Semua Bab วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Bab 41 - Bab 50

หลังกลับจากงานวิจารณ์ภาพวาดหนนั้น น้อยครั้งมากที่ไป๋เฉินเซียงจะได้พบหน้าหลานอี้ซิน กระนั้นทุกวันนางก็จะเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เขาเสมอเช้าวันนี้ก็เช่นกัน เหตุใดสามีของนางจึงทำตัวราวเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง [1] เวลาล่วงเลยมาหลายเดือนแล้ว เป้าหมายของนางยังไม่ลุล่วง เพราะไป๋เฉินเซียงเองก็เฉียดไปที่เรือนหวังเหว่ยน้อยครั้งมาก “สะใภ้รองเจ้าคะ”ไป๋เฉินเซียงละมือจากงานปักตรงหน้า “ว่าอย่างไร”“สะใภ้ใหญ่เชิญท่านไปร่วมจิบชาชมดอกไม้เจ้าค่ะ”ไป๋เฉินเซียงครุ่นคิด ไม่นานก็ตอบ “ได้”ซูซินถามย้ำ “ท่านแน่ใจหรือเจ้าคะว่าอยากไป เรื่องในตอนนั้น สะใภ้ใหญ่จะเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยหรือไม่เจ้าคะ”ไป๋เฉินเซียงยิ้มบาง “ข้าไม่เป็นไร เจ้าก็รู้ว่าข้าดูแลตัวเองได้”ไป๋เฉินเซียงรู้นิสัยของจูจวิ้นอี๋นางนี้ดี นางเป็นคนขี้หึง ทั้งยังเจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นอย่างมาก เหตุการณ์ครานั้นคงฝากบาดแผลในใจอีกฝ่ายไม่น้อย ยามนี้คงหมายตาเอาคืนแล้วกระมัง ไป๋เฉินเซียงก็กำลังมองหาจังหวะเหมาะอยู่พอดี ไป๋เฉินเซียงแต

ปลายยามฮ่าย [1] หลังงานน้ำชาเลิก “สะใภ้ใหญ่ท่านเป็นอะไรเจ้าคะ” “อย่าเข้ามานะ เจ้าถอยออกไป ถอยไป!” จูจวิ้นอี๋ดึงทึ้งศีรษะของตนประหนึ่งคนเสียสติสาวใช้ข้างกายร่ำไห้น้ำตานองหน้า นางคิดหาทางออกไม่เจอสักทาง พยายามเข้าห้ามทุกครั้งก็ถูกจูจวิ้นอี๋ผลักจนล้มก้นจ้ำเบ้าทุกรอบ ครั้นจะวิ่งไปหาหลานจิ้นถงยามนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ใด อันที่จริงเขาไม่โผล่มาที่นี่หลายวันแล้ว  จูจวิ้นอี๋เอาแต่พูดคำเดิมซ้ำ ๆ วนไปมาพลางขับไล่สาวใช้คนสนิทดั่งเห็นปีศาจร้าย จูจวิ้นอี๋เอาแต่ทำร้ายตัวเองจนเกิดบาดแผลเต็มตัว ปลายเล็บของนางจึงเต็มไปด้วยเส้นผมคราบโลหิต “เจ้าอย่าเข้ามานะ ถอยไป ถอยออกไปเดี๋ยวนี้!” ท่ามกลางหมอกควันสีขาวซึ่งลอยโขมงขึ้นกลางอากาศ หญิงสาวร่างระหงสวมอาภรณ์สีขาวบางขาดกะรุ่งกะริ่ง ทั้งตัวของนางเปียกโชกไปด้วยน้ำ เส้นผมยาวสยายดำขลับแนบลู่ปกปิดระใบหน้า ขาเสลาที่เต็มไปด้วยบาดแผลและร่องรอยฟกช้ำค่อย ๆ ย่างกรายเข้าหาจูจวิ้นอี๋ที่กำลังนั่งหดขาตัวเกร็ง แววตาเย็นยะเยือกสาดสะท้อนไอสังหารแล

เหตุการณ์ก่อนเดินทางไปยังเรือนหวังเหล่ย [1] “เจ้าบอกความจริงมา เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้อย่างไร” เสียงทุ้มตวาดลั่น สาวใช้ข้างกายของจูจวิ้นอี๋ตัวสั่น“ท่านแม่ทัพ คือ…” “หากยังอ้ำอึ้งข้าจะตัดลิ้นเจ้าทิ้ง!”สาวรับใช้หลับตาแน่น ยามนี้นางกำลังถูกไต่สวนอย่างหนัก ร่างกายโดนทารุณสารพัดจนสภาพดูไม่จืด แขนขาห้อยต่องแต่งเพราะกระดูกแตกละเอียด “…นั่นเพราะสะใภ้ใหญ่อยากวางยาสะใภ้รองเจ้าค่ะ” หลานจิ้นถงตะคอกโกรธเคือง “ไยนางต้องทำเช่นนั้น” “ในงานวิจารณ์ภาพวาดหนก่อน สะใภ้รองทำให้สะใภ้ใหญ่ขายหน้า ครั้งนี้นางอยากเอาคืน แต่ไม่รู้เหตุใดสะใภ้รองจึงมีสติครบถ้วนไม่ถูกพิษ ทว่ากลับเป็นสะใภ้ใหญ่เองที่โดนพิษนั่น เกรงว่า…กาสุราอาจถูกสับเปลี่ยนเจ้าค่ะ” หลานจิ้นถงกำหมัดจนกายสั่นสะท้าน “บัดซบ!”ฉับ!มือหยาบกร้านตวัดดาบหนึ่งหนด้วยความเดือดดาล โลหิตสีแดงฉานกระเซ็นเปรอะกำแพงเก่าสีลอกล่อน สาวใช้คนสนิทของจูจวิ้นอี๋แต่กาลก่อนถูกปลิดชีพสิ้นลมในที่สุด หากเขาไม่กำจัดนางทิ้ง เ

