All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 211 - Chapter 220

ตำหนักเยวียนเหอ“เพล้ง!”เสียงถ้วยหยกถูกปัดตกแตกกระจายสะท้อนเสียงก้องไปทั่วโถง สะเก็ดกระจายทั่วพื้นหินเย็นเยียบ ตะเกียงน้ำมันบนขอบเสาไหววูบ เงาร่างสูงสง่าขององค์ชายสอง หลงเหวินหยาง ทอดเงาโอนเอนไปมา เส้นผมที่เคยรวบเรียบร้อยกลับหลุดลุ่ยปรกหน้าผาก เพียงเพราะเขากำผมตัวเองอย่างเสียสติ ทำให้ดวงตาคมปลาบยิ่งแดงก่ำคลุ้งเพลิงโทสะที่พร้อมแผดเผา “เจิ้งหยาง… เจ้ามันเพียงโชคดีในครานี้ อย่าได้สำคัญตนคิดว่ามีชัยเหนือข้าไปตลอดกาล” เขากำหมัดแน่น กัดฟันกรอดจนกรามสั่นเสียงลอดไรฟันดังราวสัตว์บาดเจ็บ แสงตะเกียงภายในตำหนักลี่เหอขององค์ชายสอง โยกไหววาบตามแรงเคลื่อนตัวไปมาของร่างสูง คล้ายสะท้อนความสั่นคลอนของใจเจ้าของตำหนัก ตลบอวลด้วยกลิ่นกำยานขมปร่าแทนกลิ่นหอมเย็น ราวกับฟ้าดินเองยังบอกลางอัปมงคล“แผนที่ข้าลงแรงวางไว้กลับพังพินาศ… ซูเหยา ถูกลากไปกักขัง…พระมารดาของข้ากลับต้องถูกผลักไสให้ไปทนอยู่ตำหนักเย็น… ฮึ แล้วข้าล่ะ ข้ากลายเป็นตัวตลกในท้องพระโรง ในสายตาฮ่องเต้และเหล่าขุนนางไปแล้วกระนั้นรึ”ปัง! เสียงกำปั้นหนักทุบลงบนโต๊ะไม้จันทน์จนขอบแตก เสียงสะท้อนลั่นราวสายฟ้าในราตรี“เจิ้งหยาง” น้ำเสียงทุ้มต่ำสั่นสะ

พลันนั้น…เสียงสายลมหวีดแผ่วดังขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนเงาของว่าวรูปมังกรสีชาด จะลอยเลื่อนผ่านกลางฟ้า ด้ายยาวสะบัดไปตามแรงลม ว่าวค่อย ๆ แกว่งลงต่ำเฉียดเหนือศาลา“โอ๊ะ…ว่าวของข้า!”เสียงว่าวสะบัดอยู่เหนือศีรษะ ก่อนร่วงหล่นใกล้ศาลาไม้ริมสระน้ำที่องค์ชายสามหลงเจิ้งหยางกำลังนั่งสนทนากับองค์ชายเย่ลวี่ ซุ่น ทั้งสองต่างถือจอกสุราไว้ในมือ แต่สายตาหันไปพร้อมกัน ตามเสียงตะโกนกังวานใสของเด็กน้อยดังมาจากสวนด้านนอกก่อนร่างเล็กของหลงจิ่นอวิ๋นจะวิ่งตะกุยเข้ามาอย่างไม่เกรงสายตาผู้ใด ดวงตากลมสุกใสกวาดหาว่าวที่ลอยเกี่ยวลงบนหลังคาศาลาโดยไม่เหลียวแลสิ่งอื่น หน้าผากน้อยมีเหงื่อผุด ขนตายาวสั่นระริก ดวงตากลมใสจับจ้องว่าวที่ค้างบนที่สูง“องค์ชายน้อย โปรดช้าก่อนพ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ที่ตามหลังมาตะโกนเรียกเสียงเบา แต่เด็กน้อยหาได้ฟังไม่ รีบวิ่งตรงเข้ามาจนถึงหน้าศาลาในพริบตาเดียวว่าวมังกรสะบัดตามแรงลมอีกครา ก่อนจะร่วงหล่นลงข้างศาลา เส้นด้ายพันเข้าเสาศาลาอย่างพอดิบพอดีหลงจิ่นอวิ๋นชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยืนหอบหายใจจากการวิ่งตามว่าว แต่ยังยืดอกตรง ดวงตาจ้องชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์เบื้องหน้าที่ลุกขึ้นมาเก็บว่าวไว้ให้ด้วยเสี

