Lahat ng Kabanata ng กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Kabanata 21 - Kabanata 30

“ได้หรือขอรับ”“ได้สิ แค่พาท่านยายไปจากที่นี่” จินฮุ่ยอิงกระซิบแต่เห็นสีหน้างุนงงของทั้งสอง นางจึงเอ่ยย้ำ “พานางไปหาซิงซินที่ตำหนักเหมันต์ แล้วถามหาคนชื่อหวังเฉาเสี่ยน เขาจะช่วยเจ้า” เขาสูงเสียดฟ้า เมฆาเคลื่อนบดบังจันทรา เสียงหวีดล้อลมของแนวไผ่พาให้ความรู้สึกของคนมองยิ่งอ้างว้างกว่าเดิมหลี่หลานหมิงยืนมองบรรยากาศหนาวเย็นเงียบสงบรอบตำหนักเหมันต์จากนอกชานด้วยแววตาหม่นหมองนานเพียงใดแล้วที่มิได้มาเยือนสถานที่แห่งนี้นับตั้งแต่สูญเสียมารดา ณ.ที่แห่งนี้เป็นความทรงจำครั้งยังเด็กระหว่างเขากับพี่ชายซึ่งบัดนี้กลายเป็นฮ่องเต้ต้าหลี่ผู้ยิ่งใหญ่ที่เขามิอาจเทียบเทียมบารมี“เกือบสิบปีแล้วสินะ ท่านแม่อยู่บนสวรรค์สุขสบายดีหรือไม่”“ทรงคิดถึงไทเฮาหรือพ่ะย่ะค่ะ”หลี่หลานหมิงชะงักหันกลับมาตามเสียงก็พบว่ามิใช่ใครอื่นนอกจากสหายคู่ใจของเขาเองที่บัดนี้หน้าตามอมแมมผิดไปจากที่เคยสุขุมสะอาดสะอ้านราวกับเป็นคนละคน“พวกเจ้าทำสวนกระต่ายเสร็จแล้วหรือ”“เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หวังเฉาเสี่ยนค้อมศีรษะตอบผู้เป็นนายขณะยืนเยื้องลงมาตรงทางเดินด้านล่าง“สมกับที่เป็นเจ้า ทำได้ดี” หลี่หลานหมิงว่าพลางปรายตามองไปด้า

สวนไม้ดอกที่เคยออกดอกสะพรั่งบัดนี้ขาวโพลนไปด้วยหิมะ สวนไผ่แนวต้นไม้ใหญ่ถูกประดับประดาด้วยละอองสีขาวราวกับปุยเมฆ ทั่วบริเวณตำหนักเหมันต์หนาวเหน็บจับใจ หลี่หลานหมิงยืนพิงหน้าต่างจิบสุราอย่างเงียบเหงาเฝ้าคอยร่างบอบบางที่ยังคงนอนหลับคุดคู้อยู่ให้กลับฟื้นคืนสติ “เจ็บจัง... ซิงซินเจ็บ...”เสียงโอดเบาๆ กับเสียงขยับตัวพลิกไปมาบนเตียงทำให้หลี่หลานหมิงถึงกับสะดุ้งวางจอกสุราลงบนโต๊ะก่อนจะเดินไปหาร่างที่นอนกระสับกระส่ายไปมาบนเตียงด้วยความห่วงใย แผลใหญ่น้อยที่ทำความสะอาดให้เมื่อคืนคงสร้างความเจ็บร้าวให้นางไม่น้อย “เจ็บมากหรือ” “เจ็บ เจ็บมาก... ยายจ๋า ซิงซินเจ็บ” “อดทนหน่อยนะ” “ปลอบหน่อย”จินซิงซินยกมือไขว่คว้าอากาศ หลี่หลานหมิงจึงรวบสองมือน้อยเอาไว้ก่อนจะนั่งลงบนเตียงอังหลังมือกับหน้าผากนวลเนียนของนางแล้วสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย“ดีกว่าเมื่อกลางวันแล้ว ข้าให้คนไปรับท่านยายของเจ้ากับสาวใช้มาให้แล้ว อดทนหน่อยนะกระต่ายน้อย” “อือ... อือ...”จินซิงซินพยักหน้ารับแต่ไม่ลืมตาราวกับคำพูดที่ผ่านมาออกมาจากส่วนลึกในใจ มีเพียงเปลือกตาที่กะพริบเล็กน้อย

ว่ากันว่าโลกนี้ไม่มีความบังเอิญ ทุกอย่างล้วนแล้วแต่สวรรค์สร้าง และเขาเองก็เช่นกันที่ยอมทำเช่นนี้เพียงเพื่อ... “ช่างเถอะเรื่องนั้น เรื่องยังไม่เกิด เปล่าประโยชน์ที่จะคิด”หลี่หลานหมิงว่าจบก็หันหลังเดินออกไปจากเก๋งน้ำชากลางสระบัวโดยพลันไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ แต่จินซิงซินอยู่นอกเหนือข้อแม้ทั้งหมดทั้งมวลที่มี แม้นางจะมีจิตใจเป็นเด็กน้อยก็ไม่ใช่ปัญหา ต่อไปร่วมหอมีลูกด้วยกันสักคนสองคนอาจจะทำให้นางเติบโตเป็นผู้ใหญ่ก็เป็นได้หลี่หลานหมิงเร่งฝีเท้ากลับไปที่เรือนเหม่ยจิ้งหมายจะไปดูกระต่ายน้อยอีกครา ทว่าเพียงเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าไร้แม้เงาจินซิงซินเสียแล้ว...รถม้าแล่นฝ่าพายุหิมะขึ้นไปตามทางลาดชันคดเคี้ยวด้วยความเร็วไม่มากนัก ระยะทางเกือบร้อยลี้ควบขี่อาชาตามลำพังยังต้องใช้เวลา แต่ยามนี้มีร่างบอบช้ำไร้สติของเหยียนหลิวอยู่ด้านในกับสตรีนางหนึ่งมาด้วยยิ่งทำให้เร่งการเดินทางไม่ได้ กว่าจะถึงตำหนักเหมันต์ก็รุ่งสางแล้วหม่าชิงเทียนกระโดดลงทันทีที่รถม้าหยุดสนิท หลายชั่วยามกับการเดินทางผ่านแนวป่าขาวโพลนไปด้วยหิมะ หนทางที่ยากลำบากอยู่แล้วยิ่งหนักหนาสาหัสเพราะหิมะที่ตกหนักกว่าวันอื่นๆ ท

