Semua Bab วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก: Bab 1 - Bab 10

ณ สนามบาสเกตบอลตอนนี้ฉันต้องเข้ามานั่งรอนายเรียวตะแข่งบาสเกตบอลกับอีกคณะ นั่นก็คือคณะแพทย์นั่นเอง นายเรียวตะเป็นที่คนหวงของเอามากๆ และไม่เข้าว่าใจทำไมครอบครัวของเธอและของเขาต้องให้มาอยู่กับเรียวตะที่เพ้นท์เฮ้าส์ของเขา อาจจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้ฉันป่วยหนัก และไม่มีใครดูแลที่คอนโด รู้ตัวอีกที เพื่อนสนิทของฉันที่ชื่อเกรซก็มาเจอฉันนอนโทรม จนต้องพาเข้าโรงพยาบาล หลังจากนั้นครอบครัวของเรียวตะและฉันก็ไม่ยอมให้ฉันห่างไกลสายตาของพวกเขาอีกเลยและวันนี้ที่ฉันต้องมานั่งดูนายเรียวตะซ้อมบาส ก็เพราะว่านายนั่นเอาแต่โทรตามฉันไม่เลิก ไม่รู้ว่าเพราะอะไร และไปรอรับฉันถึงหน้าคณะบริหาร จนฉันต้องยอมใจอ่อนมาดูเรียวตะที่นี่ยังไงล่ะเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น ฉันโกรธนายนั่นมากเลยนะ แต่ฉันก็ทำอะไรมากไม่ได้ ได้แต่ไม่พอใจลึกๆ แล้วหนีเขาเข้าห้องไป เมื่อตื่นเช้ามาต่างคนก็ไม่ต่างไม่พูดถึงเรื่องของเมื่อวาน และปล่อยให้เรื่องมันจบไปเหมือนหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา‘เพราะอะไรนะเหรอ??’ เพราะฉันตกหลุมรักนายเรียวตะยังไงล่ะ ฉันตกหลุมรักนายนั่นมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ เพราะตั้งแต่จำความได้ เขาก็คอยดูแลฉันมาตลอด และที่ห่างกันไปเพราะนายนั

ณ ผับ RVZหญิงสาวนั่งแท็กซี่มาถึงก่อนเวลานัดหมายเพียงไม่กี่นาที และเดินเข้าไปในผับอย่างสง่าผ่าเผยจนคนที่กำลังดื่มและเต้นโยกไปตามจังหวะในผับก็หันมามองเป็นตาเดียวกัน เพราะตะลึงในความสวยและเซ็กซี่ของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ เลยแม้แต่น้อยและเดินตรงไปยังหน้าบาร์ทันที และหลังจากนั้นก็สั่งเครื่องดื่มและกดส่งข้อความหาเกรซที่กำลังเดินทางมาพบเธอในคืนนี้นั่นเอง“คุณผู้หญิงครับ ลองไอซ์แลนด์หนึ่งที่ ได้แล้วครับ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มที่รับคำออเดอร์จากหญิงสาวก็จัดการผสมเครื่องดื่มส่งให้เธอทันทีหญิงสาวยกมาดื่มและมองไปรอบๆ และสายตาของเธอก็สะดุดกับดวงตาคู่หนึ่งที่คุ้นเคยและเธอนั้นก็จำเขาได้ทันที และเหมือนว่าสายตาคู่นั้นก็กำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยเหมือนกัน หลังจากนั้นสายตาที่จ้องมองมาอยู่นั้นก็เดินตรงเข้ามาหาเธอ“ว่าไง น้องพลอย เจอกันอีกแล้วนะครับ”“ค่ะ พี่ไรอัน มาดื่มเหมือนกันเหรอคะ??”“ครับ พี่รู้สึกเบื่อเลยออกมาดื่มน่ะ แล้วเราล่ะมาคนเดียวเหรอครับ??”“ตอนนี้มาคนเดียวค่ะ แต่อีกสักพักยัยเกรซก็ตามมาแล้วค่ะ”“อ๋อ ครับ ถ้ารู้ว่าน้องพลอยจะมาที่นี่ พี่จะได้ไปรอรับมาพร้อมกันเลย”“ไม่เป็นไรเลยค่ะ จริง

เมื่อถึงเพนท์เฮ้าส์หญิงสาวก็รีบเปิดประตูรถและวิ่งขึ้นห้องนอนทันที เพื่อหนีหน้าชายหนุ่ม เพราะตอนนี้เธอไม่อยากคุยและมองหน้าเขาเป็นอย่างมากปัง!!!เธอปิดประตูห้องนอนอย่างเสียงดัง และคลุกตัวอยู่หลังโซฟาในห้องนอนภายในห้องมืดๆ โดยมีเพียงแสงไฟด้านนอกสลัวๆ ที่สาดส่องเข้ามา เธอร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจที่ชายหนุ่มเอาแต่ด่าทอและต่อว่าเธอ แถมยังทำร้ายคนอื่นไม่มีเหตุผลอีกแกร๊ก!! แอ๊ดดดดด!!หญิงสาวได้ยินเสียงเปิดประตูก็ตกใจอีกครั้ง เสียงหัวใจของเธอเต้นรัวดังกลองเพล ‘นี่เขาใช้กุญแจสำรองไขเข้ามาทำไมกัน??’“ลุกขึ้นมานั่งคุยกันดีดีนะพลอยใส” ชายหนุ่มยืนกอดอกมองมาที่เธอที่นั่งซ่อนเขาอยู่หลังโซฟา“...”“ถ้าวันนี้ไม่พูดกันให้รู้เรื่อง อย่าหวังว่าต่อไปนี้จะได้ออกไปไหนอีก”“ฮึก ฉันไม่อยากคุยกับนาย และนายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งหรือห้ามฉัน”เธอเงยหน้าขึ้นมาตะโกนต่อว่าชายหนุ่มพรึ่บ!!!“ว๊ายยยยย!!”จู่ๆ ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างโซฟาก็ลอยขึ้นเหนือพื้นไม่ทันได้ตั้งตัว และเมื่อเธอได้สติก็ปรากฏว่าตอนนี้เธอได้นั่งอยู่บนขาแกร่งของเรียวตะที่นั่งอยู่บนโซฟาเสียแล้ว โดยมีมือหนารั้งเอวเอาไว้ไม่ให้เธอขยับตัวไปไหน“นี่นาย ปล่อยฉั

