CHAPTER 5 ผู้ชายในฝัน...ฝันร้าย

        เสียงดนตรีในผับดังอื้ออึง แต่ในมุมมืดของโซฟาตัวหนึ่งชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตดำเพียงแค่จ้องแก้วเหล้าตรงหน้าเงียบๆ

ไลอ้อนกระดกวิสกี้ในมือขึ้นจิบอีกครั้ง แอลกอฮอล์ไหลผ่านลำคอ แต่กลับไม่สามารถทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้เลย

ตั้งแต่เดินออกจากเพ้นท์เฮาส์เขาก็พยายามคิดว่าเขาต้องไม่รู้สึกต้องใจแข็ง ต้องทำให้อัญญารู้ว่าเขาไม่คิดอะไร ไม่ผูกพันไม่หวั่นไหว

เสียงส้นสูงเดินเข้ามาใกล้ ก่อนที่หญิงสาวในชุดรัดรูปจะนั่งลงข้างๆ ส่งสายตาเชิญชวนอย่างเปิดเผย

“มากับใครคะคืนนี้ หรือมาคนเดียว?” เธอเอ่ยเบาๆ พร้อมวางมือลงบนต้นขาของเขา

ไลอ้อนเหลือบตามองเธอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะยกมือขึ้นจับข้อมือเธอออกอย่างสุภาพ

“ไม่” เขาตอบเรียบๆ แล้วหันกลับไปมองแก้วเหล้าตรงหน้าเหมือนเดิม

“ไม่ให้นั่งด้วยหรือคืนนี้ไม่มีใครมาด้วย?” เธอยังทำใจดีสู้เสือเพราะรู้จักคนตรงหน้าว่าเขาคือใคร ผู้หญิงก็อยากทอดกายให้เขา

“ออกไปให้ห่างจากผม”

หญิงสาวชะงักก่อนจะยิ้มแห้งๆ แล้วลุกเดินจากไปเงียบๆ

“กูไม่ควรรู้สึกกับเธอ” เขาพึมพำกับตัวเองเสียงเบาจนแทบกลืนหายไปกับเสียงเบสของเพลง

แต่ต่อให้ไม่ควรต่อให้พยายามหนีมากแค่ไหน ใจเขาก็ยังเผลอกลับไปอยู่ข้างเธอทุกครั้งที่หลับตา ขนาดไม่ยอมกลับไปเจอหน้าอัญญาแต่ยิ่งหนีกลับยิ่งคิดถึง

.

ไลอ้อนที่พึ่งกลับมาจากการประชุมที่กินเวลาลากนานมาถึงสองทุ่มก็นั่งลงที่โซฟาตัวยาวพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อออกเอาไว้หลวมๆ อัญญาจึงได้เอาแก้วน้ำเปล่ามาวางไว้เบื้องหน้าของชายหนุ่ม

“จะมาทำไมไม่บอกคะ อุ้ยย”

“อืมมม หอม” เขาเริ่มติดกลิ่นของอัญญาจนไม่อยากเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหน

“ขอได้ไหม”

“คุณไลอ้อน อือออ”

ทุกครั้งที่เขามาหาเธอทุกอย่างต้องจบลงที่เตียง เหมือนว่าเขาเห็นเธอเป็นที่ระบายเท่านั้น ไม่เคยสนใจว่ารู้สึกยังไง แต่เธอเลือกแบบนี้เองจะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ได้

ไลอ้อนดึงเครื่องป้องกันทิ้งถังขยะและเดินเข้าห้องน้ำ เขาใช้น้ำชโลมตัวเพื่อระบายความหงุดหงิด เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ในแต่ละวันจะคิดถึงใบหน้าของอัญญาจนไม่เป็นอันทำงาน

“ทำไมยังไม่นอน”

“อัญญารอส่งคุณกลับบ้านค่ะ”

เขาไม่เคยนอนค้างที่นี่เลยสักครั้ง

“ฉันจะค้างที่นี่” เขาเดินผ่านหญิงสาวไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้าง

