Tous les chapitres de : Chapitre 91 - Chapitre 100

ที่ชั้นสองของบ้าน ในตอนที่พี่ชายพี่สะใภ้กำลังเจรจากันอยู่ ชนนท์ก็ได้รื้อของออกมาจากลิ้นชักตรงโต๊ะคอมพิวเตอร์ของตัวเอง เขาแลหาซองพลาสติกที่ข้างในใส่สมุดบัญชีเอาไว้ และพอหาไม่เจอก็ได้ไปถามเอากับมารดาที่กำลังจับฟีฟ่าแต่งตัวอยู่“แม่ เห็นซองสีเขียวในลิ้นชักไหม”“หือ? ไม่รู้สิ เอาไว้ไหนล่ะ”“ก็ในลิ้นชักไง แม่แน่ใจนะว่าไม่ได้เอาไปทิ้ง”“โอย...จำไม่ได้หรอก อะไรรกๆ ก็เก็บทิ้งหมดนั่นแหละ” มาลาตอบลูกชายชนนท์ไม่พอใจก็กลับไปหาอีกรอบหนึ่ง หาอยู่สักพักมารดาก็ตามเข้ามา“เอาของในลิ้นชักออกมาสิ”ชนนท์ทำตามที่แม่บอก ดึงลิ้นชักออกมาเท และเขาก็เห็นมัน เจ้าซองพลาสติกสีเขียวเท่าฝ่ามือ มารดาที่เคารพตาลุกวาวทีเดียว“นี่มัน...อะไร?” ถามพลางหยิบสมุดบัญชีขึ้นมาดู มันมีมากกว่าสิบฉบับ เปิดดูรายละเอียดข้างในก็พบว่าแต่ละบัญชีมีเงินอยู่ไม่น้อย“เอามานะแม่”“หยุด!” ผู้เป็นมารดาโบกมือห้าม หรี่ตามองลูกชายด้วยอยากรู้ว่าเงินในบัญชีนี่คืออะไร&ldquo

ธัตธรสลัดแขนรสิกาออกอีกรอบหนึ่ง เขาเบื่อเต็มทีแล้ว ทำงานเหนื่อยๆ ก็ต้องมีปลดปล่อยกันบ้าง เขาแค่ใช้เงินซื้อความสุขตามประสาผู้ชาย เมื่อก่อนยังทำได้ แล้วทำไมตอนนี้จะทำไม่ได้ มันน่ารำคาญที่รสิกาเอาแต่จ้องจับผิดและโวยวาย ถ้าเปลี่ยนจากหล่อนเป็นอารดาดูบ้าง จะเป็นอย่างไรนะแล้วหางตาก็แลเห็นใครบางคนที่อีกฝั่งของกำแพง อารดายืนอยู่ตรงนั้นกับบิดาของหล่อน เขาไม่กล้าสบตาหล่อนด้วยซ้ำ ทั้งรู้สึกผิดประหลาดที่ทำให้หล่อนผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้ตายสิ ใจเขายังลืมอารดาไม่ได้จริงๆ“พี่จะไปอาบน้ำ แล้วเราค่อยมาคุยกัน” บอกภรรยาแล้วรีบสาวเท้าก้าวเข้าบ้านรสิกายืนกำหมัดแน่นอยู่ตรงนั้น ทั้งเสียใจ ผิดหวังและแค้นเคือง มันคือทุกสิ่งทุกอย่างรวมกันในเวลานี้“เอาแต่บ่นแวดๆ ใส่ผัว เดี๋ยวอีกหน่อยเขาก็เลิกกับแก”“แม่!? แม่ช่วยให้กำลังใจหน่อยได้ไหม เขานอกใจหนูนะ จะให้หนูอยู่เฉยๆ ได้ยังไง”“จับให้ได้คาหนังคาเขาสิ แล้วเลิกกันซะ พวกแกแค่จัดงานแต่งงาน ไม่ได้จดทะเบียนเสียหน่อย ไม่เห็นจะยุ่งยากอะไรเลย ฉันรำคาญพวกแกเต็มทีแล้ว ฉันเหนื่อยใจจริงๆ&

