All Chapters of วิศวะคลั่งรัก: Chapter 61 - Chapter 70

ตอนที่50รอยร้าวในห้วใจวันเวลาผ่านไป แต่ความเจ็บปวดในใจของภาคภูมิไม่ได้จางหายไปเลยแม้แต่น้อย เขากลายเป็นคนไร้วิญญาณเหม่อลอย ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง การเรียนที่เคยโดดเด่นก็เริ่มตกต่ำลงอย่างน่าใจหายเขามักจะเก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง ไม่สุงสิงกับใคร ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยประกาย ตอนนี้กลับหม่นหมองและว่างเปล่า ราวกับคนที่ไม่เหลืออะไรให้ยึดเหนี่ยวอีกแล้วชัยวัฒน์และณัฐพลเป็นห่วงภาคภูมิมาก พวกเขาพยายามทุกวิถีทางที่จะดึงเพื่อนกลับมาจากห้วงแห่งความทุกข์ ชัยวัฒน์พยายามชวนภาคภูมิออกไปทำกิจกรรมต่าง ๆ ณัฐพลพยายามพูดคุย ปลอบโยน แต่ภาคภูมิก็เอาแต่เงียบเฉย ไม่ตอบสนองใด ๆ เขาเพียงแค่มองไปข้างนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย แหวนหมั้นที่ปรายฟ้าโยนทิ้ง เขายังคงเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อ หยิบมันขึ้นมาลูบไล้ครั้งแล้วครั้งเล่าน้ำตาไหลรินอย่างเงียบ ๆ ยามค่ำคืน“แกต้องเข้มแข็งนะภูมิ” ชัยวัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงห่วงใยในวันหนึ่ง “อย่าเป็นแบบนี้เลยว่ะ”“แกยังมีฉันกับไอ้ชัยนะเว้ยเพื่อน นายต้องสู้สิวะเพื่อน” ณัฐพลพูดขึ้นมาแล้วก็มองหน้าของเพื่อนด้วยความสงสารภาคภูมิเพียงแค่หันมามองเพื่อนด้วยแววตาที่เจ็บปวด แล้วส่ายหน้าช้า ๆ“ฉันทำไม

ตอนที่51ความมืดมิดที่ครอบงำภาคภูมิเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอนที่มืดมิด ดวงตาของเขาว่างเปล่า ไร้แววชีวิตชีวา เสียงเพลงร็อกหนัก ๆ ที่เคยเปิดคลอเบา ๆ ตอนนี้กลับดังกระหึ่มเกินควร ราวกับจะกลบเสียงสะท้อนความเจ็บปวดในใจชั่วเวลาหลายวันที่ปรายฟ้าจากไปชีวิตของเขาก็ดำดิ่งสู่ความมืดมิด ความสดใสในวันวานเลือนหายไปจนหมดสิ้นทุกครั้งที่หลับตาเขาก็เห็นภาพปรายฟ้าฉายวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะและอ้อมกอดที่เคยอบอุ่น บัดนี้มันกลับกลายเป็นเงาที่ตามหลอกหลอน ทำให้เขาไม่อาจหลุดพ้นจากห้วงแห่งความทุกข์ได้เลยการเรียนของภาคภูมิที่เคยโดดเด่นก็เริ่มตกต่ำลงอย่างน่าใจหาย เขาไม่เข้าเรียนบ่อยครั้ง หากไปก็มักจะนั่งเหม่อลอยไม่จดจ่อกับบทเรียน ไม่สนใจเพื่อนฝูงที่พยายามเข้ามาพูดคุยด้วยเขากลายเป็นคนเก็บตัวเงียบ ไม่สุงสิงกับใคร นอกจากชัยวัฒน์และณัฐพลที่พยายามเข้าหาเพื่อช่วยดึงเขาขึ้นมาจากบ่อลึกของความเศร้า แต่เขาก็ดูเหมือนจะจมลึกลงไปเรื่อย ๆ จนเพื่อนแทบหมดหนทางชัยวัฒน์และณัฐพลมาหาภาคภูมิที่บ้านก่อนจะขอขึ้นไปหาภาคภูมิบนห้อง“ภูมิอยู่ข้างในหรือเปล่า” เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมเสียงเรียกของชัยวัฒน์และณัฐ

