All Chapters of คนในความลับ ที่คุณ(ไม่)เคยรัก: Chapter 61 - Chapter 70

หญิงสาวนึกดีใจที่รอยแผลเป็นเล็กๆ จากการโดนทำร้ายในวัยเยาว์ ส่วนใหญ่อยู่ในร่มผ้า ที่ดูจะเด่นหน่อยก็คือรอยบุหรี่จี้ตรงท้องแขนยังดีที่ครีมรองพื้นสมัยนี้ช่วยกลบได้เยอะ “พี่ก็ชมน้องเกินไป” ขนิษฐารีบถ่อมตัว ก่อนจะลุกขึ้นยืนสำรวจตัวเองในกระจก ชุดในวันนี้เป็นเดรสสายเดี่ยวเปลือยหลังสีโอลด์โรส บนชุดมีเพชรเม็ดเล็กๆ ปักตามตัว แม้แต่หัวไหล่ยังมีสายเพชรเล็กร้อยพาดด้านละสองสาย เมื่อกระทบแสงไฟจึงดูวิบวับโดดเด่น ส่วนผมยาวสลวยวันนี้ถูกดัดเป็นลอนใหญ่ปล่อยสยายเป็นธรรมชาตินางแบบหลักในวันนี้ต้องโดดเด่น..แต่ก็ต้องไม่เด่นเกินกว่า ‘เครื่องประดับ’ ที่นำมาประมูล และเป็นครั้งแรกที่ขนิษฐาคิดว่าตัวเองสวยมากหญิงสาวถูกพามารอด้านหลังเวที ซึ่งคิวช่วงแรกจะเป็นนางแบบคนอื่นขึ้นไปเป็นแบบประมูลก่อน ส่วนหน้าที่นางแบบหลักจะมาช่วงท้ายๆ และเป็นไฮไลต์ของงานในทุกๆ ปี ซึ่งงานประมูลในปีนี้ ธีมคือ ‘เครื่องประดับ’เสียงเครื่องดนตรีคลอแผ่วเบา สลับกับเสียงพิธีกรด้านหน้าเวทีดังมาจนถึงด้านหลัง บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความครึกครื้น ยิ่งนานเครื่องประดับที่นำมาประมูลคุณภาพ และราคายิ่งสูงขึ้น“น้อง เดี๋ยวจบประมูลแหวนชิ้นนี้ ก็ตาเธอแล้ว

อีกทั้งยังขึ้นชื่อเรื่องรูปร่างหน้าตา บุคลิกภาพ ความสามารถในเชิงธุรกิจเสียดายแต่ว่าไฮโซหนุ่มนั้นหาตัวยาก ไม่ว่างานสังคม หรืองานกุศลล้วนไม่เห็นหน้า เว้นแต่กลุ่มคนในแวดวงธุรกิจด้วยกันเองครั้งนี้แม้แต่คุณหญิงดวงกมลผู้เป็นเจ้าภาพเองก็ยังนึกไม่ถึง จะบอกว่าเป็นเกียรติก็ไม่ผิดใบหน้าเหี่ยวย่นเต็มไปด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ งานในครั้งนี้หลานชายที่รักเหมือนลูกชายแท้ๆ หรือท่านรัฐมนตรีโชคชัยย่อมได้หน้าไปด้วย ดีไม่ดีหลังจากวันนี้อาจมีโอกาสได้ทุนก้อนใหญ่หนุนหลังให้กับพรรคที่สังกัดอยู่ธาวิตาเองก็เห็นถึงโอกาสจึงรีบดึงลูกสาวคนเดียวที่ยังโสดมาแนะนำตัวให้เขารู้จัก“คุณชินคะ นี่ยัยรินค่ะ ลูกสาวน้าเอง” คำว่า ‘น้า’ พาให้เลขาชายคนสนิทขมวดคิ้วเล็กน้อย เจ้านายเขาใช่คนที่ชอบให้ใครมานับญาติ ทว่าก่อนที่จะได้ทันพูดเตือน เจ้านายหนุ่มกลับส่งยิ้มสุภาพไปให้คนทั้งคู่ ทว่าสายตาที่มองไปยังธารินติดจะเย็นชาอยู่บ้าง“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เดี๋ยวรินพาคุณชินณธรเดินไปที่โต๊ะนะคะ” รอยยิ้มไร้เดียงสา กับบุคลิกภาพสุภาพเรียบร้อยยังคงเป็นเปลือกที่เคลือบเจ้าหล่อนไว้อย่างแนบเนียนริมฝีปากหยักของคนหน้าหล่อยกยิ้ม

