Semua Bab วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Bab 31 - Bab 40

รถม้าเคลื่อนมาหยุดที่เบื้องหน้าเรือนสกุลเถียนคันแล้วคันเล่า บรรดาคุณหนูคุณชายจากตระกูลขุนนางใหญ่โตล้วนแล้วแต่มุ่งหน้ามางานวิจารณ์ภาพวาดอย่างอุ่นหนาฝาคั่งถึงแม้ไป๋เฉินเซียงเป็นลูกขุนนางเช่นกัน ทว่าบิดาของนางก็เป็นเพียงขุนนางชั้นผู้น้อย ไป๋เฉินเซียงจึงไม่เคยคิดทำความรู้จักหรือตีสนิทกับผู้ใด มีเพียงบางครั้งที่ติดตามไป๋อีถิงออกจากจวน จึงได้ร่วมยืนอยู่ท่ามกลางวงสนทนาอันชวนอึดอัดของเหล่าคุณหนูโดยบังเอิญ ที่ไป๋อีถิงทำเช่นนั้นใช่ว่านางหวังดีอยากให้ไป๋เฉินเซียงได้เปิดหูเปิดตา ทว่าไป๋อีถิงไม่เคยเห็นนางเป็นน้องสาวเลยสักนิด ก็เพียงต้องการให้ไป๋เฉินเซียงมาช่วยถือข้าวของดั่งสาวใช้นางหนึ่ง เพื่อจะได้มีเรื่องคุยโวว่าตนเองอยู่เหนือลูกของอนุอย่างไร หญิงสาวพวกนี้ไม่อวดเครื่องประดับก็เครื่องแต่งกายราคาแพงหูฉี่ พวกนางมักมีใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มดั่งเป็นมิตร ทว่ากลับเคลือบไปด้วยยาพิษร้ายแรง สิ่งที่เหล่าคุณหนูสกุลใหญ่ถนัดมากที่สุดก็คือการพูดจากระทบกระเทียบกันและกัน โอ้อวดหยิ่งทระนง นิสัยของพวกนางส่วนใหญ่คือชอบข่มเหงผู้ที่ด้อยกว่าและเยินยอผู้ที่อยู่สูงกว่าโดยหวังเพียงผลประโยชน์ หน

จูจวิ้นอี๋ย้ายสายตามายังหญิงสาวฝั่งตรงข้าม “น้องสะใภ้ ที่ศาลาริมน้ำมีงานเลี้ยงจิบน้ำชาร่วมด้วย เจ้าอยากไปนั่งผ่อนคลายกับข้าหรือไม่ นานทีปีหนได้อยู่กันประสาหญิงสาว เจ้าต้องดูแลน้องชายสามีข้าที่ตาบอดไร้กำลัง คงลำบากแย่แล้ว”แค่พ่นวาจากลิ่นเหม็นเน่าก็โชยมาตามสายลม คิดว่าไป๋เฉินเซียงโง่จนฟังไม่ออกหรือว่าอีกฝ่ายกำลังถากถางตนอยู่ไป๋เฉินเซียงปรายตามองไปทางสระบัวขนาดกว้างก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มือเรียวที่ประสานกันบริเวณหน้าท้องกำแน่นจนรู้สึกเจ็บ คนที่ผ่านความตายมาแล้วหนหนึ่งย่อมฝังใจเป็นเรื่องธรรมดา หากไม่จำเป็น ไป๋เฉินเซียงไม่อยากเฉียดเข้าใกล้แม่น้ำใดเลยแม้เพียงครึ่งก้าวจูจวิ้นอี๋สังเกตอาการประหลาดของไป๋เฉินเซียง ก็เอ่ยปากซ้ำ “น้องสะใภ้ เจ้ามีเรื่องลำบากใจหรือ”ไป๋เฉินเซียงยิ้มตอบ ทั้งที่แผ่นหลังเปียกโซมไปด้วยเหงื่อเย็น “เปล่าเจ้าค่ะ”จูจวิ้นอี๋ “เช่นนั้นเดินไปคุยไปดีหรือไม่”ไป๋เฉินเซียงพยักหน้าจูจวิ้นอี๋ยิ้มไม่ถึงดวงตาให้เถียนชิงคล้ายต้องการบอกใบ้บางสิ่งเถียนชิงมองตอบ “เช่นนั้นเดี๋ยวข้าตามไปนะเจ้าคะ เห็นว่าคุณหนูถังมาถึงแล้

ยิ่งไป๋เฉินเซียงหน้านิ่งเท่าใด ถังหยาก็ยิ่งอารมณ์เดือดพล่านมากขึ้นเท่านั้น ไป๋เฉินเซียงคิดว่าอ้างเรื่องป่วยอาจช่วยให้ทุกอย่างง่ายขึ้น ทว่ากลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะกลายเป็นว่านางกำลังเอาฟืนไปสุมกองเพลิง“สะใภ้รองหลาน ข้ารู้ว่าเจ้านั้นมีสถานะสูงส่งแต่กำเนิด แต่เจ้าก็ไม่ควรกล่าวว่าลืมคนนั้นทีคนนี้ที อีกอย่างคนที่เจ้าบอกว่าจำนางไม่ได้ก็เป็นเจ้าที่แย่งชิงปิ่นเหมยฮวากับนางจนเกิดเรื่องใหญ่โต ในตอนนั้นเจ้าช่วงชิงของของนางไม่พอยังทำลายเหยียบย้ำจนปิ่นเสียหาย ทั้งยังเอ่ยวาจาดูแคลนคุณหนูถังว่าเป็นเพียงบุตรขุนนางขั้นสองจะเทียบเคียงขุนนางขั้นหนึ่งได้อย่างไร เรื่องเหล่านี้เจ้าลืมสิ้นแล้วหรือ” เสียงแหลมดังมาจากกลุ่มหญิงสาวไป๋เฉินเซียงโน้มกระซิบ “ซูซิน ข้า...เคยทำเช่นนั้นหรือ”ซูซินหน้าเจื่อน นางพยักหน้าหงึกหงัก “ตอนนั้นท่านกับคุณหนูถังต้องตาปิ่นเหมยฮวาอันเดียวกัน แต่คุณหนูถังนางดื้อดึงใช้ปิ่นปักลงบนเส้นผมเพื่อแสดงตนเป็นเจ้าของ ท่านเลยเอ่อ...ไม่ยอม กระชากปิ่นทิ้งทำให้นางต้องเสียหน้าต่อผู้คนเจ้าค่ะ”ไป๋เฉินเซียงสบถลั่นในใจ การสวมรอยเป็นวูหลิงอีไม่ง่ายเอาเสียเลย ความร้ายกา

