All Chapters of วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Chapter 51 - Chapter 60

ไป๋เฉินเซียงต้องเร่งเตรียมตัวเพื่อกลับบ้านเดิมอย่างกะทันหัน นางพยายามขบคิดหาทางออกให้ตัวเองเพราะยังไม่อยากเผชิญหน้ากับครอบครัวของวูหลิงอีอีกครั้งในยามนี้ “หรือข้าต้องส่งจดหมายไปหานางกันนะ” ไป๋เฉินเซียงพึมพำเสียงเบา หลานอี้ซินรับรู้ได้ว่าสตรีข้างกายตนยามนี้กำลังเกิดความกังวล “เจ้าไม่อยากกลับบ้านเดิมหรือ”ไป๋เฉินเซียงสะดุ้ง “…เปล่าเจ้าค่ะ ข้าเอง…ข้าก็คิดถึงท่านพ่อท่านแม่มากเหมือนกัน หลายเดือนมานี้เกิดเรื่องราวมากมายข้าเลยหลงลืมไปชั่วขณะ”หลานอี้ซินพยักหน้า “เช่นนี้เอง ลำบากเจ้าแล้ว”ไป๋เฉินเซียงยิ้มแห้งขอด “ไม่เลยเจ้าค่ะ”“นอนเถิด พรุ่งนี้ต้องเร่งเดินทางแต่เช้า”จากท่วงท่านอนหงายมองเพดาน อยู่ ๆ ร่างระหงก็พลิกกายอย่างรวดเร็ว เดิมทีไป๋เฉินเซียงและหลานอี้ซินเคยนอนร่วมเตียงกันแทบจะนับครั้งได้ จมูกเชิดรั้นยื่นเข้าใกล้หูอีกฝ่ายพลางหรี่ตาลงจนแคบ ลมอุ่น ๆ ที่เป่ารินรดใบหูเป็นเหตุให้หลานอี้ซินใจเต้นระส่ำ “จะ...เจ้าเป็นอะไร” “ท่านเร่งร้อนเกินไปแล้วนะเจ้าคะ คืนนี้ข้ายังไม่รู้จะนอนหลับหรือไม่ ต้องตื่นเร็วเพียงน

ไป๋เฉินเซียงเห็นอีกฝ่ายยืนยันเช่นนั้นก็ประหนึ่งฟ้าถล่มลงตรงหน้า “ทะ…ท่านรู้มานานเท่าใดแล้วเจ้าคะ”“ก็สักพัก”ไป๋เฉินเซียงพูดไม่ออก หลินกวางหมิงจึงเอ่ยเพื่อทำลายบรรยากาศกลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้น “แม่นางไป๋ ไม่สิ ข้าต้องเรียกเจ้าว่าสะใภ้รองหลานสินะ เจ้าทำได้อย่างไร ใบหน้าของเจ้าและอีเอ๋อร์จึงได้เหมือนกันราวกับแกะ”ไป๋เฉินเซียงยิ้มแหย “นี่เรียกวิชาแปลงโฉมเจ้าค่ะ”หลินกวางหมิงตาโต “ช่างร้ายกาจยิ่งนัก”ไป๋เฉินเซียงไม่อยากพูดพร่ำทำเพลงใดอีก “อยู่เช่นนี้ข้าก็อึดอัดเหมือนกัน”วูหลิงอีเอ่ย “แม่นางไป๋ ลำบากเจ้าแล้ว ถึงอย่างไรข้าก็ต้องขอบคุณเจ้า”ไป๋เฉินเซียงพยักหน้าหลานอี้ซิน “หากเจ้าอึดอัดก็ปลดวิชาแปลงโฉมนี้ออกก่อนเถิด”ไป๋เฉินเซียงมองทุกคนสลับไปมา จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างนึกปลดปลง “เจ้าค่ะ”พริบตาใบหน้าจิ้มลิ้มงดงาม ก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าพริ้มเพราสะสวย หลานอี้ซินมองไป๋เฉินเซียงแทบลืมหายใจ ทั้งยังจ้องเขม็งตาไม่กะพริบไป๋เฉินเซียง “แบบนี้คง ไม่อึดอัดกันแล้วกระมัง”วูหลิงอียิ้มบาง สีหน้าของนางสลดลงพลันคว้ามือทั้ง

