All Chapters of วิศวะคลั่งรัก: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 50 รอยร้าวในหัวใจคุณหญิงวลัยลักษณ์และลลิน ต่างหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะของพวกเขาก้องกังวานไปทั่วคฤหาสน์หรู โดยไม่รับรู้เลยว่าความสุขของพวกเขานั้น สร้างขึ้นบนซากปรักหักพังของหัวใจสองดวงที่กำลังเจ็บปวดแทบขาดใจปรายฟ้าเองก็ไม่ต่างกัน เธอได้หายไปจากชีวิตของภาคภูมิอย่างสมบูรณ์แบบตามแผนที่วางไว้ เธอย้ายกลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัดกับครอบครัว ห่างไกลจากทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับภาคภูมิ เพื่อหลีกหนีความทรงจำและความเจ็บปวด เธอพยายามเริ่มต้นชีวิตใหม่ หาอะไรทำเพื่อไม่ให้ตัวเองว่าง และไม่ต้องมีเวลาคิดถึงเขาแต่ไม่ว่าเธอจะพยายามทำตัวให้เข้มแข็งแค่ไหน ภาพของ ภาคภูมิ ก็ยังคงตามหลอกหลอนอยู่ในความทรงจำเสมอ เสียงหัวเราะของเขา อ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา รอยยิ้มที่เคยมีให้กัน ทุกอย่างยังคงชัดเจนราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ในแต่ละคืนปรายฟ้าจะแอบหยิบรูปถ่ายที่เหลืออยู่เพียงไม่กี่ใบของเธอกับภาคภูมิขึ้นมาดูเงียบๆ เธอร้องไห้คนเดียวอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลรินอาบแก้มจนหมอนเปียกชุ่ม เธอคิดถึงรอยยิ้มของภาคภูมิ คิดถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขามากเหลือเกิน แต่ทุกครั้งที่ความคิดเหล่านั้นผุดขึ้นมา เธอก็จะพ

บทที่ 52 เพื่อนที่เฝ้ามองหลายวันผ่านไปหลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้น ภาคภูมิยังคงจมดิ่งอยู่กับความมืดมิด ชัยวัฒน์และณัฐพลยังคงเฝ้าเป็นห่วงเพื่อนรักอย่างไม่ลดละ พวกเขาผลัดกันมาหาภาคภูมิที่ห้อง พยายามชวนคุย ชวนออกไปข้างนอก หรือแม้แต่พยายามบังคับให้เขากินข้าว“ภูมิ ออกไปหาอะไรกินข้างนอกกันเถอะวะ” ชัยวัฒน์พยายามชวนในตอนเย็นวันหนึ่ง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยใจ “แกขลุกอยู่ในห้องแบบนี้ได้ไง”ภาคภูมินอนหันหลังให้เพื่อนบนเตียงนิ่งเงียบ ไม่ตอบสนองใด ๆ ความเงียบในห้องนั้นอึดอัดกว่าเสียงเพลงร็อกที่เขาเปิดคลอเสียอีก“เดี๋ยวก็ป่วยหรอก” ณัฐพลเสริม พยายามเข้าไปลูบหลังเพื่อนเบา ๆ สัมผัสที่อบอุ่นนั้นแทบจะไม่มีผลกับความเย็นชาที่เกาะกุมจิตใจของภาคภูมิ “แกเป็นแบบนี้พวกฉันก็ไม่สบายใจนะเว้ย”ภาคภูมิพลิกตัวกลับมามองหน้าเพื่อนทั้งสอง ดวงตาของเขายังคงว่างเปล่าและหม่นหมองเหมือนคนไร้ชีวิต “พวกแกไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก” เสียงของเขาแหบพร่าและเบาจนแทบไม่ได้ยิน “ฉันอยู่ของฉันแบบนี้ก็ดีแล้ว”“ดีอะไรวะ” ชัยวัฒน์เริ่มมีน้ำเสียงโมโหปนห่วงใย “แกดูสภาพตัวเองตอนนี้สิ เหมือนซากศพเดินได้แล้วนะเว้ย”“ใช่ ภูมิ” ณัฐพลเห็นด

บทที่ 54 ความจริงที่ถูกซ่อนกัสและมีนานัดเจอโอมที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง บรรยากาศภายในร้านเต็มไปด้วยความเงียบงันและอึดอัด พวกเธอนั่งลงตรงข้ามโอมด้วยสีหน้าจริงจัง“โอม พวกฉันมีเรื่องอยากถามหน่อย” กัสเริ่มพูดโอมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนอย่างสงบ เขารับรู้ถึงความคาดหวังในแววตาของกัสและมีนา และรู้ดีว่าเรื่องที่พวกเธออยากถามคือเรื่องอะไร “ฉันรู้ว่าเธอสองคนจะถามเรื่องอะไร” โอมตอบเสียงเรียบ “แต่ฉันบอกไม่ได้จริง ๆ”“ทำไมจะบอกไม่ได้ล่ะโอม” มีนาพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด “ปรายฟ้าหายไปไหน ทำไมวันนั้นนายถึงดูสนิทสนมกับเธอนัก และก่อนที่ปรายจะบอกเลิกภูมิ นายต้องรู้เรื่องนี้แน่ ๆ ใช่ไหม”โอมถอนหายใจยาว เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย ราวกับกำลังแบกรับความลับอันหนักอึ้งไว้คนเดียว “ฉันบอกพวกเธอไม่ได้จริง ๆ มันเป็นคำสัญญาที่ฉันให้ไว้กับปรายฟ้า”“คำสัญญาอะไรวะ” กัสถามเสียงดังขึ้นเล็กน้อย ความอดทนของเธอเริ่มหมดลง “แกไม่รู้เหรอว่าภูมิเขาเสียใจมากแค่ไหน เขากลายเป็นคนละคนไปแล้วนะ”โอมเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาฉายแววเจ็บปวด “ฉันรู้...ฉันรู้ดี” เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง นึกถึงภาพเพื่อนรักที่กำลังจมดิ่ง “แต่ฉันบอกไม่ได้จริง ๆ ขอโทษนะกัส มี

