Tous les chapitres de : Chapitre 101 - Chapitre 110

ช่างเป็นคำสัญญาที่นุ่มนวลนัก ในตอนที่สามีเคลื่อนกายเข้ามายังระหว่างขาของเธอ ความตื่นเต้นก็เหมือนว่าจะพาหัวใจทะลุออกจากอก เขาจูบขึ้นมาตามท่อนขา ระเรื่อยขึ้นมาถึงโคนขาอ่อน ก่อนจะหยุดนิ่งที่ตรงนั้น เพื่อชื่นชมความอวบอูมของความสดสาว เธอหลับตาลงเสีย แสงสว่างยามกลางวันส่องตาให้รู้สึกละอาย แต่จะหักห้ามใจก็ไม่ไหวแล้ว ศรัณกำลังทำให้เธอต้องยอมศิโรราบต่อมัน“อา...รัณ...อื้อ...” เสียงครางกระเส่าเริ่มต้นในตอนใกล้เที่ยง อารดาไม่อาจทานทนต่อริมฝีปากเขา ต่อฝ่ามือเขา และจากอะไรสักอย่างที่เขาเพิ่งวางทาบบนเนินเนื้อโหนกนูนของเธอ เธอมองมันเหมือนมองสิ่งของล้ำค่า ยามที่เขาสวมสอดเข้ามา ร่างกายเธอก็กอดรัดเอาอย่างแนบแน่น“อืม...คุณอุ่น...” ศรัณอ้าปากค้างไว้ ความนุ่มแน่นของกายสาวช่างให้ความรู้สึกวิเศษเหลือเกิน เขาค่อยๆ ขยับโยกสะโพกสอบ พาตัวตนแห่งชายสอดแทรกชำแรกลึกในกายสาวซ้ำๆ เกิดเสียงดังพั่บๆ อย่างการกระหน่ำแรงกระแทก เขาพยายามแล้วในการเบาจังหวะเพื่ออารดาจะได้ไม่เจ็บกาย แต่รู้ไหม ยิ่งเขากระหน่ำสะโพกโยกใส่ หล่อนก็ยิ่งครางระงมอย่างสมใจ“ดี...รัณ...แรงอีกนิดก็ได้ รัณ...เร็วอีก อ๊า!!!”

[25]อย่ามารักกันเลย___________ ปัง! ปัง! ปัง!เสียงเคาะประตูปังๆ ทำเอาคนที่เพิ่งสวมเสื้อลงทางศีรษะต้องรีบมาเปิดประตู พี่สะใภ้เขายืนหน้าตื่นอยู่ตรงหน้า ผิวแก้มหล่อนซีดเผือดและมือสั่นจนน่าตกใจ“พี่เป็นอะไร!”“ยัยออม! ยัยออมจะคลอด พี่...พี่จะพายัยออมไปโรง’บาล นนท์ดูน้องด้วยนะ ดูฟีฟ่าด้วย ฟีฟ่าอาบน้ำอยู่ พี่...พี่...กุญแจรถพี่ล่ะ กุญแจรถ โอ...ตายจริง พี่จอดรถไว้ที่กรุงเทพฯ พี่นั่งรถรัณมา พี่...”“พี่อุ่น! ใจเย็นๆ ก่อน พี่อยู่นี่แหละ ผมจะพาออมไปหาหมอเอง”อารดาพยักหน้า น้ำตาหล่นเม็ดโตๆ เมื่อได้ยินว่าน้องกำลังลำบาก เมื่อกี้เธออยู่ในห้องน้ำกับฟีฟ่าตอนที่เจ้าตัวโทรมาเลยไม่ได้รับสาย พอได้รับสายอีกคราก็ปรากฏว่าบิดาโทรมา น่าตกใจที่รู้ว่าอรุณฉายกำลังเผชิญสถานการณ์ใดอยู่ หล่อนเจ็บท้องคลอดอยู่ข้างถนนและไม่มีใครพอจะให้หล่อนพึ่งพาได้เลย“เธออยู่ไหนพี่”“ข้างถนน ยัยออมอยู่ข้างถนน...แค่คนเดียว”“อะไรนะ!?&r

