All Chapters of เพียงเศษใจ: Chapter 71 - Chapter 80

 ตะวันตกดินแล้วแต่สองพ่อลูกยังไม่กลับมาเลย อารดาร้อนใจทว่าไม่ได้โทรตามเพราะคิดว่าเขาอาจจะยุ่งอยู่ เธอเฝ้ารออย่างอดทน กระทั่งรถของสามีแล่นเข้ามาจอด เขาหิ้วถุงมาเต็มสองมือ กลิ่นขนมนมเนยลอยมาให้เธอได้สัมผัส และแม้จะรู้อยู่แล้วว่าเขาไปบ้านเพียงฟ้ามา แต่สุดท้าย เธอก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจ“แม่อุ่นค้าบ”“ครับคนเก่ง เป็นยังไงบ้าง ทำขนมช่วยแม่ฟ้าเหนื่อยไหมเอ่ย”“ไม่คับ! วันนี้พ่อช่วยเราด้วย พ่อแพ็กขนมเก่งที่สุดเลย”อารดาเผลอสบตาสามีไปหนหนึ่ง เธอยิ้มให้เขา ยิ้มให้ลูกชาย แต่รอยยิ้มนั้นไม่สดใสจนศรัณรับรู้ได้“ไปอาบน้ำแล้วค่อยลงมากินมื้อค่ำนะจ๊ะ”“คับผม!” เด็กชายรับคำแล้ววิ่งขึ้นเรือนอารดาไปรับของจากสองมือของสามี มีขนมอบติดมือมาไม่น้อย“วันนี้คงไม่ต้องกินข้าวแล้วมั้ง รัณกินขนมก็คงอิ่ม”“งอนผมเหรอ ผมไม่ได้อยากไปนะ น้าชุนไม่ว่าง ผมเลยต้องไปแทน”เธอยักไหล่ หิ้วถุงขนมไปวางที่กลางโต๊ะใต้ถุนเรือน น้ามาลาโผล่หน้าออกมาดู หยิบบราวน์นี่ไปชิ้น

“พอเถอะ พี่กลับไปได้แล้ว ฉันต้องไปอาบน้ำ ฉันเหนื่อย”“เหนื่อยเหรอ นี่ทำงานในสวนจริงๆ ใช่ไหม”อรุณฉายสูดน้ำมูกฟืดๆ ลุกจากแคร่แล้วผายมือให้พี่สาวดูสภาพตัวเอง“ฉันทำทุกอย่างเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเอง”“ถ้าไม่อยากใช้เงินพ่อแม่ เธอก็น่าจะบอกพี่สิ”น้ำตาของอรุณฉายร่วงเผาะ เธอจะเอาเงินจากพี่สาวได้อย่างไร“ฉันนัดผัวพี่มาที่กระท่อม ฉันอ่อยเขา ฉันทำทุกอย่างเพื่อทรยศพี่ แต่สวรรค์ไม่เป็นใจ คนที่มาคืนนั้นไม่ใช่เขา และฉัน...ท้องกับผู้ชายคนนั้น! สวรรค์ลงโทษฉันเพราะฉันเลว พี่รู้อย่างนี้แล้วก็ไปซะ! อย่ามาที่นี่ อย่ามาสงสารฉัน ยิ่งพี่มาพูดดี มาทำดีกับฉัน ฉันยิ่งทรมาน ยิ่งตอกย้ำว่าฉันเลวแค่ไหน ได้โปรด...ไปเถอะพี่อุ่น อย่ามายุ่งกับฉันเลย ไปซะ!”อารดาอยากจะทรุดลงทั้งที่นั่งอยู่ อรุณฉายพูดอะไรออกมารู้ตัวบ้างไหม มันจุก มันอึ้ง มันเจ็บ แต่มันยังทนได้ เพราะความจริงเสียยิ่งกว่าจริงคอยย้ำเตือนเอาไว้ ว่าคนที่มาหาอรุณฉายไม่ใช่ศรัณ ไม่ใช่สามีของเธอพี่สาวคนดียังมิได้กลับไป ยามที่น้องสาวหนีเข้าห้องน้ำ

