All Chapters of กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Chapter 31 - Chapter 40

“ไม่ดีแน่ ข้าว่าตามไปดูดีกว่า”หม่าชิงเทียนตั้งท่าจะตาม แต่ทว่าหลี่หลานหมิงกลับยกมือห้ามก่อนถอนใจหนักหน่วงหันมา“อย่าตาม”“ท่านอ๋อง ข้าคิดว่า...” หวังเฉาเสี่ยนแย้งหลี่หลานหมิงพลันถอนใจก่อนเอ่ย “พวกเจ้าไม่ต้องพูดแล้ว ช้าเร็วเขาก็ต้องรู้ว่าคนที่ข้าจะแต่งด้วยคือซิงซิน”“แต่คนนอกไม่รู้ว่าที่แท้แล้วบุตรสาวฮูหยินใหญ่ตัวจริงคือคุณหนูซิงซินนะพ่ะย่ะค่ะ” หวังเฉาเสี่ยนทักท้วงหม่าชิงเทียนลูบคางครุ่นคิดถึงเหตุการณ์วันแรกที่ติดตามผู้เป็นนายไปเยือนแคว้นฉู่ด้วยเพราะอ๋องสี่หลี่หลานหมิงอยากเห็นหน้าว่าที่พระชายาและได้พบบุตรสาวคนรองของตระกูลจินที่น้ำตกนั่น“หรือว่า!”“หรือว่าอะไรของเจ้า” หวังเฉาเสี่ยนถามกลับสีหน้างุนงงเพราะยังตามไม่ทัน“หรือว่าที่คุณหนูมาที่นั่นมิใช่เรื่องบังเอิญกัน”หลี่หลานหมิงพลันหันกลับมาทางขุนพลหน้าหยกทั้งสอง ดวงตาลึกล้ำจ้องเขม็งมายังคนพูด “เจ้าก็คิดเช่นเดียวกับข้าใช่หรือไม่ ชิงเทียน”“พ่ะย่ะค่ะ” หม่าชิงเทียนตอบก่อนจะหันไปหาสหายคู่ใจผู้เคร่งขรึมอีกคน “ข้าคิดว่ามีคนหลอกล่อคุณหนูซิงซินให้ตามเจ้ากระต่ายหูเทามาที่นั่นเพื่อให้ท่านอ๋องและเห็นนางเป็น... เอ่อ เป็นเช่นนั้นเพื่อท่านอ๋องจะไ

“ข้าเก็บมันได้เรื่องอะไรจะคืน แต่หากว่าบอกชื่อเจ้ากับข้า ไม่แน่ว่า...”จินซิงซินถอยหลังกรูดเพราะถูกคนตรงหน้าก้าวเข้าประชิด นางถอยหนีจนแผ่นหลังชนต้นเหมยแต่คนผู้นี้ก็ยังไม่หยุดจึงได้แต่ละล่ำละลัก “เจ้าเป็นคนหรือผี เหตุใดออกมายามวิกาลเช่นนี้ เป็นคนดีๆ คงมิใช่ เจ้าต้องเป็นผีแน่ เสี่ยวเซียนช่วยข้าด้วย!”“แม่นาง เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังพูดอยู่กับใคร”“มะ... ไม่รู้! ข้าไม่รู้” นางปฏิเสธลั่นหันหน้าหนีอีกฝ่ายที่เข้ามาใกล้มากจนรู้สึกถึงลมหายใจรด เพียงแค่ได้กลิ่นสุราลอยออกมาจากริมฝีปากคนผู้นี้ นางก็แทบทนไม่ได้ “ถอยไปนะ อย่ามายุ่งกับข้า!”“เช่นนั้นแสดงว่าเจ้านี่ก็คงมิใช่ของเจ้า ดีล่ะ ข้าจะหักคอมันเสียโทษฐานที่กล้าวิ่งซุกซนมาชนข้า”“ไม่นะ!” จินซิงซินร้องลั่นกับท่าทีของอีกฝ่ายที่ชูตุ้งตุ้งขึ้นสูง อีกมือตั้งท่าจะบีบคอมันเท่านั้น...นางก็พุ่งถลาเข้าไปคว้าจนเกิดการยื้อแย่งกันขึ้น ชิงอ๋องชงเหอรู้สึกพึงพอใจที่ได้แกล้งดรุณีน้อยจึงเบี่ยงตัวไปมากระทั่งจินซิงซินสะดุดขาตัวเองเกือบล้มจึงโผเข้ารับไว้ แรกสัมผัสก็ถึงกับงันไป“เหตุใดเจ้าร้องไห้ ข้ายังมิได้ทำอะไรเจ้าเลยแม่นางน้อย”“เจ้าแกล้งข้า เจ้าจะฆ่าตุ้งตุ้งขอ

