All Chapters of วิศวะคลั่งรัก: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่34ปาร์ตี้กลางหุบเขา หลังจากข่าวดีของณัฐพลและกัส ทริปเขาค้อก็ยิ่งคึกคักเป็นพิเศษ คืนนั้นทุกคนมารวมตัวกันที่ลานกองไฟของห้องพักที่จัดไว้อย่างสวยงาม มีอาหารนย่างบาร์บีคิว เครื่องดื่มนานาชนิดและเสียงเพลงคลอเบา ๆ สร้างบรรยากาศแห่งและความผ่อนคลาย ปรายฟ้ากับภาคภูมิ กัสกับณัฐพลและมีนากับชัยวัฒน์ แต่ละนั่งคู่ใกล้ชิดแลกเปลี่ยนรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ “ชนแก้วฉลองให้คู่รักทั้งสองคู่ของเรา” ชัยวัฒน์ยกแก้วขึ้น “เย้!!!” ทุกคนประสานเสียงชนแก้วกันอย่างครึกครื้น ปรายฟ้าอดไม่ได้ที่จะมองภาคภูมิด้วยแววตาซึ้งใจ เธอรู้สึกเหมือนความฝันที่กลายเป็นจริง ความสัมพันธ์ที่เคยคิดวว่าเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว ส่วนกัสก็ถูกณัฐพลแอบจับมือไว้ใต้โต๊ะ ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อย เธอเงยหน้ามองณัฐพลด้วยความเขินอาย แต่ในแววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความสุขที่แสนเรียบง่าย มีนาเองก็ดูมีความสุขเป็นพิเศษเมื่อชัยวัฒน์คอยรินเครื่องดื่มและดูแลเธอไม่ห่าง ปาร์ตี้ดำเนินไปอย่างออกรส ทุกคนดื่มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานความเหนื่อยล้าจากการเรียนและการทำโปรเจกต์ตลอดหลายเดื

ตอนที่35ค่ำคืนของคู่รัก (18+)ในอีกห้องหนึ่งณัฐพลมองร่างของกัสที่ยังคงหลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างอ่อนโยน เขาลูบไล้เส้นผมนุ่มสลวยของเธอเบา ๆ ความสุขเอ่อล้นในใจเมื่อคิดว่าเธออยู่ตรงนี้แล้วจริง ๆกัสขยับตัวเล็กน้อย ครางในลำคอ ก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ ดวงตาสวยคู่กับเธอสะท้อนภาพของเขา ณัฐพลยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น หลังจากผ่านบทรักไปแล้วหนึ่งรอบ“ตื่นแล้วเหรอคะคนดี” ณัฐพลกระซิบถามพลางจูบเบา ๆ ที่หน้าผากเธอกัสยิ้มตอบ “อื้อ” เธอพูดตะกุกตะกัก ใบหน้าเริ่มแดงก่ำเมื่อความทรงจำย้อนกลับมา ณัฐพลหัวเราะเบา ๆ“เป็นไงบ้างพลทำให้กัสเจ็บไหม” เขาถามเสียงนุ่มพร้อมกับก้มลงจูบริมฝีปากเธออย่างอ่อนโยนกัสส่ายหน้าช้า ๆ “ไม่ไม่เจ็บค่ะ แต่อืมมม แปลก ๆ ค่ะ” เธอตอบอย่างซื่อตรงณัฐพลยิ้มกว้าง เขารู้สึกเอ็นดูกับความไร้เดียงสาของเธอ“แปลกตรงไหนครับ ให้ช่วยสอนอีกครั้งไหม” เขาแกล้งแหย่ พลางลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียนของเธออย่างแผ่วเบา กัสสะดุ้งเล็กน้อยกับสัมผัสของเขาแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนณัฐพลพลิกตัวให้กัสขึ้นมานั่งคร่อมเขา โดยที่ร่างของทั้งคู่ยังคงเปลือยเปล่า เขาจ้องมองใบหน้าแดงก่ำของเธอด้วยความรักใคร่ เขาค่อย ๆ สอนให้เธอบดเบีย

ตอนที่36ใครบางคนกลับมาคุณหญิงวลัยลักษณ์ตบหลังลลินเบา ๆ “ป้าก็คิดถึงเหมือนกัน คิดถึงมาก เหนื่อยไหมเดินทางมาไกล”“นิดหน่อยค่ะ แต่พอได้กลับมาที่นี่ก็หายเหนื่อยเลย” ลลินตอบพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้านด้วยรอยยิ้ม“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”ลลินหันไปมองหาใครบางคน แต่ก็ไม่เจอ เธอจึงถามขึ้นมาอย่างไม่รอช้า“แล้วพี่ภูมิไปไหนคะคุณป้า”คุณหญิงวลัยลักษณ์นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า“วันนี้ตาภูมิออกไปข้างนอกน่ะ"ไม่กี่วันต่อมาลลินก็เริ่มแผนการเข้าหาภาคภูมิอย่างจริงจัง เธอรู้ว่าภาคภูมิไปมหาวิทยาลัยจึงขับรถตามไปเพื่อเซอร์ไพรส์เขาลลินเดินเข้าไปในคณะวิศวกรรมศาสตร์ด้วยท่าทางมั่นใจและไม่นานก็เห็นภาคภูมิกำลังเดินอยู่กับปรายฟ้าลลินเดินตรงเข้าไปหาภาคภูมิด้วยรอยยิ้มที่สวยหวาน เธอเป็นผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยเฉี่ยวได้รูป ผิวขาวอมชมพู ริมฝีปากอวบอิ่มน่าหลงใหล “พี่ภูมิไม่เจอกันนานเลยนะ”ภาคภูมิหันมามองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย“ลลินกลับมาเมื่อไหร่”“เพิ่งกลับมาเมื่อไม่กี่วันก่อนเองค่ะ” ลลินตอบพลางก้าวเข้ามายืนใกล้ ๆ ภาคภูมิอย่างสนิทสนม แล้วหันไปมองปรายฟ้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ภาคภูมิด้วยรอยยิ้มที่แฝงความหมายบางอย่าง“นี่เพ