“เอาลูกกินนมยังไม่เป็นแล้วยังอยากจะมีลูก ทำไม...ถึงดื้ออย่างนี้นะ ดื้อเหมือนใครกัน” ปากบ่นว่าแต่สองมือแตะที่กระหม่อมของหลานสาว โฉมชบายังไม่หายเคืองโกรธ แต่ความโกรธนั้นเบาบางเมื่อเห็นหน้าหลาน หลานที่ใบหน้าไม่เหมือนลูกสาวตัวเองเลย ทำไมถึงได้เกิดมาตอกย้ำความผิดของคนเป็นแม่ขนาดนี้นะ จะเหมือนแม่ เหมือนป้า เหมือนตากับยายบ้างไม่ได้หรืออย่างไร“พอเถอะคุณ ลูกเหนื่อยแล้ว” โอภาสติงภรรยา“ให้ฉันพูดบ้างเถอะ ไม่อย่างนั้นฉันคงอกแตกตาย”“หนูขอโทษ...หนูขอโทษค่ะแม่”มือสั่นๆ ของโฉมชบาเลื่อนหาคนเป็นลูก ดึงลูกเข้าสู่วงแขน แล้วหยดน้ำตาก็หลั่งมาเหมือนห่าฝนในฤดูแห่งลมพายุ“ไม่มีก็ไม่ต้องมี ถ้าไม่มีใครรับเป็นพ่อก็ไม่ต้องมี แม่เลี้ยงเองก็ได้ แม่จะเลี้ยงหลานเอง”โอภาสยิ้มให้เมียรัก เรื่องมันมาอีหรอบนี้ การปลงคงดีที่สุดแล้ว ท่านถอยออกมาให้แม่ลูกได้คุยกัน มานั่งอยู่กับลูกสาวคนโต เอื้อมมือวางบนกระหม่อมของลูก มือข้างหนึ่งก็ปาดเช็ดน้ำหูน้ำตา“ขอบใจนะอุ่น ที่ช่วยดูน้อง ยัยออมโชคดีที่มีลูกเป็นพี่สาว รู

ตกค่ำวันเดียวกันความวังเวงในวัดยามมืดค่ำช่างน่ากริ่งเกรง เธอยืนมองรูปถ่ายบนกรอบเรียบๆ เพียงฟ้าตอนที่ยังมีผมดำขลับช่างงดงามเหลือเกิน หากจะพูดกันตามตรงนั้น เธอไม่อาจเทียบความงามกับหล่อนได้เลย และเป็นความจริงที่ว่าไม่มีสิ่งใดจีรังยั่งยืน ความงดงามความสดสาว สุดท้ายแล้วก็ต้องคืนสู่ธรรมชาติ ซึ่งก็คือความว่างเปล่านั่นอย่างไร“กลับเถอะครับ ฟีฟ่าง่วงแล้ว”มืออุ่นของสามีแตะลงที่บ่าของเธอ งานสวดอภิธรรมผ่านไปอีกวันแล้ว  วันนี้เธอได้นั่งฟังพระสวดด้วย จิตใจเธอสงบแต่บางคราวก็วูบโหวง มันคอยแต่จะสำนึกว่าชีวิตคนเราก็แค่นี้ เมื่อมีโอกาสก็ควรทำดีต่อกันไว้ ก่อนที่ความตายจะมาพรากจาก ไม่รู้ว่าจะได้อยู่ครองรักกับศรัณอีกนานแค่ไหน แต่เธอจะทำปัจจุบันให้ดีที่สุด จะทำให้เขาและลูกๆ มีความสุขให้คนบนฟ้ามองลงมาแล้วยิ้มได้ จะทำให้เธอคนนั้นหมดห่วง และไปสู่ดินแดนแสนสงบอย่างสบายใจ“เหนื่อยไหม พรุ่งนี้ไม่ต้องมาก็ได้ เอาไว้วันสุดท้ายค่อยมา”“ฉันไหวน่า”“ก็ไม่อยากให้ลำบาก คนท้องให้มานั่งนานๆ ไม่ดี”อารดายิ้มให้สามี เขายั

เขาครางเบาๆ เมื่อแรงที่กระแทกเข้าใส่หล่อนก่อเกิดความรื่นรมย์อย่างหาที่เปรียบมิได้ โพรงเนื้อนุ่มอ่อนที่อยู่ข้างในกำลังกอดรัดเอาตัวตนเขาจนปวดไปหมด“รัณ...เร็ว...อ๊า...รัณ”เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังพั่บๆๆ มิมีหยุดหย่อน ยามที่ศรัณโยกกายท่อนล่างเข้าหาร่างของอารดา ความลื่นด้วยแรงปรารถนาอันมากล้น ส่งผลให้การเสพสมดำเนินไปได้ด้วยดี พอโยกกายเข้าหาหล่อนจนพอใจ อารดาก็เปลี่ยนมาเป็นฝ่ายคุมเกม หล่อนผลักเขาให้อยู่เบื้องล่าง ในขณะที่หล่อนควบขี่เขาอยู่เบื้องบน ผมสลวยของหล่อนแผ่สยายและเคลื่อนไหวรัวเร็วตามแรงที่หล่อนกระแทกลงมา พุ่มทรวงอวบใหญ่ก็กระเพื่อมไหวในทุกคราที่หล่อนร่อนส่ายสะโพกอย่างงดงาม“ดี...คุณอุ่น โยกเร็วๆ แรงๆ เลยได้โปรด...อา...”เสียงครางกระเส่าของสามียังดังอยู่เนืองๆ กระทั่งอารดานำพาเขาถึงฝั่งฝัน ให้เขาได้ปลดปล่อยเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตเข้าสู่ร่างของเธอ เม็ดเหงื่อของสองร่างไหลรวมเป็นหนึ่ง และแม้ว่าบทรักจะสิ้นสุด แต่ปลายลิ้นของสามีก็ยังแตะชิมที่พุ่มทรวงของเธอ“พอแล้ว...ไม่ไหวแล้ว”“เหงื่อคุณอุ่นออกเยอะนี่นา ผมเช