พลอยใสได้ยินดังนั้นเธอก็ตกใจเป็นอย่างมาก ‘นี่เขากำลังจะทำอะไรกันแน่??’ วันนี้เธอตั้งใจจะมาบอกพ่อกับแม่เพื่อขอย้ายออกจากเพนท์เฮ้าส์ของเรียวตะ แต่ทว่าเขานั้นกลับพาพ่อและแม่ของเขามาสู่ขอเธอถึงที่บ้าน‘เขามันบ้าไปแล้ว’ เธอโกรธจนเลือดขึ้นหน้า แต่ก็ยังต้องรักษากิริยามรรยาทเอาไว้ เพราะยังไงผู้ใหญ่ของฝั่งเรียวตะก็เอ็นดูเธอเหมือนกับลูกคนหนึ่ง“วันนี้เรียวตะมาหาพ่อกับแม่ตั้งแต่เช้า เพื่อที่พาผู้ใหญ่ฝั่งของเรียวตะ มาสู่ขอหนูพลอยไงลูก” คุณดนัย พ่อของหญิงสาวพูดออกมาอย่างพอใจ เพราะเขาก็เห็นเด็กทั้งสองคนอยู่ดูแล และเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก การแต่งงานอยู่ด้วยกันกับผู้ชายที่พ่อเห็นมาตั้งแต่เด็ก คงทำให้เขานั้นสบายใจกว่าลูกสาวของตนจะไปแต่งงานกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้เรื่องภูมิหลังหรือนิสัยต่างๆ“เราจัดงานแต่งกันเลยดีไหม ไม่ต้องหมั้นหมายกัน อยากให้ทั้งสองคนเป็นฝั่งเป็นฝากันมานานแล้ว” พ่อของเรียวตะพูดสมทบขึ้น“อาทิตย์หน้าเลยเป็นไง แม่จะได้สั่งคนจัดเตรียมงาน” แม่ของเรียวตะพูดขึ้นมา“ถ้าลูกๆ ทั้งสองของเราไม่ขัด เราก็จัดการงานกันเลยดีไหม” แม่ของหญิงสาวพูดสมทบมาเพิ่มอีกครั้ง“ไม่ได้!!!” จู่ๆ หญิงสาวก็ตะโกนขึ้นมา

หลังจากที่ชายหนุ่มเดินออกจากห้องไป หญิงสาวลุกจากโซฟาที่ตนเองนั่งและเดินออกจากห้องทำงานส่วนตัวของชายหนุ่มไปยังด้านนอกทันที โดยเธอเดินมุ่งหน้าไปยังคลับเล็กๆ ที่อยู่ใกล้กับคาสิโนนั่นเอง“คุณหนูพลอยใส จะไปไหนครับ” มือขวาที่ยืนเฝ้าหญิงสาวอยู่หน้าประตูห้องตามคำสั่งของผู้เป็นนายสั่งไว้ ก็ถามขึ้นมาเมื่อเธอกำลังก้าวออกจากห้อง“ฉันจะไปหาอะไรดื่มที่ข้างล่างนิดหน่อยอ่ะ”“แต่นายน้อย สั่งห้ามเอาไว้ไม่ให้คุณหนูพลอยไปเดินเพ่นพ่านครับ”“ฉันโตแล้วนะ เซย์จิ นายไม่ต้องห่วงฉันหรอก เอาเวลามาดูแลฉันไปดูแลนายน้อยของนายเถอะ”“ไม่ได้ครับ นี่เป็นคำสั่งของนายน้อย ผมต้องทำตาม” เซย์จิก้มศีรษะเคารพหญิงสาว แต่ทว่าเธอนั้นกลอกลูกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย นี่นายเรียวตะ หาบอดี้การ์ดมายังไงของเขา เข้มงวดไร้ที่ติ เหมือนกันกับราวกับแยกร่างออกมา และยังเนี้ยบสุดๆ แถมยังเป็นลูกครึ่งลูกญี่ปุ่นเหมือนกันอีกตั้งหาก“เซย์จิ นายไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก ฉันเป็นแค่คนนอก และฉันก็เป็นแค่เพื่อนของเรียวตะเท่านั้น ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าคุณหนูด้วย” เธอพูดไปอย่างยาวเหยียดและถอนหายใจออกมา“ถ้านายน้อยสั่งผมก็ต้องทำตามครับ เพราะคุณหนูพลอยใสก็เป็นหนึ่งคน