All Chapters of ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า: Chapter 51 - Chapter 60

ชางเฮ่าเดินเข้ามาภายในเรือนรับรอง ก็เห็นสตรีในชุดชาววัง อาภรณ์สีม่วงปัดลวดลายหงส์ เกล้าผมสูงประดับด้วยปิ่นไข่มุกห้อยระย้าลงมา“คารวะองค์หญิงจิ้งหนิง"เขาประสานมือทำความเคารพตามธรรมเนียม ใบหน้าเรียบเฉยองค์หญิงจิ้งหนิงเห็นท่าทีห่างเหินเช่นนั้น รอยยิ้มก็พลันหดหายลงกึ่งหนึ่ง“ท่านพี่ไยต้องมากพิธีเช่นนี้ ทำราวกับว่าเราสองคนมิเคยรู้จักกันมาก่อน”องค์หญิงจิ้งหนิงวางท่าทีอย่างสนิทสนม แต่อีกฝ่ายกลับยังคงเย็นชาห่างเหินเช่นเดิม“พระองค์ทรงมีธุระอะไรกับกระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ”พอเอ่ยปาก เขาก็ถามเรื่องสำคัญทันที ทำเอาหัวใจของนางเจ็บแปลบขึ้นมา องค์หญิงจิ้งหนิงรีบกลืนความเสียใจลงท้อง ปั้นสีหน้ายิ้มแย้ม เอ่ยเสียงหวานว่า“ข้าทราบข่าวว่าท่านถูกลอบทำร้ายบาดเจ็บสาหัส จึงร้อนใจมาเยี่ยม อาการท่านเป็นอย่างไรบ้าง”“ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วง หม่อมฉันไม่เป็นอะไรแล้ว เพียงแค่บาดเจ็บภายนอกเท่านั้น”“สวรรค์คุ้มครองคนดีเช่นท่าน....”จากนั้น องค์หญิงจิ้งก็หันไปพยักหน้าให้ข้ารับใช้ทยอยขนเครื่องบำรุงร่างกายมาวางไว้บนโต๊ะ“สุขภาพเป็นเรื่องสำคัญ ข้าจึงให้คนนำโสมพันปีมาให้ท่าน แล้วยังมียาบำรุงธาตุทั้งห้าที่กลั่นโดยหมอหวง

เสี่ยวเยี่ยนผวากอดตัวเขาไว้แน่น เพราะกลัวจะตกลงไป ใบหน้านางซบอยู่กับแผงอกแกร่ง ท่อนแขนแข็งแรงของเขากอดรัดนางไว้ ไออุ่นที่แผ่ออกมาจากเรือนกายของเขาทำให้นางรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัยอย่างประหลาดจนกระทั่งมาถึงที่หอเฟิ่งหยวน ทั้งคู่แอบอยู่ที่มุมด้านหน้าห้องลูกค้าพิเศษที่มีนามว่าซูม่อ เขาเป็นพ่อค้าทองหน้าใหม่ที่จู่ ๆ ก็ร่ำรวยขึ้นอย่างรวดเร็วผิดปกติชางเฮ่าสงสัยคนผู้นี้มานานแล้ว แต่เข้าถึงตัวไม่ได้สักที ดังนั้น วันนี้เขาจึงวางแผนจะใช้วิธีสาวงามล้วงความลับพวกเขารอไม่นานนัก นางคณิกานางหนึ่งก็เดิมมาพร้อมพิณในมือ ก่อนที่นางจะเคาะประตู ชางเฮ่าก็สับมือลงที่ท้ายทอยของนางจนสลบไปเขารีบรวบร่างที่สลบไสล และรับพิณไว้ไม่ให้ร่วงหล่น เสี่ยวเยี่ยนก็รีบเข้าไปช่วยเขาลากสาวงามผู้นั้นไปซ่อนไว้ที่มุมทางเดินโชคดีที่ซูม่อผู้นี้เลือกห้องพิเศษซึ่งห่างไกลจากส่วนหน้า มีความเป็นส่วนตัวมาก จึงไม่ค่อยมีใครเดินผ่านมาแถวนี้“จำเอาไว้.... หลอกถามข้อมูลการค้าทองเถื่อนให้ได้เยอะที่สุด”ชางเฮ่ายัดพิณใส่มือของเสี่ยวเยี่ยน“เข้าใจแล้ว”นางพยักหน้ารับ แล้วกอดพิณหมายจะเดินเข้าไปในห้อง แต่อีกฝ่ายกลับแตะลงที่ไหล่ นางจึงหันกลับมาสบ

“ดังนั้น คนที่ถูกประหารตายไปเมื่อ 16 ปีก่อน จึงไม่ใช่พระสนมเสี่ยวเฉียนกุ้ยเฟย”ชางเฮ่าเอ่ยออกมา เพื่อทำความเข้าใจกับตนเอง“ใช่... แม้จะช่วยชีวิตสองแม่ลูกเอาไว้ได้ แต่ก็มิอาจให้อยู่ในวังหลวงได้ ข้าจึงส่งคนทั้งสองไปชายแดน เป็นตายไม่ทราบข่าว ข้าไม่กล้ายื่นมือออกไปช่วยเหลืออีก เพราะเกรงว่าราชสำนักจะรู้เรื่อง แล้วตามจับคนทั้งสองกลับมารับโทษ”น้ำเสียงในห้วงสุดท้ายแผ่วเบา ยิ่งรู้ว่าเสี่ยวเฉียนกุ้ยเฟยเป็นผู้บริสุทธิ์จริง ๆ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดในใจ“ดังนั้น ตอนนี้ เมื่อคดีกระจ่างแจ้งแล้วว่า เสี่ยวเฉียนกุ้ยเฟยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการลอบสังหารฮองเฮา พระองค์จึงอยากให้กระหม่อมตามคนกลับคืนสู่วัง”ชางเฮ่าสรุปรวบรัดให้ฮ่องเต้พยักหน้าช้า ๆ แล้วเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือว่า“หานางสองแม่ลูกให้พบ ต่อให้คนทั้งสองกลายเป็นกระดูกไปแล้ว ข้าก็อยากพบนางสักครั้ง”นับจากวันนั้น เขาก็สืบข่าวคราวของเสี่ยวเฉียนกุ้ยเฟยอย่างลับ ๆ ตามพระบัญชา แต่เพราะมีคดีทองเถื่อนแทรกเข้ามาเขาจึงต้องหยุดไป คาดไม่ถึงว่า วันนี้จะปรากฏร่องรอยของราชนิกุลในวัง !รอยสีแดงบนเนินหน้าอกนั้นเป็นรูปกรงเล็บมังกร ซึ่งเป็นตราสัญลักษณ์ของเชื้อพระวงศ์ ส