อัญญาไม่อยากเชื่อว่าเขาจะค้างกับเธอที่นี่เพราะเขาบอกไม่ชอบนอนค้างกับใคร จึงเดินไปหยิบหมอนจะออกไปนอนที่โชฟาด้านนอกแทน

“จะไปไหน”

“อัญญาจะไปนอนข้างนอกค่ะ”

“นอนอยู่นี่แหละทำเหมือนไม่เคยนอนด้วยกัน” เขาคว้าตัวอัญญาเข้ามากอดและยกขาพาดตัวหญิงสาวไว้ กลิ่นยาสระผมลอยมาแตะจมูกเขา ทำให้คืนนั้นเขานอนหลับสนิทตลอดทั้งคืน

อัญญาที่ตื่นขึ้นมาก็ได้ทำอาหารไว้ให้กับชายหนุ่มแล้วเรียบร้อย ถึงแม้ว่าเขาชอบปฏิเสธก็ตาม

“อัญญาเตรียมกระเป๋าไว้ให้คุณแล้วค่ะ มาทานข้าวเช้าก่อนไหม”

“ฉันไม่ชอบทานข้าวเช้า”

“อัญญาใส่ปิ่นโตให้ไหมคะ” เธอไม่ละความพยายามเขาชอบดื่มกาแฟตอนเช้า แต่มันไม่ดีต่อร่างกายเท่าไร

“ไม่ต้องเสียเวลา”

ไลอ้อนกลับบอกปฏิเสธไปซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่มีเสียงกริ่งหน้าห้องดังชายหนุ่มจึงได้คิดที่จะไปทำงานเลย อัญญาได้เดินไปส่งพร้อมกับเปิดประตูให้คนที่รออยู่ด้านนอกเข้ามาซึ่งคนที่เข้ามาในห้องของอัญญาก็คือนินนี่นั้นเอง

นินนี่ที่ได้เห็นหน้าตาหล่อเหลาของชายหนุ่มทั้งยังแต่ตัวดูดี เธอก็รับรู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มต้องเป็นคนที่เลี้ยงดูอัญญาอยู่แน่นอน

ผู้ชายตรงหน้าของเธอเขาคือไลอ้อน อิงครัต ซึ่งไม่มีใครไม่รู้จัก นินนี่ยืนนิ่งจ้องใบหน้าของเขาไม่วางตา

เธอพอจะรู้จักชื่อเสียงจากการที่ชายหนุ่มเข้าสังคมอยู่บ้าง นินนี่ที่ได้รู้ว่าคนที่เลี้ยงอัญญาเป็นถึงใครก็รู้เจ็บใจเป็นอย่างมากที่อัญญามักจะได้สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตทั้งที่เธอไม่ต้องดิ้นรนอะไรด้วยซ้ำ

“อัญญาชวนเพื่อนมาทำรายงานค่ะคุณไม่ว่าอะไร

นะคะ”

“ตามสบาย” เขารีบเดินออกมาเพราะไม่ชอบสายตาของผู้หญิงคนนั้น อัญญาคบเพื่อนแบบนี้ไปได้ยังไง ผู้หญิงคนนั้นน่าเกลียดที่กล้าใช้สายตาอ่อยเขาแบบไม่เกรงใจอัญญา

“ว่ายังไงเขาเป็นคนเลี้ยงเธอเหรอ เล่ามาให้หมด”

“อืม คืนนั้นเขาเป็นคน...”

