Semua Bab วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Bab 21 - Bab 30

ไป๋เฉินเซียงคลำใบหน้าของตนละล้าละลังตายจริงเซียงเซียง ลืมไปเสียสนิทว่าสวมบทคุณหนูวูอยู่ไป๋เฉินเซียงยกมือบดบังใบหน้า นัยน์ตากลมโตกลอกมองลอดร่องนิ้ว “ซูซิน ข้าขอคันฉ่องหน่อยได้หรือไม่”ซูซินงุนงงแต่ก็ยังเดินไปหยิบคันฉ่องส่งให้ไป๋เฉินเซียง “นี่เจ้าค่ะ”ไป๋เฉินเซียงรับคันฉ่องอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นใบหน้าที่ปรากฏบนคันฉ่องบานเล็กกระจะตานางก็ผ่อนหายใจโล่งอก“อีเอ๋อร์ เปิดประตูให้แม่หน่อยสิลูก”ซูซินตาโต “แย่แล้ว... ลืมเสียสนิทเลยเจ้าค่ะ ฮูหยินมารอคุณหนูที่หน้าประตูตั้งนานแล้วนะเจ้าคะ”“เปิด เปิด เจ้าไปเปิดให้ท่านแม่เลย” ไป๋เฉินเซียงลุกลี้ลุกลนไป๋เฉินเซียงทำตัวไม่ถูก เพราะอยู่ ๆ ก็ต้องมีทั้งพ่อและแม่พร้อมหน้า แม้ว่าเป็นเพียงการแสดงละครตบตา ทว่าไป๋เฉินเซียงไม่คุ้นชินเอาเสียเลย นับตั้งแต่มารดาแท้ ๆ จากโลกใบนี้ไป ไป๋เฉินเซียงก็ไม่เคยได้ใช้คำว่าท่านแม่เรียกขานใครอีกประตูบานหนาแง้มออกแช่มช้า สตรีวัยกลางคนสาวเท้าเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นห่วง “อีเอ๋อร์ เป็นอย่างไรบ้างลูก ดีขึ้นแล้วหรือไม่”ไป๋เฉินเซียงผงะ

การได้วนกลับมาพบคนเดิมหลายครั้งหลายหนมันทำให้ไป๋เฉินเซียงสับสนอย่างรุนแรง นางเฉียดตายจากอาวุธร้ายของเขามาได้หนหนึ่ง แต่ยามนี้ต้องใช้ชีวิตร่วมกับเขา แค่คิดก็ขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง เพราะหากถูกเขาจับได้ก็อาจถูกแม่ทัพอำมหิตริบลมหายใจไปอย่างแน่นอนความรู้สึกที่ไป๋เฉินเซียงเคยอยากปกป้องเขา มลายหายไปดั่งไม่เคยมีแล้วผู้ใดใช้ให้เขาเป็นคนตาบอดที่ประหลาดที่สุดกันเล่า!พิธีการชวนอึดอัดสิ้นสุดลงเสียที ไป๋เฉินเซียงถูกพาไปรอที่ห้องหอ นางกวาดตามองบรรยากาศโดยรอบ แม้ด้านในประดับประดาไปด้วยของมงคลสีแดงคู่ ทว่ากลับมิอาจกลบกลิ่นอายความน่าเกรงขามเจ้าของห้องได้สักเสี้ยว“ทำไมเป็นเขาไปได้นะ ข้านี่โง่จริง ๆ ควรจะเอะใจตั้งแต่เขาตาบอดแล้วหรือไม่ แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาเป็นแม่ทัพไป๋หู่ ชายตาบอดมีตั้งมาก หาได้มีเพียงเขาคนเดียวเสียหน่อย” ไป๋เฉินเซียงตบตีกับร่างสีขาวสีดำของตนที่โผล่เข้ามาในโซนสมองจนปวดเศียรเวียนเกล้า นางเป่าลมหายใจออกจากปากพลางทำแก้มโป่งพองไป๋เฉินเซียงตัดสินใจทิ้งพัดลงบนเตียงนอน ร่างระหงเดินสำรวจบรรยากาศและข้าวของโดยรอบด้วยความสนใจใคร่รู้ ห้องของเขาตกแต่งด