ไป๋เฉินเซียงรู้สึกกระอักกระอ่วนกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนสับสน กระนั้นก็ต้องเหลียวมองบุรุษข้างกายด้วยความฉงนเมื่อรถม้าเคลื่อนมาได้สักพักก็หยุดลง“ยังไม่ถึงจวนสกุลวูนี่เจ้าคะ”“เรามีบางอย่างต้องสะสางให้เรียบร้อยเสียก่อน”หลานอี้ซินคว้าแขนไป๋เฉินเซียงออกจากรถม้าด้วยความรวดเร็ว เท้าเล็กเดี๋ยวเดินเดี๋ยววิ่งตามแรงดึง “ช้าก่อนเจ้าค่ะ เราจะไปที่ใดกันหรือเจ้าคะ”“ไปถึงเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง” หลานอี้ซินผินหน้าไปยังหลีซงซึ่งทำหน้าที่เป็นสารถีจำเป็น “เจ้าพาคนนำของกำนัลไปยังจวนสกุลวูก่อน บอกว่าข้ากับฮูหยินจะตามไปโดยเร็ว ฮูหยินของข้าต้องการชมความงามของธรรมชาติชั่วครู่”ไป๋เฉินเซียงกะพริบตาถี่ “ข้าอยากชมตั้งแต่เมื่อใดเจ้าคะ ไยท่านจึงคิดเองเออเองเก่งเพียงนี้”หลานอี้ซินแสร้งเมิน “ไปกันเถิดมีเวลาไม่มาก”หลานอี้ซินใช้มือทั้งสองคว้าเอวคอดไว้แน่น จากนั้นยกร่างระหงจนตัวลอยหวือขึ้นนั่งบนหลังม้า ร่างสูงกระโจนตามไปอย่างรวดเร็วพลางโอบแขนรอบเรือนร่างบอบบางเอาไว้ ไป๋เฉินเซียงใจเต้นระรัว ใบหน้าเกลี้ยงเกลาพลันซับสีแดงระเรื่อ “จับไว้ดี ๆ เล่า” ลมห

“เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร!” เสียงชายวัยกลางคนตวาดลั่นท่ามกลางห้องโถงสองสตรีหนึ่งบุรุษนั่งคุกเข่าก้มหน้างุดสะดุ้งตัวโยน ส่วนฮูหยินวูเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ด้วยสีหน้าอ่อนระโหยโรยแรง“ท่านพ่อ ท่านแม่…” วูหลิงอีเอ่ยเสียงสั่น“เจ้ายังกล้าเรียกท่านพ่อท่านแม่อีกรึ!” ใต้เท้าวูกัดฟันกรอด“ใต้เท้าวู ท่านอย่าได้ตำหนินางเลย แผนการนี้เป็นข้าที่คิดขึ้นมาเอง” ไป๋เฉินเซียงรวบรวมความกล้า จากนั้นยืดอกเพื่อยอมรับการกระทำของตนอย่างองอาจถึงอย่างไรนางก็ได้สะสางหนี้แค้นกับจูจวิ้นอี๋ไปแล้ว ส่วนหลานจิ้นถงไป๋เฉินเซียงรู้ดีว่าตนกำลังน้อยนิดจะต่อกรกับเขาอย่างไร คงต้องหวังพึ่งกฎแห่งกรรมและความยุติธรรมเสียแล้ว หากวันนี้นางต้องถูกส่งตัวเข้าคุกและโดนกุดหัวจนตายก็ไม่นึกเสียดายชีวิตอีกต่อไป “หึ!” วูจื่อหานสะบัดชายอาภรณ์เสียงดังพรึบ จากนั้นก็หย่อนกายลงนั่งด้วยความเดือดดาลฮูหยินวูเอื้อมสัมผัสหลังมือสามีแผ่วเบา ทั้งสองมองสบตากัน ฮูหยินวูส่ายหน้าเล็กน้อยประหนึ่งต้องการบอกว่าให้สามีของตนนั้นใจเย็นกว่านี้เสียหน่อยวูจื่อหานปรายตามองตัวปัญหาทั้งสามคนที่น