All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 191 - Chapter 200

เสียงฆ้องสะท้อนผนังหินหยก ประกาศพิธีชุดต่อไปดังขึ้นเบา ๆ จากด้านหน้าหอพิธี ขันทีหลวงประจำพิธี ก้าวออกมากลางลาน ทอดเสียงประกาศดังกังวานก้อง “ถึงยามอู่… พิธี ถวายชาแห่งไมตรี ระหว่างแคว้นต้าเฉิงและต้าเหยียน… เริ่มต้น ณ บัดนี้”ม่านไหมทองสองข้าง ด้านข้างแท่นประทับเบื้องพระพักตร์ ถูกเลื่อนเปิดออกช้า ๆ ขบวนนางกำนัลในอาภรณ์ไหมปักลายหงส์ ชุดพิธีกรมวังใน ก้าวเรียงแถวอย่างพร้อมเพรียงเป็นจังหวะราวระลอกคลื่น มือแต่ละนางถือประคองถาดชาล้ำค่าประจำราชสำนัก เดินเข้าสู่ใจกลางท้องพระโรงอย่างพร้อมเพรียง เสียงกำไลหยกบนข้อมือกระทบกันแผ่วเบา แต่ชัดก้องท่ามกลางความเงียบขรึม ซูเยา…พระชายาเอกแห่งองค์ชายสอง เหลือบตาคมวาวไปยังหนึ่งในกาน้ำชาที่นางกำนัลถือมา ริมฝีปากแดงบางโค้งขึ้นเพียงเสี้ยวด้วยความเยาะหยัน “กานั้น…บรรจุ ชาหวงเหม่ย ชาเก่าเก็บค้างปี มีกลิ่นสาบ หากได้ชิมแม้เพียงหยดเดียวรสขมฝาดจะติดปลายลิ้น…หากถูกนำออกเสิร์ฟในพิธีต่อหน้าทูตต่างแคว้นจะกลายเป็นชามีตำหนิ ไม่เพียงเสื่อมเสียเกียรติราชสำนัก ยังดูมิให้เกียรติแขกอย่างยิ่ง และผู้รับผิดชอบย่อมไม่พ้น นังไป๋ลี่เยว่ นังผู้นั้นนั่นจะต้องเป็นผู้รับความอัปยศนี้เอง

ตำหนักมู่ฮวา – ที่ประทับของพระสนมชิงอวี่ ม่านแพรม่วงถูกลมยามบ่ายพัดกระเพื่อมแผ่ว แต่บรรยากาศภายในกลับเต็มไปด้วยความตึงเครียด กลิ่นกำยานหอมขมลึกลอยคลุ้งตลบอวล ราวจะปิดกลบกลิ่นคาวเลือดที่แผ่วอยู่ในใจผู้คน เสียงประตูไม้จันทน์ถูกปิดลงอย่างอย่างแรง ดัง ครืด องค์ชายสองหลงเหวินหยางก้าวพรวดเข้ามา ด้วยสีหน้าเคร่งดุดัน แววตาแข็งราวคมมีดที่พร้อมเชือดศัตรูทุกเมื่อ พระชายาเอกซูเยาตามเข้ามาเงียบ ๆ แต่ใบหน้างามกลับมืดหม่น พัดในมือถูกกำแน่นจนด้ามไม้แทบแหลกหัก บนตั่งลายมังกรเพลิง พระสนมชิงอวี่นั่งนิ่ง ใบหน้างามแต่งแต้มรอยยิ้มบางดั่งจะปลอบ แต่กลับเย็นเยียบเสียจนผู้มองรู้ว่ามิได้มีความอ่อนโยนแม้เศษเสี้ยว ปลายพัดในมือเคลื่อนช้าๆ แต่ในดวงตากลับเป็นประกายคมกล้ายะเยือกเย็น “บอกมา…เหตุใดทุกแผนที่วางไว้ จึงพ่ายทั้งกระดาน” เสียงนางเอื้อนเอ่ยช้า ราบเรียบแต่กดลึก หลงเหวินหยางขบกรามแน่นจนสันขึ้น คำตอบลอดไรฟันต่ำ “ของที่ข้าทำลาย กลับกลายเป็นของปลอม …กลายเป็นว่าพวกมันซ่อนของจริงไว้แต่แรก น่าแค้นใจนัก” “ไม่เพียงเท่านั้น… ไหนจะชาเก่าเก็บที่ข้าเตรียมไว้ให้ กลับถูกเปลี่ยนต่อหน้าต่อตา แล้วเหต