หลานอี้ซินขมวดคิ้วแน่น ร่างสูงยอบกายลงขนาบอ่างไม้ใบใหญ่ อันที่จริงเขาจงใจปั่นหัวรังแกนางดังว่า ที่เขาทำไปก็แค่ต้องการพิสูจน์บางอย่างเท่านั้น แต่ดูเหมือนของต้องสงสัยจะเป็นน้ำมันหอมระเหยจริง เขาคงคิดมากเกินไปเอง “ข้าตาบอด จะรู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้น”ไป๋เฉินเซียงย่นจมูก “ท่านอย่ามาโป้ปดข้า หากท่านตาบอดไยจึงเดินมาถึงตรงนี้ได้ เสียงฝีเท้าแทบไม่มีสักนิด”“นี่มันห้องข้า ข้าเดินจนชินแล้ว”ไป๋เฉินเซียงหน้างอ สิ่งที่เขาแก้ตัวช่างฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย อย่าคิดว่านางไม่เคยเห็นว่าเขานั้นมีความสามารถขยับกายเคลื่อนตัวประหนึ่งตาเห็น คนมีตาดีเช่นนางยังต้องอับอาย เพราะบางคราก็เดินไม่ระวังชนขอบโต๊ะหรือสะดุดเท้าตนเองล้มก็มี“หอมมาก” หลานอี้ซินเปลี่ยนเรื่อง“อะไรนะเจ้าคะ”“ข้าบอกว่ากลิ่นนี้หอมมาก”ไป๋เฉินเซียงลุกจากอ่าง ริมฝีปากบางขยับยกเป็นรอยยิ้มส่งไปจนถึงดวงตา หลานอี้ซินจี้ถูกจุดเสียด้วย อารมณ์มาคุเมื่อครู่มลายไปดั่งไม่เคยมี หลานอี้ซินลอบขบขัน เขายืดกายยืนเต็มความสูงตามอีกฝ่ายเสียงใสอธิบายสรรพคุณอย่างกระตือรือร้น “นี่เป็นน้ำมันหอมระเหยที่ข้าป

“อี้ซิน เจ้ามาแล้วหรือ” เสียงทุ้มดังขึ้นที่โถงกลางห้อง“ท่านพ่อ” หลานอี้ซินค้อมกายเล็กน้อยไป๋เฉินเซียงเห็นเช่นนั้นก็ยอบกายตามหลานหมิ่นฉีพยักหน้าตอบรับ “อีเอ๋อร์เมื่อคืนหลับสบายหรือไม่”ไป๋เฉินเซียง “เจ้าค่ะ”ทุกคนในจวนสกุลหลานต่างมารวมตัวกันอยู่ที่นี่เพื่อรอยลโฉมสะใภ้รองของตระกูลหลานจิ้นถง “น้องสะใภ้ ตอนนี้อี้ซินกำลังป่วย ลำบากเจ้าแล้ว อย่างไรคงต้องฝากเจ้าดูแลน้องชายข้าด้วย”ไป๋เฉินเซียงไม่อยากมองใบหน้าของบุรุษปากมันลิ้นลื่นเช่นเขาสักกระผีกริ้น อารมณ์ของนางดิ่งวูบเมื่อได้ยินเสียงเขา ยิ่งเหลือบไปเห็นสีหน้าบิดเบี้ยวแววตาหยิ่งผยองของสตรีข้างกายหลานจิ้นถงไป๋เฉินเซียงก็ยิ่งต้องการระบายโทสะที่หยั่งรากอยู่ในใจไป๋เฉินเซียงกัดฟันยิ้มกว้าง “ท่านพี่เขยกล่าวเกินไปแล้ว ท่านพี่ของข้าเก่งกาจเช่นนี้ คงมีเพียงข้าที่ต้องฝากชีวิตให้เขาดูแล”ไป๋เฉินเซียงจับมือหลานอี้ซินแน่น หลานอี้ซินสมองขาวโพลนไปขณะหนึ่ง เขาตั้งท่าสะบัดมือออก ทว่าสตรีข้างกายกลับบีบมือเขาและยังใช้อีกฝั่งมากุมไว้แน่นขึ้นหลานหมิ่นฉีหัวเราะร่า “อีเอ๋อร์ช่างรู้จักพู

“เจ้ามองหาผู้ใด” หลานอี้ซินเหลียวมองผู้ติดตามข้างกาย เขามองเห็นก็จริง ทว่าภาพนั้นไม่อาจแยกแยะสีหน้าผู้ใดได้“ท่านหมายถึงหมอหลวงหรือขอรับ”“เปล่า เจ้าเลิกมองหาเถอะ ข้าบอกหมอหลวงว่าไม่ต้องเทียวไปเทียวมาเพื่อรักษาข้าให้ลำบากแล้ว”“อ้าว...เพราะเหตุใดหรือขอรับ ท่านนักพรตติงบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าให้หมอหลวงรักษาร่วมด้วยก็จะเป็นการดี ทั้งยังไม่เป็นที่เคลือบแคลงของผู้อื่น”“ไม่จำเป็น”หลานอี้ซินหมุนกายเดินจากไปทิ้งให้หลีซงจมอยู่กับสิ่งที่ได้ฟังด้วยความฉงน เวลาย่างเข้ายามซวี [1] ไป๋เฉินเซียงก็ยังไม่เห็นสามีกลับมาเยือนห้องนับตั้งแต่วันเข้าหอ ร่างระหงตั้งท่าลุกไปชำระร่างกายให้สบายตัว ทว่าเสียงไม้เท้าก็ดังกระทบพื้นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนต้องขมวดคิ้วแน่นเขากลับมาแล้วหรือ?ไป๋เฉินเซียงเบนมองไปหน้าธรณีทางเข้า ริมฝีปากบางเม้มสนิทจนเป็นเส้นตรง ฝ่ามือเล็กเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อจนชื้น ไม่รู้เหตุใดอยู่ ๆ หัวใจก็เต้นระรัวราวจ