เสี่ยวเยี่ยนฟาดมือลงเต็มแรง แต่ชั่วขณะนั้นกับมีมือใครบางคนมาดึงมือนางรั้งไว้ ฝ่ามือของนางจึงไม่ได้สัมผัสแก้มองค์หญิงจิ้งหนิงแม้แต่น้อยองค์หญิงจิ้งหนิงเห็นชางเฮ่ามาช่วยนางแล้ว ก็รีบหลบเข้าไปอยู่หลังเขาแล้วเอ่ยด้วยเสียงดูน่าสงสารยิ่งว่า“ท่านพี่ น้องหญิงกำลังจะตบข้า ข้ากลัวเหลือเกิน”องค์หญิงเสี่ยวเยี่ยนได้ยินเช่นนั้น ก็ถลึงตาใส่อีกฝ่าย ถึงนางจะโกหกหลอกลวงแต่ก็นับว่ายังอ่อนด้อยกว่าองค์หญิงผู้นี้นัก“วันนี้ ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อนแล้วกัน วันหน้าหากกล้าหาเรื่องข้าอีก ข้าไม่ยอมแน่”องค์หญิงเสี่ยวเยี่ยนเอ่ยวาจาอันธพาล สะบัดมือออกจากมือเขา นางมองชางเฮ่าด้วยสายตาตัดพ้อ“วาจาข่มขู่ อีกทั้งยังตบหน้าข้า ข้าจะกราบทูลเสด็จพ่อให้ลงโทษเจ้า”องค์หญิงโต้กลับ เชิดใบหน้าขึ้นอย่างผู้ที่เหนือกว่า“นี่เจ้าจะ......”องค์หญิงเสี่ยวเยี่ยนเอ่ยได้เพียงเท่านั้น ก็ถูกชางเฮ่ากล่าวแทรกขึ้นมาว่า“เมื่อครู่กระหม่อมเห็นองค์หญิงจิ้งหนิงตบหน้าตนเอง หากจะทรงทูลฝ่าบาท กระหม่อมก็ยินดีเป็นพยายานให้พ่ะย่ะค่ะ”ชางเฮ่ามององค์หญิงจิ้งหนิงนิ่ง ๆ ดวงตาคมกริบเคร่งขรึม แม้เขาไม่ได้ออกคำสั่งหรือห้ามปราม แต่ก็ทำเอาผู้ที่จะป้ายโคลนให้คน

“แม่ข้าไม่เคยมีความแค้นต่อเจ้า เหตุใดจึงจับแม่ข้ามาข่มขู่เช่นนี้”องค์หญิงจิ้งหนิงส่งเสียงเหอะขึ้นมาคำหนึ่ง สายตาของนางยามจับจ้องสตรีตรงหน้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม“ข้าไม่คิดว่าองค์หญิงเสี่ยวเยี่ยนจะโง่เง้าถึงเพียงนี้ แค่กระดาษแผ่นเดียว เจ้าก็เชื่อแล้วหรือว่า... แม่เจ้าถูกจับมาที่นี่”“เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร เห็นอยู่ชัด ๆ ว่านั่นเป็นแหวนประจำตำแหน่งกุ้ยเฟยของแม่ข้า”“เจ้าคิดว่าแม่เจ้ามีตำแหน่งกุ้ยเฟยคนเดียวในวังหรืออย่างไร”องค์หญิงจิ้งหนิงเอ่ยอย่างใจเย็น สนุกกับการที่เห็นศัตรูของหัวใจแสดงอาการว่าโง่งมเต็มที่เมื่อวันก่อน หลังจากที่วางแผนกับอ๋องซั่งกวนแล้ว นางก็ขอยืมแหวนมาจากพระมารดาของตน เพื่อล่อให้องค์หญิงเสี่ยวเยี่ยนมาติดกับดัก“เจ้าทำเช่นนี้ต้องการอะไรกันแน่”องค์หญิงเสี่ยวเยี่ยนโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่ถูกนางปั่นหัวเล่น“ต้องการให้เจ้าอยู่ห่าง ๆ จากชางเฮ่าอย่างไรเล่า รู้ทั้งรู้ว่าข้ารักพี่ชางเฮ่า แต่เจ้ายังแย่งเขาไปจากข้า”องค์หญิงจิ้งหนิงตะโกนออกมาอย่าเกรี้ยวกราด ดวงตาแดงก่ำ เมื่อก่อนนางเป็นองค์หญิงเพียงองค์เดียวของเสด็จพ่อ เป็นสตรีที่สูงส่งที่สุดในวังหลวง แต่แล้วจู่ ๆ