เปลืองน้ำหมึก

โจวหรงเฉิงหยิบยกพกของตนขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะเลื่อนไปตรงหน้าของนาง สีหน้าของเขาก็ยังคงเรียบเฉยเช่นเดิม จนลู่จื้อต้องเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่าให้นางเพื่ออันใด

"พกไว้กับตัว พี่ชายเจ้ากับเด็กที่เหลือล้วนสอบผ่านกันทุกคน"

“หากเป็นค่าอาหาร เห็นจะมากเกินไปเจ้าค่ะ ข้ารับไว้ไม่ได้” นางเลื่อนคืนส่งให้เขาไป โดยไม่ได้สนใจดูเลยว่าหยกหน้าตาเป็นเช่นใด

“ข้าให้เจ้าแล้วก็รับไว้เถิด อย่าได้ทำหายเก็บเอาไว้ให้ดี” เขาหยิบยกมาผูกที่ข้างเอวของนาง โดยไม่เอ่ยถามความสมัครใจ

“ทำอันใดของท่านเจ้าคะ” นางร้องถามออกมาด้วยความตกใจ

เสียงที่ดังไม่น้อย ทำให้เสี่ยวถิงที่นอนอยู่หน้าห้องร้องถามขึ้น “คุณหนูมีอันใดหรือเจ้าคะ”

“ไม่ ไม่มี” นางรีบร้องบอกด้วยกลัวว่าเสี่ยวถิงจะเข้ามาเสียก่อน

พอหันมาเห็นโจวหรงเฉิงยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ นางก็โกรธจนดึงหยกพกที่เขาเพิ่งจะผูกให้ทิ้ง แต่มือของโจวหรงเฉิงเร็วกว่าเล็กน้อย เขาจับมือของนางไว้แน่น

“ผูกไว้เช่นนี้เข้าใจหรือไม่ หากครั้งหน้าข้าเจอเจ้า แต่ไม่เห็นหยก หึหึ...” มีเพียงเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ยังคงดังข้างหูของนาง แต่ตัวของคนหายออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้ว

“ท่าจะเป็นประสาท” ลู่จื้อดึงหยกพกโ