Lahat ng Kabanata ng วิศวะคลั่งรัก: Kabanata 81 - Kabanata 90

ตอนที่ 64 ความหวังที่ริบหรี่ปรายฟ้ายังคงเผชิญหน้ากับความยากลำบากในการรักษาพ่อที่ป่วยหนัก เธอใช้เวลาว่างทั้งหมดไปกับการค้นหาข้อมูลเพิ่มเติมไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เธอพยายามหาหนทางรักษาพ่อเพิ่มเติมอย่างไม่ย่อท้อ บางวันเธอก็เดินทางไปยังคลินิกหมอทางเลือกต่าง ๆ เพื่อขอคำปรึกษา หวังว่าจะมีวิธีไหนที่จะช่วยบรรเทาอาการของพ่อได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายมหาศาลหรือบางวันก็ใช้เวลาหลายชั่วโมงในการหาข้อมูลโรงพยาบาลที่มีค่าใช้จ่ายน้อยลงผ่านอินเทอร์เน็ตและสอบถามจากคนรู้จัก“คุณหมอคะ มีทางอื่นอีกไหมคะที่จะช่วยพ่อหนูได้ แบบที่ไม่ต้องผ่าตัดใหญ่” ปรายฟ้าถามคุณหมอทางเลือกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง“อาการของคุณพ่อค่อนข้างหนักทางเลือกที่ผมจะแนะนำได้ก็มีเท่านี้จริง ๆ ครับ” คุณหมอตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนใจเธอติดต่อสอบถามไปหลายที่โทรศัพท์หาคลินิกและโรงพยาบาลต่าง ๆ ทั่วภาคเหนือ แต่ทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องค่าใช้จ่ายและวิธีการรักษาที่ซับซ้อน หัวใจของเธอก็ยิ่งหนักอึ้งลงไปทุกที เธอติดต่อสอบถามไปหลายที่แต่ก็ไม่เป็นผล ทุกเส้นทางดูเหมือนจะนำไปสู่ทางตัน ปรายฟ้ากลับมาที่ห้องพักด้วยความรู้สึกท้อแท้และสิ้นหวัง แต่เธอก็ยั

ตอนที่ 66 แผนการที่ซ่อนเร้นโอมนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างคอนโดของเขา ความรู้สึกผิดและอึดอัดกับความลับที่เก็บไว้มานานสองปีท่วมท้นอยู่ในใจเขานึกถึงใบหน้าของภาคภูมิที่ยังคงดูเศร้าหมอง แม้จะพยายามทุ่มเทให้กับงานและบริษัทแค่ไหนก็ตาม โอมรู้ดีว่าภาคภูมิยังคงจมอยู่กับความเศร้าจากการจากไปของปรายฟ้า“ฉันควรจะบอกความจริงดีไหมนะ” โอมพึมพำกับตัวเอง“แต่ถ้าบอกไปแล้วมันจะดีขึ้นจริง ๆ เหรอ”ในขณะเดียวกัน มีนาและกัสที่ยังคงติดต่อกับปรายฟ้าอยู่บ้าง ก็รับรู้ถึงสถานการณ์ทางการเงินที่ยากลำบากของเพื่อนรัก พวกเธอได้ยินน้ำเสียงที่เหนื่อยล้าของปรายฟ้า และรู้ว่าเธอต้องทำงานหนักแค่ไหนเพื่อดูแลพ่อที่ป่วย“ปรายดูเหนื่อยมากเลยนะแก” มีนาพูดกับกัสในบ่ายวันหนึ่งขณะที่พวกเธอนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟ“ฉันเป็นห่วงปรายจริง ๆ”“ฉันก็เหมือนกัน” กัสพยักหน้าเห็นด้วย“แล้วภาคภูมิก็ยังคงรอคอยปรายเสมอ พวกแกก็เห็นว่าเขาเป็นยังไง”“ใช่ฉันรู้ว่าปรายกำลังลำบากในการเงิน” มีนาเสริม“แล้วภาคภูมิก็ยังรักปรายมาก”แม้จะเวลาจะผ่านไป 2 ปีแล้ว แต่สายสัมพันธ์ของเพื่อนทั้งสี่ก็ยังคงอยู่ และความปรารถนาที่จะเห็นเพื่อนรักกลับมามีความสุขก็ยังคงชัด

