Todos os capítulos de วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Capítulo 21 - Capítulo 30

หลานอี้ซินส่ายศีรษะ มือยังถือม้วนภาพกำไว้จนแน่น ภายในใจยามนี้ดุจดั่งมีเส้นด้ายล่องหนมัดตัวเขาไว้ พริบตาหลานอี้ซินก็สะบัดกายขึ้นรถม้าไม่พูดไม่จา ทิ้งให้หลีซงยืนอ้าปากหวองุนงงจวบจนรถม้าเคลื่อนออกไปเว่ยเสี่ยวเฉินย้ายสายตาจากสหายกลับมายังองครักษ์ร่างสูงที่ยังยืนเป็นเบื้อใบ้เว่ยเสี่ยวเฉินเรียกสติ “หลีซง หากเจ้าไม่ไปยามนี้ เกรงว่าคงได้เดินกลับเองแล้วกระมัง”หลีซงหลุดจากภวังค์ “อ้อ...เช่นนั้นลาก่อนคุณชาย”ต่างฝ่ายต่างค้อมตัวเป็นมารยาทแก่กันเล็กน้อย“แล้วพบกันใหม่ อย่าลืมสิ่งที่ข้าฝากฝังนายของเจ้าด้วยเล่า”“ขอรับ”เว่ยเสี่ยวเฉินมองตามแผ่นหลังหลีซงพลางแย้มยิ้มสว่างเจิดจ้าดั่งดวงตะวันทอแสง พริบตาร่างสูงก็หมุนกายกลับเข้าไปในจวนรถม้าเคลื่อนไปตามเส้นทางเรียบเรื่อย จากเมื่อคืนที่มีการจัดงานครึกครื้นก็เงียบลงถนัดตา เหลือเพียงบางร้านที่ยังเก็บข้าวของไม่เรียบร้อยหลีซงกระโจนขึ้นรถม้า “ท่านแม่ทัพ”“เข้ามาเถิด”หลีซงแหวกม่านประตูสีเข้มที่ปักลายพยัคฆ์ด้วยเส้นด้ายไหมทองคำออก ขาสูงเยื้องย่างเข้าไปด้านในก่อนหย่อนกายลงฝั่งตรงข้

หนึ่งสัปดาห์ผันผ่าน สตรีร่างระหงสวมอาภรณ์สีขาวสะอาดตา คาดผ้าแพรปิดใบหน้าครึ่งล่างเยื้องย่างเข้ามาหยุดยืนบริเวณประตูหน้าจวนสกุลวูซึ่งมีหมอทั้งชายและหญิงเดินกระทบไหล่เข้าออกไม่ขาดสายเสียงใสเอ่ย “ข้าหมอหญิงจากต่างถิ่น ได้ยินว่าคุณหนูวูเกิดป่วยด้วยโรคประหลาด จึงเดินทางมาเพื่อทำการรักษานางเจ้าค่ะ”บ่าวชายที่เฝ้าหน้าประตูกวาดตามองเรือนร่างสตรีผู้มาเยือนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “เจ้าแน่ใจรึว่าเป็นหมอ”หญิงสาวยิ้มกว้างไปจนถึงดวงตา แม้เผยรูปโฉมเพียงครึ่งบนของใบหน้าทว่านัยน์ตาสว่างใสของนางก็ทำเอาบุรุษใจสั่นระทวย หญิงสาวกล่าวต่อ “พี่ชาย ข้าเป็นหมอเจ้าค่ะ หากไม่เชื่อท่านอยากให้ข้าช่วยจับชีพจรหรือไม่” เปลือกตาบางหลุบต่ำลงกว่าสะดืออีกฝ่ายเป็นเชิงเย้าแหย่บ่าวนายนั้นมองแววตากระจ่างใสดั่งน้ำค้างด้วยความเลื่อนลอย ความคิดสกปรกผุดขึ้นเต็มศีรษะ ครั้นสังเกตเห็นสายตาของนางที่ลดมองต่ำ บ่าวรับใช้นายนั้นก็ถึงขั้นตัวงอ ชายหนุ่มพยายามขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านทิ้ง ตอบกลับด้วยท่าทีเสียอาการ “ชะ...เช่นนั้นท่านหมอรอสักครู่”ชายหนุ่มผละห่างไปพร้อมเหงื่อเย็นที่หลั่งเต็มหน้าผาก เสียงใส

