Tous les chapitres de : Chapitre 81 - Chapitre 90

“ให้น้าชุนพาไปไหม ตลาดอยู่ใกล้แค่นี้เอง”อารดาส่ายหน้าตอบน้ามาลา เธอกำลังกลัวอยู่ ถ้าไปถึงแล้วพวกเขานอนกอดกันอยู่บนเตียงล่ะ เธอจะทำอย่างไร เธอคิดได้ร้อยแปดนั่นแหละ“นี่เพิ่งสองทุ่มเอง หนูขึ้นไปรอบนห้องเถอะ น้าจะลองโทรหาเพียงฟ้าอีกที บอกให้รัณรีบกลับนะ”“ค่ะ...น้า” เธอรับคำอย่างเพลียๆ แล้วขึ้นไปนอนรอบนห้อง เธอเผลอหลับไปเพราะอาการปวดศีรษะ ตื่นมาอีกทีสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว และศรัณยังไม่กลับมา เธอโทรหาเขาแต่เขาไม่รับ มีเพียงข้อความที่ส่งมาทางแชตไลน์ เขาไม่ใช่คนส่งข้อความนี้ เพราะคนที่ส่งมาบอกว่าตัวเองชื่อเพียงฟ้า‘เขาไม่สบาย กินยาแล้วหลับไป ฉันไม่อยากปลุก ให้เขาค้างที่นี่เถอะ’อารดาพูดไม่ออก เพราะภาพถัดมาคือภาพที่ศรัณนอนอยู่บนเตียงของเพียงฟ้า เขาดูไม่เหมือนคนป่วยสักเท่าไหร่ ทว่าดูเหมือนคนหลับสนิทจริงๆ‘บอกให้เขากลับมาเดี๋ยวนี้!’ เธอพิมพ์ข้อความโต้กลับไป หัวใจเต้นถี่รัวๆ สมองคิดไปร้อยแปดเรื่องเขากับเพียงฟ้า‘สงสารเขาบ้าง เขาเหนื่อยและไม่สบาย ฉันเองก็ง่วงมากแล้ว แค่นี้นะ’

[19]คือความสัมพันธ์_______________ เช้าวันนี้ว่าที่คุณแม่ไม่ค่อยสดใสนัก เมื่อคืนเธอเฝ้าไข้อารดาแทบไม่ได้นอนเลย เจ้าหล่อนไข้ขึ้นอีกรอบตอนใกล้ตีสอง บอกแล้วว่าเธอไม่ใช่น้องสาวที่รักพี่สาวมากมาย แต่ ณ ตอนนั้น ถ้าเธอไม่ช่วยดูแล แล้วใครจะช่วยล่ะ เขาถึงได้พูดกันว่าเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ณ จุดจุดหนึ่งที่เธอตั้งสติได้มาก คิดได้มากกว่าที่อรุณฉายคนเดิมเคยคิด เธอก็ตระหนักว่าการเป็นคนดีๆ ก็ไม่ได้ยากอะไร ทำแล้วไม่ได้เสียหาย และยังได้รับคำขอบคุณไม่หยุดปากจากคนเป็นพี่ด้วย“ถึงแล้ว เข้าบ้านเถอะ” เธอชี้ให้ดูเรือนไม้ของพี่เขย ใต้ถุนบ้านเหมือนไม่มีใครอยู่ อารดายังเกาะแขนเธอไว้ราวกับไม่อยากกลับเข้าบ้าน “ไปเถอะน่า ฉันรีบ” บ่นว่าแล้วรุนหลังพี่สาวให้เดินเข้าบ้าน อารดายังไม่ยอมก้าวขา“เอารถพี่ไปสิ กุญแจอยู่ข้างบน” แนะน้องด้วยหวังดีแต่เจ้าตัวส่ายหัวปฏิเสธ“ฉันจะเดินเล่นไปเรื่อยๆ รอรถสองแถว”คนเป็นพี่มองน้องแล้วสะเทือนใจ ทำไมอรุณฉายต้องทำแบบนี้ด้วยนะ“ออม