“ได้ยิน? ได้ยินจากที่ใด ข้าที่เป็นเจ้าบ่าวยังไม่รู้ แต่พี่สามกลับรู้ไปได้ยินมาจากที่ใดกัน”ชิงอ๋องชงเหอถึงกับงันไปที่เจอคำถามจึงได้แต่เอ่ยแก้เก้อ “มิใช่ข้าหรอกเป็นองครักษ์ข้าต่างหากที่ได้ยินมาไม่กี่วันก่อนที่ขบวนแม่สื่อจะไปทาบทามบุตรสาวตระกูลจินให้เจ้า ว่ากันว่างดงามกิริยามารยาทเพียบพร้อมเป็นกุลสตรีที่ดีคนหนึ่ง แต่ช่างต่างกับน้องสาวที่... เอ่อ”“กิริยาราวกับเด็กน้อย”“นั่นเจ้าพูดเอง” ชิงอ๋องชงเหอเอ่ยเสียงแข็ง “ข้ามิได้หมายความเช่นเจ้าว่า”“แต่ท่าทางพี่สามอยากรู้มาก เช่นนั้นข้าจะตอบให้ว่าต้องขอบคุณใครก็ตามที่ป่าวประกาศเรื่องงานแต่งข้าจนเป็นที่โจษย์ขานไปทั่ว หากไม่มีข่าวลือข้าก็คงไม่คิดมาดูหน้าว่าที่พระชายาและคงมิได้พบ หากมิใช่ซิงซินข้าก็ไม่มีวันแต่งกับผู้ใด”“แล้วเหตุใดเจ้าจึงขัดคำสั่งฝ่าบาท หรือว่าที่แท้เจ้าคิดล้มเลิกสมรสพระราชทานครังนี้”หลี่หลานหมิงแสยะยิ้ม ไม่คิดไขข้อข้องใจให้พี่ชายต่างมารดารับรู้เรื่องราวที่เคยรับปากกับมารดาเอาไว้ เป็นเช่นนี้ก็เท่ากับว่าเขาไม่ต้องเสาะแสวงหาแต่ก็ได้นางมาอยู่ในความดูแลอย่างชอบธรรม “เรื่องนี้มิใช่เวลาจะมาพูดกันตอนนี้ พี่สามควรพักผ่อนได้แล้วอย่ามายุ่ง