ไป๋เฉินเซียงคลำใบหน้าของตนละล้าละลังตายจริงเซียงเซียง ลืมไปเสียสนิทว่าสวมบทคุณหนูวูอยู่ไป๋เฉินเซียงยกมือบดบังใบหน้า นัยน์ตากลมโตกลอกมองลอดร่องนิ้ว “ซูซิน ข้าขอคันฉ่องหน่อยได้หรือไม่”ซูซินงุนงงแต่ก็ยังเดินไปหยิบคันฉ่องส่งให้ไป๋เฉินเซียง “นี่เจ้าค่ะ”ไป๋เฉินเซียงรับคันฉ่องอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นใบหน้าที่ปรากฏบนคันฉ่องบานเล็กกระจะตานางก็ผ่อนหายใจโล่งอก“อีเอ๋อร์ เปิดประตูให้แม่หน่อยสิลูก”ซูซินตาโต “แย่แล้ว... ลืมเสียสนิทเลยเจ้าค่ะ ฮูหยินมารอคุณหนูที่หน้าประตูตั้งนานแล้วนะเจ้าคะ”“เปิด เปิด เจ้าไปเปิดให้ท่านแม่เลย” ไป๋เฉินเซียงลุกลี้ลุกลนไป๋เฉินเซียงทำตัวไม่ถูก เพราะอยู่ ๆ ก็ต้องมีทั้งพ่อและแม่พร้อมหน้า แม้ว่าเป็นเพียงการแสดงละครตบตา ทว่าไป๋เฉินเซียงไม่คุ้นชินเอาเสียเลย นับตั้งแต่มารดาแท้ ๆ จากโลกใบนี้ไป ไป๋เฉินเซียงก็ไม่เคยได้ใช้คำว่าท่านแม่เรียกขานใครอีกประตูบานหนาแง้มออกแช่มช้า สตรีวัยกลางคนสาวเท้าเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นห่วง “อีเอ๋อร์ เป็นอย่างไรบ้างลูก ดีขึ้นแล้วหรือไม่”ไป๋เฉินเซียงผงะ

การได้วนกลับมาพบคนเดิมหลายครั้งหลายหนมันทำให้ไป๋เฉินเซียงสับสนอย่างรุนแรง นางเฉียดตายจากอาวุธร้ายของเขามาได้หนหนึ่ง แต่ยามนี้ต้องใช้ชีวิตร่วมกับเขา แค่คิดก็ขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง เพราะหากถูกเขาจับได้ก็อาจถูกแม่ทัพอำมหิตริบลมหายใจไปอย่างแน่นอนความรู้สึกที่ไป๋เฉินเซียงเคยอยากปกป้องเขา มลายหายไปดั่งไม่เคยมีแล้วผู้ใดใช้ให้เขาเป็นคนตาบอดที่ประหลาดที่สุดกันเล่า!พิธีการชวนอึดอัดสิ้นสุดลงเสียที ไป๋เฉินเซียงถูกพาไปรอที่ห้องหอ นางกวาดตามองบรรยากาศโดยรอบ แม้ด้านในประดับประดาไปด้วยของมงคลสีแดงคู่ ทว่ากลับมิอาจกลบกลิ่นอายความน่าเกรงขามเจ้าของห้องได้สักเสี้ยว“ทำไมเป็นเขาไปได้นะ ข้านี่โง่จริง ๆ ควรจะเอะใจตั้งแต่เขาตาบอดแล้วหรือไม่ แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นแม่ทัพไป๋หู่ ชายตาบอดมีตั้งมาก หาได้มีเพียงเขาคนเดียวเสียหน่อย” ไป๋เฉินเซียงตบตีกับร่างสีขาวสีดำของตนที่โผล่เข้ามาในโซนสมองจนปวดเศียรเวียนเกล้า นางเป่าลมหายใจออกจากปากพลางทำแก้มโป่งพองไป๋เฉินเซียงตัดสินใจทิ้งพัดลงบนเตียงนอน ร่างระหงเดินสำรวจบรรยากาศและข้าวของโดยรอบด้วยความสนใจใคร่รู้ ห้องของเขาตกแต่งด

หลานอี้ซินขมวดคิ้วแน่น ร่างสูงยอบกายลงขนาบอ่างไม้ใบใหญ่ อันที่จริงเขาจงใจปั่นหัวรังแกนางดังว่า ที่เขาทำไปก็แค่ต้องการพิสูจน์บางอย่างเท่านั้น แต่ดูเหมือนของต้องสงสัยจะเป็นน้ำมันหอมระเหยจริง เขาคงคิดมากเกินไปเอง “ข้าตาบอด จะรู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้น”ไป๋เฉินเซียงย่นจมูก “ท่านอย่ามาโป้ปดข้า หากท่านตาบอดไยจึงเดินมาถึงตรงนี้ได้ เสียงฝีเท้าแทบไม่มีสักนิด”“นี่มันห้องข้า ข้าเดินจนชินแล้ว”ไป๋เฉินเซียงหน้างอ สิ่งที่เขาแก้ตัวช่างฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย อย่าคิดว่านางไม่เคยเห็นว่าเขานั้นมีความสามารถขยับกายเคลื่อนตัวประหนึ่งตาเห็น คนมีตาดีเช่นนางยังต้องอับอาย เพราะบางคราก็เดินไม่ระวังชนขอบโต๊ะหรือสะดุดเท้าตนเองล้มก็มี“หอมมาก” หลานอี้ซินเปลี่ยนเรื่อง“อะไรนะเจ้าคะ”“ข้าบอกว่ากลิ่นนี้หอมมาก”ไป๋เฉินเซียงลุกจากอ่าง ริมฝีปากบางขยับยกเป็นรอยยิ้มส่งไปจนถึงดวงตา หลานอี้ซินจี้ถูกจุดเสียด้วย อารมณ์มาคุเมื่อครู่มลายไปดั่งไม่เคยมี หลานอี้ซินลอบขบขัน เขายืดกายยืนเต็มความสูงตามอีกฝ่ายเสียงใสอธิบายสรรพคุณอย่างกระตือรือร้น “นี่เป็นน้ำมันหอมระเหยที่ข้าป