“ชิ้นแรกชื่อ ‘พฤกษาปกปัก’ น้องเป็นแหวนมรกตล้อมด้วยเพชรเม็ดเล็กอีกสามสิบเม็ด เดิมแหวนวงนี้..” พิธีกรยังคงอธิบายประวัติอันยืดยาว และสรรพคุณที่แสนจะน่าสะสมบริกรหญิงจัดแจงนำแหวนมรกตมาสวมใส่ในนิ้วนางด้านขวาของนางแบบ ขนิษฐายกนิ้วมือเรียวยาวราวกับลำเทียนแนบแก้มนวล ก่อนจะเดินนวยนาดไปรอบๆ เวที ใบหน้าสวยหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางประณีตเผยรอยยิ้มละมุนพอเจาะพอเหมาะ‘ไม่มากไป ไม่น้อยไป ไม่ทำตัวเกินเครื่องประดับ แต่กลับช่วยให้ทั้งเครื่องประดับและตนเองโดดเด่น’เมื่อคุณหญิงดวงกมลผู้ที่นั่งโต๊ะหน้า...เห็นใบหน้านางแบบใกล้ๆ ก็ถึงกับตื่นตะลึงทั้งปาก คอ คิ้ว คาง จมูก หรือแม้แต่ดวงตา ช่างเหมือนพี่ดวงเนตรสมัยสาวๆ ราวกับถอดแบบกันมา ยิ่งตอนที่คนบนเวทีแย้มยิ้ม องศาของรูปตา และรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ยิ่งทำให้ท่านใจสั่นเหมือนมาก...เหมือนเกินไป...เหมือนจนหล่อนแทบจะเชื่อว่านางแบบตรงหน้าคือพี่สาวความคิดถึงคะนึงหาคนที่จากไปไกล พาให้ดวงตาผู้สูงวัยน้ำตาชื้นน่าแปลก ดูเหมือนหญิงสาวจะรู้ว่าถูกจับจ้อง เจ้าหล่อนจึงมายืนแช่อยู่ตรงหน้านานกว่าจุดอื่น“พี่เนตร” เสียงพึมพำในลำคอ เรียกความสนใจจากลูกสะใภ้ให้หันมามอง“คุ

“ยี่สิบล้านค่ะ” เสียงปิ่นรักผู้จัดงานดังขึ้น พร้อมกับชูป้ายประมูลในมือ สีหน้าผู้จัดงานดูแย่เล็กน้อยหญิงสาวรู้ได้ทันทีว่าเหตุการณ์ในวันนี้ต้องเป็นแผนคู่หมั้นของเธอกับน้องสาวตัวดีเป็นแน่แต่วันนี้เขาทำเกินไปมาก เขาลืมไปแล้วหรือไง ถ้างานวันนี้ล่มไม่ใช่แค่เธอกับคุณท่านที่จะต้องอับอาย พวกเขาที่มีนามสกุลต่อท้ายเดียวกันก็คงไม่พ้นคำนินทาทว่าคนทั้งคู่กลับไม่สำนึกแม้แต่นิด ยังคงหันกลับมามองกันอย่างเจ็บใจธามไทเองก็เริ่มหงุดหงิดเพราะจำนวนเงินยี่สิบล้านซึ่งเป็น bid ขั้นต่ำในเครื่องประจำชิ้นนี้ มันไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆ คู่หมั้นของเขาทำอะไรไม่รู้จักคิดแต่ก็จนใจที่โต๊ะของปิ่นรักอยู่กันคนละฝั่ง และตัวเขาเองก็ไม่หาญกล้าจะฉีกหน้าคู่หมั้นกลางงาน จึงได้แต่จำยอมปล่อยผ่านไป โดยมีน้องสาวอุบอิบปากบ่นอยู่ข้างๆ“ยี่สิบล้านครั้งที่หนึ่ง”“ยี่สิบล้านครั้งที่สอง”“ยี่สิบล้านครั้งที่สาม จบการประมูล blue dimond girl คุณปิ่นรักประมูลได้ค่ะ” เสียงพิธีกรสาวประกาศก้อง ท่ามกลางเสียงตบมือตามมารยาทแน่ละ ท่านหญิงดวงกมลเริ่มหน้าเสีย เพราะถ้างานนี้ยอดประมูลจบงานได้น้อยกว่าปีก่อนมากๆ ท่านคงได้อับอายบรรดาเพื่อนฝูงเป็นแน่อี

ภาพจากภพชาติที่แล้วราวย้อนกลับคืนมาให้ชินณธรหวนคิดถึงวันคืนที่สูญเสียคนรักไปตลอดกาล บีบคั้นจนชายหนุ่มแทบคล้ายวิญญาณออกจากร่าง ทุกวันเอาแต่ตั้งคำถามว่าเขาทำทุกอย่างไปเพื่อใคร?เขารักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตากัน เขารักรอยยิ้ม เขารักตอนเธอแง่งอน เขารักทุกอย่างที่เป็นเธอทว่า..เขาเองก็รู้ ถ้าสิ่งไหนที่เขา ‘รัก’ จะถูกใครบางคนทำลาย..ใครบางคนที่กล่าวหาว่าเขา ‘แย่ง’ ทุกอย่างไปภาพน้องหมาที่เขารักมาก มันเป็นเพียงเพื่อนคนเดียวในวัยเด็ก...ร่างเล็กๆ ของมันถูกแทงเลือดสาดกลางสนามหญ้า..เขาเห็นร่องรอยบนพื้นหญ้า ทั้งรอยเลือดลากยาว..ก่อนที่มันจะตายมันคงทรมานมากแฟนคนแรกถูกผลักตกบันไดแฟนคนที่สองถูกรถชนจวบจนคู่หมั้นที่คุณปู่หาให้ ยังถูกคนลอบทำร้ายตอนนั้นแม้เขาจะไม่ชอบผู้หญิงที่คบกันเลย แต่เขาก็อยากให้ ‘คนทำ’ ออกมารับผิดชอบกับสิ่งที่ตนทำลงไป ทว่าคุณปู่กลับเลือกที่จะให้เขาเงียบ อีกทั้งคำสาบานที่เคยให้ไว้กับใครบางคนยังคงดังก้องหูนั่นซินะ เขาได้ทุกอย่างบนโลกนี้ ทั้งเงิน..ทั้งอำนาจ...ดังนั้นเขาต้อง ‘ยอม’ สูญเสียสิ่งที่ตน ‘รัก’ เป็นข้อแลกเปลี่ยนยิ่ง ‘รัก’ มาก ยิ่งถูกทำลายไม่เห็นซากเขารู้กฎข้อนี้ดี..เขา