ไป๋เฉินเซียงลุกพรวด ร่างระหงตรงดิ่งเข้าหาผู้มาเยือน “ท่านแม่ทัพ เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”บุรุษตัวสูงยืนนิ่งหน้าไม่เปลี่ยนสี ไป๋เฉินเซียงเขย่าแขนเขาด้วยความใคร่รู้ “ท่านแม่ทัพ ไยจึงเงียบเล่าเจ้าคะ อย่าบอกว่าใต้เท้าวูไม่ยอมรับแผนการของท่านงั้นหรือ”ไป๋เฉินเซียงแหงนหน้ามองอีกฝ่ายตาละห้อย พริบตาถัดมานิ้วหยาบกร้านก็ดีดหน้าผากนูนเด่นเสียงดังฟังชัด“โอ๊ย!” ไป๋เฉินเซียงหน้าบูดบึ้งพลางลูบหน้าผากเพื่อคลายความเจ็บป้อย ๆ “ท่านแม่ทัพ ไยท่านต้องทำเช่นนี้อยู่เรื่อย มันเจ็บนะเจ้าคะ”“ท่านแม่ทัพงั้นหรือ ไยไม่เรียกท่านพี่แล้วเล่า”“เอ่อ…” ไป๋เฉินเซียงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ก็…อันที่จริงแล้วการแต่งงานของเราล้วนเป็นเรื่องลวงหลอก ข้าคงไม่กล้า…”“เด็กโง่ แล้ววันที่เจ้าเข้าพิธีวิวาห์กับข้าเป็นภาพลวงตางั้นหรือ”ไป๋เฉินเซียงส่ายหน้า ที่เขาพูดก็เป็นเรื่องจริง นางและหลานอี้ซินเข้าพิธีวิวาห์อย่างถูกต้องตามประเพณี ทว่าในตอนนั้นไป๋เฉินเซียงยังสวมรอยเป็นผู้อื่นอยู่มิใช่หรือ อีกอย่างนางและเขาก็เป็นสามีภรรยากันเพียงในนามเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่น ๆ ยังไม่เคยเกิดขึ้นจ

หลังรอดพ้นจากสายตาของชายฉกรรจ์ทั้งสามอย่างหวุดหวิด ไป๋เฉินเซียงและลู่ฮ่าวจึงออกมาจากพื้นที่หลบซ่อน ประเมินจากสายตา ลู่ฮ่าวดูผอมโซมากกว่าตอนที่พบกันครั้งแรก “เสี่ยวฮ่าว ไยเจ้าผอมแห้งเพียงนี้”“ท่านพี่เซียง หลายเดือนมานี้พวกข้าถูกพวกเขาจับตัวไปใช้แรงงานขอรับ เพราะช่วงนี้พวกเราขอทานได้น้อยลงมาก พวกเขาเลยจะตัดแขนขาพวกเราขอรับ” ไป๋เฉินเซียงอุทานเสียงดัง “เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร แล้วตอนนี้พวกน้อง ๆ เล่าอยู่ที่ใด”“เรื่องมันยาวมาก ข้าจะพาท่านไปเอง แต่ว่าเราไปกันแค่สองคนเกรงว่าจะเป็นอันตราย”“อืม…ก็จริง” ไป๋เฉินเซียงขบคิดหนึ่งเด็กหนึ่งสตรีจะต่อกรกับอันธพาลพวกนั้นได้อย่างไร“เอาอย่างนี้เราไปตั้งหลักก่อน ข้าจะดูว่าพอทำอะไรได้บ้าง อีกอย่างเจ้าคงยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน เดี๋ยวข้าหาอะไรให้เจ้ารองท้องก่อน”ลู่ฮ่าวพยักหน้า “ขอรับท่านพี่เซียง”ทั้งสองเร่งร้อนจับจูงกันไปตามทางเดิน ทำให้ไป๋เฉินเซียงไม่ทันสังเกตว่าตนกำลังสวนทางกับใครบางคน ทว่าลมที่พาดผ่านในยามที่คนเราขยับร่างทำให้อีกฝ่ายต้องหยุดฝีเท้าลงทันควัน

เมื่อสามวันก่อน“นายท่านแย่แล้วขอรับ” ชายชุดดำเร่งร้อนเข้ามาท่าทางตื่นตระหนกเรือสำราญที่กำลังล่องอยู่กลางแม่น้ำมีชายสูงศักดิ์และชายต่างแคว้นนั่งเจรจากันหน้าเคร่งเครียด“อะไรของเจ้า ไม่เห็นหรือว่าเป็นเวลาใด”“ขออภัยองค์ชาย แต่ว่าทหารเงาของเรารายงานว่า แม่ทัพไป๋หู่หายจากอาการตาบอดแล้ว”“อะไรนะ!” เจ้าของร่างสูงผุดลุกเดี๋ยวนั้น“นี่มันเรื่องอะไรกัน ไหนว่าหมอหลวงตรวจสอบแล้วว่าอี้ซินไม่อาจรักษาดวงตาให้หายขาดได้” “ท่านแม่ทัพ เป็นเช่นนั้นจริงขอรับ แต่ว่าหมอที่ตรวจคนนั้นเป็นสายลับขององค์รัชทายาท”ทุกคนได้ฟังก็เข่าแทบทรุด ทั้งที่คิดว่าตามสืบและทำงานรอบคอบมาโดยตลอดกระนั้นพวกเขากลับถูกหลานอี้ซินตลบหลังจนเลือดซิบ จะขยับกายทิศทางใดก็เกรงจะเป็นการหลบหลุมแล้วพลาดตกบ่อ ทูตจากแคว้นชิงเป่ยลุกยืนเต็มความสูง สีหน้าของพวกเขาบ่งบอกถึงความเป็นกังวล “ไยพวกท่านไม่จัดการปัญหาคาราคาซังนี้ให้เรียบร้อย ส่วยที่ตกลงกันไว้สามส่วนก็ไม่ส่งมอบให้เราหลายเดือนแล้ว ครั้งก่อนที่เรายอมอ่อนข้อให้แม่ทัพชิงหลงก็เจรจากันรู้เรื่องแล้วมิใช่หรือ ไฉนยามนี้