All Chapters of วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Chapter 51 - Chapter 60

ไป๋เฉินเซียงลุกพรวด ร่างระหงตรงดิ่งเข้าหาผู้มาเยือน “ท่านแม่ทัพ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”บุรุษตัวสูงยืนนิ่งหน้าไม่เปลี่ยนสี ไป๋เฉินเซียงเขย่าแขนเขาด้วยความใคร่รู้ “ท่านแม่ทัพ ไยจึงเงียบเล่าเจ้าคะ อย่าบอกว่าใต้เท้าวูไม่ยอมรับแผนการของท่านงั้นหรือ”ไป๋เฉินเซียงแหงนหน้ามองอีกฝ่ายตาละห้อย พริบตาถัดมานิ้วหยาบกร้านก็ดีดหน้าผากนูนเด่นเสียงดังฟังชัด“โอ๊ย!” ไป๋เฉินเซียงหน้าบูดบึ้งพลางลูบหน้าผากเพื่อคลายความเจ็บป้อย ๆ “ท่านแม่ทัพ ไยท่านต้องทำเช่นนี้อยู่เรื่อย มันเจ็บนะเจ้าคะ”“ท่านแม่ทัพงั้นหรือ ไยไม่เรียกท่านพี่แล้วเล่า”“เอ่อ…” ไป๋เฉินเซียงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ก็…อันที่จริงแล้วการแต่งงานของเราล้วนเป็นเรื่องลวงหลอก ข้าคงไม่กล้า…”“เด็กโง่ แล้ววันที่เจ้าเข้าพิธีวิวาห์กับข้าเป็นภาพลวงตางั้นหรือ”ไป๋เฉินเซียงส่ายหน้า ที่เขาพูดก็เป็นเรื่องจริง นางและหลานอี้ซินเข้าพิธีวิวาห์อย่างถูกต้องตามประเพณี ทว่าในตอนนั้นไป๋เฉินเซียงยังสวมรอยเป็นผู้อื่นอยู่มิใช่หรือ อีกอย่างนางและเขาก็เป็นสามีภรรยากันเพียงในนามเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่น ๆ ยังไม่เคยเกิดขึ้นจ

หลังรอดพ้นจากสายตาของชายฉกรรจ์ทั้งสามอย่างหวุดหวิด ไป๋เฉินเซียงและลู่ฮ่าวจึงออกมาจากพื้นที่หลบซ่อน ประเมินจากสายตา ลู่ฮ่าวดูผอมโซมากกว่าตอนที่พบกันครั้งแรก “เสี่ยวฮ่าว ไยเจ้าผอมแห้งเพียงนี้”“ท่านพี่เซียง หลายเดือนมานี้พวกข้าถูกพวกเขาจับตัวไปใช้แรงงานขอรับ เพราะช่วงนี้พวกเราขอทานได้น้อยลงมาก พวกเขาเลยจะตัดแขนขาพวกเราขอรับ” ไป๋เฉินเซียงอุทานเสียงดัง “เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร แล้วตอนนี้พวกน้อง ๆ เล่าอยู่ที่ใด”“เรื่องมันยาวมาก ข้าจะพาท่านไปเอง แต่ว่าเราไปกันแค่สองคนเกรงว่าจะเป็นอันตราย”“อืม…ก็จริง” ไป๋เฉินเซียงขบคิดหนึ่งเด็กหนึ่งสตรีจะต่อกรกับอันธพาลพวกนั้นได้อย่างไร“เอาอย่างนี้เราไปตั้งหลักก่อน ข้าจะดูว่าพอทำอะไรได้บ้าง อีกอย่างเจ้าคงยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน เดี๋ยวข้าหาอะไรให้เจ้ารองท้องก่อน”ลู่ฮ่าวพยักหน้า “ขอรับท่านพี่เซียง”ทั้งสองเร่งร้อนจับจูงกันไปตามทางเดิน ทำให้ไป๋เฉินเซียงไม่ทันสังเกตว่าตนกำลังสวนทางกับใครบางคน ทว่าลมที่พาดผ่านในยามที่คนเราขยับร่างทำให้อีกฝ่ายต้องหยุดฝีเท้าลงทันควัน

เมื่อสามวันก่อน“นายท่านแย่แล้วขอรับ” ชายชุดดำเร่งร้อนเข้ามาท่าทางตื่นตระหนกเรือสำราญที่กำลังล่องอยู่กลางแม่น้ำมีชายสูงศักดิ์และชายต่างแคว้นนั่งเจรจากันหน้าเคร่งเครียด“อะไรของเจ้า ไม่เห็นหรือว่าเป็นเวลาใด”“ขออภัยองค์ชาย แต่ว่าทหารเงาของเรารายงานว่า แม่ทัพไป๋หู่หายจากอาการตาบอดแล้ว”“อะไรนะ!” เจ้าของร่างสูงผุดลุกเดี๋ยวนั้น“นี่มันเรื่องอะไรกัน ไหนว่าหมอหลวงตรวจสอบแล้วว่าอี้ซินไม่อาจรักษาดวงตาให้หายขาดได้” “ท่านแม่ทัพ เป็นเช่นนั้นจริงขอรับ แต่ว่าหมอที่ตรวจคนนั้นเป็นสายลับขององค์รัชทายาท”ทุกคนได้ฟังก็เข่าแทบทรุด ทั้งที่คิดว่าตามสืบและทำงานรอบคอบมาโดยตลอดกระนั้นพวกเขากลับถูกหลานอี้ซินตลบหลังจนเลือดซิบ จะขยับกายทิศทางใดก็เกรงจะเป็นการหลบหลุมแล้วพลาดตกบ่อ ทูตจากแคว้นชิงเป่ยลุกยืนเต็มความสูง สีหน้าของพวกเขาบ่งบอกถึงความเป็นกังวล “ไยพวกท่านไม่จัดการปัญหาคาราคาซังนี้ให้เรียบร้อย ส่วยที่ตกลงกันไว้สามส่วนก็ไม่ส่งมอบให้เราหลายเดือนแล้ว ครั้งก่อนที่เรายอมอ่อนข้อให้แม่ทัพชิงหลงก็เจรจากันรู้เรื่องแล้วมิใช่หรือ ไฉนยามนี้