“ถ้าไม่พูดให้ฉันคิด ฉันก็คงไม่คิดหรอก ถ้าจะผิด เราก็ผิดทั้งสองคน”“ครับ ผมขอโทษที่พูดแบบนั้น ขอโทษที่พูดไม่คิดให้คุณต้องเจ็บ”พอได้ยินคำขอโทษ หัวใจในอกก็เหมือนได้รับยารักษาแผล เธอเงียบไปหลายนาที ก่อนเอ่ยอีก“ฉันรู้ว่ารัณต้องจ่ายค่าเลี้ยงดูให้เพียงฟ้า มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องนั่นแหละ แต่รู้ไหม ถึงจะรู้อย่างนั้นแต่ฉันก็เจ็บอยู่ดี เมื่อไหร่...ผู้หญิงคนนั้นจะไปจากที่นี่ ไปไกลๆ จากรัณ ฉันคิดอยู่แค่นี้จริงๆ”“เธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เพิ่งหายป่วย และลูกของเธอก็อยู่นี่ เธอคงไม่ไปไหนอีกแล้วคุณอุ่น”“เหมือนรัณกำลังแก้ต่างให้เธอนะ”ศรัณยกมือยอมแพ้ เขาไม่อยากคุยกับอารดาแล้ว หล่อนคอยแต่จะหาเรื่องเขาตลอดเลยอารดาทิ้งร่างลงฟูกนอนเมื่อเห็นท่าทีของสามี วันนี้เธอทำตัวแย่เสียจริง เขาคงรำคาญกระมัง เธอหยุดตัวเองไม่ได้ ทำไมเป็นคนแบบนี้นะอารดา“ขอโทษที อารมณ์ฉันไม่ปกติน่ะ รัณไปอาบน้ำเถอะ จะได้ลงไปกินข้าวกัน”เธอแนะเพียงเท่านั้นแล้วหลับตาลงเสีย พยายามสงบจิตใจ ทั้งเรื่องเพ

ชนนท์พยักหน้าหงึกๆ รับปิ่นโตมาถือไว้“เคยไปหนหนึ่ง ตอนไปดูราที่กอกล้วยให้ย่าน่ะ แล้วยังไง เอาให้ใคร”“เอ่อ...น้องสาวพี่เอง”“หา!?” หัวใจของชนนท์เต้นถี่ระรัว เพียงเพราะได้ยินว่าใครที่กำลังรอปิ่นโตนี้อยู่“เหมือนจะเคยเจอกันแล้วนี่ ใช่ไหม”“จริงหรือตานนท์ เคยเจอแม่หนูนั่นด้วยเหรอ”“ครับ เอ่อ...เธอเคยมาบ้านเราตอนที่พี่รัณกับพี่อุ่นยังกักตัวอยู่ท้ายสวนน่ะ แล้วตอนที่ผมไปอยู่บ้านย่า เธอก็มาอยู่กับย่าช่วงหนึ่ง”“อ้อ...อย่างนี้นี่เอง” มาลาพยักหน้าเออออ “งั้นก็ไป เอาปิ่นโตไปส่งให้หน่อย แล้วจะไปกินเบียร์ที่ไหนก็เรื่องของแก”“ฝากด้วยนะนนท์ มีผัวเมียคู่หนึ่งเฝ้าสวนให้ย่าน่ะ ถ้าไม่เห็นออมก็ฝากปิ่นโตไว้กับพวกเขานะ”“ครับพี่”ชนนท์รับคำแล้วทำเป็นเดินเอื่อยๆ ไปขึ้นรถ ราวกับมิได้รีบร้อน ทว่าพอสตาร์ตรถได้ก็พามันแล่นเข้าสวนให้ไว ขับรถไม่กี่นาทีก็ถึงทางเข้าสวนย่า เขาเปิดประตูรั้วไม้เตี้ยๆ ที่กั้นไว้แล้วเดินไปตามทางเด

ชนนท์พยายามแล้วที่จะไม่เอื้อมมือไปหาอรุณฉาย แต่เขาอดไม่ได้ แม้ว่าวันนี้หล่อนมิใช่สาวเอวบางร่างเล็ก แต่เป็นสตรีที่มีหน้าท้องป่องนูน แต่เชื่อเถอะ ความเป็นสตรีเพศของอรุณฉายยังรุกล้ำกล้ำกลายความเป็นชายของเขามิหยุดหย่อน หล่อนดูยั่วยวนทั้งที่มิได้แต่งหน้าแต่งตาด้วยซ้ำ“จะทำอะไร! ปล่อยนะ!”“เธออยากได้เงินนี่ ฉันมีไง แต่ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนหน่อยนะ”อรุณฉายตาเบิกโต ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาต้องการอะไร เขารุกเธออย่างรวดเร็ว จูบเธอเน้นๆ แทรกเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปาก ทั้งดูดชิมลิ้มรสมิให้เธอได้มีเวลาเอ่ยปฏิเสธ ร่างเธอถูกกอดไว้ มันอึดอัดเหลือเกินเมื่อมีหน้าท้องป่องนูนคั่นกลาง เธอยังมึนงงอยู่ ไม่ได้อยากอ้าปากรับรสจูบ แต่ของมันเคยๆ แทบไม่ต้องฝืนใจอะไรด้วยซ้ำ เธอไม่ได้จูบกับผู้ชายมากี่เดือนแล้วนะ ครั้งสุดท้ายก็ตอนที่ได้ลูกคนนี้มากระมัง“ยะ...อย่า พอ...พอได้ไหม พอเถอะ...” บอกเขายามที่ปากอุ่นๆ ซุกไซ้อยู่ข้างลำคอ ไรหนวดเขาทิ่มตำผิวเนื้ออ่อนบริเวณนั้น ทว่าแทนที่เธอจะเจ็บ กลับรับรู้ถึงความซ่านสยิว มือเขายิ่งไม่อยู่เฉย มันลากไล้เวียนวนอยู่แถวพุ่ม