Semua Bab วิศวะคลั่งรัก: Bab 81 - Bab 90

ตอนที่ 64 ความหวังที่ริบหรี่ปรายฟ้ายังคงเผชิญหน้ากับความยากลำบากในการรักษาพ่อที่ป่วยหนัก เธอใช้เวลาว่างทั้งหมดไปกับการค้นหาข้อมูลเพิ่มเติม ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม เธอพยายามหาหนทางรักษาพ่ออย่างไม่ย่อท้อ บางวันเธอก็เดินทางไปยังคลินิกหมอทางเลือกต่าง ๆ เพื่อขอคำปรึกษา หวังว่าจะมีวิธีไหนที่จะช่วยบรรเทาอาการของพ่อได้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายมหาศาล หรือบางวันก็ใช้เวลาหลายชั่วโมงในการหาข้อมูลโรงพยาบาลที่มีค่าใช้จ่ายน้อยลงผ่านอินเทอร์เน็ตและสอบถามจากคนรู้จัก“คุณหมอคะ มีทางอื่นอีกไหมคะที่จะช่วยพ่อหนูได้ แบบที่ไม่ต้องผ่าตัดใหญ่” ปรายฟ้าถามคุณหมอทางเลือกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง“อาการของคุณพ่อค่อนข้างหนัก ทางเลือกที่ผมจะแนะนำได้ก็มีเท่านี้จริง ๆ ครับ” คุณหมอตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนใจเธอติดต่อสอบถามไปหลายที่ โทรศัพท์หาคลินิกและโรงพยาบาลต่าง ๆ ทั่วภาคเหนือ แต่ทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องค่าใช้จ่ายและวิธีการรักษาที่ซับซ้อน หัวใจของเธอก็ยิ่งหนักอึ้งลงไปทุกที ทุกเส้นทางดูเหมือนจะนำไปสู่ทางตัน ปรายฟ้ากลับมาที่ห้องพักด้วยความรู้สึกท้อแท้และสิ้นหวัง แต่เธอก็ยังคงบอกตัวเองว่าต้องสู้ต่อไปเพื่อพ่อขณะที่ปรายฟ้

ตอนที่ 66 แผนการที่ซ่อนเร้นโอมนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างคอนโดของเขา ความรู้สึกผิดและอึดอัดกับความลับที่เก็บไว้มานานสองปีท่วมท้นอยู่ในใจ เขานึกถึงใบหน้าของภาคภูมิที่ยังคงดูเศร้าหมอง แม้จะพยายามทุ่มเทให้กับงานและบริษัทแค่ไหนก็ตาม โอมรู้ดีว่าภาคภูมิยังคงจมอยู่กับความเศร้าจากการจากไปของปรายฟ้า“ฉันควรจะบอกความจริงดีไหมนะ... ป่านนี้ปรายฟ้าจะเป็นยังไงบ้าง” โอมพึมพำกับตัวเอง พลางเลื่อนดูข้อความเก่า ๆ ที่เขาเคยส่งหาปรายฟ้า “แต่ถ้าบอกไปแล้วมันจะดีขึ้นจริง ๆ เหรอ หรือจะยิ่งทำให้เรื่องยุ่งกว่าเดิม”ในขณะเดียวกัน มีนาและกัสที่ยังคงติดต่อกับปรายฟ้าอยู่บ้าง ก็รับรู้ถึงสถานการณ์ทางการเงินที่ยากลำบากของเพื่อนรัก พวกเธอได้ยินน้ำเสียงที่เหนื่อยล้าของปรายฟ้า และรู้ว่าเธอต้องทำงานหนักแค่ไหนเพื่อดูแลพ่อที่ป่วย“ปรายดูเหนื่อยมากเลยนะแก” มีนาพูดกับกัสในบ่ายวันหนึ่งขณะที่พวกเธอนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟ “ฉันเป็นห่วงปรายจริง ๆ”“ฉันก็เหมือนกัน” กัสพยักหน้าเห็นด้วย “ส่วนภาคภูมิก็ยังคงรอคอยปรายเสมอ พวกแกก็เห็นว่าเขาเป็นยังไง มันไม่แฟร์เลยนะที่เพื่อนรักของเราสองคนต้องเป็นแบบนี้”“ใช่ ฉันรู้ว่าปรายกำลังลำบากเรื่องเงิน

