Lahat ng Kabanata ng กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Kabanata 11 - Kabanata 20

จินซิงซินแตะนิ้วชี้ที่ริมฝีปาก ดึงริมฝีปากล่างลงจนเห็นรอยแผลเล็กขนาดเท่าปลายเล็บ ดวงหน้านวลก็เริ่มขึ้นสีชาดโดยไม่รู้ตัวแล้วมองค้อนอ๋องสี่หลี่หลานหมิงที่ยืนคอแข็งคุมเชิงอยู่ไม่ไกล“เอ่อ... เขาจะทำแบบนี้กับเจ้าแลกกับไม่กินตุ้งตุ้งเช่นนั้นหรือ”“ใช่ๆ แล้วเขาก็กัดข้าจนปากเป็นแผล คนใจร้ายไม่ต่างจากเสือยังบอกว่านี่แค่เล็กน้อย อีกหน่อยถ้าข้าดื้อจะไม่แค่กัดแต่จะกินข้าด้วย”“หะ... หา!” สองขุนพลร้องลั่นพร้อมกันจินฮุ่ยอิงทนฟังไม่ได้รีบเอามือปิดปากน้องสาวแล้วพยุงลุกขึ้นเดินด้วยความทุลักทุเล กระทั่งถูกกระชากแขนอีกครั้ง“ท่านแม่!”“พวกเจ้ายิ่งอยู่นานยิ่งน่าขายหน้า กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้!”จินฮูหยินที่โผล่มาเงียบๆ ตวาดพลันเชิดหน้าก้าวฉับๆ ฝ่าวงล้อมสามหนุ่มไปยังบุตรสาวทั้งสองที่กอดกันกลมอยู่บนพื้นหญ้า จินฮุ่ยอิงที่อยู่ในโอวาทมารดามาตลอดกระวีกระวาดดึงร่างน้องสาวลุกตาม จินซิงซินหยุดร้องทันทีที่สบแววตาแข็งกร้าว“ข้านึกว่าท่านแม่กลับไปก่อนแล้ว” จินฮุ่ยอิงเอ่ยเสียงเบาหวิวมือจับจินซิงซินแน่น“ก็ไปแล้วแต่เพราะพวกเจ้าไม่ตามลงไปเสียที แม่ก็เลยกลับขึ้นมาทันได้ฟังเรื่องขายหน้า ดีเหมือนกันจะได้ถามให้รู้เรื่องไ

“กินนี่ดีกว่า คุณหนูชอบมิใช่หรือเจ้าคะ”เหยียนหลิวส่งชามน้ำข้าวเจือจางให้ตบท้าย จินซิงซินรับมาดื่มจนหมดคราวนี้ปรากฏรอยยิ้มสว่างไสวขึ้นมาบนใบหน้า มือน้อยปาดน้ำตาป้อยๆ ขณะวางชามลงบนโต๊ะ “อร่อยมากเลยท่านยาย”“ดีแล้วๆ กินเสียมื้อนี้ก่อนที่จะไม่ได้กิน” เหยียนหลิวมือหนึ่งลูบศีรษะนายน้อยของตนด้วยความรักอีกมือรั้งร่างบอบบางเข้ามาสวมกอดด้วยความสงสารจับใจจินซิงซินยิ้มเต็มหน้ากอดตอบด้วยความรักใคร่กระทั่งเสียงฝีเท้าสวบสาบดังมาตามด้วยเสียงเปิดประตูครัวกระแทกผนังจนสะเทือนทำให้สองยายหลานผละออกจากกัน เป็นร่างอวบอัดของจินฮูหยินที่ก้าวเข้ามาตามด้วยสาวใช้ส่วนตัวที่ถือห่อผ้ามาวางลงตรงหน้าสองยายหลาน“เหยียนหลิว เจ้าดูแลนางให้ใส่เสื้อผ้าชุดนี้ด้วย” จินฮูหยินสั่งทั้งยืนกอดอกปรายตามองทั้งคู่เหยียนหลิวพยักหน้ารับก่อนเอ่ย “เจ้าค่ะ แต่ให้ข้าทำแผลให้คุณหนูก่อน”“โดนตีแค่นี้ถึงกับอ่อนปวกเปียกเรียกหาคนช่วยเชียวหรือซิงซิน อยากจะโดนข้าตีอีกสักสองสามไม้หรือไม่”“มะ มะ ไม่เอา! ซิงซินกลัวแล้ว!...” ดรุณีน้อยร้องลั่นรีบคว้าห่อผ้ามาแกะด้วยมือไม้สั่นเทากระทั่งเหยียนหลิวแตะมือแล้วพยักเพยิดบอก“เช่นนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที

