All Chapters of ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า: Chapter 21 - Chapter 30

ในที่สุดสงครามระหว่างสองแคว้นก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ หลังจากที่ขบวนเกวียนขององค์หญิงออกไปแล้ว แม่ทัพหยางจงก็สั่งเคลื่อนพลสู่สนามรบโดยใช้ยุทธวิธีพยัคฆ์ตลบหลัง นั่นคือ แม่ทัพหยางจงเคลื่อนทัพที่ไม่ใช่ทัพหลักเผชิญหน้ากับกองทัพจากแคว้นอ้ายฉี หลอกล่อให้กองทัพศัตรูตายใจ ถอยร่นมาเรื่อย ๆ จนถึงภูมิประเทศที่ปิดล้อมด้วยหน้าสูงชันทั้งสองด้าน เป็นชัยภูมิที่เตรียมการอย่างดี กองกำลังทหารหลักแคว้นฉู่ที่ดักซุ่มก็ออกมาตีโอบล้อมในสนามรบนั้นเลือดสีแดงเจิ่งนองไปทั่ว ชิ้นส่วนมนุษย์เกลื่อนกลาดจนน่าสะอิดสะเอียน จนในที่สุดรองแม่ทัพแคว้นอ้ายฉี และทหารจำนวนหนึ่งก็ตกอยู่ในวงล้อมของแคว้นฉู่ มือกำดาบสั่นระริกอย่างหมดหนทางสู่แม่ทัพหยางจงขมวดคิ้วแน่น การศึกครั้งนี้มีบางอย่างไม่ถูกต้อง ผู้นำทัพควรจะเป็นแม่ทัพ แต่กลับหาตัวไม่เจอ - หรือว่านี่คือหลุมพราง - เมื่อคิดได้ดังนั้น จึงตะโกนสั่งทหารทุกนายว่า“ทุกคนจับเฉลยกลับค่าย !”แต่ยังไม่ทันที่ทุกคนจะเคลื่อนไหว เสียงตวาดดังลั่นราวกับฟ้าผ่าก็ดังขึ้นว่า“หากแตะต้องทหารแคว้นอ้ายฉี องค์หญิงของแคว้นเจ้าจะต้องตายด้วยดาบข้า !”ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นต่างมองไปยังต้นเสียง แล้วพบว่า อ

“แม่ทัพหยางจง ข้ารู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่ชายแดนแคว้นอ้ายฉีทั้งหมดแล้ว สมแล้วที่เป็นแม่ทัพไร้พ่ายแห่งแคว้นฉู่ ชัยชนะครั้งนี้อีกร้อยปีแคว้นอ้ายฉีก็มิอาจกล้ำกรายแคว้นของเรา ท่านประสงค์สิ่งใดเป็นรางวัลหรือไม่”ฮ่องเต้ตรัสชม แล้วเอ่ยถามเพื่อประทานรางวัลให้กับแม่ทัพผู้หาญกล้า“เรียนฝ่าบาท กระหม่อมไม่ต้องการสิ่งใด นอกจากประทานสมรสพระราชทาน”แม่ทัพหยางจงประสานมือไว้เบื้องหน้า กล่าวอย่างหนักแน่นองอาจ ในขณะที่องค์หญิงปิงหลินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มีท่าทีขวยเขิน ใบหน้าแดงก่ำ ก้มพระพักตร์ลงน้อย ๆ“ดี ! ถือว่าเป็นเรื่องดีทีเดียว แล้วเจ้าหมายตาสตรีนางใดไว้รึ”พระสุรเสียงของฮ่องเต้ยินดียิ่ง“เป็นองค์หญิงปิงหลินพระเจ้าข้า”แม่ทัพหยางจงตอบอย่างไม่ลังเล เมื่อได้ยินดังนั้น ฮ่องเต้ถึงกับหน้าเปลี่ยนสี รอยสรวลชะงักค้าง แล้วทรงพินิจธิดาของตนก็พบว่านางมีท่าทีมีใจให้แม่ทัพผู้นี้มิใช่น้อย เหล่าขุนนางต่างพากันกลั้นหายใจ แม่ทัพผู้นี้ช่างรู้จักที่ต่ำที่สูง ช่างบังอาจทูลขออภิเษกกับองค์หญิงสุดที่รักของฮ่องเต้“เรื่องนี้ ค่อยพิจารณากันอีกที เพราะองค์หญิงเพิ่งจะปฏิเสธการแต่งงานกับองค์ชายรัชทายาทไป หากรีบจัดงานแต่งงานตอนนี้

“โปรดไว้ชีวิตด้วย ฮือ ๆ”องค์หญิงปิงหลินรู้สึกตัวขึ้น เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ปนเสียงร้องขอชีวิตระงมอยู่รอบตัว หลายชั่วยามก่อนนางตักกินข้าวต้มแค่ไม่กี่คำ ก็อาเจียนออกมาเป็นเลือด จากนั้นก็สลบไป รู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ก็มีเสียงร้องไห้ระงมอยู่ข้างเตียงของนางแล้ว“องค์หญิงฟื้นแล้ว”หมอหลวงรีบคุกเข่าลงถวายรายงานฮ่องเต้ที่กำลังจะออกโอษฐ์ตวาดเหล่าสนมอีกหนก็ชะงักไป รีบเข้าไปหาธิดาสุดรัก“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”“เสด็จพ่อ.... เมื่อครู่ข้าได้ยินว่าท่านจะสั่งประหารใครรึ”องค์หญิงปิงหลินเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนล้า ดวงตาสองข้างพร่าเลือน รู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างบอกไม่ถูก แม้แต่การหายใจนางยังรู้สึกว่ายากลำบากเหลือเกิน “สนมนางใน และขันทีในวังหลังทุกคน”ฮ่องเต้เอ่ยอย่างเดือดดาล เมื่อไม่มีใครออกมายอมรับผิดก็ตายให้มันหมดทุกคน โทษฐานที่ดูแลธิดาองค์เดียวของข้าไม่ได้“พวกเขามีความผิดอันใดหรือ”ปากบางซีดขยับเอ่ยอย่างช้า ๆ“เจ้าถูกลอบวางพิษ ผู้ที่อยู่ในวังหลังทุกคนล้วนน่าสงสัย เมื่อไม่มีใครออกมายอมรับผิด ไม่ยอมมอบยาถอนพิษออกมา ข้าก็จะประหารให้ตายตามเจ้าไปให้หมดทุกคน”“เสด็จพ่อ... หากทำเช่นนั้น ก็ไม่เท่ากับเป็นการยืนยันว