โดยไม่รู้ตัวว่าสรีระไร้อาภรณ์ของนางที่โผล่พ้นน้ำมาเมื่อครู่นั้นทำให้หลี่หลานหมิงเลือดกำเดาแทบพุ่ง ตัวชาหนักหน่วงราวกับถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนหนักหน่วงจนไม่สามารถขยับเท้าได้ แม้ร่างกายก็แข็งทื่อราวท่อนไม้ยามที่มิอาจละสายตาจากดรุณีน้อยที่พยายามก้มหยิบกองผ้าตรงพื้นแต่ก็ยังสุดมือคว้าเพราะมันกลับยิ่งห่างไปด้วยเจ้าตัวเล็กขนฟูเป็นเหตุ“เจ้านี่จริงๆ เลย เอาคืนมาให้ข้านะตุ้งตุ้ง!”นางไล่คว้าได้เพียงอากาศเพราะเสื้อชุดนอนตัวโปรดถูกเจ้าขนฟูหูเทาที่วิ่งเล่นไปมาใกล้ๆ ถังน้ำเกี่ยวติดเท้าเล็กๆ ไปไกลกว่าเดิม เอื้อมมือเท่าใดก็เอื้อมไม่ถึงจึงได้แต่ตีน้ำลอยกลีบกุหลาบในถังจนกระจาย“ก็ได้! คิดจะแกล้งกันดีนัก ข้าจับเจ้าได้ต้องโดนตีก้นแน่ๆ เลย เด็กดื้อ”หลี่หลานหมิงที่ตั้งสติได้ทำตัวเป็นถ้ำมองถึงกับผุดรอยยิ้มจางๆ ยังคิดหาทางมิให้นางตื่นกลัวหากเป็นเขาที่จะเข้าไปช่วยเหลือ แต่มิคาดโดยไม่ทันตั้งตัว จินซิงซินก็ผุดลุกยืนเผยเรือนร่างอรชรเอวคอดกิ่วรับสัดส่วนราวเทพธิดาน้อยไร้มลทินจุติมายังโลกมนุษย์อีกครั้ง คราวนี้หลี่หลานหมิงถึงกับตะลึงงันราวกับภาพเบื้องหน้าพร่ามัวอยู่ในม่านหมอก พยายามเพ่งแล้วเพ่งอีกแต่สมองกลับสั่งให้หันห

จินซิงซินคงจดจำและหวาดกลัว ครานี้เขาจะต้องไม่ทำเช่นนั้นอีก อ๋องพยัคฆ์ผู้เย็นชาเผยรอยยิ้มขณะสบดวงตาวาววับที่จ้องมองเขาอยู่ด้วยความเอ็นดู บทนางจะว่าง่ายก็ง่ายจนไม่ต้องเกลี้ยกล่อมให้ยอมจำนนดี...ดีจริงๆ...“เช่นนั้นเรามาเล่นเป็นสามีภรรยากันต่อดีกว่า”“เล่นอีกแล้วหรือ”“ใช่ ต่อจากเมื่อครู่ดีหรือไม่” หลี่หลานหมิงเสียงอ่อนพยายามหลอกล่อเน้นคำว่าเล่นแบบไม่จริงจังแต่รอยยิ้มไร้เดียงสาของดรุณีน้อยทำให้เขาลอบกลืนน้ำลายอยากจับนางมาบดจูบเสียให้สิ้นข้อกังขาทว่า...“แต่ข้าง่วงแล้ว”“แต่ข้ายังไม่ง่วง หรือว่าเจ้าไม่อยากเล่นกับสามี เช่นนั้นข้าไป เจ้านอนคนเดียวที่นี่ก็แล้วกัน”“ไม่นะ! อย่าไป!” นางเอ่ยเสียงแผ่ว “ข้าเล่นด้วยก็ได้”“แน่ใจรึ”“แน่ แต่ว่าห้ามมัดมืออีก ข้าเจ็บ”“อะ... อ่อ ได้สิ ตามใจเจ้า”“หากรับปากข้าก็จะเล่นสามีภรรยาด้วย” นางว่าพลางหลบตา เพราะรู้สึกถึงความอุ่นร้อนของฝ่ามืออีกฝ่ายที่ประทับบนพวงแก้มตน“ได้ ข้าตกลง” หลี่หลานหมิงตาเป็นประกายขณะโน้มตัวลงทาบทับอีกหน ริมฝีปากอุ่นร้อนคลอเคลียอยู่บริเวณข้าแก้มนาง “หากพ้นคืนนี้ไปแล้วเจ้าต้องเรียกข้าว่าสามีนะ”“แต่ว่าข้า...”“ตั้งแต่พรุ่งนี้ข้าก็จะเ