“แทบไม่น่าเชื่อว่านางจะใจดำถึงเพียงนี้คิดจะขังให้ตายไม่รักษาก็ว่าไปแต่นี้จะให้เอาไปทิ้งไกลๆ ให้เป็นศพไร้ญาติก็หาสมควรไม่”“แล้วตอนนี้นางเป็นอย่างไรบ้าง”“ก่อนมาที่นี่พวกเราพานางไปหาหมอเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ดี”หลี่หลานหมิงพยักหน้ารับรู้ เรื่องความรอบคอบไว้ใจหม่าชิงเทียนได้เสมอ หวังเฉาเสี่ยนก็ไม่แตกต่างแต่เหตุการณ์เฉพาะหน้าต้องไหว้วานหม่าชิงเทียนจึงจะวางใจ แต่ปัญหาคือเหลือพรุ่งนี้อีกเพียงวันเดียว เขายังไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร แต่คนที่ผลุบโผล่ด้านหลังหม่าชิงเทียนเบนความสนใจเสียก่อน“นั่นใคร”“อ้อ! นางมากับยายเหยียนพ่ะย่ะค่ะ”“ไว้ใจได้รึ” หลี่หลานหมิงหรี่ตามองสตรีแต่งกายสีเทาขลิบคอสีขาวหม่นบ่งบอกสถานะค่อยๆ ก้าวออกมาจากหลังกำแพงด้วยความหวาดหวั่นเดินมาหยุดตรงหน้าย่อคำนับ “ข้าคือเสี่ยวเซียน เป็นสาวใช้คุณหนูซิงซิน คุณหนูฮุ่ยอิงส่งข้าให้มาดูแลส่งยายหลิวให้ถึงมือคุณหนูเจ้าค่ะ”“ข้าไว้ใจเจ้าได้ใช่หรือไม่” หลี่หลานหมิงถามเสียงขรึมสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกันนางรีบก้มหน้าเอ่ยกล้าๆ กลัวๆ “ข้าเป็นห่วงคุณหนูซิงซิน หากไม่มีข้า นางคง... งอแงหนักกว่าเดิม”เหอะ...หลี่หลานหมิงมุมปากกระตุกโดยไม่รู้ตัว

หวังเฉาเสี่ยนได้แต่นิ่งอั้นตันคอ พูดไม่ออกบอกใครมิได้ ได้แต่มองตามผู้เป็นนายไป เหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ เหตุใดท่านอ๋องต้องทำเรื่องง่ายให้ยากแค่แต่งไปก็จบเรื่อง กระทั่งหม่าชิงเทียนส่งเสียงทักมาทางด้านหลัง เขาจึงรู้ตัว“เจ้ายังไม่เข้าใจท่านอ๋องรึ”“เหอะ... ทรงทำเช่นนี้ข้าคงยากจะเข้าใจ” หวังเฉาเสี่ยนผู้รักความถูกต้องเป็นนิจเอ่ยอย่างปลงๆหม่าชิงเทียนมุ่นคิ้วแต่สีหน้าชอบใจ “สมกับเป็นท่านอ๋องของเราแล้ว”“ข้าไม่เข้าใจ”“หากเจ้าเข้าใจก็ประหลาดเกินไปแล้ว” หม่าชิงเทียนหัวเราะพลันเห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายก็ยืดไหล่ทำมือกระแอมก่อนเอ่ยต่อ “ข้าว่าท่านอ๋องคงอยากจะสอนสั่งแม่นางน้อยให้เข้าที่เข้าทางสมกับเป็นพระชายามากกว่า”“สั่งสอนหรือจะตามใจนางให้อาการหนักลงกว่าเก่า เท่านี้ก็เต็มกลืนแล้ว” หวังเฉาเสี่ยนเอ่ยปลงๆหม่าชิงเทียนพลันกระตุกยิ้มสีหน้ายังไม่คลายขบขัน “ข้ารู้ว่าท่านอ๋องทำแบบนี้เพื่ออะไร”“เพื่ออะไร”“ก็เจ้าคิดดู หากงานนี้มีเหตุจำเป็นต้องเลื่อนออกไปก่อน โดยให้เหตุผลตามที่ว่าก็เหมาะมิใช่หรือ”“นั่นก็ใช่”“ก็ใช่ไง ท่านอ๋องคงไม่อยากให้ผิดพลาดหากท่านอ๋องสามรู้หรือบ้านสกุลจินยกพวกมาตามคุณหนูรองข