All Chapters of วิศวะคลั่งรัก: Chapter 51 - Chapter 60

ตอนที่41คู่หมั้นของผมคือปรายฟ้าเท่านั้น หลังจากเดินทางกลับจากทะเล ภาคภูมิก็ขับรถมาส่งปรายฟ้าที่หอพัก เมื่อรถจอดสนิท ปรายฟ้าหันมายิ้มให้เขาด้วยแววตาที่สดใสขึ้นกว่าเมื่อวาน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสุขและรู้สึกผ่อนคลายอย่างแท้จริง “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างเลยนะคะภูมิ ปรายมีความสุขมากเลย” ปรายฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ ภาคภูมิยิ้มตอบ “ภูมิก็มีความสุขที่เห็นคุณมีความสุขครับ” เขาพูดพร้อมกับลูบมือที่สวมแหวนของเธอเบา ๆ ขณะที่ทั้งคู่กำลังก้าวลงจากรถ ก็มีรถคันหนึ่งขับเข้ามาจอดใกล้ ๆ เป็นรถของชัยวัฒน์ที่เพิ่งมาส่งมีนาที่หอพักเดียวกัน มีนาโบกมือลาชัยวัฒน์ที่รถ ก่อนจะหันมาเห็นภาคภูมิกับปรายฟ้าพอดี“อ้าว!!! ภาคภูมิ ปราย” มีนาทักขึ้นด้วยความแปลกใจเล็กน้อย“มาถึงพอดีเลย”ชัยวัฒน์ที่เพิ่งปิดประตูรถ ก็หันมาเห็นทั้งคู่เช่นกัน “ไงเพื่อนพากันกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”ปรายฟ้ากับภาคภูมิยิ้มให้เพื่อน ๆ “เพิ่งกลับมาถึงเมื่อกี้เอง”ภาคภูมิบอกชัยวัฒน์เดินเข้ามาใกล้พลางมองหน้าปรายฟ้ากับภาคภูมิสลับกัน “ดูมีความสุขกันจังนะเนี่ย สงสัยทริปทะเลจะฮีลใจได้ดีเย

ตอนที่ 43แผนร้ายเริ่มทำงานเช้าวันนั้นเป็นเช้าที่สดใส แสงแดดอ่อน ๆ สาดส่องเข้ามาในห้องพักของปรายฟ้า ปรายฟ้าตื่นขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม เธอมองแหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้ายแล้วหัวใจก็พองโต เธอแต่งตัวอย่างรวดเร็วด้วยชุดนักศึกษา ก่อนจะลงมารอภาคภูมิที่ล็อบบี้หอพักไม่นานนักรถของภาคภูมิก็ขับมาจอดเทียบ ปรายฟ้ารีบเดินไปขึ้นรถด้วยรอยยิ้มกว้าง ภาคภูมิหันมายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน เขาเอื้อมมือมาจับมือเธอแล้วบีบเบาๆ "อรุณสวัสดิ์ครับ"“อรุณสวัสดิ์ค่ะภูมิ” ปรายฟ้าตอบกลับด้วยความรู้สึกอบอุ่นเมื่อรถของภาคภูมิเคลื่อนตัวออกไปก็เห็นกัสกับมีนากำลังเดินออกมาจากหอพักพอดี มีนาเดินจับมือกับชัยวัฒน์ที่เพิ่งมารับเธอ ทั้งคู่ดูมีความสุขมากกัสกับณัฐพลหันมาเห็นรถของภาคภูมิกับปรายฟ้าก็ยิ้มกว้างโบกมือทักทาย“วันนี้ไปเรียนกันพร้อมหน้าเลยนะ” ภาคภูมิพูดพลางมองกระจกหลัง“นั่นสิคะ” ปรายฟ้าอมยิ้ม“มีนากับชัยก็ตกลงเป็นแฟนกันแล้วด้วยค่ะ”“ดีจังเลย” ภาคภูมิพูดด้วยรอยยิ้มจริงใจเมื่อมาถึงมหาวิทยาลัย พวกเขาก็แยกย้ายกันไปเข้าเรียนตามปกติ โดยได้นัดกันไว้ว่าจะทานข้าวเที่ยงด้วยกันที่โรงอาหารของมหาวิทยาลัย บรรยากาศในตอนเช้าดูสดใสและเต็มไปด

