Semua Bab วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Bab 41 - Bab 50

ยิ่งไป๋เฉินเซียงหน้านิ่งเท่าใด ถังหยาก็ยิ่งอารมณ์เดือดพล่านมากขึ้นเท่านั้น ไป๋เฉินเซียงคิดว่าอ้างเรื่องป่วยอาจช่วยให้ทุกอย่างง่ายขึ้น ทว่ากลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะกลายเป็นว่านางกำลังเอาฟืนไปสุมกองเพลิง“สะใภ้รองหลาน ข้ารู้ว่าเจ้านั้นมีสถานะสูงส่งแต่กำเนิด แต่เจ้าก็ไม่ควรกล่าวว่าลืมคนนั้นทีคนนี้ที อีกอย่างคนที่เจ้าบอกว่าจำนางไม่ได้ก็เป็นเจ้าที่แย่งชิงปิ่นเหมยฮวากับนางจนเกิดเรื่องใหญ่โต ในตอนนั้นเจ้าช่วงชิงของของนางไม่พอยังทำลายเหยียบย้ำจนปิ่นเสียหาย ทั้งยังเอ่ยวาจาดูแคลนคุณหนูถังว่าเป็นเพียงบุตรขุนนางขั้นสองจะเทียบเคียงขุนนางขั้นหนึ่งได้อย่างไร เรื่องเหล่านี้เจ้าลืมสิ้นแล้วหรือ” เสียงแหลมดังมาจากกลุ่มหญิงสาวไป๋เฉินเซียงโน้มกระซิบ “ซูซิน ข้า...เคยทำเช่นนั้นหรือ”ซูซินหน้าเจื่อน นางพยักหน้าหงึกหงัก “ตอนนั้นท่านกับคุณหนูถังต้องตาปิ่นเหมยฮวาอันเดียวกัน แต่คุณหนูถังนางดื้อดึงใช้ปิ่นปักลงบนเส้นผมเพื่อแสดงตนเป็นเจ้าของ ท่านเลยเอ่อ...ไม่ยอม กระชากปิ่นทิ้งทำให้นางต้องเสียหน้าต่อผู้คนเจ้าค่ะ”ไป๋เฉินเซียงสบถลั่นในใจ การสวมรอยเป็นวูหลิงอีไม่ง่ายเอาเสียเลย ความร้ายกา

ทุกคนต่างเบนหน้าไปที่ต้นเสียงเป็นตาเดียว“คุณหนูถัง นี่เจ้า! เจ้าลืมไปแล้วรึว่านางทำกับเจ้าไว้อย่างไร” สตรีร่างบางกระทืบเท้าเร้า ๆถังหยาเอ่ยหน้าไม่เปลี่ยนสี “เรื่องวันนั้นกับเรื่องวันนี้คนละเรื่องกัน อีกอย่างเมื่อครู่ข้าเห็นเต็มตาว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุ คุณหนูทุกท่านจะบอกว่านางพกผลเหอเถาเข้ามาในงานเลี้ยงด้วยงั้นหรือ ไม่เคยคิดบ้างหรือว่าการจัดแจงสถานที่บกพร่อง หนำซ้ำข้าไม่เห็นเลยว่านางเอาผลเหอเถาออกมาปาโดยตรง นางเองก็ลื่นล้มแทบหล่นลงสระน้ำเช่นกัน”ไป๋เฉินเซียงอมยิ้ม นึกไม่ถึงว่าคุณหนูถังผู้นี้แค่ได้รับคำขอโทษจากนางไม่กี่คำก็นิสัยเปลี่ยนว่องไวประหนึ่งพลิกฝ่ามือ ไป๋เฉินเซียงปรายตามองรัชทายาทสวีอู๋เจ๋อก็เห็นเขาจ้องคุณหนูถังแทบลืมกะพริบตา ดูเหมือนงานนี้ไป๋เฉินเซียงไม่ต้องลงแรงมากแล้วเถียนชิงกัดฟันกรอด ในเมื่อไม่อาจพึ่งบารมีรัชทายาทได้ จึงเลือกผู้มีอำนาจอีกหนึ่งเข้าช่วย ใครบ้างจะมองไม่ออกว่าคุณหนูถังกับรัชทายาทมีใจให้กัน บางครายังเคยไปพบคนทั้งสองนั่งที่โรงน้ำชาด้วยกันเลย“องค์ชายสามเพคะ ถึงอย่างไรนางก็ทำให้เราใบหน้าเสียโฉม รู้หรือไม่ว่าความเกลี้ยงเกลาขอ