ตอนที่ 68 แผลเก่าที่ถูกเปิดเช้าวันแรกของการทำงาน ปรายฟ้าในชุดทำงานสีดำเรียบร้อยเดินเข้ามาในห้องทำงานของผู้บริหาร หัวใจของเธอยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะจากเหตุการณ์เมื่อวานที่ได้เผชิญหน้ากับภาคภูมิเธอพยายามบังคับตัวเองให้สงบและทำตัวเป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ ปรายฟ้าวางกระเป๋าลงบนโต๊ะทำงานที่อยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของเขา โต๊ะที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างดีบ่งบอกถึงการต้อนรับอย่างใส่ใจเกินกว่าสถานะเลขาธรรมดาเมื่อเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นภาคภูมิกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่สีดำเงางาม สายตาของเขามองตรงมาที่เธอ แต่ใบหน้ากลับดูเรียบเฉย เย็นชาและไร้อารมณ์อย่างที่เธอเคยเห็นเมื่อสองปีก่อน ปรายฟ้าเริ่มทำงานด้วยการเปิดคอมพิวเตอร์และอ่านเอกสารที่อยู่บนโต๊ะอย่างตั้งใจ เธอพยายามเพ่งสมาธิไปที่งาน เพื่อไม่ให้ความทรงจำเก่า ๆ ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองในขณะที่ปรายฟ้ากำลังก้มหน้าก้มตาจัดตารางงานในคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจ เสียงประตูห้องทำงานก็เปิดออกพร้อมกับร่างที่คุ้นเคยของลลินที่เดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ลลินในชุดเดรสหรูหราสีแดงเพลิงที่ขับผิวให้ดูโดดเด่นเดินตรงเข้ามาอย่างมั่นใจ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มที่สดใส แต่ดวงตาเป็

ตอนที่ 70 ความใกล้ชิดที่เจ็บปวดในแต่ละวัน ปรายฟ้าต้องทำงานใกล้ชิดกับภาคภูมิมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นการเข้าประชุมสำคัญ การเดินทางไปดูงานนอกสถานที่ หรือแม้แต่การต้องทำงานล่วงเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองในบางครั้ง การทำงานในฐานะเลขาส่วนตัวทำให้เธอต้องรับรู้เรื่องราวส่วนตัวของภาคภูมิมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นตารางนัดหมายส่วนตัว หรือแม้แต่การติดต่อกับลลินที่มักจะโทรศัพท์เข้ามาสอบถามภาคภูมิอยู่เสมอ ทุกครั้งที่ปรายฟ้าต้องรับสายจากลลิน น้ำเสียงของเธอมักจะแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน ทำให้ปรายฟ้าอดรู้สึกอึดอัดไม่ได้บ่ายวันหนึ่ง ปรายฟ้ากำลังจัดเตรียมเอกสารบนโต๊ะทำงานของภาคภูมิ เธอต้องโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยเพื่อเอื้อมหยิบแฟ้มที่อยู่ลึกเข้าไป ทันใดนั้นภาคภูมิก็เดินเข้ามาใกล้ มือของเขากำลังจะหยิบเอกสารเช่นกัน ทำให้ปลายนิ้วของทั้งคู่เผลอสัมผัสกันเพียงชั่วครู่ ปรายฟ้าสะดุ้งเล็กน้อย เธอรีบชักมือกลับทันที หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกร้อนผ่าวแล่นไปทั่วฝ่ามือ"ขอโทษครับ" ภาคภูมิกล่าวเสียงเรียบ แต่สายตาของเขากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ปรายฟ้าไม่เข้าใจ มันไม่ใช่แค่ความประหลาด

ตอนที่ 72 ความจริงที่ถูกเปิดเผยที่ร้านอาหารบรรยากาศอบอุ่นใจกลางเมือง เสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ เคล้ากับเสียงพูดคุยคึกคักของกลุ่มเพื่อนที่กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ชัยวัฒน์นั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้พลางจิบเบียร์เย็น ๆ ในมือ สายตาจับจ้องไปที่ประตูร้านเป็นระยะ เขามองนาฬิกาข้อมืออีกครั้งด้วยสีหน้าครุ่นคิด"พล แกคิดว่าไอ้ภูมิจะมาไหมวะ" ชัยวัฒน์เอ่ยปากถามณัฐพล "มันเงียบหายไปเลยช่วงนี้ สงสัยงานที่บริษัทจะหนัก""มาสิไอ้ชัย มันบอกว่าจะตามมาทีหลัง" ณัฐพลตอบก่อนจะมองไปรอบ ๆ โต๊ะ "แต่ปรายฟ้ายังไม่มาอีกเหรอวะ"ทันใดนั้นประตูร้านก็ถูกเปิดออก และร่างสูงของภาคภูมิก็ก้าวเข้ามาในร้าน เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำเรียบ ๆ ที่ขับให้รูปร่างดูแข็งแกร่งยิ่งขึ้น สีหน้าของเขาเรียบเฉยและดูเคร่งขรึมตามปกติ "ไงไอ้ภูมิ" ณัฐพลและชัยวัฒน์ทักทายขึ้นพร้อมกัน ภาคภูมิพยักหน้าให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วยความเงียบงันไม่นานหลังจากนั้น ร่างโปร่งบางของปรายฟ้าก็ก้าวเข้ามาในร้าน เธออยู่ในชุดเดรสสีอ่อนที่ดูสบาย ๆ แต่ก็ยังคงความสวยงามตามแบบฉบับของเธอ ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มบาง ๆ ประดับอยู่ "ปรายฟ้า!" มีนาร้องขึ้นด้วยความดีใจ เธอร