หลังจากวันนั้นหลานอี้ซินก็ยื่นฎีกาถวายฮ่องเต้ ทุกอย่างได้รับการพิจารณาตามที่เขาต้องการทั้งหมด ไป๋เฉินเซียงรับอาสาช่วยงานประจำการที่ศาลาพักพิงผู้ไร้บ้าน ไม่เพียงเท่านั้นนางยังอาสาช่วยตามหาบ้านให้เด็ก ๆ ที่ถูกโจรลักพาตัวมาอีกด้วย สืบเสาะไปมาจึงได้รู้ว่าลู่ฮ่าวคือบุตรชายของพ่อค้าระดับเศรษฐี มิน่าครั้งแรกที่ไป๋เฉินเซียงพบเขาผิวพรรณจึงได้เกลี้ยงเกลาไม่คล้ายขอทานทั่วไป ในตอนนั้นบิดาของลู่ฮ่าวเข้ามาค้าขายยังแคว้นจื่อโจว ลับตาไม่กี่อึดใจ ลู่ฮ่าวก็ถูกลักพาตัวไป ครอบครัวพยายามออกตามหาลู่ฮ่าวอยู่นานก็ไม่พบ ด้วยอาชีพพ่อค้าที่ต้องรอนแรมจึงไม่สามารถปักหลักอยู่ที่จื่อโจวเป็นเวลานานได้ พวกเขาจำต้องตัดใจล่องเรือไปยังเมืองถัดไป กระนั้นครอบครัวของลู่ฮ่าวก็ไม่ได้ละเลยหรือทิ้งขว้างเขาแต่อย่างใด เพราะพ่อของลู่ฮ่าวทุ่มเงินว่าจ้างหน่วยคุ้มภัยแห่งหนึ่งเอาไว้ อย่างน้อย ๆ ถ้ารอดชีวิตก็ต้องเจอตัว หากตายไปแล้วได้เห็นศพก็ยังดี  ต่อมาไป๋เฉินเซียงก็ติดตามจนเจอสำนักคุ้มภัยแห่งนั้น พวกเขาจึงทำการส่งข่าวกลับไปยังครอบครัวของลู่ฮ่าว ไม่นานบิดาของลู่ฮ่าวก็มารับตัวลูกชาย ส่วนหลู่เหย

สถานการณ์เริ่มเลวร้ายลงทุกขณะ เพื่อไม่ให้ยืดเยื้อไปมากกว่านี้หลานอี้ซินจะต้องตัดสินใจว่าถอยหรือเดินหน้าต่อ “ท่านแม่ทัพ งูมีพิษเหล่านั้นเข้ามาอีกแล้วขอรับ”หลานอี้ซินลุกพรวดพร้อมกระบี่ในมือ เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าชัยภูมิของฐานที่ตั้งตนเป็นจุดสนใจของสัตว์มีพิษตั้งแต่เมื่อใด ยามนี้ต้องรับมือทั้งกับคนและสัตว์ กองกำลังของเขาจากที่เสียขวัญเป็นทุนเดิมก็ยิ่งถูกบั่นทอนทั้งแรงกายแรงใจหลีซง “ท่านแม่ทัพ จะออกไปเองหรือขอรับ”“เจ้าจะให้ข้านิ่งดูดายอย่างนั้นหรือ”เสียงด้านนอกเริ่มดังอึงอลทั่วสารทิศ บรรดาทหารกล้าต่างวิ่งไปมาจ้าละหวั่นพรึบ!หลานอี้ซินช้อนตาขึ้น เขามองผู้ที่ใจกล้าบุกเข้ากระโจมแม่ทัพด้วยสีหน้าเย็นชาหลีซงโพล่ง “หมอหวัง นี่ท่านเข้ามาได้อย่างไร กระโจมนี่เป็นของท่านแม่ทัพ…”หลานอี้ซิน “ไม่ต้อง ให้เขาพูด”หลีซงหุบปากฉับ หวังอีเฉินยืนเกาะเข่าหอบหายใจ “ทะ…ท่านแม่ทัพ ข้ามีวิธี”หลานอี้ซินลดกระบี่ในมือลง “หมายความว่าอย่างไร วิธีอะไรงั้นหรือ”หวังอีเฉินยกบางสิ่งที่นำติดมือมาด้วย หลีซงเห็นแล้วถึงขั้นสะดุ้ง