บทที่ 45 ทางเลือกที่เจ็บปวดหลังจากหญิงวลัยลักษณ์พูดจบ เธอก็ลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีสง่างาม ราวกับว่าการทำลายหัวใจใครสักคนเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยที่น่าเบื่อหน่าย สายตาคมกวาดมองปรายฟ้าที่นั่งก้มหน้าอย่างหมดสภาพ“ฉันหวังว่าเธอคงเข้าใจแล้วนะปรายฟ้า” หญิงวลัยลักษณ์กล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หากแต่เต็มไปด้วยอำนาจและชัยชนะ“เธอควรทางที่ถูกต้อง เพื่อตัวเธอเอง และเพื่ออนาคตของตาภูมิด้วย”ลลินลุกขึ้นตามเธอ รอยยิ้มเยาะเย้ยผุดขึ้นบนใบหน้าบาดลึกยิ่งกว่าคำพูดใด ๆ ก่อนจะเดินเชิดหน้าตามหญิงวลัยลักษณ์ออกไป ทิ้งให้ปรายฟ้าอยู่เพียงลำพังในความเงียบงันที่หนักอึ้งราวกับถูกทับด้วยก้อนหินมหึมาปรายฟ้านั่งนิ่ง ตัวสั่นเทาด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ถาโถมเข้ามา ทั้งเจ็บปวด เสียใจ และสิ้นหวัง คำพูดของหญิงวลัยลักษณ์ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าภาพของภาคภูมิที่ต้องเผชิญหน้ากับแม่เพราะเธอ ภาพอนาคตที่มืดมิดของเขาหากยังเลือกเธอ มันทำให้ปรายฟ้าเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า ราวกับมีเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงเข้าที่หัวใจน้ำตาที่กลั้นไว้มานานพรั่งพรูออกมา ปรายฟ้าพยายามเงยหน้าขึ้นเพื่อกลั้นมันไว้ แต่หยาดน้ำตาก็ยัง

ตอนที่ 47 บทบาทที่สมจริงโอมสวมบทบาทแฟนหนุ่มได้อย่างแนบเนียนราวกับนักแสดงมืออาชีพ เขาจะมาดักรอปรายฟ้าหน้าห้องเรียนเสมอ บางครั้งก็นำขนมที่เธอชอบมาให้ หรือเดินไปส่งเธอที่หอพักเป็นประจำทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้าผู้คนโดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้า ภาคภูมิ เขาจะแสดงความห่วงใยเป็นพิเศษ โอบเอวเธอเบาๆ หรือจับมือเวลาเดิน เพื่อให้ภาพความสนิทสนมดูสมจริงที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ปรายฟ้าต้องฝืนยิ้มและแสดงออกว่ามีความสุขกับการกระทำของโอม ทั้งที่ในใจเจ็บปวดราวกับถูกกรีดด้วยมีดนับร้อยเล่ม ทุกสัมผัสจากโอมทำให้เธอรู้สึกผิดต่อภาคภูมิ เหมือนกำลังทรยศความรู้สึกของเขาอย่างน่ารังเกียจ และทุกสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดจากภาคภูมิ ก็เหมือนเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแทบจะแหลกสลายวันหนึ่งขณะที่ปรายฟ้ากำลังนั่งทานข้าวกลางวันกับโอมที่โรงอาหาร โอมกำลังป้อนข้าวให้เธออย่างสนิทสนมและกระซิบกระซาบกันอย่างออกนอกหน้า ภาคภูมิที่เพิ่งเดินเข้ามาในโรงอาหาร ก็เห็นภาพบาดตาบาดใจนั้นเข้าเต็มสองตา เขากำหมัดแน่นจนข้อขาวโพลน ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธและความหึงหวงที่พุ่งพล่าน เขาอยากจะเดินเข้าไปกระชากโอมออกไปให้รู้แล้วรู้รอ

บทที่ 49 การจากลาที่เจ็บปวดของสองหัวใจปรายฟ้าส่งข้อความหาภาคภูมิเมื่อคืนที่ผ่านมาเพื่อขอนัดเจอที่ร้านกาแฟเล็กๆ ใกล้มหาวิทยาลัย หัวใจของเธอบีบตัวแน่นราวกับกำลังจะแตกสลายภาคภูมิเมื่อได้รับข้อความจากปรายฟ้า หัวใจที่เคยดำดิ่งก็กลับมาเต้นอีกครั้ง ความหวังริบหรี่เริ่มกลับมาส่องสว่างในใจอีกครั้ง เขาเชื่อว่าปรายฟ้ามีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป และเขาจะทำให้เธอกลับมาเป็นคนเดิมให้ได้ส่วนปรายฟ้าเธอรู้ดีว่านี่จะเป็นนัดสุดท้ายของเธอกับเขา ตลอดคืนที่ผ่านมาเธอไม่ได้นอนเลยแม้แต่น้อย ได้แต่พลิกตัวไปมาบนเตียง น้ำตาไหลเงียบๆ ใบหน้าซีดเซียวและดวงตาบวมช้ำ เธอพยายามท่องบทที่เตรียมมาเพื่อบอกเลิกภาคภูมิซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในใจร่ำร้องว่าไม่ต้องการทำสิ่งนี้ แต่ก็รู้ว่านี่คือทางออกเดียว เพื่ออนาคตของเขาเช้าวันรุ่งขึ้น ภาคภูมิตื่นแต่เช้าด้วยใจที่เปี่ยมสุข เขาเดินทางไปร้านดอกไม้เลือกช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ที่สุด ดอกกุหลาบสีขาวคือสัญลักษณ์ของความรักที่บริสุทธิ์และมั่นคง ซึ่งเป็นสิ่งที่เขามีให้ปรายฟ้าเสมอมา เขายิ้มอย่างมีความหวัง หวังว่าช่อดอกไม้นี้จะสื่อความรู้สึกของเขาไปถึงเธอ และหวังว่าจะได้ปรายฟ้าคนเดิมกล