All Chapters of วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Chapter 61 - Chapter 70

ของสิ่งนั้นร่วงแหมะตรงปลายเท้าของสวีเยว่เข้าพอดี เขาลดตัวลงเชื่องช้าหยิบขึ้นมาเปิดอ่านด้วยมืออันสั่นเทา ครั้นเห็นสิ่งที่อยู่ด้านในก็ตาโต เขาตวัดตามองเข้มจนราชทูตของชิงเป่ยเหงื่อแตกพลั่กหน้าเผือดสี “หมายความว่าอย่างไร”“องค์ชาย ท่านอย่าได้หลงกลรัชทายาท นั่นของปลอม”สวีอู๋เจ๋อกอดอก “ปลอมหรือไม่คนจากแคว้นชิงเป่ยรู้ดีแก่ใจ คงไม่ต้องให้ข้าอธิบายกระมังว่าพวกเจ้าวางกลอุบายสกปรกเพียงใด หากไม่เพราะแม่ทัพไป๋หู่ใช้ปัญญามากกว่าพละกำลัง แล้วจะได้ของสิ่งนี้มาอย่างไร”“อธิบายมา” สวีเยว่เลื่อนลอยอีกฝ่ายไม่ตอบ เอาแต่มองกันหน้าซีด “องค์ชายสามนั่นมันเรื่องเหลวไหล มีที่ใดกันราชโองการตีเมืองในยามกระชับมิตร”“ข้ายังไม่พูดสักคำ แต่เจ้าก็พูดมันเสียแล้ว” สวีเยว่เสียงแข็ง“เรื่องนี้ต้องฟังเราอธิบายก่อน”“อธิบายอะไร! ในเมื่อกษัตริย์ของเจ้าหวังยึดอำนาจของข้าทั้งหมด เห็นข้าเป็นวัวเป็นม้าให้พวกเจ้ารึ ฝันไปเถอะ”สวีเยว่โมโหถึงขีดสุด เขาดาหน้าเข้าหาทูตทั้งสองด้วยความกราดเกรี้ยว ไม่ทันได้หวดดาบลงไปทูตจอมขี้ขลาดก็กระโจนลงน้ำเสียงดังสนั่นตู้ม!สว

หลานอี้ซินได้รับราชโองการเรียกตัวเข้าวัง และแล้วเรื่องยุ่งยากก็มาเยือนอีกระลอกจนได้ ส่วนทางด้านองค์ชายสามสวีเยว่และแม่ทัพชิงหลงยังถูกควบคุมตัวรอวันตัดสินโทษ “แม่ทัพไป๋หู่ ศึกครั้งนี้แคว้นจื่อโจวคงต้องฝากความหวังไว้ที่ท่าน” ฮ่องเต้ถอนหายใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความอิดโรย “เกรงว่าศึกหนนี้จะต่อกรยากเสียหน่อย” หลานอี้ซินคุกเข่าลงทันควัน “ฝ่าบาท กระหม่อมยินดีเป็นทัพหน้าปกป้องแคว้นเองพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ยิ้มพยักหน้าอย่างภาคภูมิ เสียงทุ้มประกาศก้อง “แม่ทัพไป๋หู่ หากท่านคว้าชัยชนะกลับมาได้ ไม่ว่าท่านต้องการสิ่งใด ข้าจะประทานให้เจ้าทุกสิ่ง”“ขอบพระทัยฝ่าบาท” หลานอี้ซินยังคงอยู่ที่วังต่อจนมืดค่ำ ไป๋เฉินเซียงกลับมารอเขาที่เรือนหวังเหล่ยแล้ว วันนี้นางเข้าครัวเพื่อทำอาหารด้วยตนเอง รอจนสัปหงกไปหลายคราหลานอี้ซินก็ยังไม่กลับ กระทั่งไป๋เฉินเซียงม่อยหลับไปเพราะความอ่อนล้า บรรยากาศด้านนอกเงียบสงัดลงมาก ขาสูงค่อย ๆ ย่างกรายใกล้เข้ามาเสียงเบาหวิว หลีซงกำลังเปิดปากเปล่งวาจา ทว่าหลานอี้ซินกลับยกนิ้วขึ้นจรดริมฝีปาก เขาสะบัดมือหนึ่งหนเพื่อให้ห

หวังอีเฉินจดวัตถุดิบสมุนไพรให้กับหลีซง จากนั้นเขาก็เร่งเกณฑ์กำลังคนออกตามหา เหล่าทหารแบ่งการป้องกันออกเป็นสี่ทิศ ผ่านไปราวครึ่งชั่วยามทหารที่หลีซงพาไปเก็บสมุนไพรก็กลับมาพร้อมสมุนไพรกองโต ดีที่สมุนไพรที่หวังอีเฉินต้องการนั้นเกิดขึ้นทั่วไปตามภูเขา จึงสามารถกว้านเก็บมาได้เต็มคันรถ“ท่านแม่ทัพ พวกงูเริ่มเกรี้ยวกราดอีกแล้วขอรับ” เสียงนายทหารด้านนอกตะโกนเข้ามาหวังอีเฉินเร่งเอ่ย “พวกมันคงได้กลิ่นสมุนไพรอีกตัว ท่านแม่ทัพเร่งให้คนนำสมุนไพรทั้งหมดมาทางนี้เถิด”หลานอี้ซินพยักหน้า “หลีซงเจ้าทำตามที่เขาบอก”“ขอรับ”หลีซงตั้งท่าเดินจากไป ทว่าหวังอีเฉินก็กำชับอีกหน “ช้าก่อน ท่านต้องอย่าลืมว่าห้ามสังหารมันจนเลือดตกยางออก ไม่เช่นนั้นพวกมันจะยิ่งบุกเข้ามาประหนึ่งดอกเห็ดแน่”หลีซงพยักหน้า จากนั้นเร่งสาวเท้าออกไปด้านนอกทันควันหลีซงออกไปแล้ว ในกระโจมก็เหลือเพียงหลานอี้ซินและหวังอีเฉิน หมอหนุ่มเร่งมือแยกสมุนไพรออกเป็นสองกอง หลานอี้ซินเห็นเช่นนั้นก็เข้าไปช่วยเหลือ ระหว่างช่วยกันทำหน้าที่อย่างขมีขมันหลานอี้ซินก็สังเกตท่าทีของอีกฝ่ายไม่ละสายตา“หมอหว