บทที่ 56 ความทรงจำที่ไม่เลือนหายภาคภูมิใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่ห้องทดลองของมหาวิทยาลัย เขาทุ่มเทให้กับการทำหุ่นยนต์เก็บขยะอย่างเต็มที่ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ใบหน้าที่เคยซีดเซียวเริ่มมีเลือดฝาดมากขึ้น แววตาที่เคยว่างเปล่ากลับมามีประกายของความมุ่งมั่นอีกครั้ง ชัยวัฒน์และณัฐพลที่คอยอยู่เคียงข้าง รู้สึกดีใจที่เห็นภาคภูมิกลับมาเป็นตัวของตัวเองได้อีกครั้ง“ภูมิ แกนี่เก่งจริง ๆ ว่ะ” ชัยวัฒน์พูดชื่นชม เมื่อเห็นภาคภูมิแก้ไขปัญหาทางเทคนิคที่ซับซ้อนได้อย่างรวดเร็ว“ใช่ แกดูสนุกขึ้นเยอะเลยนะ” ณัฐพลเสริม “กลับมาเป็นตัวเองเร็ว ๆ นะภูมิ” ชัยวัฒน์ยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นเพื่อนดีขึ้นเล็กน้อยภาคภูมิยิ้มจาง ๆ “ก็ถ้าไม่ทำอะไรก็คิดมาก” เขาตอบแล้วก็จ้องมองหุ่นยนต์ที่กำลังใกล้จะเสร็จ ความรู้สึกนี้เป็นความจริงที่เขาต้องยอมรับแม้ร่างกายจะเหนื่อยล้าแต่สมองของภาคภูมิกลับไม่เคยหยุดพัก เขามักจะนึกถึงปรายฟ้าอยู่เสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่เขาจดจ่ออยู่กับการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ มันทำให้เขานึกย้อนไปถึงวันแรกที่ได้เจอกัน วันที่ปรายฟ้าเดินเข้ามาในชีวิตของเขาแม้ครั้งแรกจะไม่ชอบหน้ากันแต่หลังจากนั้นมันเป็นความทรงจำที่สวยงาม แต่ก็

บทที่ 57 บททดสอบครั้งใหม่“พี่ภูมิคะ ลลิน…ลลินแค่เป็นห่วงพี่ภูมิค่ะ เห็นพี่ภูมิกลับดึกก็เลย…” ลลินพูดเสียงอ่อย พยายามแตะแขนของภาคภูมิอีกครั้ง“เป็นห่วงบ้าอะไร!” ภาคภูมิขึ้นเสียงแข็ง ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ “เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง นี่มันห้องนอนส่วนตัวของฉันนะ!”เสียงโวยวายของภาคภูมิปลุกคุณหญิงวลัยลักษณ์ที่กำลังหลับอยู่ในห้องข้าง ๆ ให้ตื่นขึ้นมา เธอรีบวิ่งมาที่ห้องนอนของลูกชายทันทีด้วยท่าทางร้อนรน “ตาภูมิ! มีอะไรกันลูก ทำไมเสียงดังขนาดนี้” คุณหญิงวลัยลักษณ์ถามด้วยความตกใจ เมื่อเห็นลลินอยู่ในห้องลูกชายในสภาพนั้น“แม่นั่นแหละครับทำอะไรของแม่!” ภาคภูมิหันไปมองแม่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและความผิดหวัง “นี่มันมากเกินไปแล้วนะครับ! ถ้าแม่ยังไม่หยุดทำเรื่องบ้า ๆ แบบนี้อีก ผมจะย้ายออกไปอยู่คอนโด ผมจะไม่อยู่ที่บ้านหลังนี้อีกแล้ว!”คำประกาศกร้าวของภาคภูมิทำให้คุณหญิงวลัยลักษณ์ถึงกับอึ้งไป เธอไม่คิดว่าลูกชายจะกล้าพูดและทำแบบนี้จริงจังถึงขั้นจะย้ายออกไป ใบหน้าของเธอซีดเผือดด้วยความตกใจระคนโกรธ “ตาภูมิ! ลูกพูดอะไรของลูก!” คุณหญิงวลัยลักษณ์พยายามเข้าไปจับแขนลูกชายด้วยความโมโห แต่ภาคภูมิ