All Chapters of ท่านแม่ทัพ อย่ารังแกข้า: Chapter 11 - Chapter 20

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ชุดที่เจ้าสวมเป็นของลูกสาวป้าเอง บัดนี้ นางไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์”ป้าจูเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เมื่อนึกถึงลูกสาว“ทำไมเล่า”หลินหลินขยับเข้าไปใกล้สตรีผู้นั้น น้ำเสียงของนางช่างรันทดใจเหลือเกิน“นางถูกพวกทหารแคว้นอ้ายฉีฉุดไปเป็นเชลย ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร”ป้าจูใช้แขนเสื้อซับน้ำตา“หน็อยพวกแคว้นอ้ายฉี ไอ้พวกชั่ว ไอ้สารเลว ต่อหน้าอยากเชื่อมสัมพันธไมตรี ลับหลังบังอาจรุกรานแคว้นข้ารึ ข้าจะสั่งประหารพวกมันแล้วสับเป็นหมื่น ๆ ชิ้น !”หลินหลินโวยวายเดือดดาลเป็นสองเท่า ทั้งโกรธแค้นที่พวกมันทำร้ายประชาชนแคว้นฉู่ ทั้งโมโหที่พวกมันหลอกลวงเรื่องการแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรี จนทำให้นางต้องมาตกระกำลำบากอยู่นอกวังเช่นนี้ป้าจูอดยิ้มขำกับท่าทีคลุ้มคลั่งของสาวน้อยมิได้ แม้วาจานางจะฟังดูเลอะเลือนมากไปหน่อย แต่ความโกรธแค้นของสตรีเสียสติผู้นี้ที่มีต่อแคว้นอ้ายฉีทำให้นางรู้สึกซาบซึ้งใจมิใช่น้อย“ใครส่งเสียงโวยวายในค่ายของข้า”แม่ทัพหยางจงย่ำเท้าหนัก ๆ เข้ามาในกระโจม เขาลุกขึ้นมาฝึกกำลังพลทหารตั้งแต่เช้าตรู่ จนกระทั่งได้ยินเสียงกรีดร้องของสตรีตัวร้ายผู้นี้

พลบค่ำและแล้วม่านสีดำในเวลากลางคืนก็โรยตัวลงมาอีกครั้ง คบเพลิงต่างถูกจุดขึ้นทั่วทั้งค่ายทหารเพื่อให้ความสว่าง ร่างสูงสง่าของแม่ทัพย่ำเท้าหนัก ๆ มุ่งหน้าเข้าสู่กระโจมที่พักของตนนับตั้งแต่เขาสั่งให้องค์หญิงปิงหลินทำความสะอาดกระโจมก็ยังไม่ได้พบกันอีกเลยจนกระทั่งถึงตอนนี้ เพราะตนต้องออกไปลาดตระเวนและฝึกซ้อมทหารในค่าย แต่แล้วเมื่อเขาเดินเข้ามาในกระโจมก็รู้สึกประหลาดเป็นอย่างมาก กระโจมของเขาดูสะอาดเรียบร้อย อีกทั้งยังมีอาหารร้อน ๆ วางไว้บนโต๊ะพร้อมกับสุราหลินหลินที่เพิ่งจะจัดเตรียมอาหารเสร็จก็ส่งยิ้มมาให้เขา พร้อมกับเสียงใส ๆ เอ่ยขึ้นว่า“ท่านแม่ทัพ ท่านคงจะเหนื่อยมาก วันนี้ข้ากับป้าจูจึงช่วยกันทำอาหารอย่างสุดฝีมือเพื่อท่านโดยเฉพาะ”เสียงหวาน ๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูใสซื่อนั้นทำให้เขาชะงักฝีเท้ารู้สึกแคลงใจกับท่าทีอ่อนหวานของนาง องค์หญิงปีศาจแห่งวังหลวงเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ รึ หรือว่านางมีแผนการอันชั่วร้ายอันใดซ่อนอยู่เมื่อเห็นแม่ทัพหน้าโหดยังไม่ยอมเข้ามานั่งลงเสียที นางจึงรีบเข้าไปดึงแขนคนตัวโตกว่ามานั่งลงที่โต๊ะอาหารพร้อมกับรินสุราให้เขาอย่างเอาอกเอาใจ“อย่ามัวชักช้าอยู่เลย เดี๋ยวอาหารเหล

“ท่านมันแม่ทัพเลือดเย็น ! ใจร้ายที่สุดดดดดดดด”หลินหลินตะโกนออกมาด้วยความโมโห นางถูกเขาสั่งทำโทษโดยการซักเสื้อผ้าให้กับเขา “ข้ารึอุตส่าห์หวังดี โกนหนวดเคราที่รกรุงรังให้ท่าน แต่ท่านตอบแทนข้าเช่นนี้รึ ท่านจะรังแกข้ามากเกินไปแล้วนะ !”นางยังบ่นไม่หยุดปากขณะที่แบกตะกร้าเสื้อผ้าใบโตของแม่ทัพหยางจงเดินตามป้าจูไปยังลำธารพร้อมกับสาวชาวบ้านคนอื่น ๆ ยิ่งคิดถึงใบหน้าเกลี้ยงเกลาแสนเย็นชานั้น นางก็ยิ่งเจ็บใจ“นังหนู ท่านแม่ทัพดีต่อเจ้าเพียงนี้ แต่เจ้ากลับเอ่ยวาจาสามหาวต่อเขาไม่หยุดปาก เจ้ารู้หรือไม่ เมื่อวานตอนที่เจ้าเป็นลมเขาก็เป็นคนอุ้มเจ้าไปทำแผลให้ เมื่อวานก่อนนู้นเขาก็ตามป้ามาดูแลเจ้า และยังอีกตอนนั้น......”ป้าจูสาธยายความดีงามของแม่ทัพยังไม่ทันจะหมด ก็ถูกหลินหลินร้องห้ามขึ้นว่า“พอแล้วป้าจู ข้าไม่อยากฟัง”หลินหลินยกมือขึ้นปิดหู พร้อมกับเร่งสาวเท้าให้ไวขึ้น เพื่อที่จะไม่ต้องฟังป้าจูพรรณนาถึงคุณงามความดีของแม่ทัพเลือดเย็นให้นางฟังแต่ถึงแม้ว่าจะหลบเสียงของป้าจูได้ แต่ก็หลบไม่พ้นคำสรรเสริญเยินย่อจากบรรดาสาวงาม พวกนางต่างพากันยิ้มแย้ม แล้วสนทนากันว่า“ตั้งแต่แม่ทัพหยางจงมาประจำการที่ชายแดนแห