หลานอี้ซินกำบังเหียนแน่น ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้มเย็นเยียบ “แล้วอย่างไร ข้าว่าแม่ทัพเค่อมัวคงมิเคยได้ยินคำว่า น้ำทะเลมิอาจวัดตวง [4] ” ในดวงตาของแม่ทัพร่างกำยำมีประกายของเปลวไฟแฝงความโหดเหี้ยม ท่าทีของเขาเย็นยะเยือกน่าสะพรึง ท่าทางเช่นนี้อาจข่มขวัญผู้อื่นได้ แต่หาใช่กับแม่ทัพไป๋หู่ “แม่ทัพไป๋หู่ เจ้าเคยตาบอดมาก่อนไม่ใช่หรือ เช่นนั้นครั้งนี้ข้าจะทำให้เจ้ามากกว่าตาบอด ตัดแขนตัดขาเจ้าแล้วส่งลงปรโลกเสีย ส่วนศีรษะของเจ้า ข้าจะเอามาแขวนประจานที่หน้าประตูเมืองจื่อโจว ฮ่า ฮ่า” หลานอี้ซินคลี่ยิ้มเยือกเย็นบีบคั้นอีกฝ่าย “เช่นนั้นก็ต้องดูว่าแม่ทัพเค่อมัวมีปัญญาเด็ดหัวข้าหรือไม่” “ชิ! วันนี้ใครตัดหัวแม่ทัพไป๋หู่ได้ หลังสิ้นศึกข้าจะปูนบำเหน็จให้อย่างงาม” แม่ทัพเค่อมัวตะโกนด้วยความกราดเกรี้ยว กองกำลังทหารของทั้งสองฝ่ายประจัญบานเข้าห้ำหั่นกันอย่างดุเดือด เสียงโลหะกระทบกันดังสะท้านพร้อมกลิ่นโลหิตที่โชยคละคลุ้งชวนอาเจียน ทหารบาดเจ็บล้มตายกันเป็นจำนวนมาก “หลีซง ตามแผน” หลานอี้ซินออกคำสั่ง กองกำลังปีกซ้ายและขวาต่างผละจากการดาหน้าเข้าฟาดฟัน ศัตรูขมวดคิ้วงุนงง “พวกเจ้าคิดหนีรึ” เค่อมัวคิดว่าตนเป็น

เพราะศัตรูเพลี่ยงพล้ำทั้งรับมือจากการลอบโจมตี และยังถูกงูมีพิษดาหน้าเข้าทำร้ายตลอดสองวันสองคืน ท้ายที่สุด กองทัพชิงเป่ยก็ปราชัยให้แก่ทัพของแม่ทัพไป๋หู่ แผนการที่ชิงเป่ยวางเอาไว้ตลอดหลายเดือนพังทลายภายในพริบตา เพียงเพราะการย้อนพิษร้ายคืนสนองจากฝีมือท่านหมอหวัง จะกล่าวให้ถูกต้อง ทั้งหมดเป็นแผนการและฝีมือของไป๋เฉินเซียงดูเหมือนความดีความชอบนี้คงไม่ต้องพึ่งบารมีของแม่ทัพเช่นเขาแล้วขบวนทัพเดินทางกลับแคว้นด้วยชัยชนะอันยิ่งใหญ่ แคว้นชิงเป่ยยินดีทำสัญญาสงบศึกและเป็นพันธมิตรร่วมกันตลอดไป ทางแคว้นชิงเป่ยยังจะส่งของบรรณาการให้กับแคว้นจื่อโจวในทุกปีอีกด้วย“เซียงเซียง” เสียงทุ้มกระซิบเบาที่เบื้องหลังใบหน้าเกลี้ยงเกลาซับสีชมพูระเรื่อ “เจ้าคะ”ทั้งสองนั่งอยู่บนอาชาศึกเจียวซิ่ง ขบวนเดินทางกำลังมุ่งหน้ากลับวังหลวง เหล่าทหารหลายนายเห็นภาพแม่ทัพโอบภรรยาล้วนรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกบางคนหน้าเผือดสีเพราะเกรงกลัวว่าจะถูกแม่ทัพลงโทษที่ริอ่านไปแตะเนื้อต้องตัวฮูหยินของเขา ทั้งจับทั้งโยนเป็นว่าเล่น เกรงว่าคงไม่อาจรักษาศีรษะให้ตั้งตรงบนบ่าได้แล้วหลานอี้ซ