All Chapters of วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก: Chapter 101 - Chapter 110

หลังจากคำพูดในวันนั้นที่ชายหนุ่มพูดไว้กับเธอ เธอก็ตัดสินใจเชื่อคำพูดของเขา แต่ทว่าตอนนี้เธอกลับมาจากต่างประเทศพร้อมกับเขามาเป็นสัปดาห์แล้ว แต่เขานั้นไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์อีกเลย เขากลับมาส่งเธอยังคฤหาสน์และนั่งรถออกไปโดยไม่พูดอะไร เธอจึงใช้ชีวิตอยู่ภายในคฤหาสน์ของเขาเพียงลำพัง และมีบอดี้การ์ดคอยดูแลเธอเป็นอย่างดี เธอไม่รู้ว่าเขานั้นหายไปไหน แต่ก็หวังว่าเขานั้นคงจะยุ่งเรื่องงาน เมื่อเธอส่งข้อความหาเขา ก็พบว่าเขาเพียงแค่เปิดอ่านเท่านั้นและไม่มีการตอบกลับเธอเลยแม้แต่ข้อความเดียว เธอจึงพยายามเข้าข้างตัวเองว่าเขานั้นกำลังเผชิญกับปัญหาอันใหญ่ของบริษัทเขา จึงได้แต่ส่งข้อความให้กำลังใจเขาในทุกๆ วันตอนนี้เธอก็ได้เวลาฝึกงานปีสุดท้ายและจะจบการศึกษาแล้ว ต่อไปนี้เธอก็จะต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นอย่างแน่นอน เธอมั่นใจอย่างนั้น และบริษัทที่เธอเลือกฝึกงานก็คือหนึ่งในห้าบริษัทที่มีชื่อเสียงโด่งดังในประเทศไทย เธอเรียนสาขาการออกแบบมา และบริษัทแห่งนี้ที่เธอกำลังยืนอยู่ตรงหน้าตึกที่สูงตระหง่านนั้นมีความหวังกับเธอเป็นอย่างมาก เธอหวังว่าการฝึกงานในครั้งนี้คือประสบการณ์การทำงานที่สำคัญและต่อยอดในอนาคตในภายภาคหน้าก

ช่วงบ่ายหญิงสาวเงียบลงไปอย่างชัดเจน ในสมองของเธอกำลังครุ่นคิดอย่างหนักเกี่ยวกับเรื่องราวต่างๆ มากมายในชีวิต หลังจากที่ ‘คราม’ คนที่เธอรู้จักพูดคำนั้นออกมา“น้ำแข็งๆ” “คะพี่ มีอะไรให้หนูช่วยหรือเปล่าคะ” เธอที่กำลังเหม่อลอยคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ก็โดนสะกิดที่แขนเบาๆ เพื่อเรียกสติเธอกลับมา“พี่เรียกตั้งนาน เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูไม่สดใสเลย” นิสาถามหญิงสาวออกมาด้วยความเป็นห่วง“พอดีน้ำแข็งมีเรื่องให้คิดนิดหน่อยค่ะ ขอโทษนะคะ แล้วพี่นิสามีอะไรให้น้ำแข็งช่วยไหมคะ”“วันนี้ไม่มีแล้วจ้ะ ได้เวลาเลิกงานแล้ว กลับบ้านเถอะ” “ขอบคุณนะคะ งั้นน้ำแข็งขอตัวก่อนนะคะ”หญิงสาวหยิบกระเป๋าออกไปโดยที่ไม่ลืมจะกล่าวลาพวกพี่ๆ ของเธอเธอลงมายืนรอที่หน้าบริษัท ในระหว่างที่รอมาร์คอฟมารับ ก็เลื่อนดูโซเชียลในระหว่างที่กำลังรอแต่จู่ๆ หัวใจของเธอก็แทบหยุดเต้นขึ้นมาทันที เมื่อในมือถือของเธอมีข่าวประกาศเต็มโซเชียลไปหมด นั่นก็คือข่าวที่มาร์คอฟกำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับหญิงสาวที่เธอเจอในวันนั้น“ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ เลย” เธอพึมพำและให้กำลังใจตัวเอง‘เชื่อใจฉัน นั้นคือสิ่งที่เธอต้องทำในตอนนี้’ คำพูดของเขาหวนกลับมา แต่ทว่าด

หญิงสาวผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าบนรถที่ครามกำลังขับมุ่งพาเธอไปยังที่ไหนสักแห่ง ณ เวลานี้เธอต้องการที่พักพิงทางจิตใจของเธอ และไม่สนใจว่ามาร์คอฟจะคิดยังไง เพราะเธอกับเขาจะต้องจบกันในที่สุด ‘เขากำลังจะแต่งงาน’ เธอไม่ต้องการที่จะเป็นมือที่สามของใคร และเธอก็รู้สึกว่าผู้ชายที่กำลังขับรถให้เธอนั่งนั้น ที่เพิ่งจะมีสถานะคำว่าพี่น้องขึ้นมา ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัย ทำให้เธอยอมไว้ใจและเดินทางมากับเขา แม้ไม่รู้ว่าปลายทางจะไปที่ไหน“น้ำแข็ง” “...”“น้ำแข็งครับ”หญิงสาวที่กำลังนั่งหลับอยู่ภายในรถก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ กับเสียงเรียกอันนุ่มนวล“คะ พี่คราม”“ถึงแล้วครับ” เธอพยายามใช้ม่านตาของเธอปรับแสงที่กำลังสาดส่องเข้ามา ก็พบว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนสักแห่งในประเทศไทย บรรยากาศรอบๆ เต็มไปด้วยธรรมชาติและความเงียบสงบ และเมื่อสังเกตุดีๆ ก็พบว่าด้านหน้าของเธอนั่นเป็นวิวทะเลที่มองไกลสุดลูกหูลูกตา“ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ”“อ๋อ พี่ลืมบอกไป ที่นี่เป็นที่พักตากอากาศส่วนตัวของครอบครัวพี่เองครับ” “...”“พี่เห็นน้ำแข็งร้องไห้จนตาบวม เลยอยากจะพามาดูธรรมชาติ เผื่อว่าเสียงคลื่นของทะเลจะทำให้น้

ตั้งแต่วันนั้นที่เธอขอร้องให้เขาจากไป… นี่ก็เป็นเวลาสามเดือนกว่าแล้ว เธอก็ฝึกงานจนจบการศึกษาพอดี และตอนนี้เธอก็ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของครามแล้ว‘ครามและเธอในตอนนี้ก็ได้ตกอยู่ในสถานะพี่น้องอย่างแท้จริง’ หลังจากวันนั้นที่มาร์คอฟเดินออกไป ครามและชายที่มีอายุผู้นั้นที่เธอมักจะเจอเขาอยู่ในวัด ก็มาปรากฎตัว และบอกว่าเธอนั้นเป็นลูกแท้ๆ ของเขา โดยเอาผลดีเอ็นเอมายืนยัน ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี เธอรู้สึกว่าพระเจ้าได้ช่วยเธอเอาไว้มาก ในวันที่โลกของเธอมืดมนก็มีแสงสว่างเข้ามาช่วยเธอชายหนุ่มผู้มีอายุนั้นคือ ‘พ่อ’ ของเธอทางสายเลือดโดยแท้ เขาคือ ‘วินัย โชติกรณ์’ เป็นคนที่มีอำนาจและผู้ร่ำรวยติดหนึ่งในสิบของคนรวยระดับประเทศ เธอทั้งตกใจและช็อคมากๆ เหมือนกันที่ได้รับรู้ว่าเธอเป็นลูกแท้ๆ ของเขา แต่ครามนั้น เธอได้มาทราบในภายหลังว่าเขานั้นเป็นแค่เพียงลูกบุญธรรมของพ่อเธอ แต่เธอก็รักและเคารพเขาเหมือนพี่ชายแท้ๆ คนหนึ่งพ่อของเธอเล่าให้ฟังว่า ตั้งแต่ที่แม่ของเธอพาเธอและยายหนีไป เขาก็ไม่คิดจะมีภรรยาคนใหม่อีกเลย เขาเอาแต่ตามหาแม่ของเธอ แต่ทว่าด้วยฐานะของเขาและทรัพย์สินต่างๆ ต้องมีคนสืบทอด เขาจึงต

หญิงสาวพยายามขัดขืนและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เพราะในตอนนี้ชายหนุ่มนั้นจับแขนทั้งสองข้างของเธอชูขึ้นเหนือศีรษะด้วยมือของเขาข้างเดียว แล้วใช้มืออีกข้างสอดเข้าไปใต้กระโปรงสีหวานของเธอ“ฮึก หยุดนะ” “...”“คุณมาร์คอฟ น้ำแข็งบอกให้หยุดไง” เธอตะโกนใส่หน้าเขาทั้งน้ำตา ในตอนนี้เธอทั้งอาย ทั้งโกรธเขา แต่ทว่าเขาก็ยังไม่ยอมหยุดชายหนุ่มใช้มือเกี่ยวแพนตี้ของเธอไว้ข้างๆ ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไป และกระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ“ฮึก เจ็บ เอามือสกปรกของคุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ” “ถือว่าใช้ได้ ของยังไม่ช้ำ”“...”“หรือว่า...ไอ้นั้นของมันเล็กเกินไป หึหึ”“มีแต่คนสกปรกแบบคุณเท่านั้นแหละที่คิดได้แบบนี้” “พนิดา!!” เขาพูดเสียงแข็งใส่เธอ เพราะตั้งแต่ขึ้นรถมา เธอก็เอาแต่ด่าทอเข้าไม่ยอมหยุดก่อนจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ รถก็หยุดนิ่ง เมื่อมองไปรอบๆ ก็พบว่าตอนนี้ถึงคฤหาสน์ของชายหนุ่มเสียแล้วเขาเดินลงจากลงทันทีโดยไม่ลืมอุ้มหญิงสาวพาดบ่าและเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง“ปล่อยน้ำแข็งลงนะ ปล่อยลงเดี๋ยวนี้” ตุบตับ!! ตุบตับ!! หญิงสาวทุบตีแผ่นหลังเขาอย่างบ้าคลั่ง จนมือของเธอเริ่มแดงไปหมด แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดและพาเธอเข้ามายังห้องนอนของ