านเจ้าขา!!!"

หลี่เย่ถูกเสียงเรียกของมู่หลันฮวาทำให้เขาถูกปลุกจากความคิดเหล่านั้น เขาคงฝังใจเรื่องนางมากไป คนแซ่มู่มีตั้งมากมาย มิใช่มีเพียงนางคนเดียวเสียเมื่อไหร่ 

"อาหลัน ในระยะเวลาเจ็ดวันนี้ เจ้าห้ามออกจากถ้ำเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่?"

"ทำไมเล่าเจ้าคะ?"

"อย่าคิดถาม ข้าไม่มีคำตอบให้เจ้า"

"เช่นนั้นข้าจะกินสิ่งใดเล่าเจ้าคะ อยู่แต่ในถ้ำมิมีอาหารเช่นนี้"

"ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าหิวตายแล้วกลายเป็นมลทินติดตัวข้าเสียหรอก!!!"

มู่หลันฮวาเบ้ปากเล็กน้อย ช่างปากคอเราะรายเสียจริงเชียว อีกทั้งยังเล่นตัวเก่งเสียด้วย 

"เข้าใจหรือไม่ หากเจ้าไม่มีสิ่งใดทำ ก็ไปอยู่กับเจียวฟางเสีย"

"งูเขียวน้อยตัวนั้นน่ะหรือเจ้าคะ?"

"ใช่ "

มู่หลันฮวาหันไปมองเจียวฟางที่มองนางด้วยแววตาเย็นชา ดูแล้วงูเขียวน้อยตัวนั้นน่าจะไม่ชอบนางสักเท่าใดนัก

แต่หากอยากได้หลี่เย่ย่อมต้องเข้าหาเจียวฟาง เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางก็ยกยิ้มที่มุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเจียวฟางที่นอนขดตัวอยู่ 

ฟ่อฟ่อ 

เจียวฟางรีบชูคอขึ้นมาขู่นางทันที แต่นางไม่ได้เกรงกลัวเจียวฟางเลยแม้แต่น้อย นางยื่นมือขาวเนียนไปจับเจ้างูน้อยขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เนิบนาบชวนขนลุก 

"อย่าดื้อกับข้าเลยเจ้างูเขียวน้อย ข้าน่ะทำซุปงูอร่อยที่สุด โดยเฉพาะซุปงูเขียว"

เจียวฟางรู้สึกตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก มันเป็นเพียงงูไร้พลังวิเศษ มากสุดก็แค่กลายร่างเป็นคนได้บางครั้งคราวเท่านั้น หากนางคิดจะกินเขาขึ้นมาจริง ๆ นายท่านคงจะช่วยไม่ทัน 

ฮืออออ!!! แงงงงงง

"นายท่านของเจ้าชื่ออะไร?"

"ไม่บอก!!!"

"หืม"

"หลี่เย่!!! ฮืออออ"

มู่หลันฮวามองเจียวฟางด้วยความขบขัน ก่อนจะวางเจ้างูน้อยเอาไว้ที่เดิม นางสอดส่ายสายตามองหาหลี่เย่ที่ยามนี้ได้หายไปที่ใดแล้วก็ไม่รู้ 

มู่หลันฮวาลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินสำรวจโดยรอบอย่างพิจารณา ภายในถ้ำแห่งนี้เย็นสบาย มีเสียงคล้ายสายน้ำไหลผ่าน แน่นอนว่ามันจะต้องมีแอ่งน้ำอยู่ในนี้

เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงตามหาต้นตอของเสียงน้ำไหลมาเรื่อย ๆ  เจียวฟางเองก็รู้สึกง่วงเป็นอย่างยิ่งจึงคร้านที่จะไปสนใจนาง 