เว่ยเสี่ยวเฉินวิ่งถลาออกไปที่หน้าจวนอย่างรวดเร็ว กระนั้นหลานอี้ซินก็จากไปแล้ว รถม้าของเขาทะยานไปแทบไม่เห็นฝุ่น “เจ้าแม่ทัพบัดซบ! ไร้วาสนาอะไรกันเล่า เจ้าไม่อยากช่วยก็บอกเซ่ โธ่ เจ้านี่มันช่าง!...หึ้ย”เว่ยเสี่ยวเฉินพูดไม่ออก ทำได้เพียงระบายโทสะกับต้นไม้ใบหญ้าที่ปลูกไว้หน้าเรือน บ่าวไพร่บริเวณนั้นเห็นอาการเจ้านายประสาทเสียไปแล้วก็หน้าซีดกันเป็นแถบ“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนอารมณ์เสียรึ หากมองไม่เลิก ข้าจะตัดเบี้ยหวัดเจ้าทุกคน!”บ่าวไพร่ที่ทำงานอยู่แถวนั้นสะดุ้งตัวโยน คนที่ตัดเล็มต้นไม้ก็เร่งมือต่อ คนกวาดพื้นก็ทำไปแต่ไร้ทิศทางเว่ยเสี่ยวเฉินสบถในใจ ตั้งแต่วันนั้น เขาก็ไม่เคยพบหน้าสตรีที่ตนใฝ่หาอีกเลย ไม่ว่าจะพลิกฟ้าถลกปฐพีเขาก็หานางไม่พบ หรือว่าเขาตาฝ้าฟางไปชั่วขณะจนเห็นนางฟ้าตกมาจากสวรรค์เช่นนั้นหรือ รถม้ายังคงเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเรื่อย ๆ ระหว่างทางไป๋เฉินเซียงแทบไม่ได้สนทนาใดเลย เมื่อครู่ตอนที่นางออกไปไม่คิดเลยว่าคุณหนูเถียนที่เอาแต่ระรานนางจะกล่าวขอโทษและยอมรับผิดทั้งหมด แม้ท่าทีดูฝืนใจแต่ทว่านางก็คงรู้สึกผิดจริง ส่วนคุณชายเถียนเยี่ยหัวเพ

หลังกลับจากงานวิจารณ์ภาพวาดหนนั้น น้อยครั้งมากที่ไป๋เฉินเซียงจะได้พบหน้าหลานอี้ซิน กระนั้นทุกวันนางก็จะเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เขาเสมอเช้าวันนี้ก็เช่นกัน เหตุใดสามีของนางจึงทำตัวราวเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง [1] เวลาล่วงเลยมาหลายเดือนแล้ว เป้าหมายของนางยังไม่ลุล่วง เพราะไป๋เฉินเซียงเองก็เฉียดไปที่เรือนหวังเหว่ยน้อยครั้งมาก “สะใภ้รองเจ้าคะ”ไป๋เฉินเซียงละมือจากงานปักตรงหน้า “ว่าอย่างไร”“สะใภ้ใหญ่เชิญท่านไปร่วมจิบชาชมดอกไม้เจ้าค่ะ”ไป๋เฉินเซียงครุ่นคิด ไม่นานก็ตอบ “ได้”ซูซินถามย้ำ “ท่านแน่ใจหรือเจ้าคะว่าอยากไป เรื่องในตอนนั้น สะใภ้ใหญ่จะเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยหรือไม่เจ้าคะ”ไป๋เฉินเซียงยิ้มบาง “ข้าไม่เป็นไร เจ้าก็รู้ว่าข้าดูแลตัวเองได้”ไป๋เฉินเซียงรู้นิสัยของจูจวิ้นอี๋นางนี้ดี นางเป็นคนขี้หึง ทั้งยังเจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นอย่างมาก เหตุการณ์ครานั้นคงฝากบาดแผลในใจอีกฝ่ายไม่น้อย ยามนี้คงหมายตาเอาคืนแล้วกระมัง ไป๋เฉินเซียงก็กำลังมองหาจังหวะเหมาะอยู่พอดี ไป๋เฉินเซียงแต

ปลายยามฮ่าย [1] หลังงานน้ำชาเลิก “สะใภ้ใหญ่ท่านเป็นอะไรเจ้าคะ” “อย่าเข้ามานะ เจ้าถอยออกไป ถอยไป!” จูจวิ้นอี๋ดึงทึ้งศีรษะของตนประหนึ่งคนเสียสติสาวใช้ข้างกายร่ำไห้น้ำตานองหน้า นางคิดหาทางออกไม่เจอสักทาง พยายามเข้าห้ามทุกครั้งก็ถูกจูจวิ้นอี๋ผลักจนล้มก้นจ้ำเบ้าทุกรอบ ครั้นจะวิ่งไปหาหลานจิ้นถงยามนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ใด อันที่จริงเขาไม่โผล่มาที่นี่หลายวันแล้ว  จูจวิ้นอี๋เอาแต่พูดคำเดิมซ้ำ ๆ วนไปมาพลางขับไล่สาวใช้คนสนิทดั่งเห็นปีศาจร้าย จูจวิ้นอี๋เอาแต่ทำร้ายตัวเองจนเกิดบาดแผลเต็มตัว ปลายเล็บของนางจึงเต็มไปด้วยเส้นผมคราบโลหิต “เจ้าอย่าเข้ามานะ ถอยไป ถอยออกไปเดี๋ยวนี้!” ท่ามกลางหมอกควันสีขาวซึ่งลอยโขมงขึ้นกลางอากาศ หญิงสาวร่างระหงสวมอาภรณ์สีขาวบางขาดกะรุ่งกะริ่ง ทั้งตัวของนางเปียกโชกไปด้วยน้ำ เส้นผมยาวสยายดำขลับแนบลู่ปกปิดระใบหน้า ขาเสลาที่เต็มไปด้วยบาดแผลและร่องรอยฟกช้ำค่อย ๆ ย่างกรายเข้าหาจูจวิ้นอี๋ที่กำลังนั่งหดขาตัวเกร็ง แววตาเย็นยะเยือกสาดสะท้อนไอสังหารแล