“อย่าหยุด...อย่าหยุดนะ! อื้อ...” เสียงครางยังเกิดขึ้นถี่ๆ ยามที่ชนนท์เด้งกายขึ้นมา เขากระแทกเข้าหาร่องรูแห่งความสาว เพื่อขับเอาความรื่นเริงของการเสพสังวาสออกมาลิ้มรส เหงื่อเขาผุดมาไม่หยุดหย่อน พอๆ กับแรงที่ใช้ดันเข้าหาร่างเธอ มันคงหยุดไม่ได้ ตราบใดที่เขายังไม่เสร็จสม เธอใคร่รู้นักว่ามันจะสิ้นสุดลงเมื่อใด นาทีนี้ นาทีถัดไป หรือเมื่อไหร่กันแล้วอรุณฉายก็ได้รู้ เมื่อสิบนาทีให้หลัง บั้นท้ายเธอก็ถูกวางลงบนท่อนขาเขาดีๆ เขากดร่างเธอให้บดบี้ขยี้กับเจ้าสิ่งนั้น ที่ยังตั้งลำมิยอมอ่อนงอ“จูบหน่อย จูบหน่อยเร็ว”เมื่อเขาร้องขอเธอก็รีบสนอง โน้มหน้าไปหาเขา ส่งปลายลิ้นเข้าไปควานหาความหวานในโพรงปาก ในขณะที่กายส่วนล่างยังขยับโยกบนตัวเขา ส่งความซ่านเสียวที่ชนนท์ต้องครางกระส่า กระทั่งเขาเข้าสู่จุดสุดท้ายของการเสพสม พอๆ กับตอนที่เธอถูกไฟราคะเผาไหม้ มันร้อนเร่า รุนแรงจนมิอาจต้านทาน สุดท้ายก็ปลดปล่อยออกมา ปลดปล่อยตัณหาราคะที่ถูกขับเคี่ยวจนขุ่นข้น เนื้อตัวเธอกระตุกแรง ในขณะที่เขามีท่าทีราวกับถูกปีศาจสูบวิญญาณออกจากร่าง และไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าปีศาจตนนั้น คือเธอเอง

“ฉันอาจจะหาคนอื่นมานอนด้วยก็ได้ ผู้ชายไม่ได้มีคนเดียวนี่”ชนนท์มุ่นคิ้ว ความไม่พอใจแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ เมื่อได้ยินอย่างนั้น“เธอเป็นบ้าเหรอ เธอท้องอยู่นะ จะอยากอะไรนักหนา หัดอยู่นิ่งๆ ซะบ้าง”“นั่นสิ! จริงไหมล่ะ! เพราะฉะนั้นก็เลิกมาหาฉันซะที ฉันจะได้อยู่นิ่งๆ บ้าง เอาละนะ เราคุยกันรู้เรื่องละ ฉันจะนอน ฉันง่วง”ชนนท์มองแม่ตัวแสบที่ตลบหลังเขาอย่างแสบสัน หล่อนจะให้เขาเลิกไปหาหรือ ฝันไปเถอะ!_____________ ตกค่ำวันเดียวกันความสงสัยยังไม่หายไปจากหัวใจของอารดา เช่นนั้นเมื่อสามีกลับมาและกำลังอาบน้ำอยู่ข้างบน เธอเลยได้โอกาสเปิดประตูรถเขา ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้ว่าเมื่อคืนนี้ศรัณเป็นผู้บริสุทธิ์ นอกจากหลักฐานชั้นดีที่เธอจะหาได้จากกล้องหน้ารถหัวใจของคนเป็นเมียเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อเห็นว่าตั้งแต่ค่อนคืน สามีจอดรถอยู่ที่หน้าร้านสะดวกซื้อจริงๆ ในบางจังหวะที่เธอกรอวิดีโอดูนั้น ยังได้ยินได้ยินเสียงเขาละเมอเพ้อพกด้วยพิษไข้ ยิ่งตอกย้ำความจริงใจที่ว่า เขามิได้โกหกกัน“นอนบนรถจริงๆ ส

“อ๊ะ!”“ออม!?” ไม่ใช่ศรัณที่โผเข้าหาคนที่สะดุดล้ม แต่เป็นใครอีกคนที่ไวกว่า คว้าเอาร่างของอรุณฉายไว้ทัน ก่อนที่ร่างหล่อนจะล้มหงายหญิงสาวใจหล่นวูบ สองมือโอบเอาครรภ์นูน เกือบไปแล้ว เกือบทำลูกเจ็บเข้าแล้ว“เธอบ้าหรือไง! ทำไมไม่รู้จักระวังบ้าง!” ชนนท์ก่นด่าว่าที่คุณแม่อรุณฉายยิ่งเคืองใจ เธอขืนกายลุกยืน ปัดมือเขาออกจากตัวพัลวัน“อย่ามาแตะฉันนะ! ผู้ชายบ้านนี้มีแต่คนใจร้าย! อย่ามายุ่งกับฉัน!”“ฉันช่วยเธออยู่”“ไม่ต้องมาช่วย ฉันขอให้มาช่วยหรือไง!”อรุณฉายร้องเสียงดัง ชนนท์ส่ายหน้าระอาเหลือ“ใจเย็นๆ ออม ใจเย็นๆ ก่อน”“ถ้าท้องไม่มีพ่อเหมือนฉันแล้วโดนว่าครั้งแล้วครั้งเล่า จะใจเย็นได้ไหมล่ะ! ฉันเป็นคนนะไม่ใช่ก้อนหิน ฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกัน ฉัน...ฉันไม่น่ามาที่นี่เลย...”อรุณฉายตัดพ้อเสียงเครือ หอบเอาท้องป่องๆ กลับไปทางเก่าที่เพิ่งจากมา เธอเดินมาถึงที่นี่ ลัดเลาะดงกล้วยมาตั้งแต่ตะวันยังส่องแสง หวังว่าจะได้กินอิ่มอีกสักมื้อ แต