“เจ้ามองหน้าข้าก็น่าจะรู้” หลี่หลานหมิงยกยิ้มครู่หนึ่งจึงปรายตามองนางก่อนเอ่ย “ด้านนอกเป็นอย่างไรบ้าง ได้เรื่องหรือไม่” “กำลังเกิดเรื่องพ่ะย่ะค่ะ” หลี่หลานหมิงกระตุกยิ้มก่อนยื่นมือไปคว้าแขนดรุณีน้อยประคองให้ลุกขึ้น พอยืนขึ้นทรงตัวได้จินซิงซินก็ต้องสะดุ้งเพราะถูกพรากตุ้งตุ้งไปจากอกโดยหวังเฉาเสี่ยนคนหน้านิ่งมิต่างจากผู้เป็นนาย “จะเอาตุ้งตุ้งของข้าไปไหน!” “เฉาเสี่ยนเอามันไปขังไว้ในกรง” หลี่หลานหมิงออกคำสั่งไม่ฟังคำถามของนาง “แต่ว่าท่านอ๋อง นี่มันประหลาดเกินไปแล้ว ข้า...” “หรือจะขัดคำสั่งข้า” หวังเฉาเสี่ยนค้อมคำนับก่อนตอบขึงขัง “หามิได้พ่ะย่ะค่ะ ข้าเกรงว่าจะไม่เป็นการดีกับท่านอ๋องเองอีกทั้งขัดพระประสงค์ของฝ่าบาทอาจจะทำให้อ๋องสาม เอ่อ...” “ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรฝ่าบาทก็ย่อมเห็นความสุขของข้ามากกว่าพี่สาม แต่ถึงฝ่าบาทไม่ทรงรับรู้ข้าก็ไม่สนใจ ยังไงกระต่ายน้อยก็ต้องเป็นของข้า” “แต่ฝ่าบาทต้องไม่ชอบใจที่นางเป็น...” “ที่นางจะได้เป็นชายาข้ารึ” “ข้าหมายถึงที่เป็นเด็กน้อย

“อืม...” หม่าชิงเทียนมองไปรอบๆ ก่อนพยักหน้าตอบ “ใกล้ค่ำแล้วเดินทางต่อเห็นทีไม่เป็นการดี แต่ว่าเจ้าพวกนั้นเล่า...”หวังเฉาเสี่ยนมองตามสายตาสหายคู่ใจจึงได้เห็นว่าปัญหาที่อีกฝ่ายมองไม่ต่างจากเขา เพราะกระต่ายป่าหลายสิบชีวิตที่กระโดดโลดเต้นไปมาอยู่ในกรงนั้นอาจเป็นปัญหาไม่น้อย“หวังว่าแม่นางซิงซินคงไม่แผลงฤทธิ์อีก”ขุนพลหน้าหยกผู้เงียบขรึมสีหน้ายุ่งยากขึ้นมาทันใด เขายังไม่ลืมว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างกับนางจึงได้ถูกท่านอ๋องจับขังอยู่ในกรงนั้น หม่าชิงเทียนมองกรงกระต่ายพลางหันกลับมามองสีหน้ากระอักกระอ่วนของสหายจึงหลุดหัวเราะออกมาทันใด“เจ้าเกรงว่านางจะร้องไห้งอแงกับท่านอ๋องอีกรึ”“หรือเจ้าไม่คิดเหมือนข้า” หวังเฉาเสี่ยนเอ่ยขณะก้าวลงจากรถม้าหยุดรีรอสหายคู่ใจกระโดดลงตามมาสมทบ สองหนุ่มต่างสีหน้า คนเงียบขรึมยิ่งเคร่งเครียดขณะที่อีกคนกลับหัวเราะเห็นเป็นเรื่องขบขัน“ข้าเชื่อว่าท่านอ๋องสามารถรับมือกับนางได้”“แต่ข้าไม่เชื่อ” คนเงียบขรึมพึมพำเบาๆ “แล้วดูกระต่ายพวกนั้นสิ จะเอาไปไว้ที่ใดกัน”“ก็ปล่อยไว้ที่นี่ล่ะ”“เหอะ เกรงว่าแม่นางกระต่ายน้อยจะมิยินยอมมากกว่า” หวังเฉาเสี่ยนส่ายหน้าคิดถึงความยุ่งยากทั้งเ

“ท่านแม่อย่าต่อว่าท่านยายให้อับอายบ่าวไพร่เลย ข้าขอร้อง” จินฮุ่ยอิงที่เข้าห้ามปรามกลับถูกมารดาผลักออกนอกวงด้วยความโมโห“ได้ เช่นนั้นเจ้าก็ออกมาให้ข้าชำระความเสียดีๆ” จินฮูหยินประกาศกร้าวก่อนจะเรียกบ่าวทั้งสองที่รีรออยู่ด้านนอกด้วยท่าทีหวาดหวั่นเข้ามาไม่นานเหยียนหลิวก็ถูกนำตัวมาสอบสวนที่โถงกลางด้วยสภาพสะบักสะบอมต่อหน้าจินฮูหยินที่ยืนหน้าตาถมึงทึงในมือถือแส้ยาวตวัดไปมากับพื้นด้วยแรงอารมณ์โกรธประทุกรุ่น...เพียงแค่ปลายแส้ตวัดครั้งเดียว เหยียนหลิวก็เป็นลมล้มพับลงไปกองกับพื้นทันทีจินฮูหยินแสยะยิ้มก้มมองแม่ครัวเก่าแก่ด้วยความสมเพชก่อนหันไปกวักมือเรียกสาวใช้ประจำตัวที่ถือถาดชารีรออยู่แล้วออกคำสั่ง “เอามานี่”“บ่าวรินให้ฮูหยินเองเจ้าค่ะ” “ไม่ต้อง!”“แต่ว่า...”“ข้าบอกให้เอามานี่”ไม่พูดพร่ำทำเพลง นางคว้ากาชาควันกรุ่นเทรดลงไปบนร่างอ่อนระโหยทันที“โอ๊ย! อย่าทำข้าเลย ข้าไม่รู้!” เหยียนหลิวร้องโหยหวน กายที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากการถูกทำร้ายดิ้นทุรนทุรายเป็นที่น่าเวทนาจินฮูหยินหรี่ตามองไม่รู้ร้อนหนาว ทั้งยังเยาะเย้ยเมื่อนางเงยหน้าขึ้นสบด้วยแววตาโกรธขึ้ง “ทำไม! จะทำอะไรข้ารึ”“ท่านอำมห