All Chapters of ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ: Chapter 201 - Chapter 210

“ขอหวงเย่เย่ ได้โปรดสอบสวน เพื่อคืนความเป็นธรรมให้พระมารดาของหลานด้วยขอรับ” เสียงใสไร้ไหวสะท้านขององค์ชายน้อยดังก้องไปทั่วท้องพระโรง ฮ่องเต้ทอดพระเนตรยาวนาน ก่อนจะตวัดสายพระเนตรไปยังหมอหลวงอีกครั้ง รับสั่งด้วยสุรเสียงเรียบเย็น “เจ้ายืนยันแล้วว่าเป็น…มิ่งฮวาเฉ่าใช่หรือไม่” “พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท…เป็นมิ่งฮวาเฉ่ามิผิด” หมอหลวงก้มหน้าถวายบังคม เสียงสั่นพร่าแต่พยายามหนักแน่น“แม้มิใช่พิษร้ายแรงถึงชีวิต แต่หากมีผู้จงใจใช้ในปริมาณมากพอ ย่อมทำให้ร่างกายอ่อนแรงและสิ้นสติได้ อีกทั้งสมุนไพรมิ่งฮวาเฉ่านี้ มีกลิ่นรสขมจัดเป็นเอกลักษณ์ แม้ผู้มิคุ้นเคยย่อมแยกออกได้ไม่ยาก หากพระชายาสองดื่มลงคอจริง แต่กลับกล่าวว่าเข้าใจผิด…กระหม่อมเห็นว่ามีพิรุธนักพ่ะย่ะค่ะ” เสียงซุบซิบดังทั่วโถงอีกครั้ง แต่ก็แต่พลันดับวูบลง เมื่อถูกตัดขาดด้วยพระสุรเสียงทรงอำนาจที่ก้องกังวานของฮ่องเต้ “เช่นนั้นก็หมายความว่า…หากไม่มีผู้ใดจงใจใช้ปริมาณมากเกิน มิ่งฮวาเฉ่าก็มิใช่ภัย แต่วันนี้…มีผู้กล่าวหาพระชายาสามว่าลอบใช้มันในงานเลี้ยง เพื่อใส่ร้ายราชวงศ์ นั่นคือการหมิ่นเกียรติแผ่นดินโดยแท้” พระเนตรคมกริบกวาดมองไปยังแถวขุนนางฝ่ายองค์ช

“ฝ่าบาท…” เสียงของฮองเฮาดังกังวานสะท้อนทั่วท้องพระโรง นางก้าวออกมาจากบัลลังก์ฝ่ายในทีละก้าว แต่ละก้าว เนิบช้าทว่าหนักแน่น ราวย่างเหยียบลงบนหัวใจของผู้คิดท้าทายระเบียบวังหลัง ผ้าคลุมไหล่สีทองปักหงส์สะบัดเงียบงาม ดวงพระเนตรเรียวยาวเยียบเย็น บรรยากาศท้องพระโรงใหญ่ยังอาบด้วยแสงโคมทอง กลิ่นกำยานจันทน์หอม ลอยกรุ่น แต่เสียงปรบมือและสรรเสริญจากการแสดงเมื่อครู่ดับสิ้นไปนานแล้ว ทุกคนเงียบกริบราวเฝ้ารอถ้อยคำของสตรีผู้สูงสุดของแผ่นดินจะเอื้อนเอ่ย“หากวันนี้… ราชสำนักยอมปล่อยผ่านความผิด เพียงเพราะนางเป็นผู้โปรดปราน มิเท่ากับบั่นทอนพระบารมีของฝ่าบาทด้วยน้ำพระหัตถ์เองหรอกหรือเพคะ” น้ำเสียงอ่อนนุ่ม แววตานางกลับเยียบเย็นปานน้ำแข็งที่กักเก็บเพลิงโทสะไว้ข้างใน พระนางทอดพระเนตรกวาดไปยังเหล่าขุนนางที่เมื่อครู่ยังลุกฮือกล่าวร้ายผู้คนด้วยถ้อยคำแรงกล้า ก่อนหยุดที่พระสนมชิงอวี่“แขกต่างแคว้นยังอยู่เบื้องหน้า หากพวกเขาเห็นว่า…เพียงถ้อยคำและการหลั่งหยาดน้ำตาของพระสนม ก็สามารถลบล้างความผิดได้ แล้วเกียรติแห่งราชวงศ์ต้าเฉิงจะเหลือสิ่งใดให้เคารพอีกเล่าเพคะ”ถ้อยคำราวคมดาบ ฟาดฟันบรรยากาศในท้องพระโรงให้ตึงรัดทันท