“เจ้าพูดเหลวไหลอะไร สารภาพอะไร ขอโทษอะไร ข้าไม่เข้าใจ”เหยากุ้ยเฟยหน้าซีดขาว ตวาดเสียงสั่น นักพรตผู้นี้สื่อสารกับวิญญาณได้จริง ๆ รึ“ข้าก็ไม่ทราบ แต่วิญญาณที่ยืนอยู่ตรงนี้กล่าวเช่นนั้น”นักพรตใช้แส้ชี้ไปที่เสาข้างเตียงบรรทมของกุ้ยเฟยสนมกุ้ยเฟยถึงกลับผงะโผ่เข้ากอดนางกำนัลคนสนิทด้วยความหวาดกลัว ละล่ำละลักถามว่า“วิญญาณขององค์หญิงปีศาจยืนอยู่ที่นี่รึ”“ข้ามิทราบว่านางเป็นผู้ใด แต่วิญญาณตนนี้อาฆาตท่านนัก แล้วพูดย้ำ ๆ ว่า ...สารภาพออกมา... ...สารภาพออกมา... ...สารภาพออกมา...”กรี๊ดดดดดดดดดดดสนมกุ้ยเฟยกรีดร้องออกมาราวกับคนเสียสติ ในหูนางเหมือนได้ยินเสียงเย็นยะเยือกกล่าวเช่นนั้นจริง ๆ ปากของนางจึงรีบเอ่ยขึ้นว่า“ขะ ข้าสารภาพแล้ว ข้าสารภาพแล้ว ข้าเป็นคนสั่งให้นางกำนัลนำพิษไปใส่ไว้ในอาหารขององค์หญิงปิงหลิน เพราะข้าอยากให้นางตาย เพื่อใส่ร้ายหวงกุ้ยเฟย ฮือ ๆ ข้าสารภาพแล้ว อย่าหลอกหลอนข้าอีกเลย”ปัง !ประตูห้องบรรทมถูกผลักออกเต็มแรง ผู้ที่ปรากฏกายขึ้นระหว่างช่องประตูนั้นสวมอาภรณ์สีทองลายมังกร ใบหน้าเคร่งขรึม ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสัน“ฝะ ฝ่าบาท”เหยากุ้ยเฟยอุทานออกมาอย่างแผ่วเบา ถึงกับทรุดตัวลงบ

หลินหลินรีบลุกขึ้นด้วยความดีใจ แต่เพราะร่างกายยังไม่หายดี นางจึงโงนเงน หยางจงจึงรีบสะอึกเข้ามาประคองร่างของนางเอาไว้ได้ทัน“หลินหลิน เจ้าระวังหน่อยสิ เจ้าเพิ่งฟื้นจากความตายมานะ จะแกล้งให้พ่อเสียใจอีกรอบหรือไง”ฮ่องเต้ส่งเสียงดุด้วยความห่วงใย“ลูกคิดถึงท่านพ่อ”หลินหลินน้ำตารื้นขึ้นมา“ลูกพ่อ เจ้าจะออกเรือนอยู่แล้วยังร้องหาพ่อเหมือนเด็ก ๆ ไปได้”ฮ่องเต้เอื้อมมือออกไปเกลี่ยน้ำตาบนแก้มเนียนออกอย่างรักใคร่เอ็นดู“เชิญนายท่าน นั่งก่อน”หยางจงผายมือเชื้อเชิญทุกคนในฐานะเจ้าของบ้าน วันนี้ไม่มีฮ่องเต้ ไม่มีองค์หญิง หรือแม่ทัพ มีเพียงคนในครอบครัวกันเมื่อนั่งลงแล้ว ฮ่องเต้จึงเอ่ยขึ้นว่า“เห็นหยางจงดูแลเจ้าอย่างดี ข้าเองก็สบายใจ เขาเป็นบุรุษองอาจกล้าหาญที่เจ้าจะฝากชีวิตให้เขาดูแลได้”“ท่านพ่อเอ่ยเช่นนี้หมายความว่า.....”หลินหลินเอ่ยแผ่วเบา ความดีใจนั้นทำให้นางไม่กล้าแม้จะเอ่ยให้จบประโยค เพราะกลัวว่าจะผิดหวังอีกครั้ง“หมายความว่า ถ้าหยางจงยอมสละตำแหน่งแม่ทัพ แล้วมาเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนการทหาร พ่อก็จะยกเจ้าให้เขา”ฮ่องเต้ต่อประโยคให้ เรื่องนี้เขาได้คิดมาหลายวันแล้ว เขาไม่อยากทำลายความสุขของลูกส