ทุกคนต่างเบนหน้าไปที่ต้นเสียงเป็นตาเดียว“คุณหนูถัง นี่เจ้า! เจ้าลืมไปแล้วรึว่านางทำกับเจ้าไว้อย่างไร” สตรีร่างบางกระทืบเท้าเร้า ๆถังหยาเอ่ยหน้าไม่เปลี่ยนสี “เรื่องวันนั้นกับเรื่องวันนี้คนละเรื่องกัน อีกอย่างเมื่อครู่ข้าเห็นเต็มตาว่าเป็นเพียงอุบัติเหตุ คุณหนูทุกท่านจะบอกว่านางพกผลเหอเถาเข้ามาในงานเลี้ยงด้วยงั้นหรือ ไม่เคยคิดบ้างหรือว่าการจัดแจงสถานที่บกพร่อง หนำซ้ำข้าไม่เห็นเลยว่านางเอาผลเหอเถาออกมาปาโดยตรง นางเองก็ลื่นล้มแทบหล่นลงสระน้ำเช่นกัน”ไป๋เฉินเซียงอมยิ้ม นึกไม่ถึงว่าคุณหนูถังผู้นี้แค่ได้รับคำขอโทษจากนางไม่กี่คำก็นิสัยเปลี่ยนว่องไวประหนึ่งพลิกฝ่ามือ ไป๋เฉินเซียงปรายตามองรัชทายาทสวีอู๋เจ๋อก็เห็นเขาจ้องคุณหนูถังแทบลืมกะพริบตา ดูเหมือนงานนี้ไป๋เฉินเซียงไม่ต้องลงแรงมากแล้วเถียนชิงกัดฟันกรอด ในเมื่อไม่อาจพึ่งบารมีรัชทายาทได้ จึงเลือกผู้มีอำนาจอีกหนึ่งเข้าช่วย ใครบ้างจะมองไม่ออกว่าคุณหนูถังกับรัชทายาทมีใจให้กัน บางครายังเคยไปพบคนทั้งสองนั่งที่โรงน้ำชาด้วยกันเลย“องค์ชายสามเพคะ ถึงอย่างไรนางก็ทำให้เราใบหน้าเสียโฉม รู้หรือไม่ว่าความเกลี้ยงเกลาขอ

เว่ยเสี่ยวเฉินวิ่งถลาออกไปที่หน้าจวนอย่างรวดเร็ว กระนั้นหลานอี้ซินก็จากไปแล้ว รถม้าของเขาทะยานไปแทบไม่เห็นฝุ่น “เจ้าแม่ทัพบัดซบ! ไร้วาสนาอะไรกันเล่า เจ้าไม่อยากช่วยก็บอกเซ่ โธ่ เจ้านี่มันช่าง!...หึ้ย”เว่ยเสี่ยวเฉินพูดไม่ออก ทำได้เพียงระบายโทสะกับต้นไม้ใบหญ้าที่ปลูกไว้หน้าเรือน บ่าวไพร่บริเวณนั้นเห็นอาการเจ้านายประสาทเสียไปแล้วก็หน้าซีดกันเป็นแถบ“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนอารมณ์เสียรึ หากมองไม่เลิก ข้าจะตัดเบี้ยหวัดเจ้าทุกคน!”บ่าวไพร่ที่ทำงานอยู่แถวนั้นสะดุ้งตัวโยน คนที่ตัดเล็มต้นไม้ก็เร่งมือต่อ คนกวาดพื้นก็ทำไปแต่ไร้ทิศทางเว่ยเสี่ยวเฉินสบถในใจ ตั้งแต่วันนั้น เขาก็ไม่เคยพบหน้าสตรีที่ตนใฝ่หาอีกเลย ไม่ว่าจะพลิกฟ้าถลกปฐพีเขาก็หานางไม่พบ หรือว่าเขาตาฝ้าฟางไปชั่วขณะจนเห็นนางฟ้าตกมาจากสวรรค์เช่นนั้นหรือ รถม้ายังคงเคลื่อนตัวไปข้างหน้าเรื่อย ๆ ระหว่างทางไป๋เฉินเซียงแทบไม่ได้สนทนาใดเลย เมื่อครู่ตอนที่นางออกไปไม่คิดเลยว่าคุณหนูเถียนที่เอาแต่ระรานนางจะกล่าวขอโทษและยอมรับผิดทั้งหมด แม้ท่าทีดูฝืนใจแต่ทว่านางก็คงรู้สึกผิดจริง ส่วนคุณชายเถียนเยี่ยหัวเพ