ณ เรือนเจาอวี้ ตำหนักหย่งอวิ๋น ตำหนักใหม่ขององค์ชายสามที่เพิ่งบูรณะเสร็จดูโอ่อ่าสมตำแหน่งพระโอรสของฮองเฮา แสงตะเกียงกระพริบวาบไหวตามลมราตรี แสงจันทร์ส่องลอดม่านโปร่งสีอ่อนที่พลิ้วไหว ตกกระทบกับพื้นหินเย็นเยียบในตำหนัก กลิ่นกำยานอ่อน ๆ ลอยคลุ้งอยู่ในห้องโถงใหญ่ บรรยากาศสงบเย็นต่างจากความวุ่นวายของงานเลี้ยงที่เพิ่งสิ้นสุดไปเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน ภายในตำหนักมีเพียงเสียงลมพัดแผ่ว ผ่านม่านโปร่งหลงเจิ้งหยางวางองค์ชายน้อยที่หลับสนิทลงบนแท่นบรรทมที่อยู่มุมห้องด้วยความทะนุถนอม ก่อนพยักหน้าให้หงเหมยและนางกำนัลพี่เลี้ยงพากันดูแลต่อ จากนั้นทั้งเขาและไป๋ลี่เยว่ก็เดินกลับไปที่เรือนหลิงซือ ซึ่งเป็นเรือนหลัก “คิดอะไรอยู่..หืม ฟอดดด ข้าเห็นเจ้าเงียบตั้งแต่กลับจากงานเลี้ยงแล้ว” ผู้เป็นพระสวามีถามพลางหอมแก้มนวลเมื่อเห็นพระชายาเงียบไปไป๋ลี่เยว่ยังคงระลึกถึงภาพในงานเลี้ยง เสียงกระซิบเหล่าขุนนางที่วางแผนใส่ร้ายนาง กลลวงของพระสนมชิงอวี่ อีกทั้งสายตาเคียดแค้นของซูเหยา หากไม่ใช่เพราะฮ่องเต้ทรงยุติธรรม บางทีชื่อเสียงขององค์ชายสามกับตนคงถูกเหยียบย่ำแล้ว“หม่อมฉันนึกถึง ตอนที่ถูกครหาว่าลอบใส่ยาพิษให้พระชายาสอ

“เพคะ… หม่อมฉันยอมแล้ว ยอมทุกสิ่งให้แก่พระองค์” เสียงหวานขาดห้วงเพียงเพราะกลีบกุหลาบงามโดนรุกราน“อาา… หม่อมฉัน…เป็นของพระองค์แล้ว… ทั้งกาย ทั้งใจ…”ไป๋ลี่เยว่ครางสั่น ดวงตาฉ่ำน้ำพร่างพราว เผลอแอ่นกายเข้ารับสัมผัสให้เเนบชิด ปลายนิ้วเรียวขยุ้มผ้าปูจนยับย่น แก้มแดงจัดราวผลท้อสุก ริมฝีปากสั่นระริก ถ้อยคำยังมิทันหลุดสิ้น ริมฝีปากร้อนของบุรุษก็ครอบจุมพิตแนบแน่น สอดแทรกความหิวกระหายที่กลืนกินสติสัมปชัญญาทุกสิ่งผสานกัน ปลายนิ้วยาวที่สอดลูบไล้กลีบกุหลาบงามเบื้องล่างร่างบางสั่นสะท้านทั้งเจ็บทั้งสุข คล้ายบุปผาที่เบ่งบานรับหยาดน้ำค้างแรกแห่งรุ่งอรุณ องค์ชายถอดถอนริมฝีปากหยัก โน้มกายลงต่ำเพื่อชิมปลายถันอวบ เรียวลิ้นอุ่นตวัดเลียจนยอดถันชูชันท้าทาย ก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะครอบครองดูดดื่มเต้าอวบราวทารกผู้หิวกระหาย แรงดูดที่ถันอวบและสัมผัสร้อนแรงที่กลีบกุหลาบงามเบื้องล่าง เร่งสร้างความปรารถนาของไป๋ลี่เยว่ให้สูงขึ้น“พระองค์… หม่อมฉันหวั่นใจนัก คืนนี้หากมิอาจห้ามท่านได้… หม่อมฉันจักได้พักกี่ยามกัน” เสียงหวานสั่นพร่า“เยว่เอ๋อร์…คืนนี้ เดี๋ยวข้าจะปลอบเจ้าเอง เจ้าแค่นอนพักเฉยๆ ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ขอ

“เยว่เอ๋อร์…เจ้าอยากครอบครองข้าหรือไม่” เสียงทุ้มต่ำของหลงเจิ้งหยางพร่าก้องในความเงียบ ร่างสูงทอดกายลงบนแท่นบรรทม ศีรษะหนุนหมอนสูง ผมดำยาวสยายคลอเคลียบ่ากว้าง แววตาคมลึกทอประกายแห่งราคะที่ไม่อาจดับ มือใหญ่เอื้อมกระชับเอวนวล ก่อนพลิกกลับให้นางขึ้นคร่อมเหนือร่างสูงสง่าไป๋ลี่เยว่โน้มกายอรชรลง ริมฝีปากอิ่มสีชาดเม้มแน่น สายตาเอียงอายปนเร่าร้อน นางมิได้หลบเลี่ยง กลับขยับให้เรือนกายแนบชิด กุหลาบงามเคลื่อนลงโอบกลืนแท่งหยกร้อนผ่าวทีละน้อย อย่างช้าๆ จนบุรุษใต้ร่างหลับตาแน่น สูดลมหายใจหอบ พลางสั่นสะท้าน “เยว่เอ๋อร์…อ๊าา…เจ้า…อูววว” เสียงพร่าต่ำสะท้อนอยู่ในลำคอ ราวกับจะขาดใจ“หากค่ำนี้...หม่อมฉันไม่ครอบครองมังกร เกรงว่าพระองค์คงมิอาจหลับใหลได้แน่” นางเอื้อนเอ่ยเสียงพร่า อ่อนนุ่มแต่แฝงแรงห้าวหาญ ราวสตรีผู้กุมชะตาของราตรีนี้ไว้เองหลงเจิ้งหยางหัวเราะต่ำในลำคอ กายแกร่งสั่นสะท้านไปกับแรงขยับนั้น ในขณะเดียวกันใบหน้าคมก็เหยเกราวเจ็บปวด “ หึ…นับแต่ข้าเกิดมา มิเคยมีผู้ใดบังคับข้าให้อยู่ใต้อำนาจ แต่เจ้า…ซี๊ดดด….”มือใหญ่กำแน่นที่เอวบางของนาง ดึงรั้งให้กุหลาบงามกลืนลึกกดฝังแท่งหยกมิดแน่น ไป๋ลี่เยว่อดกล