“ท่านลุงเก่งนัก”“เก่งอันใดกัน” เย่ลวี่ ซุ่นยิ้มกว้าง ก้มลงกระซิบ “จริง ๆ แล้ว ข้าก็อยากให้เจ้าคิดว่าข้าเป็นท่านลุงจริง ๆ หากวันใดเจ้าต้องการสิ่งใด บอกลุงได้เสมอ” หลงเจิ้งหยางที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้าง เหลือบตามองฉากตรงหน้า แววตาแฝงความซับซ้อน… ในใจรู้ดีว่าบุรุษต่างแคว้นผู้มากด้วยอำนาจนี้ ได้เผลอผูกใจไว้กับโอรสน้อยของตนเสียแล้ว “ฮ่า ๆ ๆ … เจิ้งหยาง ข้าชักจะอยากมีโอรสเร็ว ๆ เสียแล้ว หากสวรรค์ไม่ประทานโอรส ก็ขอให้มีธิดาสักคนเถิด เช่นนั้นข้าจะได้มาสู่ขอเจ้าเด็กน้อยนี่ไปเป็นลูกเขย” ถ้อยคำสิ้นสุด เสียงหัวเราะพลันเบิกบาน หลงจิ่นอวิ๋นที่ยังไร้เดียงสา กะพริบตากลมโตถามกลับทันควันด้วยเสียงใสซื่อ “ลูกเขยคืออะไรหรือขอรับ หากต้องไปอยู่กับท่านลุงจริง ๆ ข้าก็ยอม” คำตอบนั้นยิ่งทำให้เย่ลวี่ ซุ่นหัวเราะจนไหล่สั่น ดวงตาเปล่งประกาย ความเอ็นดูที่มีต่อเด็กน้อยท่วมท้นจนปิดไม่มิด แต่ไม่ทันให้เสียงหัวเราะซา ร่างสูงข้าง ๆ ก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น สายตาคมกริบขององค์ชายสามสะท้อนประกายที่ต่างไป หลงเจิ้งหยางยกมุมปากขึ้นเพียงเล็กน้อย คล้ายรอยยิ้ม แต่กลับแฝงแรงกดดันอย่างที่องครักษ์ที่แฝงตัวรอบกายรู้สึกได้ทันที น้ำเส

งานเลี้ยงส่งคณะทูต ณ ศาลาเยี่ยนซือลมยามราตรีพัดต้องม่านแพรบางให้ไหวระริก กลิ่นสุราดอกเหมยหอมกรุ่นลอยปะปนกับกลิ่นกำยานอวลในอากาศ เบื้องหน้าศาลาเยี่ยนซือถูกประดับด้วยโคมแดงนับร้อยดวง แสงไฟไหวสะท้อนผิวน้ำในสระเบื้องหน้าเป็นประกายราวเกล็ดอัญมณี เสียงกู่ฉินบรรเลงคลอเบา ๆ เคล้าเสียงขลุ่ยไม้ไผ่บางเบา ดุจเสียงลมหายใจของค่ำคืนแห่งราชสำนักโต๊ะยาวเรียงรายด้วยสำรับเลิศรสจานต่อจาน แสงไฟส่องต้องจอกหยกใสที่บรรจุสุราดอกเหมยสีอำพันส่งกลิ่นหอมเย้ายวน คณะทูตจากต้าเหยียนนั่งเรียงรายเป็นระเบียบ ขุนนางผู้ใหญ่ ขันที และสนมฝ่ายในบางส่วนต่างร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีส่งคณะทูตกลับแคว้น อันเป็นการแสดงพระเกียรติแห่งต้าเฉิงเหนือสุดของศาลา ฮ่องเต้ประทับบนบัลลังก์มังกร พระพักตร์สงบนิ่งแต่แฝงอำนาจอันยากหยั่ง ข้างพระองค์คือฮองเฮาผู้ทรงไว้ซึ่งความสงบเยือกเย็นดังดอกบัวเหนือสายน้ำ องค์ชายสามหลงเจิ้งหยางนั่งเบื้องข้างบัลลังก์ ข้างกายคือพระชายาไป๋ลี่เยว่ผู้มีโฉมงาม และโอรสน้อยหลงจิ่นอวิ๋นที่ยังเยาว์วัยแต่กลับเปี่ยมด้วยแววตาเฉลียวฉลาดเกินอายุ แสงโคมอาบต้องใบหน้าน้อยนั้นจนยิ่งชวนมอง แขกจากแคว้นต่างทอดสายตาด้วยความเอ็นดูแ

“เชิญเสนาบดีหลี่ปู้ถวายฎีกา รายงานราชกิจว่าด้วยงานต้อนรับคณะทูตต้าเหยียน” ขันทีหลวงประกาศเสียงกังวาน เสนาบดีฝ่ายพิธีในอาภรณ์สีน้ำตาลทอง คำนับแล้วก้าวออกมาช้า ๆ ม้วนฎีกาในมือสั่นเล็กน้อย“ถวายพระพรฝ่าบาท งานเลี้ยงรับและพิธีส่งคณะทูตต้าเหยียนลุล่วงโดยสมบูรณ์ ไร้สิ่งใดขาดตกบกพร่อง การเจริญสัมพันธไมตรีครั้งนี้ ทูตต่างแคว้นพึงพอใจเป็นล้นพ้น และกลับไปด้วยความประทับใจ พ่ะย่ะค่ะ”“ดี...พิธีส่งคณะทูตต้าเหยียนสำเร็จงดงาม สมควรแก่เกียรติแห่งต้าเฉิง ขอบใจพวกเจ้าล้วนทำหน้าที่ได้ดี” พระพักตร์พยักช้า ๆ พระสุรเสียงดังกังวานบ่งถึงความพึงพระทัยเสียงของเสนาบดีผู้ทำหน้าที่หลี่ปู้ เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง หากแฝงความชื่นชม“ทั้งนี้ด้วยเพียงเพราะ...องค์ชายสามผู้รับผิดชอบการจัดงานทรงพระปรีชายิ่งนัก แม้เวลาการเตรียมงานมีน้อย แต่ทรงวางแผนทุกสิ่งด้วยความละเอียดลึกซึ้ง ทรงจัดได้ยิ่งใหญ่สมพระเกียรติแห่งแผ่นดิน เป็นหน้าเป็นตา มิเสียเกียรติของต้าเฉิงเลยพ่ะย่ะค่ะ อีกทั้งยังมีถ้อยคำชมจากราชทูตเอกต้าเหยียน ว่าหากมิใช่เพราะองค์ชายสาม ทรงตัดสินพระทัยเปลี่ยนเส้นทางกะทันหัน คณะของเขาคงถูกโจรภูเขาลอบทำร้าย ณ หน้าผาแม