Share

91 กวางน้อยตกน้ำ

Author: sammi'P
last update Last Updated: 2025-08-03 09:59:03

ทางด้านกวางน้อยเนื้ออ่อนที่ไม่รู้ตัวว่าจะถูกเหยี่ยวทะเลทรายจอมวายร้ายจับกิน ยังคงง่วนอยู่กับการเก็บฝักบัวอย่างสนุกสนาน

“คุณหนูขึ้นมาเถิด ระวังจะตกเรือนะเจ้าคะ”

“ไม่ได้หรอกเชียนเอ๋อร์ ข้าต้องเก็บฝักบัวให้หลิวเอ๋อร์ก่อน” ฟางถิงถิงเอ่ยพลันเงยหน้าขึ้นมองสาวใช้วัยใกล้เคียงกันกับนางร้องเสียงหลงห้าม

“โธ่! ให้เด็กๆ เก็บให้แทนเถิดนะเจ้าคะ”

“ไม่ได้หรอก หากเก็บไม่ถูกใจ มีหวังพวกเจ้าถูกหลิวเอ๋อร์ดุเอา เห็นทีไม่ดีแน่” ดรุณีน้อยว่าพลางก้มหน้าก้มตามองหาฝักบัวขนาดพอเหมาะ

ทั่วทั้งสระเต็มไปด้วยบัวสีขาวบานสะพรั่งไม่ต่างจากฝักบัวอวบงามที่ชูช่อรออยู่ นางค่อยๆ เลือกอย่างพิถีพิถันจนเจอที่หมายตา แต่ทว่ามันช่างไกลสุดมือเอื้อม

“อีกนิดเดียว โธ่! เชียนเอ๋อร์ เจ้าจับเรือให้ข้าที ข้าจะเอื้อมไปเด็ดฝักบัวดอกนั้น”

“แต่มันไกลมากนะเจ้าคะคุณหนู!”

“เถอะน่า เจ้าก็รอบนศาลาแล้วผูกเชือกกับเรือให้ข้า ข้าอยากเอามันไปให้หลิวเอ๋อร์ ถ้านางเห็นต้องดีใจมากแน่ๆ”

นางว่าพลางค้อมตัวไปข้างหน้า มือหนึ่งเกาะกาบเรือแน่น อีกมือเอื้อมสุดปลายมือแต่คว้าได้แต่ลม

“โอ๊ย! ไกลไป ข้าเอื้อมไม่ถึง เจ้าปล่อยเชือกอีกนิดสิเชียน
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   91 กวางน้อยตกน้ำ

    ทางด้านกวางน้อยเนื้ออ่อนที่ไม่รู้ตัวว่าจะถูกเหยี่ยวทะเลทรายจอมวายร้ายจับกิน ยังคงง่วนอยู่กับการเก็บฝักบัวอย่างสนุกสนาน “คุณหนูขึ้นมาเถิด ระวังจะตกเรือนะเจ้าคะ”“ไม่ได้หรอกเชียนเอ๋อร์ ข้าต้องเก็บฝักบัวให้หลิวเอ๋อร์ก่อน” ฟางถิงถิงเอ่ยพลันเงยหน้าขึ้นมองสาวใช้วัยใกล้เคียงกันกับนางร้องเสียงหลงห้าม “โธ่! ให้เด็กๆ เก็บให้แทนเถิดนะเจ้าคะ”“ไม่ได้หรอก หากเก็บไม่ถูกใจ มีหวังพวกเจ้าถูกหลิวเอ๋อร์ดุเอา เห็นทีไม่ดีแน่” ดรุณีน้อยว่าพลางก้มหน้าก้มตามองหาฝักบัวขนาดพอเหมาะทั่วทั้งสระเต็มไปด้วยบัวสีขาวบานสะพรั่งไม่ต่างจากฝักบัวอวบงามที่ชูช่อรออยู่ นางค่อยๆ เลือกอย่างพิถีพิถันจนเจอที่หมายตา แต่ทว่ามันช่างไกลสุดมือเอื้อม“อีกนิดเดียว โธ่! เชียนเอ๋อร์ เจ้าจับเรือให้ข้าที ข้าจะเอื้อมไปเด็ดฝักบัวดอกนั้น”“แต่มันไกลมากนะเจ้าคะคุณหนู!”“เถอะน่า เจ้าก็รอบนศาลาแล้วผูกเชือกกับเรือให้ข้า ข้าอยากเอามันไปให้หลิวเอ๋อร์ ถ้านางเห็นต้องดีใจมากแน่ๆ”นางว่าพลางค้อมตัวไปข้างหน้า มือหนึ่งเกาะกาบเรือแน่น อีกมือเอื้อมสุดปลายมือแต่คว้าได้แต่ลม“โอ๊ย! ไกลไป ข้าเอื้อมไม่ถึง เจ้าปล่อยเชือกอีกนิดสิเชียน

  • กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   90 บุกถึงที่ี

    หลี่ชงเหอแค่นยิ้มหยันขณะเดินตามเศรษฐีฟางเข้ามาด้านในคฤหาสน์ตระกูลฟางใหญ่โตโอ่โถงสมฐานะเศรษฐีใหญ่ฟางจงซวิ่นผายมือเชื้อเชิญเขาอีกทั้งพินอบพิเทาเป็นอย่างมาก“ไม่ทราบว่าบ้านข้าคับแคบเช่นนี้ นายท่านจะพักได้หรือไม่” เศรษฐีฟางถูมือถูไม้ผายมือให้ “เรือนนี้เหมาะที่สุดแล้วสำหรับแขกระดับนายท่านที่อุตส่าห์ตอบรับคำเชิญ”หลี่ชงเหอหันกลับมากระตุกยิ้มเย็นชาก่อนเอ่ย “ที่นี่ดีเกินกว่าที่ข้าคิดไว้มาก มิทราบว่าเป็นการรบกวนท่านมากไปหรือไม่ หากว่ารบกวน ข้าก็...”“หามิได้ๆ แค่นายท่านยอมมาพักที่คฤหาสน์ของข้า ก็นับว่าเป็นเกียรติมากแล้ว”“ข้าเองก็เป็นแค่พ่อค้าวานิช จะมีศักดิ์มีศรีใดเทียบเท่าคนใหญ่คนโตได้เล่า”“แต่นายท่านมีบุญคุณช่วยชีวิตข้าไว้จากพวกโจรป่า ข้าน้อยต้องตอบแทน”“ก็แค่ข่วยเหลือกันยามมีภัย มิใช่เรื่องสลักสำคัญอันใดต้องต้อนรับขับสู้ถึงเพียงนี้”“แต่ข้าน้อยไม่ลืม นายท่านก็เป็นผู้มีเกียรติที่ข้าน้อยนับถือและอยากทำการค้าร่วมด้วยไปอีกนานๆ หากเป็นไปได้ก็อยากทวงถามสัญญาที่เคยฝากฝังบุตรีกับนายท่านด้วย”“ข้าไม่ลืมหรอก”“เช่นนั้นนายท่านตกลงปลงใจแล้วหรือไม่ขอรับ”“ตกลงปลงใจอย่างไร”หลี่ชงเหอแม้รู้แต่แกล้งไขสื

  • กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   89 หัวขโมย

    ร่างอรชรในชุดบางพลิ้วสีฟ้าสีหน้าตระหนกสุดขีดเมื่อเห็นคมกระบี่วาววับผ่านเข้ามาในครรลองสายตา ไม่เพียงเท่านั้นมันยังจ่อที่ลำคอของนางในระยะประชิดจนรู้สึกถึงความเย็นเฉียบเมื่อแรกสัมผัสฟางถิงถิงตัวสั่นงันงกเมื่ออีกฝ่ายพุ่งเข้ามาหาดวงหน้าแนบชิดอย่างจงใจ “ทำอะไร” “ข้ามิได้ทำ!” หลี่ชงเหอมองปราดไปที่มือนางก่อนตะคอกถาม “หลักฐานคามือยังว่ามิได้ทำรึ!” ฟางถิงถิงถึงคราวจำนนจนปล่อยหลักฐานที่ว่าหลุดมือไปต่อหน้า สุดที่หลี่ชงเหอจะรั้งไว้เพราะมันหายลับไปในรัตติกาลเสียแล้ว “นี่เจ้า! รู้หรือไม่ว่าทำอะไรลงไป อยากตายใช่หรือไม่!” เขาตะคอกซ้ำกำข้อมือนางกระชากเข้าหาจนร่างอรชรปะทะเข้ากับอกแกร่ง “ก็คือ คือ ข้า ข้ามิได้” นางละล่ำละลักขณะเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากอีกฝ่ายและรู้ตัวว่าถูกรั้งไว้ด้วยอ้อมแขนแกร่ง “นี่เจ้า! เจ้าจะทำอะไร ปล่อยข้านะ!” “ไม่ปล่อยหากเจ้าไม่บอกเจตนาของเจ้า” “ข้ามิได้มีเจตนาร้ายหรอกน่า” นางเสียงแข็ง ดวงตาวาวโรจน์จ้อง “หากไม่ปล่อย ข้าจะร้องให้คนช่วย” หลี่ชงเหอกระตุกยิ้มมุมปากกระชับร่างอรชรแน่

  • กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   88 แม่นางน้อยผู้นั้น

    “ก็ไม่มีอะไร” หลี่ชงเหอกระตุกยิ้มราวกับแค่รู้แล้วก็ผ่านไปมิได้สนใจใยดี แต่ทว่าแม่เสือจมูกไวอย่างอวี๋แหลียนมีหรือจะดูไม่ออก“หรือนายท่านสนใจแม่นางคนใด ให้ข้าไปดูลาดเลาให้ดีหรือไม่ หากถูกอกถูกใจได้เป็นเขยเศรษฐีตระกูลฟางก็นับว่ามีวาสนาไม่เลว”“มีวาสนาได้เป็นเขยเศรษฐีเช่นนั้นรึ”“เจ้าค่ะ ใครๆ ก็รู้ว่าในเมืองนี้ ไม่มีผู้ใหญ่ร่ำรวยไปกว่าท่านเศรษฐีฟางจงซวิ่นไปได้” อวี๋เหลียนเอ่ยอย่างมีจริต “แต่ว่าหมายดอมดมดอกฟ้า นายท่านอาจจะต้องเหนื่อยหน่อยเพราะคุณหนูใหญ่ตระกูลฟางผู้นั้นนิสัยเอาแต่ใจยิ่งนัก”“สตรีงามมักเอาแต่ใจสินะ”“จะว่าเช่นนั้นก็ย่อมได้เจ้าค่ะ หากนายท่านชอบจะให้แม่สื่อไปทาบทาม...”“ไม่ต้อง” บุรุษหนุ่มเพียงแต่ปรายตามองนางแล้วยิ้มหยันก่อนเอ่ย “ข้าไม่ใส่ใจพวกลูกสาวเศรษฐีหรอก”“เช่นนั้นหรือว่านายท่านมีคนที่หมายใจไว้อยู่แล้ว”“ถามทำไม” หลี่ชงเหอเหลือบมองส่งสายตาดุใส่อวี๋เหลียนนิ่วหน้าก่อนจะฉีกยิ้มยวนใจตอบ “ข้าก็แค่อยากสนองความต้องการของนายท่าน แต่หากนายท่านไม่ชอบให้ข้าวุ่นวายข้าก็...”“เหตุใดเจ้าถึงมากความเช่นนี้”อวี๋เหลียนแห่งเหลาบุปผาถึงกับงันไป ไม่นานก็แปรเปลี่ยนสีหน้าสดชื่นดังเดิม “ข้า

  • กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   87 แรกพบตกหลุมรัก

    ฟางลี่หลิวกลับหัวเราะชอบใจแล้วเล็มเลียขนมของตัวเองจนพอใจแล้วแกล้งเย้า “โธ่ ข้าแค่พูดเล่นมิได้อยากให้เจ้ากินของเหลือข้าสักหน่อย”“แน่นะ”“แน่สิ เจ้าก็รู้นิสัยข้า ของของข้า ข้าไม่ให้ใคร ของที่เจ้าให้ข้าแล้ว ข้าก็ไม่คืน นอกจากสิ่งนั้นเป็นของที่ข้าไม่ต้องการแล้ว ข้าถึงจะยกให้เจ้า” ฟางถิงถิงฟังจบก็ถึงกับหน้าเจื่อน รู้สึกถึงความนัยแปลกๆ กับคำพูดอีกฝ่ายแต่ก็ไม่อยากใส่ใจจึงรีบเดินนำ ฟางลี่หลิวจึงได้ทีวิ่งตาม “อะ นี่ข้าให้เจ้า”“นี่คือ...” ฟางถิงถิงรับมาหน้าฉงน แต่ฟางลี่หลิวยิ้มกว้าง“เซาปิ่งหน้ายิ้มของโปรดเจ้าไง ข้าตั้งใจซื้อให้เจ้าเชียวนะ ไม่ต้องเสียใจกับคำพูดของข้านะ” ฟางลี่หลิวแสร้งเย้าไม่พอยังยื่นนิ้วชี้เรียวยาวไปที่มุมปากของฟางถิงถิงดันขึ้นให้ริมฝีปากจิ้มลิ้มยกขึ้น “นี่ๆ เจ้ายิ้มแล้ว” “เจ้าทำถึงขนาดนี้ ข้าก็ต้องยิ้มสิ” ฟางถิงถิงว่าพลางสีหน้าหดหู่พลันดีขึ้นเมื่อก้มมองขนมเซาปิ่งโรยงาที่วาดเทียนรูปโค้งสีแดงเหมือนรอยยิ้มอยู่ "ข้ากินละนะ” “อืม เดินไปกินไปดูโคมไฟทางโน้นกันดีกว่า” “ก็ได้ๆ เห็นแก่เจ้า”“ลองไม่เห็นแก่ข้าสิ ข้าจะโกรธเจ้าให้ดู”

  • กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์   86 สองพี่น้อง

    ผ่านไปเกือบหนึ่งสัปดาห์จนกระทั่งถึงวันเดินทาง“ลูกแม่ ลูก... ชงเหอ เจ้าฟังแม่อยู่หรือไม่”หลี่ชงเหอสะดุ้งเมื่อสัมผัสอ่อนโยนแตะลงที่ข้อมือ ถึงกับอึกอัก ครั้งหันมาก็พบเข้ากับแววตาปริวิตกจากมารดาจึงตรงเข้ามาประคองมารดานั่งแล้วหย่อนตัวลงนั่งยังฝั่งตรงข้าม หงายจอกชาบนถาดวางลง บรรจงรินชาร้อนควันกรุ่นแล้วเลื่อนจอกไปตรงหน้ามารดา เหยียนชิวอี้รับจอกขึ้นมาจิบครู่หนึ่งจึงวางลงแล้วถามบุตรชาย “แล้วที่เจ้าไปคราวนี้ นานหรือไม่”“คาดว่าราวๆ สองเดือน”“อย่าลืมเรื่องที่แม่ขอเจ้า”“ข้ารู้ ข้าจะเอาไปคิดดู”“ดีแล้ว ฝ่าบาทจะได้ไว้ใจไม่คิดว่าเจ้ากระด้างกระเดื่องอีก” เหยียนชิวอวี้เสียงแผ่วหน้าสลด แต่ครั้นสบตาบุตรชายจึงฝืนยิ้มบอก “เพราะแม่หรือไม่ที่ทำให้เจ้าต้องลำบากใจ”“ข้ามิได้ลำบากใจ ข้าจะเอาไปคิดดู”“ก็ได้ เช่นนั้นแม่ฝากความคิดถึงทุกคนด้วย”“แน่นอนอยู่แล้วเสด็จแม่ ไปคราวนี้นอกจากเข้าวังไปถวายรายงานฝ่าบาทแล้ว ข้ายังมีธุระอีกหนึ่งเรื่องที่ต้องทำ”“เรื่องอันใดกัน” “เอ่อ...” จะบอกได้อย่างไรว่าไปครานี้เพราะคำสัญญาที่ทำไว้ ทุกสิ่งยังไม่แน่นอน ฉะนั้นเขายังแพร่งพรายออกไปมิได้ “ข้าสัญญ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status