ทันทีที่สายฝนกระหน่ำเทลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา พวกเขาก็ค้นพบถ้ำแห่งหนึ่ง ในขณะที่หลินหลินลูบแขนตนเองเพื่อบรรเทาความหนาวจากลมเย็นที่พัดเข้ามาจากปากถ้ำ แม่ทัพหยางจงก็รวบรวมกิ่งไม้เศษไม้ที่พอจะหลงเหลือภายในถ้ำ แล้วนำมากองรวมกันจากนั้นมือแกร่งก็จับก้อนหินสองก้อนกระทบกันแก๊ก แก๊ก แก๊กหลินหลินมองดูเขาจุดไฟด้วยความสนใจ ไม่นานนักเปลวไฟก็ลุกขึ้นพรึบ แสงสว่างและความอบอุ่นก็แผ่กระจายออกมาโดยรอบ“ท่านเก่งจังเลย.... ฮะ ฮัดชิ่ว ! ฮัดชิ่ว !”นางเอ่ยปากชมเขาไม่ทันไร ตนก็ต้องจามออกมาติด ๆ กัน เพราะอาภรณ์ที่นางสวมเปียกทั้งตัว บวกกับลมหนาวที่พัดเข้ามาทำให้รู้สึกหนาวจนสั่นสะท้านไปทั้งกายแต่แล้วนางก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเห็นเขาถอดเสื้อทั้งตัวนอกตัวในออก เหลือแต่เพียงกางเกงตัวเดียว จนเห็นแผงอกแกร่งกำยำสะท้อนกับเปลวเพลิงทำเอาหัวใจของนางเต้นโครมคราม ใบหน้าร้อนฉู่ขึ้น“นี่ ! ท่านถอดเสื้อผ้าทำไม”นางร้องอย่างตกใจ พร้อมกับกอดอกตนเองเอาไว้แน่น สองเท้าก้าวถอยหลังจนชิดกับผนังถ้ำอย่างหวาดระแวง“เปียกก็ต้องถอดพึ่งไฟให้แห้งสิ ใครจะโง่งมทนใส่เสื้อเปียก ๆ นอนหนาวทั้งคืนกัน”เสียงเฉียบเย็นของเขากล่าวเหนื่อย

“ข้าสบายดีไม่ต้องห่วง เจ้าคงได้รับความลำบากมิไม่ใช่น้อย ทั้งยังอุตส่าห์ตามหาข้ามาถึงที่นี่”องค์หญิงปิงหลินน้ำตารื้นขึ้นอย่างซาบซึ้ง“ไม่ลำบากเลยเพคะ หม่อมฉันขอถวายป้ายหยกสัญลักษณ์ขององค์หญิงเพคะ”ชิงชิงคุกเข่าลง พร้อมกับเทิดป้ายยกอันสูงค่าไว้เหนือหัวเมื่อแม่ทัพหยางจง และคนอื่น ๆ ที่อยู่รายรอบเห็นเช่นนั้นก็มิอาจไม่ก้มหัวได้ ทุกคนต่างหมอบลงแล้วเปล่งเสียงอย่างพร้อมเพรียงกันว่า“ขอถวายบังคมองค์หญิง”องค์หญิงปิงหลินกวาดสายตามองทุกคน ทันทีที่ฐานะของนางถูกเปิดเผยแล้วยกให้สูงขึ้น นางก็รู้สึกทันทีว่ายืนอยู่บนยอดเขาสูงเทียมฟ้าอันหนาวเหน็บเพียงลำพัง“พวกท่านลุกขึ้นเถิดไม่ต้องมากพิธี”องค์หญิงปิงหลินรีบตรัสออกมา นางพยายามจะทำตัวให้เหมือนปกติ และใกล้ชิดกับทุกคนเช่นเดิม โดยเฉพาะแม่ทัพหน้าตายผู้นั้น“นะ... นังหนู ไม่ใช่สิ ท่านเป็นองค์หญิงหรือนี่...”ป้าจูยังคงคุกเข่าอยู่เช่นเดิม เมื่ออยู่ ๆ เด็กสาวเสียสติผู้หนึ่งได้กลายเป็นองค์หญิงไปเสียแล้ว จึงทำให้แข้งขาอ่อนยวบลง แม้จะลุกขึ้นยังไม่ไหว“ป้าจูลุกขึ้นเถอะ”หลินหลินรีบไปประคองหญิงชราให้ลุกขึ้น ชิงชิงเห็นเจ้านายของตนทำเช่นนั้น ก็รีบเข้าไปช่วยพยุงขึ้น