“ให้เจ้าดังได้ไม่นานหรอก…คืนนี้ ข้าจะเป็นผู้ช่วงชิงแสงนั้นกลับมา” ซูเหยาเอนกายเล็กน้อย เอื้อมมือไปกระซิบกับขันทีคนสนิท เสียงแผ่ว “ไปแจ้งต่อฝ่าบาท…ว่าข้าใคร่ขอจัดการแสดงถวาย เพื่อเป็นเกียรติแก่คณะทูตด้วยเช่นกัน” ไม่นานนัก ขันทีหลวงก็ก้าวออกมากลางท้องพระโรง เสียงประกาศกังวานของเขากระทบเพดานสูง “พระชายาเอกซูเหยาแห่งองค์ชายหลงเหวินหยาง ขอถวายการแสดง หมู่หงส์ร่อนสู่เมฆา แด่ฝ่าบาทและคณะทูตแห่งต้าเหยียน” เสียงฮือฮาเบา ๆ ดังระลอกไปทั่ว ขุนนางหลายคนเหลือบตามอง ไป๋ลี่เยว่ปรายตาเพียงเล็กน้อย ริมฝีปากแตะแย้มราวกับล่วงรู้ทันเล่ห์ลึกที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่หาได้หวั่นไหวไม่ การแสดงที่ซูเหยาเลือกนั้นเป็นระบำหายากและต้องซ้อมหนัก หากนางเตรียมมาเอง คงหมายแย่งความเด่นในงานเย็นนี้ ฮ่องเต้ทรงพยักพระพักตร์เป็นการอนุญาต บรรยากาศในท้องพระโรงจึงเริ่มเปลี่ยนจากความนุ่มนวลความละเมียดละไมของการร่ายรำก่อนหน้า กลายเป็นแรงสะกดที่แปรปรวนราวระลอกคลื่นใต้พายุ พระชายาเอกซูเหยาลุกขึ้นย่อกายถวายบังคมอย่างอ่อนช้อย “เพื่อเป็นเกียรติแก่แขกบ้านแขกเมือง… หม่อมฉันขอถวายการร่ายรำ เพลง หมู่หงส์ร่อนสู่เมฆา เพคะ”

“พระชายา พระชายาเพคะ ช่วยด้วยเพคะ พระชายาสิ้นสติแล้ว” นางกำนัลรับใช้ร้องลั่นแผดก้องทั่วท้องพระโรง เสียงแตกพร่าด้วยความตกใจ ก่อนลนลานเข้ามาประคองร่างซูเยาที่ล้มเอียง ความเงียบแผ่กระจายไปทั่วท้องพระโรงชั่วขณะ ราวหมอกหนาวก่อนเสียงซุบซิบจะแทรกขึ้นมาเหมือนเพลิงลามใบไม้แห้ง“เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับพระชายา…หรือว่าอาหารมีพิษ”“หรือว่าพระชายาถูกวางยา…” “งานเลี้ยงคืนนี้ ของทุกอย่าง อาหารทุกจานล้วยอยู่ในความรับผิดชอบของพระชายาไป๋ลี่เยว่มิใช่หรือ” สนาบดีกรมพิธีการกล่าวขึ้น คำกล่าวนี้เหมือนคมดาบพุ่งตรงไปยังสตรีในชุดขาวขลิบทองที่ยังนั่งงามสงบอยู่ปลายโต๊ะ สายตาหลายสิบคู่หันมามองไป๋ลี่เยว่ ฮ่องเต้ทรงขมวดพระขนง พระพักตร์หม่นลงทันที ส่วนฮองเฮาทรงเหลือบเนตรคมกริบ ราวกำลังประเมินเหตุการณ์อย่างลึกซึ้ง อ่านทุกเงื่อนงำของผู้คนพระสนมชิงอวี่ที่นั่งอยู่ถัดไปรีบลุกพรวดด้วยสีหน้าตกใจ ก้าวฉับเข้าหาซูเยา เพื่อดูอาการใกล้ชิด ด้วยความห่วงใย เสียงเอ่ยสั่นน้อย ๆ “อาหารที่เหยาเอ๋อร์เสวย… ต้องมีผู้ใส่พิษแน่ ผู้ใดเป็นผู้รับผิดชอบ…ย่อมต้องมีคำตอบในเรื่องนี้ให้ชัดเจน” หลงเหวินหยางก้าวพรวดเข้ามาด้วยความร้อนรน เข

“นั่น… คืนมา…” น้ำเสียงนั้นแม้เบา หากเสียงสั่นเครือจนประสาทของผู้คนในท้องพระโรงรับรู้ได้ ความลนลานและหวาดกลัวที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของซูเหยา ปรากฏแก่ถูกต่อหน้าผู้คน การเคลื่อนไหวนั้นเรียกความสนใจจากทุกสายตาในท้องพระโรงทันที ก่อนเสียงซุบซิบขยายตัวราวไฟลามฟางในลมหนาวใบหน้าซูเหยาที่เพิ่งมีสีเลือดกลับขาวซีดอีกครั้ง มือที่กำชายอาภรณ์พระสวามีสั่นน้อย ๆ ดวงตาเบิกกว้าง รอบตัว…ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ แต่ในหัวใจนางเอง ราวกับกลัวความลับที่นางปิดถูกกระชากผ้าคลุมออกจนเปลือยเปล่าต่อหน้าศัตรู ไป๋ลี่เยว่เพียงยิ้มบาง นางเลิกคิ้วเล็กน้อย หันมองด้วยริมฝีปากโค้งน้อย ๆ ประหนึ่งยอมเล่นไปตามชะตาแต่ก่อนที่ซูเหยาจะทันได้แตะห่อผ้า เสียงฮองเฮาก็ดังกังวานขึ้นผ่ากลางอากาศ “นำมานี่...” ถ้อยคำเพียงสามพยางค์นั้นหนักแน่น พอให้แม้แต่หลงเหวินหยางที่กำลังจะเอื้อมมือยังต้องหยุดชะงัก ปล่อยให้มือตกค้างกลางอากาศอย่างฝืนจำยอม ไป๋ลี่เยว่ก้าวไปถวายห่อผ้าและขวดเล็กให้เจ้าของคำสั่ง ฮองเฮารับไว้ด้วยพระหัตถ์ขาวเนียน แต่แววพระเนตรกลับเย็นเฉียบ ยามคลี่ห่อผ้าออกต่อพระพักตร์ฮ่องเต้และแขกทุกคน ความจริงพลันเผย ภายในคือขวดเล็กที่บรรจุผ