นินนี่อยากกรีดร้องส่งมันไปให้เสี่ยแก่ๆ แท้ๆ ทำไมถึงได้ไปเจอกับคุณไลอ้อน แถมเขายังเลี้ยงดูอัญญาซื้อเพ้นท์เฮาส์ราคาหลายสิบล้านให้อัญญาแบบไม่มีเงื่อนไขอะไร

“ของเล่นคนรวยอ่ะเนาะเขาคงไม่ได้จริงจังอะไร ใครๆ ก็รู้ว่าเขาเจ้าชู้แค่ไหน”

“พอรู้มาบ้าง” แต่ช่วงนี้เขาไม่ได้ควงใครเป็นพิเศษนอกจากเธอ

“อย่าหวังเลยว่าเขาจะหยุดอยู่ที่เธอผู้ชายรวยๆ ต้องเหมาะกับคนฐานะดีเหมือนกัน” อย่างเช่นผู้หญิงแบบเธอ คิดหาทางจะเข้าหาเขาอย่างไรดี นินนี่มั่นใจในความสวยของตัวเอง ว่าต้องมัดใจไลอ้อนอยู่หมัด พ่อคงช่วยเธอได้แน่

“หวังว่าเขาจะรักน่ะสิฝันไปเถอะ”

“อัญญารู้ว่าเราฐานะแตกต่างกันแค่ไหน”

“ฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่าคุณพ่อตามนะ” พอเข้ามาในรถได้นินนี่รีบต่อสายหาคุณพ่อทันที รอสายไม่นานพ่อของเธอกดรับสาย

“มีอะไรนินนี่”

“คุณพ่อเคยร่วมงานกับคุณไลอ้อน อิงครัตไหมคะ”

“อืม ทำไม” คนนี้คือหุ้นส่วนของเขาเองถึงแม้จะเข้ามาถือหุ้นอันน้อยนิด เพื่อช่วยพยุงธุรกิจของเขาให้อยู่รอดแต่หนุ่มรุ่นลูก ก็ยังมีเมตตาช่วยเหลือเขา

“หนูอยากเจอเขาคุณพ่อช่วยนินนี่หน่อยนะคะ”

“ลูกรู้ไหมเขาเป็นใคร เขาเป็นคนที่ใครก็ไม่กล้าจะสั่งเขา”

“เวลาคุณพ่อออกงานก็ชวนนินนี่บ้างสิคะเผื่อจะได้เจอหน้าเขา” เธอเพ้อฝันหากได้เขามาครอบครอง เธอจะเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุดที่ได้ชายหนุ่มาครอบครอง

“ลูกคิดจะทำอะไรคุณไลอ้อนไม่ใช่คนที่ลูกจะเล่นด้วยได้” เขาเตือนลูกสาว

“หนูเอาอยู่ค่ะคุณพ่ออย่าขัดใจหนู” นินนี่ตัดสายทิ้งเพราะไม่ชอบเวลาถูกใจ คิดหาวิธีจะเข้าใกล้ไลอ้อนให้ได้

ด้านอัญญาที่คิดจะขายของและได้การอนุมัติจากไลอ้อนเธอก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ไม่ได้ถูกชายหนุ่มปิดกั้นขนาดที่จะไม่ให้เธอทำอะไรเลย เธอเริ่มจากการโพสต์ขายของและแพ็คของเล็กๆ น้อยๆ แต่มันก็ทำให้เธอมีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำเป็นอย่างมาก ดีกว่าการต้องอยู่เฉยๆ เป็นไหนๆ เสียอีก

“ครีมตัวนี้ช่วยบำรุงผิวให้กระจ่างใส” เธอพูดผ่านหน้ากล้อง ซึ่งความน่ารักทำให้คนเริ่มเข้ามาติดตามและอุดหนุนสินค้าของอัญญา โดยเฉพาะผู้ชายที่เข้ามาแซวเล่น บางคนเปย์ของขวัญราคาแพงให้อัญญา

‘สวยขนาดนี้พี่ยกให้ใจ’

‘ที่นั่นที่ไหนใช่ที่รักหรือเปล่า’

‘พี่เหมาหมดเลยรวมถึงแม่ค้าด้วย’

‘อย่ายิ้มได้ไหม น้องก็รู้ว่าพี่มีใจรักเขา’

‘มาตามหาผัวจากไลฟ์นี่’

คอมเมนต์มากมายเริ่มทำให้อัญญากลายเป็นขวัญใจของแอปพลิเคชั่นเวลาขึ้นไลฟ์สด ทำให้เธอดีใจไม่น้อยที่เริ่มหาเงินได้เอง