All Chapters of กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์: Chapter 41 - Chapter 50

กระทั่งรุ่งเช้า... เสี่ยวเซียนจึงกลับมายังเรือนเหม่ยจิ้งพร้อมถาดอาหารและกาชาควันกรุ่นแต่ทีท่ากลัวๆ กล้าๆ ที่หน้าประตูของนางทำให้หม่าชิงเทียนและหวังเฉาเสี่ยนที่กำลังเดินมามองหน้ากันด้วยความฉงนก่อนจะเดินเข้ามาหา และเป็นหม่าชิงเทียนอีกตามเคยที่สนใจใคร่รู้ “ท่านอ๋องกับพระชายาตื่นแล้วหรือไม่” “ขะ... ข้าไม่รู้” นางตอบเลี่ยงพลางหลบตาสองหนุ่มที่จ้องมองอย่างคาดคั้น หม่าชิงเทียนหัวเราะเบาๆ ขบขันกิริยานาง “ป่านนี้แล้วเป็นไปได้หรือว่าท่านอ๋องยังไม่ตื่นอีก หรือว่าเมื่อคืนจะไม่เป็นอย่างที่ข้าคิด หรือเจ้าว่าอย่างไรเฉาเสี่ยน” คนถูกพาดพิงถึงกับขมวดคิ้วหรี่ตามองสหายก่อนจะสะดุดตากับท่าทางกระอักกระอ่วนของเสี่ยวเซียนจึงอดไม่ได้เอ่ย “อยากรู้ก็รอถามท่านอ๋องเองเถอะ” “โธ่! เจ้านี่นะ” หม่าชิงเทียนหัวเราะลั่น ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกมาตามด้วยร่างสูงใหญ่ที่แต่งเนื้อแต่งตัวเรียบร้อยก้าวเดินออกมาด้วยท่าทางนิ่งเฉย ดวงหน้าเคร่งขรึม หลี่หลานหมิงก้าวออกประตูห้องมาด้วยใบหน้าบึ้งตึง พอเห็นทั้งสามรีรอก็กระแอมเสียงขรึม สองมือไพล่หลังบ่งบ

แต่เงาคนจากด้านนอกกับเสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้ทำให้คนเจ้าแผนการรีบเก็บหนังสือต้องห้ามซ่อนไว้ในอกเสื้อทันทีที่มีเสียงเคาะประตูตามด้วยเสียงคุ้นเคยที่พูดอยู่ด้านนอก“ท่านอ๋องเพคะ”“เข้ามา... มีอะไร”“คือ... คือว่า ขุนพลหม่าให้หม่อมฉันมาเรียนท่านอ๋องว่า... ว่า...” นางอ้ำอึ้งกล้าๆ กลัวๆ ก้มหน้าไม่กล้ามองหลี่หลานหมิงกอดอกมุ่นคิ้วรอท่าแต่กลับไม่ได้รับคำตอบจึงถอนใจก่อนเอ่ย “ว่าอะไรพูดมาอย่าอ้ำอึ้ง รู้มิใช่หรือว่าข้าเกลียดคนอมพะนำที่สุด”“เพคะ! คือว่าขุนพลหม่าให้มาเรียนท่านอ๋องว่ามีแขกพิเศษมารอพบที่ห้องรับรองเหยียนซือเพคะ”“แขกพิเศษ ที่ห้องเหยียนซือด้วยรึ”“เพคะ”เมื่อได้ฟังคำตอบ ดวงหน้าคมเข้มสมส่วนฉับพลันแปรเปลี่ยนไม่รู้ร้ายดี ริมฝีปากขบเม้มเหยียดเป็นเส้นกระทั่งคิ้วหนาเข้มก็ยังมุ่นเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว จะมีผู้ใดกล้ามารอพบเขาที่ห้องนั้นได้นอกจาก...“บอกนางว่าอีกสักครู่ข้าจะตามไป”“เพคะ”ไม่กี่อึดใจต่อมา หลี่หลานหมิงก็มาหยุดอยู่หน้าประตูห้องรับรองเหยียนซือด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เจ้าของตำหนักเหมันต์ผู้ไม่เคยสนใจผู้ใดบัดนี้กลับพรูลมหายใจหนักหน่วงก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูเผยให้เห็นคนที่อยู่ภายใน

หลินเซียวหลิงถึงกับเข่าอ่อนล้มลงยังดีที่หลี่หลานหมิงคว้าแขนเอาไว้ได้ นางได้ทีโผเข้าสวมกอดไม่เพียงไม่ใส่ใจกับคำทัดทานกลับกระชับอ้อมกอดแน่นแนบหน้ากับอกแกร่งด้วยความโหยหา มิใยที่หลี่หลานหมิงจะผลักไสแต่นางไม่ยอมปล่อย กระทั่งเสียงปรบมือดังแทรกขึ้นทั้งสองจึงผละออกจากกัน“กำลังทำอะไรกันอยู่หรือ”“องค์ชาย!”“ที่แท้เป็นฮองเฮา... ข้าไม่คิดว่าฮองเฮาจะเสด็จมาตำหนักเหมันต์ตามลำพังเช่นนี้”หลินเซียวหลิงปรายตามองร่างกำยำในชุดยกปลายแขนเสื้อปาดน้ำตาปรับสีหน้าอ่อนหวานก่อนเอ่ย “หม่อมฉันมากับลูกอี้ ไม่คิดว่าจะพบองค์ชายสามที่นี่ หม่อมฉันไม่เห็นเหยี่ยวทะเลทรายขององค์ชาย”“หากฮองเฮาทรงเห็นมัน ข้าเกรงว่าก็คงจะไม่เห็นอะไรดีๆ เช่นนี้ เจ้าว่าจริงหรือไม่น้องสี่” หลี่ชงเหอปรายตามองน้องชายต่างมารดาด้วยแววตาลึกล้ำส่วนหนึ่งไม่รู้ดีร้ายแต่หลี่หลานหมิงที่หน้านิ่งไม่ตอบกลับโล่งอกยิ่งนักที่มีคนมาขัดจังหวะ โดยเฉพาะกับคนที่ทำให้หลินเซียวหลิงรู้จักเกรงใจได้อย่างชิงอ๋องชงเหอผู้พี่ชาย “ไม่ได้พบกันนานองค์ชายสามยังคงวาจาเชือดเฉือนเหมือนเดิม”“ข้าก็เป็นของข้าเช่นนี้”“นิสัยอย่างไรก็ยังอย่างนั้น ไม่ทรงเปลี่ยนไปเลยสักนิดนะเพคะ