ตอนที่37ความกังวลของปรายฟ้าเย็นวันนั้นภาคภูมิส่งข้อความหาปรายฟ้าเพื่อชวนเธอไปทานอาหารเย็ยด้วยกัน ปรายฟ้าตกลงไปทานอาหารเย็นกับภาคภูมิ แม้ในใจจะยังมีความกังวลอยู่บ้างเมื่อภาคภูมิขับรถมารับที่หอพัก เขาสังเกตเห็นทันทีว่าปรายฟ้าดูไม่สดใสเท่าที่ควร ดวงตาของเธอมีแววเหม่อลอยเล็กน้อย ภาคภูมิเองแม้จะรู้สึกเครียดกับสถานการณ์ที่บ้าน แต่เขาก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เพื่อไม่ให้ปรายฟ้ากังวลไปมากกว่านี้ภาคภูมิขับรถพาปรายฟ้ามายังร้านอาหารบรรยากาศดีแห่งหนึ่งใจกลางเมือง ร้านตกแต่งด้วยโทนสีอบอุ่น มีแสงไฟสลัว ๆ และเสียงเพลงบรรเลงเบา ๆ“ทานอะไรสั่งเลยนะ” ภาคภูมิพูดกับปรายฟ้าแล้วก็ยิ้มให้กับเธอพยายามทำให้เธอรู้สึกสบายที่สุดปรายฟ้าเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ แล้วก็เลือกเมนูที่เธออยากทาน ภาคภูมิเห็นสีหน้าของปรายฟ้าเศร้า ๆ เขาก็รีบเอามือของเขาไปจับมือของปรายฟ้าไว้แน่น“อย่าคิดมากเลยนะครับ ภูมิจะไม่ทิ้งปรายไปไหน ภูมิจะจัดการทุกเรื่องเอง”ปรายฟ้าเงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาของเธอยังคงมีความกังวลอยู่ ภาคภูมิยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน พยายามทำให้เธอรู้สึกสบายใจพวกเขาใช้เวลาเลือกอาหารกันครู่หนึ่ง ก่อนจะสั่งอาหารมาทาน ภาคภู

ตอนที่39ล่องเรือหารัก หลังจากทานอาหารเช้าที่รีสอร์ทเรียบร้อยแล้ว ภาคภูมิก็ชวนปรายฟ้าไปนั่งเรือชมวิวทะเล ปรายฟ้ารู้สึกตื่นเต้นมากเพราะเธอไม่เคยมีโอกาสได้นั่งเรือชมวิวแบบใกล้ชิดอย่างนี้มาก่อน เรือยอร์ชลำใหญ่ที่ภาคภูมิจองไว้เรียบร้อยแล้ว แล่นออกจากฝั่งช้า ๆ คลื่นทะเลสีครามระยิบระยับต้องแสงแดด ภาคภูมิโอบไหล่ปรายฟ้าไว้แน่นขณะที่เรือแล่นตัดผ่านเกาะเล็ก ๆ และโขดหินรูปร่างแปลกตา ปรายฟ้าชี้ชวนให้ภาคภูมิดูฝูงปลาน้อยใหญ่ที่ว่ายวนเวียนอยู่ใต้ท้องทะเลใสสะอาดด้วยรอยยิ้มสดใส “สวยจังเลยภูมิ” ปรายฟ้าพูดด้วยรอยยิ้มสดใส “ผมดีใจที่เห็นคุณมีความสุข” ภาคภูมิตอบพลางจูบเบา ๆ ลงบนขมับของปรายฟ้า เขาเฝ้ามองปรายฟ้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสุข เขาดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ การได้มาอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบมีแค่พวกเขาสองคน ปราศจากความวุ่นวายและแรงกดดันเรือยอร์ชพาพวกเขาแล่นลึกเข้าไปในบริเวณที่เงียบสงบขึ้น ภาคภูมิพาปรายฟ้าไปยังอ่าวเล็ก ๆ ที่มีน้ำทะเลใสราวคริสตัล หาดทรายขาวละเอียดทอดยาวและโขดหินรูปร่างแปลกตาตั้งตระหง่านอยู่ริมน