ตอนที่ 67เลขาคนแรกของ CEOทั้งคู่สบตากันด้วยความประหลาดใจระคนอึดอัด นิ่งงันไปชั่วขณะ ราวกับเวลาในห้องนั้นหยุดนิ่งลง มีเพียงเสียงหัวใจของปรายฟ้าที่เต้นรัวระรัวราวกับกลองรบ และความทรงจำเก่า ๆ ที่ถาโถมเข้ามาในห้วงความคิดของคนทั้งสองปรายฟ้ารู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบอัดจนหายใจไม่ออก ภาพความสุขในอดีตที่เคยมีร่วมกัน ภาพความเจ็บปวดในวันจากลาที่เธอพยายามจะลืมเลือน ผสมปนเปกันไปหมดจนแยกไม่ออก ความรู้สึกมากมายจุกอยู่ในลำคอจนแทบพูดอะไรไม่ออกภาคภูมิมองปรายฟ้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามมากมายที่อัดแน่นอยู่ในใจ เขาไม่ได้แสดงความตื่นเต้นใด ๆ ออกมาแม้ว่าภายในใจจะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นอย่างที่สุดก็ตาม เขายังคงดูนิ่งเคร่งขรึมราวกับหินผา ภาพลักษณ์ของเขาในวันนี้ช่างแตกต่างจากภาคภูมิคนเดิมที่ปรายฟ้าเคยรู้จัก แต่ก็มีความเหมือนกันอย่างน่าประหลาดใจเขาสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเธอ สายตาของเขากวาดมองสำรวจเธอตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ช้อนตามองใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ ก่อนจะหยุดสายตาที่ดวงตาคู่เดิมที่เคยสดใส แต่ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและความหวาดหวั่นเขากระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย รอยยิ้มที่ดูเย้ยหยันราวกับกำลังสน

ตอนที่ 69ความใกล้ชิดที่เจ็บปวด ในแต่ละวัน ปรายฟ้าต้องทำงานใกล้ชิดกับภาคภูมิมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นการเข้าประชุมสำคัญ การเดินทางไปดูงานนอกสถานที่ หรือแม้แต่การต้องทำงานล่วงเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองในบางครั้งการทำงานในฐานะเลขาส่วนตัวทำให้เธอต้องรับรู้เรื่องราวส่วนตัวของภาคภูมิมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นตารางนัดหมายส่วนตัว หรือแม้แต่การติดต่อกับลลินที่มักจะโทรศัพท์เข้ามาสอบถามภาคภูมิอยู่เสมอปรายฟ้าต้องรับโทรศัพท์จากลลินบ่อยครั้งและทุกครั้งที่ลลินถามถึงภาคภูมิ น้ำเสียงของเธอก็มักจะแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจนครั้งหนึ่งปรายฟ้ากำลังจัดเตรียมเอกสารบนโต๊ะทำงานของภาคภูมิ เธอต้องเอื้อมไปหยิบแฟ้มที่อยู่ลึกเข้าไปด้านใน ทำให้ร่างกายต้องโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยทันใดนั้นภาคภูมิก็เดินเข้ามาหยิบเอกสารบางอย่าง ทำให้มือของทั้งคู่เผลอสัมผัสกันเพียงชั่วครู่ ปรายฟ้าสะดุ้งเล็กน้อยเธอรีบชักมือกลับทันที หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นไปทั่วฝ่ามือ“ขอโทษครับ” ภาคภูมิกล่าวเสียงเรียบ แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ปรายฟ้าไม่เข้าใจ มันไม่ใช่แค่ความประหลาดใจ แ

ตอนที่ 71ความเมาทำให้เกิดความจริงที่ร้านอาหารบรรยากาศอบอุ่นใจกลางเมืองเสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ เคล้ากับเสียงพูดคุยคึกคักของกลุ่มคนที่มารวมตัวกันในยามค่ำคืน ชัยวัฒน์นั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางจิบเบียร์เย็น ๆ ในมือ สายตาจับจ้องไปที่ประตูร้านเป็นระยะ เขามองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งด้วยสีหน้าครุ่นคิด“พล แกคิดว่าไอ้ภูมิจะมาไหมวะ” ชัยวัฒน์เอ่ยปากถามณัฐพลที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม กำลังก้มหน้าก้มตาเล่นมือถืออย่างตั้งใจ“มันเงียบหายไปเลยช่วงนี้ สงสัยงานที่บริษัทจะหนัก”ณัฐพลเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์“มาสิไอ้ชัย มันบอกว่าจะตามมาทีหลัง” เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ โต๊ะ“แต่นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาเป่าเค้กแล้วนะ แล้วนี่ปรายฟ้ายังไม่มาอีกเหรอวะ”ทันใดนั้นประตูร้านก็ถูกเปิดออกและร่างสูงของภาคภูมิก็ก้าวเข้ามาในร้าน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำเรียบ ๆ ที่ทำให้รูปร่างดูแข็งแกร่งยิ่งขึ้น สีหน้าของเขาเรียบเฉยและดูเคร่งขรึมตามปกติ“ไงไอ้ภูมิ” ณัฐพลและชัยวัฒน์ทักทายขึ้นพร้อมกัน ภาคภูมิพยักหน้าให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วยความเงียบงัน บรรยากาศรอบโต๊ะพลันเงียบลงเล็กน้อยด้วยความรู้สึกเกรงใจในตัวเขาไม่นานหลังจากที่ภาคภู