Semua Bab วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด: Bab 31 - Bab 40

แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามารำไรพอให้รู้สึกอบอุ่น“ตื่นหรือยังเจ้าคะ” ซูซินเดินเข้ามาพร้อมภาชนะทองแดงที่รองน้ำสะอาดเอาไว้มากกว่าครึ่ง“อื้อ…” ไป๋เฉินเซียงพลิกกายไปมาพลางขยับตัวเพื่อคลายความเมื่อยขบ จู่ ๆ นางก็ดีดกายผึง ไป๋เฉินเซียงหันรีหันขวางมองหาบางอย่างข้างกายแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า ซูซินวางถาดรองน้ำลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง มองท่าทีชะแง้ชะเง้อของเจ้านายด้วยความฉงน “หาอะไรหรือเจ้าคะ ให้บ่าวช่วยหาหรือไม่” “เอ่อ…เปล่า ๆ แต่ว่า...”ซูซินยืนลุ้นจนตัวโก่ง ไป๋เฉินเซียงลังเล นางกระแอมเล็กน้อย “...ท่านพี่ล่ะ เจ้าเห็นเขาหรือไม่”ซูซินอมยิ้ม “ท่านแม่ทัพตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเจ้าค่ะ เมื่อครู่บ่าวเห็นท่านแม่ทัพนั่งจิบชาที่หน้าเรือนอยู่กับท่านองครักษ์หลีเจ้าค่ะ”ไป๋เฉินเซียงพยักหน้า มือเรียวขยี้ตาเบา ๆ เพราะยังรู้สึกตื่นไม่เต็มตาเท่าใด เมื่อคืนไป๋เฉินเซียงจำได้ว่าหลังจากอาบน้ำเสร็จก็เผลอหลับทั้งที่เขายังไม่กลับเข้ามาด้วยซ้ำ ร่องรอยยับย่นบนที่นอนคล้ายมีผู้อื่นร่วมเตียงแต่นางกลับคิดว่านั่นมิใช่ เพราะไป๋เฉินเซียง

“สะใภ้รอง วันนี้มีเทียบเชิญไปงานวิจารณ์ภาพวาดจากคุณหนูเถียนเจ้าค่ะ” ซูซินยื่นเทียบเชิญไปเบื้องหน้าไป๋เฉินเซียงเลิกคิ้ว “คุณหนูเถียน?”“หากท่านไม่สะดวก ตอบปฏิเสธไปเลยดีหรือไม่เจ้าคะ” ไป๋เฉินเซียงมองท่าทีกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของซูซินก็เอ่ยถาม “ไยข้าต้องปฏิเสธ” มือเรียวคว้าเทียบเชิญมาเปิดอ่านซูซินก้มหน้างุดพูดเสียงค่อย “คือ…แต่เดิมท่านกับคุณหนูเถียนไม่ถูกชะตากันมิใช่หรือเจ้าคะ หากไปหนนี้นางจะต้องยกเอาเรื่องที่ท่านออกเรือนกับ…”ไป๋เฉินเซียงช้อนตามองซูซินด้วยสีหน้าเรียบเรื่อย “ข้าแต่งงานกับท่านพี่แล้วอย่างไรรึ”“ก็...คุณหนูเถียนนางชื่นชอบคุณชายหลินนี่เจ้าคะ ตอนนี้ท่านออกเรือนแล้ว หนำซ้ำยังเป็นท่านแม่ทัพ ตะ…ตาบอด คราวนี้ต่อให้บิดานางเป็นขุนนางขั้นสอง นางก็คงมีเรื่องมาถากถางท่านแน่นอนเจ้าค่ะ”ไป๋เฉินเซียงตบเข่าดังฉาด ที่แท้สตรีสองนางก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากันนี่เอง “ไป! ข้าจะไปงานวิจารณ์ภาพวาดนี่”ซูซินอึ้งงัน “สะใภ้รอง ท่านแน่ใจหรือเจ้าคะ หากคุณชายหลินไปพบท่านที่นั่น ท่านจะไม่เสีย...”ไป๋เฉินเซียงยิ้มตาหยี โพล่งเสียงใสตัดบ

กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยกระทบเข้าโสตประสาท ขาเสลาเคลื่อนฝีเท้าขยับเข้าใกล้คันฉ่องบานใหญ่ ไป๋เฉินเซียงใช้ผ้าสะอาดเช็ดผมสีดำขลับดุจน้ำหมึกที่เปียกชุ่มทีละช่อ พลางเหลียวมองหลานอี้ซินที่เอาแต่นั่งตัวตรงแน่วดุจดินปั้นไม้แกะสลัก “ท่านพี่ไยนั่งนิ่งเพียงนั้น ง่วงหรือยังเจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าให้ซูซินมาเปลี่ยนน้ำให้เจ้าค่ะ”หลานอี้ซินกระแอม “ไม่ต้อง ข้ามาไม่นาน มีธุระต่อ”ไป๋เฉินเซียงขมวดคิ้ว “ดึกแล้ว ท่านยังมีธุระอีกหรือเจ้าคะ อีกอย่างข้ารู้มาว่าท่านได้พักรักษาตัวจนกว่าจะหายดีไม่ใช่หรือ ไยจึงมีธุระโน่นนี่ทุกคืน” ไป๋เฉินเซียงบ่นกระปอดกระแปด นางกลับไปง่วนกับการเช็ดผมเผ้าอีกหนครั้นช้อนเปลือกตาอีกครั้งก็ต้องสะดุ้งโหยง ไม่รู้ว่าหลานอี้ซินมายืนตรงหน้าของตนเมื่อใด กระทั่งเสียงไม้เท้ากระทบพื้นนางก็ไม่ได้ยิน ไป๋เฉินเซียงลูบคลำใบหน้าด้วยความร้อนรนไป๋เฉินเซียงลืมตัวไปเสียสนิท ว่ายามที่ตนชำระร่างกายจะสลัดคราบวิชาแปลงโฉมออกไปเพราะรู้สึกอึดอัด ร่างสูงโน้มกายลงแช่มช้า จมูกโด่งเป็นสันห่างจากใบหน้างดงามเพียงลมหายใจกั้นไป๋เฉินเซียงแทบหยุดหายใจ “ท่านพี่ ทำอะไรเจ้าคะ ละ…แล้ว ท่านมาต

