All Chapters of ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า: Chapter 31 - Chapter 40

รถม้าวิ่งนานถึงหนึ่งวันเต็ม มันวิ่งข้ามเขตแดนมาจนถึงชายแดนของแคว้นหนานจากนั้น บุรุษชุดดำก็บังคับให้ม้าวิ่งเข้าไปในไร่ชาเชิงเขา ยามนี้ตะวันกำลังจะลับเหลี่ยมเขา ท้องฟ้าสีแดงระเรื่อราวกับไฟนรกที่กำลังแผดเผาใจเขาเขาเป็นแม่ทัพต้องไปตรวจกองทัพที่ชายแดนอยู่นานหลายเดือน เมื่อกลับมาที่จวนก็พบว่าน้องสาวของตนเอาแต่ขังตนเองอยู่ในห้อง จึงซักไซ้เอากับบ่าวรับใช้ภายในจวนก็รู้แต่เพียงว่า คุณหนูถูกบุรุษย่ำยี แต่พอคาดคั้นถามว่ามันผู้นั้นคือใคร บ่าวรับใช้ต่างปิดปากเงียบ เขาจึงต้องถามด้วยตนเองปัง ปัง ปัง“หลันเอ๋อร์บอกพี่มาเดี๋ยวนี้ ไอ้บุรุษสารเลวผู้นั้นมันเป็นใคร”เจียงเฉินทุบมือลงบนบานประตูด้วยแรงโกรธ ผสมกับความเป็นห่วงที่มีต่อน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาไม่ว่าเขาจะทุบประตู หรือตะโกนอย่างไร แต่สตรีเจ้าของห้องกับไม่มีท่าทีว่าจะออกมาคุยกับเขาแม้แต่น้อยปัง ปัง ปัง“หลันเอ๋อร์เปิดประตูออกมาคุยกับพี่สิ พี่จะทวงความเป็นธรรมให้แก่เจ้าเอง หลันเอ๋อร์”“เจียงเฉิน พอเถอะ ไม่มีประโยชน์”เสียงสตรีวัยสี่สิบหนาวดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เขาหยุดตะโกน แต่ยังไม่ขยับไปไหน นางจึงเอ่ยขึ้นอีกว่า“น้องสาวเจ้าขังตัวเองอย

องค์หญิงชิงอี้ค่อย ๆ ย่องเข้าไปใกล้แท่นบรรทมขององค์ชายรัชทายาท แล้วนั่งลงจ้องมองบุรุษที่ยังคงหลับใหลในระยะใกล้ดวงตากลมโตสุกใสของนางมีประกายระยับเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพเซียนลงมาจุติ“รูปโฉมของสามีข้า สมกับคำว่าโอรสสวรรค์ลงมาจุติจริง ๆ”นางเอ่ยวาจาพยักหน้ากับตัวเองเบา ๆ ความงดงามของเขาทำเอาความโมโหที่เขาไม่ยอมเข้าหอกับนางในคืนแต่งงานลดไปถึงครึ่งหนึ่ง อีกทั้ง ยังเรียกองค์ชายรัชทายาทด้วยภาษาชาวบ้านเต็มปากเต็มคำว่า สามี“จมูกโด้ง.... โด่ง ริมฝีปากบางน่ารักจังเลย”องค์หญิงชิงอี้ไล้ปลายนิ้วไปตามรูปหน้าขององค์ชายฉีหมิงสัมผัสแผ่วเบาของนางทำให้บุรุษบนเตียงเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นเปลือกตาขององค์ชายฉีหมิงค่อย ๆ กะพริบขับไล่ความงุนง่วงออกไป เมื่อภาพเบื้องหน้าปรากฏชัด เขาบอกกับตัวเองว่ากําลังฝันอยู่แน่ ๆ เหตุใดจึงมีสตรีที่มีรอยยิ้มแสนสดใสมาปรากฏอยู่ข้างกายเขาได้ ดวงตากลมโตเป็นประกายระยับนั่นช่างชวนให้หลงใหลอย่างประหลาดราวกับภูติน้อยแสนซนในนิทานปะรำปะลาเขาคิดว่าตัวเองคงตาฝาดไปจึงยกมือขยี้ตาตัวเองอีกครั้ง แต่สตรีงดงามสดใสผู้นั้นยังคงยิ้มทะเล้นใส่ตาเขา“ตื่นแล้วรึเพคะ”เสียงใส ๆ ราวกับกระดิ