มู่หลันฮวาเดินเข้ามาในถ้ำที่ลึกมากขึ้นเรื่อย ๆ  มันลึกราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ไม่นานนักนางก็ได้ยินเสียงคล้ายอะไรบางอย่างกำลังเล่นน้ำอยู่ นางเดินเข้าไปใกล้เสียงนั้นเรื่อย ๆ  เรื่อย ๆ  จนกระทั่งนางเดินมาพบกับน้ำตกขนาดใหญ่ที่สวยงามตรงหน้า มวลน้ำสีเขียวอำพันไหลรินลงมาตามโขดหินดังซู่ซ่า ด้านบนที่มีน้ำไหลผ่านปรากฏเป็นท้องฟ้าสีรุ้งที่งดงามชวนมอง

ภาพของหลี่เย่ที่กำลังดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำ ส่วนหางสีขาวของเขาว่ายเลี้ยวลดอยู่ใต้น้ำ ช่างเป็นภาพที่งดงามไม่น้อย ท่อนบนของเขาที่เป็นมนุษย์ยามที่เปียกชุ่มน้ำไปทั้งร่างช่างเย้ายวนใจนางยิ่งนัก

ยามนี้เป็นช่วงที่งูตัวผู้ทั้งหลายต่างต้องการผสมพันธุ์ แม้เขาจะเป็นปีศาจชั้นสูง มีความรู้สึก มีความคิด แต่อย่างไรเสียเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ชนิดหนึ่ง 

ความปวดหนึบที่เดือยขนาดใหญ่ภายในกายของเขา มันกำลังบอกเขาว่าถึงเวลาที่จะต้องสมสู่กับปีศาจงูตัวเมียเสียแล้ว 

เขาทนเช่นนี้มาหลายพันปี แต่นับวันอาการเช่นนี้มันก็ยิ่งรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ  เขาจึงต้องมาว่ายน้ำเพื่อขับไล่ความร้อนรุ่มและบรรเทาอาการปวดเช่นนี้ให้เบาบางลง 

มู่หลันฮวาเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้า ๆ  ยามนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ หลี่เย่เริ่มรับรู้ได้ว่ามีผู้รุกล้ำ เขาจึงใช้ส่วนหางโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำ และตวัดมาเกี่ยวรัดร่างของมู่หลันฮวาให้เข้าไปหาเขา 

"เป็นเจ้า!!! เข้ามาทำสิ่งใดในนี้!!!"

"เอ่อ ข้าได้ยินเสียงน้ำน่ะเจ้าค่ะ"

"อย่าสอดรู้!!!"

"ข้าเจ็บนะเจ้าคะ หายใจไม่ออก"

หลี่เย่เริ่มรู้สึกว่าเขารัดร่างของนางแน่นเกินไป จึงค่อย ๆ คลายออก และปล่อยร่างของนางทิ้งลงไปในแอ่งน้ำสีเขียวมรกตนั้น 

ตู้ม!!!

งูนิสัยไม่ดี!!!

ร่างของมู่หลันฮวาเปียกชุ่มไปทั้งตัว นางเดินโซซัดโซเซขึ้นมาบนฝั่ง ก่อนจะหันไปมองหลี่เย่อย่างไม่ชอบใจเท่าใดนัก 

ฉับพลันแสงจากดวงจันทร์ด้านบนท้องฟ้าที่อยู่เหนือน้ำตกก็สาดส่องลงมากระทบที่ร่างของเขา ไม่นานนักส่วนที่เป็นงูช่วงล่างก็หายไป เขากลายร่างเป็นมนุษย์อีกครา 

เขาสามารถกลายร่างเป็นคนได้ในคืนพระจันทร์เต็มดวงเช่นนั้นหรือ? !!!

หลี่เย่ในยามนี้ร่างกายเปลือยเปล่าไร้ซึ่งเสื้อผ้าอาภรณ์ปกปิด มู่หลันฮวายกมือขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้ ในหัวของนางคิดเพียงแค่คำว่า 

ใหญ่จัง ใหญ่จัง ใหญ่โว้ยยยย!!!