“ตุ้งตุ้งของซิงซิน ฮือ ฮือ ซิงซินมีแต่ตุ้งตุ้งเท่านั้น”“มิใช่ เจ้ายังมีข้า”“แต่...” “ข้าจะเอามันคืนให้เจ้า หยุดร้องนะ” หลี่หลานหมิงกระซิบก่อนตวัดสายตาคมกริบไปที่หลานชายตัวดี “อี้หลงเอากระต่ายคืนมา”องค์ชายน้อยได้ฟังก็ไม่พอใจกระชับอกเสื้อแน่นเข้าก่อนเอ่ยเสียงกร้าว “ของอยู่กับผู้ใด คนนั้นก็เป็นเจ้าของหาไม่แล้วใครนึกเอาแต่ใจกล่าวหาใครก็ย่อมได้เช่นนั้นหรือ”“ก็เจ้าเอาของข้าไปจริงๆ”“เจ้าพูดจาสามหาว อย่ามาปรักปรำข้า”“ก็ที่อยู่ในอกเสื้อเจ้ามันคือตุ้งตุ้งของข้าหรือมิใช่ เช่นนั้นก็เอาสิ่งที่อยู่ในอกเสื้อเจ้าออกมาให้ข้าดูสิ เด็กดื้อ”“เสด็จแม่! นะ นะ นางกล่าวหาลูกว่าเป็นเด็กดื้อ”“สามหาว! เจ้ากล้าทำเช่นนี้กับองค์รัชทายาทได้ ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ เห็นทีสามสิบไม้คงไม่พอ”ชิงอ๋องชงเหอที่ยืนเงียบฟังอยู่นานจ้องมองน้องชายร่วมสายเลือดบิดาสวมกอดจินซิงซินทั้งยังออกโรงปกป้องก็นึกเวทนา นางงดงามจริงอย่างสิ้นข้อสงสัยแต่เนื้อในความงามกลับว่างเปล่าราวกับเด็กเหมือนหลานชายของตนไม่มีผิดคนหนึ่งเป็นถึงองค์รัชทายาท อีกคนเป็นชายาอ๋องพยัคฆ์ แต่กลับมาทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ เห็นทีรู้ถึงไหนคง

กระทั่งถูกปลุกเร้าด้วยฝ่ามือที่เลื่อนลงมาสัมผัสทรวงอกตูมเต่งตึงนอกร่มผ้าอย่างเพิ่มความร้อนแรงกว่าจะรู้ตัวว่าถูกอารมณ์สิเน่หาพาไป ดรุณีน้อยผู้ไร้เดียงสาก็อยู่ในสภาพเกือบเปลือยหลังจากเสื้อผ้าเลอะเทอะถูกอีกฝ่ายเปลื้องออกโดยไม่รู้ตัวมีเพียงเอี๊ยมตัวน้อยปิดบังเรือนร่างงามเอาไว้เท่านั้น“เจ้างดงามเหลือเกินซิงซิน” หลี่หลานหมิงเอ่ยอย่างพึงใจ “งดงามจนข้าอดใจไม่ล่วงเกินเจ้าไม่ไหวแล้ว บอกให้ข้าชื่นใจสักครั้งว่าเจ้าเต็มใจที่จะเป็นชายาของข้า”“ซิงซิน เอ่อ...”“หืม... “ แม้จะเต็มไปด้วยความหวั่นไหว แต่ยามนี้ขอเพียงได้ฟังคำตอบ เขาก็พร้อมจะพานางขึ้นเขาสูงหรือลงทะเลเพลิงโดยไม่สนผู้ใด “ข้าอยากฟัง...”“ไม่รู้” นางเอ่ยพลันหลบตาหลี่หลานหมิงแม้จะผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็พยายามสะกดกลั้นอารมณ์“เจ้าไม่เต็มใจหรือ เช่นนั้นข้าก็...” “ไม่นะ! ซิงซินอยากเป็น”“เป็นอะไร เป็นอะไร เจ้าบอกข้าสิ ซิงซิน”“เป็นภรรยาของ...” นางว่าเพียงแค่นั้นก็ถูกจูบปิดปากอีกตามเคย ยามนี้แม้แต่หลี่หลานหมิงเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าขึ้นทาบทับเรือนร่างอ่อนนุ่มไปทั้งตัวตั้งแต่เมื่อใด เพียงอาภรณ์ที่ปิดกั้นผิวเนื้อที่ควรจะแนบชิดก็กลับเป็นสิ่งรำคาญใจ