ย่าพร้อมตัดบทด้วยไม่อยากเจรจากับหลานสาว กลัวว่าจะอดใจไม่ไหว ยื่นมือเข้าช่วยหลาน แล้วหลังจากนั้น ชื่อของผู้ชายคนนั้นคงได้กลายเป็นความลับตลอดกาล เขาเป็นพ่อนี่ พ่อก็ควรต้องรับผิดชอบบ้างไม่ใช่หรืออรุณฉายลุกจากไปเมื่ออาการดีขึ้น ความตั้งใจของเธอไม่สำฤทธิ์ผล เรื่องมันช่างน่าเศร้า แต่เอาเถิด เธอมีเวลาอีกสักพักใหญ่กว่าจะคลอดนี่นา เอาไว้จะลองมากล่อมย่าอีกทีวันหลังก็แล้วกัน“แม่คนดื้อ เมื่อไหร่จะยอมละทิ้งทิฐิบ้างนะ”ย่าพร้อมยังมิวายบ่นหลาน พอหลานสาวลงเรือนไป สองหนุ่มก็เผลอพ่นลมหายใจออกมา คงจะอึดอัดกระมัง“เธอใจแข็งมาก ไม่ยอมบอกจริงๆ ว่าใครเป็นพ่อของลูก หรือว่า...เธอจะไม่รู้จริงๆ ครับย่า”“ตารัณ! อย่าพูดแบบนั้นนะ ย่าโกรธจริงๆ”“ขอโทษครับ ผมแค่สงสัย เธอยอมไปลำบาก ทำงานหาเงิน แต่ไม่ยอมพูดชื่อผู้ชายคนนั้น”“รักเขาน่ะสิ โดนปฏิเสธมาก็คงไม่อยากให้เราไปวอแวกับทางโน้น เลยไม่ยอมบอก”“ใช่ว่าย่าจะลุกไปเอาเรื่องเขานี่ครับ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของหนุ่มสาว”“ได้ยังไง

[23]กอดด้วยรัก_________ ศรัณกลับลงมาที่ชั้นล่าง เขานั่งนิ่งๆ เพื่อพักร่างกายที่กำลังเรรวน พี่พุดซ้อนเปิดประตูเข้ามาหลังจากนั้น มาจัดแจงเอาผ้านวมออกจากตู้ให้“ทำไมไม่นอนห้องเดียวกันคะ พี่เหนื่อยใจกับพวกคุณจริงๆ คิดถึงกันออกปานนั้นจะมามัวทิฐิทำไม”“ผมเปล่าทิฐิ ก็แค่...คุณอุ่นเหมือนอยากอยู่คนเดียว”“ค่ะ ทราบค่ะ เธอลงมาบอกให้พี่จัดห้องให้คุณแท้ๆ แต่รู้อะไรไหมคะ ผู้หญิงน่ะ ปากไม่ตรงกับใครหรอกค่า”ศรัณยิ้มเฝื่อนๆ ให้พี่เลี้ยงของอารดา ก่อนที่กลิ่นบางอย่างจะลอยมาเตะจมูก “พี่...เพิ่งออกมาจากครัวเหรอ”“ค่ะ ทำไมคะ หรือพี่ตัวเหม็น” พุดซ้อนรีบยกแขนเสื้อขึ้นดม กลิ่นที่ติดเสื้อทำเอาเจ้าตัวต้องนิ่วหน้า “ขอโทษทีค่ะ พี่ทำกระเทียมเจียวไว้ให้คุณๆ เขาใส่โจ๊กน่ะ” เอ่ยขออภัยแล้วขยับห่างสามีของนายสาว เจ้าตัวทำหน้าแปลกๆ“ผมเป็นอะไรไม่รู้ ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว จมูกมันแปลกๆ ชอบกล ได้กลิ่นอะไรก็ดู...แปลกประหลาดไปหมด หรือผมจ

ยามใกล้ฟ้าสาง อรุณฉายตื่นมาเข้าห้องน้ำ แต่หูแว่วเหมือนมีใครตบยุงเปาะแปะที่หน้ากระท่อม วูบหนึ่งเธอคิดว่าเป็นผี แต่สักพักก็บอกตัวเองว่าผีไม่มีในโลก เธอค่อยๆ แง้มประตูออกดู และแสงไฟที่สาดมาจากหน้ากระท่อมของซอก็ทำให้รู้ว่าคนที่นอนอยู่คือชนนท์ เขาไม่ได้รักเธอหรอก ไม่ได้รักลูกเธอด้วย แต่ดันมานอนเฝ้ากันอย่างนี้ ตลกสิ้นดี!แล้วเสียงตบยุงก็ดังขึ้นอีก อรุณฉายส่ายหัวให้ กลับไปหยิบผ้าผืนบางที่มีสำรองไว้ เอามาโยนใส่ร่างคนที่นอนอยู่ชนนท์สะดุ้งตื่นในนาทีนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะถูกจับได้เสียแล้ว“กระท่อมของฉันไม่ใช่โรงแรมนะ จะได้มานอนค้างทุกวี่ทุกวัน” ประชดเขาอย่างนั้นด้วยมั่นใจว่านี่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาชนนท์ยิ้มแก้เก้อ กอดเอาผ้าห่มของอรุณฉายแนบกาย กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่ติดอยู่บนผืนผ้า ได้ดอมดมแล้วสุขใจเหลือเกิน“ก็เธอบอกว่าถ้ามาหาอีกจะให้นอนที่แคร่หน้ากระท่อม ฉันก็เลย...”หญิงสาวมองค้อน“ถ้าอยากเป็นไข้เลือดออกตายก็เอาสิ เชิญเลย”เขาทำหน้ายู่จมูกย่น ไม่เถียงหล่อน ไม่หือไม่อือ“บอกแล้วว่าอย่ามารบกว