ตอนที่53ปรายฟ้าผู้เดียวดายกับเส้นทางที่เจ็บปวดปรายฟ้าก้าวเท้าเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยแห่งใหม่ด้วยความรู้สึกแปลกแยก ทุกย่างก้าวของเธอดูเชื่องช้าและไร้เรี่ยวแรง หน้าตาซีดเซียวและดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้เมื่อคืน ที่นี่แตกต่างจากที่เก่าอย่างสิ้นเชิงไม่มีเสียงหัวเราะของกัสและมีนาไม่มีรอยยิ้มอบอุ่นของภาคภูมิ ไม่มีเพื่อนคนไหนที่คุ้นเคย ทุกคนรอบข้างดูแปลกหน้าไปหมด ปรายฟ้าพยายามปรับตัว เธอเข้าร่วมกิจกรรมฟังอาจารย์บรรยายแต่จิตใจของเธอล่องลอยไปไกลแสนไกล“เฮ้อ” เธอถอนหายใจยาวอย่างไม่รู้ตัวขณะนั่งอยู่คนเดียวในโรงอาหารกว้าง ๆ มองดูนักศึกษาคนอื่น ๆ ที่กำลังหัวเราะพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ความรู้สึกเหงาและโดดเดี่ยวเข้าครอบงำเธออย่างรุนแรง เธอคิดถึงมหาวิทยาลัยเก่าที่เต็มไปด้วยความทรงจำดี ๆ คิดถึงเพื่อน ๆ ที่คอยอยู่เคียงข้างเสมอหลังเลิกเรียนปรายฟ้าเดินไปตามทางเดินที่เงียบสงบ เธอเลือกมุมที่ไม่มีคนพลุกพล่าน แล้วทรุดตัวลงนั่งบนม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ ใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาบ่งบอกถึงกาลเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในมือของเธอมีโทรศัพท์ที่เปิดดูรูปภาพของภาคภูมิซ้ำแล้วซ้ำเล่า รอยยิ้มของเขาดูอบอุ่นและมีความสุขในรูปภา

ตอนที่ 55 สายสัมพันธ์ที่ถูกตัดขาดในความเงียบสงบของบ้านต่างจังหวัด ปรายฟ้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์โทรออกหาโอมด้วยใจที่ว้าวุ่น เธออยากรู้ข่าวคราวของภาคภูมิเหลือเกิน แม้จะพยายามตัดใจ แต่ความห่วงใยก็ยังคงกัดกินในใจ“ฮัลโหลโอม” ปรายฟ้ากรอกเสียงลงไปเบา ๆ“ปรายฟ้า แกสบายดีนะ” โอมตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเป็นห่วง“ฉันสบายดีแล้วภาคภูมิเขาเป็นยังไงบ้าง” ปรายฟ้าถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลงเธอรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ต้องเอ่ยชื่อเขาโอมเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง“เขายังไม่ค่อยดีเลยปรายฟ้า เขายังคงเสียใจมาก แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้กำลังทำหุ่นยนต์ไปแข่งอะไรสักอย่างนี่แหละ แล้วก็เจอเขาครั้งหนึ่ง เขาตรงเข้ามาจะต่อยฉันแต่โชคดีที่เพื่อน ๆ ห้ามไว้” โอมเล่าเหตุการณ์ครั้งก่อนที่เจอภาคภูมิคำพูดของโอมเหมือนมีดกรีดแทงใจปรายฟ้า น้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาทันที เธอรู้สึกผิดที่ทำให้ภาคภูมิต้องทุกข์ทรมานขนาดนี้“ฉันเสียใจเหลือเกิน” “แกทำในสิ่งที่แกต้องทำ แกเองก็เจ็บปวดมากกว่าใคร”ก่อนจะวางสายไปโอมก็เล่าให้ปรายฟ้าฟังเรื่องที่กัสกับมีนานัดเจอเขาเพื่อถามว่าปรายฟ้าอยู่ที่ไหน “กัสกับมีนถามห

ตอนที่ 57 บททดสอบครั้งใหม่ในห้องปฏิบัติการของมหาวิทยาลัย แสงไฟนีออนสว่างจ้ากระทบกับกองอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์และชิ้นส่วนหุ่นยนต์ที่กระจัดกระจายอยู่เต็มโต๊ะภาคภูมิ ณัฐพลและชัยวัฒน์กำลังง่วนอยู่กับการประกอบและปรับแต่งหุ่นยนต์เก็บขยะอย่างขะมักเขม้น เวลากระชั้นชิดเข้ามาทุกที เหลืออีกเพียงสองวันเท่านั้นที่พวกเขาจะต้องเตรียมตัวเดินทางไปแข่งขัน“โอเคพลลองรันโปรแกรมนี้ดูอีกที”ภาคภูมิบอกเพื่อนขณะที่เขาก้มหน้าตรวจสอบแผงวงจรซับซ้อน เหงื่อผุดพรายบนหน้าผาก แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่กลับมาอีกครั้งณัฐพลพยักหน้าก่อนจะกดปุ่มบนแป้นพิมพ์หุ่นยนต์ตัวจิ๋วส่งเสียงอู้อี้และเริ่มเคลื่อนที่อย่างกระท่อนกระแท่น“ยังติด ๆ ขัด ๆ อยู่นะเนี่ย” ชัยวัฒน์บ่นพลางใช้ผ้าเช็ดคราบน้ำมันที่เปื้อนมือเสียงประตูห้องเปิดออกเบา ๆ กัสและมีนาเดินเข้ามาพร้อมถุงพลาสติกขนาดใหญ่ที่ส่งกลิ่นหอมของขนมปังและกาแฟยามค่ำคืน“พวกนายยังไม่กลับอีกเหรอเนี่ย” กัสทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส“นี่พวกเราเอาเสบียงมาให้แล้วนะ”“ของกินมาแล้ววว” ณัฐพลร้องอย่างดีใจเขาเงยหน้าขึ้นมองกัสด้วยดวงตาเป็นประกาย“โห ขอบใจมากเลยกัส รู้ใจที่สุด”กัสส่งถ