All Chapters of วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Chapter 71 - Chapter 75

ท้องพระโรงอันโอ่โถงของแคว้นจื่อโจว วันนี้ฮ่องเต้เรียกให้ขุนนางทุกลำดับขั้นเข้าเฝ้าเพื่อร่วมยินดีกับชัยชนะจากสงครามหั่วหมิง“ใต้เท้าหลาน” เสียงครั่นคร้ามของโอรสสวรรค์ดังขึ้นหลานหมิ่นฉีสาวเท้าออกมาพลางประสานฝ่ามือและค้อมศีรษะลง “พ่ะย่ะค่ะ”“ที่ข้าเรียกทุกคนมาในวันนี้เจ้าคงทราบดี ว่าเป็นเรื่องใด”หลานหมิ่นฉีเองก็ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร ยามนี้ภายในใจของเขาล้วนเต็มไปด้วยหมอกขาว กลับกลายเป็นการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก“พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้เอ่ยต่อ “บุตรชายของเจ้าทั้งสองล้วนมีฝีมือ ทั้งยังสร้างผลงานอันโดดเด่นไว้มาก แต่น่าเสียดาย…”ไป๋จื่อเหิงและเหล่าขุนนางในท้องพระโรงต่างก้มหน้างุดแทบลืมหายใจ ถึงอย่างไรบุตรสาวคนโตของเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของสกุลหลาน การที่สามีอย่างแม่ทัพชิงหลงก่อกบฏ ย่อมต้องสร้างความสั่นคลอนต่อทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่เดิมไป๋จื่อเหิงหวังเกาะตำแหน่งและอำนาจของหลานจิ้นถงเพื่อขึ้นสู่ที่สูง แต่ดูเหมือนเขากำลังถูกผลักให้จมลงบ่อโคลนจนไม่อาจโผล่ศีรษะเพื่อหายใจ“ถึงอย่างไรผู้ก่อกบฏก็ได้รับกรรมตามสมควร” ฮ่องเต้ถอนหายใจ

ณ จวนสกุลเว่ย“เจ้า เจ้า เจ้า เจ้าทั้งสองปั่นหัวข้าหรือ” เว่ยเสี่ยวเฉินหน้างอ เขาชี้นิ้วสลับไปมาระหว่างหลานอี้ซินและไป๋เฉินเซียง ทั้งยังแหงนหน้ามองฟ้าดั่งหมดอาลัยตายอยาก“สวรรค์! นี่ท่านรังแกข้ามากเกินไปหน่อยแล้ว ทั้งที่ข้าพบนางในฝันก่อนเขาแท้ ๆ ทว่านางกลับเป็นฮูหยินสหายของข้า ไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย”หลานอี้ซินถอนหายใจ ทั้งยังกระชับอ้อมกอดบริเวณไหล่แคบแน่นขึ้น “เจ้าพล่ามพอแล้วหรือยัง ใครบอกว่าเจ้าพบนางก่อนข้า”เว่ยเสี่ยวเฉินสะบัดแขนพร้อมทำหน้าบูด “ชิ เจ้าก็พูดได้ มีฮูหยินทั้งสวยทั้งเก่ง แล้วดูข้า ต้องตาเทพธิดาคนหนึ่งทว่าเขาไม่ใช่ของเรา”“เจ้าพูดให้น้อยหน่อย เทพธิดาที่เจ้าว่านั่นฮูหยินของข้ามิใช่หรือ หากเจ้าตัดใจไม่ได้ ข้าจะพานางกลับและจะไม่มาเหยียบเรือนเจ้าอีก” เอ่ยจบหลานอี้ซินก็พยุงไป๋เฉินเซียงลุกขึ้น “ไปเถิดฮูหยิน เช่นนั้นเราไปให้คุณชายถังวาดดีกว่า ดูอารมณ์ของเขาแล้ว คงไม่อาจวาดภาพให้งดงามได้”ไป๋เฉินเซียงหัวเราะคิกคัก สามีของนางกำลังเย้าแหย่สหายไป๋เฉินเซียงกระซิบ “ท่านพี่เล่นแรงไปหน่อยกระมัง”เว่ยเสี่ยวเฉินละล้าละลัง “อย่า อ

“ถามอะไรของท่าน รักสิเจ้าคะ อันที่จริงข้าไม่ต้องบอกแต่แสดงให้เห็นทุกวันอยู่แล้ว”หลานอี้ซินยิ้ม “นอกจากท่านแม่แล้วก็ไม่เคยไม่มีใครรักและจริงใจกับข้าเช่นเจ้า”ไป๋เฉินเซียงยกมือที่ยังว่างอีกด้านประคองใบหน้าหล่อเหลาเอาไว้ พลางเอ่ยถามเสียงค่อย “หากท่านทุกข์ใจก็ระบายมันออกมาเถิดเจ้าค่ะ ข้าเคยบอกท่านแล้วมิใช่หรือ ว่าข้าจะเป็นเทียนที่ส่องสว่างให้ท่านเอง”หลานอี้ซินจรดริมฝีปากลงบนหลังมือขาวเนียน “อันที่จริงข้ารู้ว่าท่านพ่อรักและหวังดีกับข้า ที่เขาไม่ยอมมีภรรยาใหม่เลยก็เป็นเพราะข้า หรือบางทีเขาก็อาจรู้สึกผิดกับท่านแม่”“จริง ๆ แล้วท่านทั้งสองมีเรื่องผิดใจใดกันแน่”หลานอี้ซินยิ้มฝืดฝืน “ตอนนั้นท่านแม่ป่วยหนัก แต่ท่านพ่อก็เอาแต่บ้างาน ส่วนท่านพี่ของข้าก็ไม่คิดมาแยแสแม่ตนเอง อายุสิบเจ็ดก็เอาแต่หนีไปยังหอนางโลม วันนั้นข้าเลยตัดสินใจพาท่านแม่ไปรับการรักษาข้างนอกเพียงลำพัง แต่ก็ไม่มีหมอคนไหนรักษาท่านได้ แล้วก็ได้ยินเรื่องเล่าของวัดเฉินหลิง แม้เป็นเพียงตำนานข้าก็อยากลองเสี่ยงดู จากนั้นไม่นานท่านแม่ของข้าก็อาการดีขึ้น แต่ยื้อไม่นานสุดท้ายท่านก็จากไป ข้าจึงได้รู้ว่านางเป็นไข้ใจเพราะท่านพ่อของข้า ท่านพ่