รถม้าเคลื่อนมาหยุดที่เบื้องหน้าเรือนสกุลเถียนคันแล้วคันเล่า บรรดาคุณหนูคุณชายจากตระกูลขุนนางใหญ่โตล้วนแล้วแต่มุ่งหน้ามางานวิจารณ์ภาพวาดอย่างอุ่นหนาฝาคั่งถึงแม้ไป๋เฉินเซียงเป็นลูกขุนนางเช่นกัน ทว่าบิดาของนางก็เป็นเพียงขุนนางชั้นผู้น้อย ไป๋เฉินเซียงจึงไม่เคยคิดทำความรู้จักหรือตีสนิทกับผู้ใด มีเพียงบางครั้งที่ติดตามไป๋อีถิงออกจากจวน จึงได้ร่วมยืนอยู่ท่ามกลางวงสนทนาอันชวนอึดอัดของเหล่าคุณหนูโดยบังเอิญ ที่ไป๋อีถิงทำเช่นนั้นใช่ว่านางหวังดีอยากให้ไป๋เฉินเซียงได้เปิดหูเปิดตา ทว่าไป๋อีถิงไม่เคยเห็นนางเป็นน้องสาวเลยสักนิด ก็เพียงต้องการให้ไป๋เฉินเซียงมาช่วยถือข้าวของดั่งสาวใช้นางหนึ่ง เพื่อจะได้มีเรื่องคุยโวว่าตนเองอยู่เหนือลูกของอนุอย่างไร หญิงสาวพวกนี้ไม่อวดเครื่องประดับก็เครื่องแต่งกายราคาแพงหูฉี่ พวกนางมักมีใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มดั่งเป็นมิตร ทว่ากลับเคลือบไปด้วยยาพิษร้ายแรง สิ่งที่เหล่าคุณหนูสกุลใหญ่ถนัดมากที่สุดก็คือการพูดจากระทบกระเทียบกันและกัน โอ้อวดหยิ่งทระนง นิสัยของพวกนางส่วนใหญ่คือชอบข่มเหงผู้ที่ด้อยกว่าและเยินยอผู้ที่อยู่สูงกว่าโดยหวังเพียงผลประโยชน์ หน

จูจวิ้นอี๋ย้ายสายตามายังหญิงสาวฝั่งตรงข้าม “น้องสะใภ้ ที่ศาลาริมน้ำมีงานเลี้ยงจิบน้ำชาร่วมด้วย เจ้าอยากไปนั่งผ่อนคลายกับข้าหรือไม่ นานทีปีหนได้อยู่กันประสาหญิงสาว เจ้าต้องดูแลน้องชายสามีข้าที่ตาบอดไร้กำลัง คงลำบากแย่แล้ว”แค่พ่นวาจากลิ่นเหม็นเน่าก็โชยมาตามสายลม คิดว่าไป๋เฉินเซียงโง่จนฟังไม่ออกหรือว่าอีกฝ่ายกำลังถากถางตนอยู่ไป๋เฉินเซียงปรายตามองไปทางสระบัวขนาดกว้างก็ต้องกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มือเรียวที่ประสานกันบริเวณหน้าท้องกำแน่นจนรู้สึกเจ็บ คนที่ผ่านความตายมาแล้วหนหนึ่งย่อมฝังใจเป็นเรื่องธรรมดา หากไม่จำเป็น ไป๋เฉินเซียงไม่อยากเฉียดเข้าใกล้แม่น้ำใดเลยแม้เพียงครึ่งก้าวจูจวิ้นอี๋สังเกตอาการประหลาดของไป๋เฉินเซียง ก็เอ่ยปากซ้ำ “น้องสะใภ้ เจ้ามีเรื่องลำบากใจหรือ”ไป๋เฉินเซียงยิ้มตอบ ทั้งที่แผ่นหลังเปียกโซมไปด้วยเหงื่อเย็น “เปล่าเจ้าค่ะ”จูจวิ้นอี๋ “เช่นนั้นเดินไปคุยไปดีหรือไม่”ไป๋เฉินเซียงพยักหน้าจูจวิ้นอี๋ยิ้มไม่ถึงดวงตาให้เถียนชิงคล้ายต้องการบอกใบ้บางสิ่งเถียนชิงมองตอบ “เช่นนั้นเดี๋ยวข้าตามไปนะเจ้าคะ เห็นว่าคุณหนูถังมาถึงแล้