All Chapters of The Hidden Castiglione Heirs: Chapter 81 - Chapter 87

AT LAST Pulling out my medical license means I can't apply to any hospital as an obstetrician. That means I just lost my job. Maybe this is my karma? Again? For being selfish, for making people in trouble because of me, and for hurting everyone. Especially Khairro. Wala na akong mukhang ihaharap sa kanya. He will probably get hurt once he discovers this scandal I did. Nang makarating ako sa opisina ay isa-isa kong inayos lahat ng gamit ko. They didn't even give me a day bago man lang umalis. They want me out now. Sa ngayon kaylangan ko munang mapag-isa, isipin kung ano nga ba ang dapat kong gawin, dahil pakiramdam ko ay wala na akong tamang nagawa sa buhay ko. Agad akong dumiretso sa condo ko para magpahinga. I just lost my job. I don't have a plan B. I can't ask help from my parents nor from my sister. At kahit na gusto kong puntahan si Khairro at magsumbong sa kanya ay hindi ko magawa. Kung gagawin ko iyon ay parang ang kapal naman ata ng mukha ko. 'Oh god,

LAST 'Choose what your heart really wants...' 'Choose what your heart really wants...' 'Choose what your heart really wants...' Keizer is right―I should choose what my heart really wants. At alam ko kung sino na talaga ang gusto ng puso ko. Nang makaalis si Keizer ay agad rin akong sumakay sa sasakyan ko at dumiretso papuntang bahay ni Khairro. This is a now or never. I want Khairro to know that my heart chose him. Gusto kong malaman niya na hindi lang ang puso ko ang pumili sa kanya. Nang makarating ako sa tapat ng bahay niya ay agad akong nag-doorbell, pero kahit anong pihit ko ay walang Khairro ang nagbukas ng pinto. Wala naman na akong nagawa kung hindi ilagay ang pin code ng bahay niya na ibinigay niya sakin. Pagpasok ko sa loob ay wala pa rin akong Khairro na nakita―pumunta ako sa sala pero wala pa rin siya. Kahit sa kusina o bathroom ay wala siya. Kaya naman dali-dali akong naglakad papuntang second floor para tignan siya sa kwarto niya. Nang buksan ko ang pinto ay l

THE NEW START (A/N: KHAIRRO'S POV WILL START HERE―ENJOY) Damn, how many years has it been? 2 years? I didn't even notice na dalawang taon na ang lumipas. Parang umihip lang ang hangin, tapos ngayon ay nasa Pilipinas na ulit ako. It feels unreal. I thought even if I was in Minnesota, I'd have a great time, even though that's not what I really want. Pero sa mga araw na lumilipas ay parang parusa ang pagtratrabaho ko doon. Hindi ko nga alam kung bakit umabot pa ako ng dalawang taon doon. But now, I am back in this country, the country where I thought escaping would resolve everything. Pagod akong lumabas ng sasakyan ng makarating ako ng bahay―simula ng makauwi ako ng Pilipinas ay trabaho agad ang inatupag ko. And now I'm home, not in my house but in my parents. Tsk. I was actually planning to stay at my house, but I feel guilty leaving my parents alone when my siblings are gone. They flew to the state a few years ago. "Mom? Dad, I'm home," tawag ko sa kanila ng makarat