หลี่เย่รับรู้ได้ว่าถูกนางจ้องมอง เขารู้สึกประหม่าไม่น้อย รีบก้มลงไปหยิบก้อนหินขนาดใหญ่มาปกปิดลำแท่งเอ็นร้อนของตัวเองเอาไว้ ยามนี้มันแข็งชูชันเสียจนเขารู้สึกอับอาย 

มู่หลันฮวารู้สึกกายร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นางจ้องมองเขาด้วยแววตาเป็นประกาย 

"นายท่าน ดูเหมือนตรงนั้นจะมีปัญหา ให้ข้าช่วยดีหรือไม่เจ้าคะ?"

"หุบปาก!!!"

บัดซบ!!! ทุกครั้งที่กลายร่างเป็นมนุษย์ พลังของเขาจะลดลงไปกึ่งหนึ่ง เขาจึงหลีกเลี่ยงที่จะพบกับผู้ใดในคืนพระจันทร์เต็มดวงเช่นนี้ 

"นายท่าน"

"อย่าเข้ามา!!! ถ้าเข้ามาข้าจะฆ่าเจ้า"

หลี่เย่ถลึงตามองมู่หลันฮวา ก่อนจะวิ่งหนีออกไปด้วยความรวดเร็ว เขาจัดการหาเสื้อผ้าที่มีมาสวมใส่เอาไว้ทันที 

มู่หลันฮวาเดินตามมาพบเขาด้วยความเสียดาย อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวก็จะจับงูทำสามีได้แล้ว 

นางครุ่นคิดก่อนจะยกยิ้มตาหยี ทุกสิบห้าวันเขาจะกลายร่างเป็นคน เอาเถิด นางรอได้!!!

"นายท่าน หิวหรือยังเจ้าคะ"

"ข้าหากินเองได้ เจ้าจะไปทำสิ่งใดก็ไปเถิด"

"ข้าไม่มีสิ่งใดทำเจ้าค่ะ"

"ก็หาทำเสียสิ!!!"

"ข้าไม่รู้จะทำสิ่งใดนี่เจ้าคะ"

"นี่เจ้า!!!"

"นายท่าน"

"มีสิ่งใดอีก!"

"ท่านอยากมีภรรยาเป็นมนุษย์หรือไม่เจ้าคะ? ข้าพร้อมพลีกายรับใช้ท่านนะเจ้าคะ"

หลี่เย่กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เขาพยายามเบือนหน้าหนีนาง ยามนี้เรือนร่างของนางเปียกชุ่มไปทั้งตัว เผยให้เห็นเรือนร่างของสตรีที่งดงาม เขาเองแม้จะไม่เคยแตะต้องสตรี แต่ยามนี้มันอันตรายยิ่งนัก เขาอยากสมสู่ที่สุด เขาทรมานเหลือเกิน

"ยามนี้เป็นช่วงเวลาที่เหล่างูตัวผู้จะสมสู่กับตัวเมีย"

หลี่เย่หันขวับมามองนางทันที 

"เจ้ารู้ได้เช่นไร?"

"ข้าอ่านเจอในตำรามาน่ะเจ้าค่ะ ดูแล้ว ท่านก็คงต้องการไม่น้อย"

"ข้าไม่ต้องการ ข้าเกิดมาเพื่อบำเพ็ญเพียรเป็นสัตว์เทพเพียงเท่านั้น"

"อ้อ"

"ออกไป!!!"

"เจ้าค่ะ"

มู่หลันฮวาทำทีเป็นเดินจากไป แต่เมื่อเขาเผลอนางก็หันหน้ากลับมา พุ่งเข้าไปหาเขาทันที มือเรียวสวยจับหมับเข้าไปที่แท่งเอ็นร้อนของเขาจนเต็มมือ หลี่เย่ถลึงตาเบิกโพลงจ้องมองนางอย่างไม่เชื่อสายตา 

"เป็นสัตว์เทพก็มีภรรยาได้นี่เจ้าคะ"

"เอ่อ..."

"ข้า..."

"นายท่านขอรับ แม่ทัพสวรรค์มาขอพบท่านขอรับ!!!"