ทันทีที่องค์ชายรัชทายาทก้าวเข้ามาภายในตำหนัก เขาก็เห็นพระยาชาของตนกำลังพูดคุยหัวเราะสนุกสนานอยู่กับฮองเฮา เขาไม่คิดว่าองค์หญิงเหยียนชิงจะสนิทสนมกับเสด็จแม่ของเขาได้รวดเร็วขนาดนี้ อีกทั้งยัง ใช้นางเป็นเครื่องมือบีบบังคับให้เขากลับมาที่ตำหนักตกกง“อ่าว หมิงเอ๋อร์มาถึงแล้วรึ” ฮองเฮาตรัสขึ้นเมื่อเห็นลูกชายคนเดียวของตน “มาถึงแล้วก็รีบมานั่งสิ แม่กับชิงเอ๋อร์นั่งคอยเจ้าอยู่นานเลย”เมื่ออยู่ในตำหนักที่ไม่มีพิธีการอะไร นางมักจะใช้คำสามัญกับบุตรชายเพื่อไม่ให้เกิดความห่างเหิน นางไม่อยากให้มีอะไรมาคั่นกลางระหว่างแม่ลูก“เสด็จแม่เสด็จมาที่ตำหนักลูกโดยไม่บอก ลูกไม่ทราบจึงมาช้า ขออภัยท่านด้วย”น้ำเสียงขององค์ชายรัชทายาทอ่อนโยนยิ่งนัก น้ำเสียงเช่นนี้เขาจะเอ่ยเฉพาะกับแม่ของเขาเท่านั้น“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แม่นั่งคุยกับชิงเอ๋อร์ไม่เบื่อเลย นางคุยสนุกเหลือเกิน”ฮองเฮาในวัยห้าสิบพรรษาหัวเราะเบิกบานพระทัย นานแล้วนางไม่มีความสุขเช่นนี้ นางก็เหมือนกับหญิงชราทั่วไปที่อยากมีเพื่อนคุย อยากมีหลานเล็ก ๆ มาอุ้มเพื่อคลายเหงา“คุยเรื่องอะไรกันบ้างหรือ”เขาถามขณะที่นั่งลงข้างมารดา“ชิงเอ๋อร์เล่าให้ฟังถึงการขี่ม้ายิ

“กรี๊ดดดดดด”องค์หญิงฉีหนิงกรีดร้องออกมา สองมือกำเข้าหากันแน่น ใบหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งอิจฉาเสียงร้องของนางทำให้คนที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มเมื่อครู่รีบผละออกจากกัน“ไร้ยางอายที่สุด !” องค์หญิงฉีหนิงขยี้เท้าเร่า ๆ “น้องจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกแล้ว”สิ้นคำนางก็สะบัดหน้าสาวเท้าออกไปจากเรือนองค์ชายรัชทายาทเองก็เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตนเองได้เผลอหวั่นไหวไปกับการยั่วเย้าของนางแล้ว“สายมากแล้ว ข้าขอตัว”เขารีบสาวเท้าก้าวออกไป เพื่อซ่อนอาการเขินอาย“.........”องค์หญิงชิงอี้ยังคงงงงวยกับจุมพิตเมื่อครู่ นางยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตนเอง หัวใจเต้นรัว ใบหน้าแดงก่ำ“ทำไมเราเป็นแบบนี้.... รู้สึกเหมือนจะเป็นลม”นางค่อย ๆ นั่งลงบนเก้าอี้ ลมหายใจของนางยังไม่ปกตินางกำนัลรับใช้ที่เพิ่งได้สติคืนมาเช่นกัน รีบเข้ามาบีบนวด พัดวีให้“พระชายาทรงเป็นอะไรเพคะ”“ขะ... ข้ารู้สึกเหมือนถูกดูดวิญญาณ แคว้นหนานของพวกเจ้ามีวิชาดูดวิญญาณใช่หรือไม่”องค์หญิงชิงอี้เอ่ยเสียงสั่นวาจาของพระชายาทำเอานางกำนัลอมยิ้มไปตาม ๆ กัน ผู้ที่กล้าหน่อยก็เอ่ยเย้าขึ้นว่า“ไม่มีหรอกเพคะ วิชาดูดวิญญาณ มีเพียงวิชาจุมพิตเท่านั้น”เอ่ยจบนางก็ปิด

ณ ไร่ชาเนินเขาหลังจากที่องค์หญิงเหยียนชิงหายป่วยแล้ว แม่ทัพเจียงเฉินต้องการเพียงแค่กักขังตัวนางไว้เท่านั้น มิต้องการให้นางตาย ดังนั้น จึงสั่งให้นางไปทำงานในครัวแทนการทำงานไร่องค์หญิงเหยียนชิงทำงานในห้องครัวอย่างมีความสุข เพราะนางชื่นชอบการทำอาหารมานานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้ลงมือทำจริง ๆ เสียที การที่เขาสั่งให้นางมาทำงานในครัว ทำให้นางรู้สึกดีต่อเขาเพิ่มมากขึ้นไปอีกแรก ๆ ที่นางเข้าไปทำอาหารช่วยป้าจาง ทั้งทำข้าวไหม้บ้าง ต้มจืดจางไปบ้าง ผัดผักเค็มไปหน่อย แต่สุดท้ายนางก็พัฒนาฝีมือจนทำอร่อยเกือบทุกอย่าง และแม่ทัพเจียงเฉินเองก็ผ่อนคลายลง ไม่ดุนางเหมือนแต่ก่อนแล้วนางทำงานในครัวไป ป้าจางก็เล่าเรื่องของคุณชายของไร่ชาให้นางฟังไปด้วย จนนางทราบว่าเขาเป็นแม่ทัพของแคว้นหนาน ที่กำลังเจริญรุ่งเรืองในหน้าที่การงาน และเป็นบุตรชายคนเดียวของแม่ทัพใหญ่เจียงหม่าวันนี้องค์หญิงเหยียนชิงอยากจะตอบแทนน้ำใจเขาเสียหน่อย จึงขอให้ป้าจางช่วยสอนทำซาลาเปาสำหรับมื้อกลางวัน โดยใช้ชาในไร่เป็นส่วนผสมเพื่อเพิ่มรสชาติให้มีเอกลักษณ์หากว่าอร่อย... นางคิดว่าจะทำขายจะได้ช่วยเพิ่มรายได้ให้กับคนในไร่ชาด้วยเมื่อซาลาเปาสุกได้ท