Semua Bab วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก: Bab 71 - Bab 80

จุ๊บ!! “น่ารักมาก จำชื่อผัวตัวเองได้ด้วย” มาร์คอฟยิ้มและจูบไปที่ริมฝีปากเธอเบาๆ ทำให้เธอนั้นตกใจและมองเขาตาปริบๆ สายตาเธอจ้องมองเขาเหมือนตกอยู่ภวังค์‘ทำไมเขาหล่อและดูดีขนาดนี้กันนะ ไม่!! น้ำแข็ง มันไม่ใช่เวลาที่เธอต้องมาปลื้มเขา เธอต้องออกห่างเขาให้มากที่สุด เขาเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้’“คุณไม่ใช่สามีหนู ปล่อยนะ” หญิงสาวที่ได้สติก็ดิ้นไปมาอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ทำให้ชายหนุ่มนั้นสามารถยกตัวเธอขึ้นมานั่งบนตักแกร่งภายในรถอย่างง่ายดาย“คุณจะทำอะไร คุณปล่อยหนูนะ” พรึ่บ!!! จู่ๆ ชายหนุ่มก็กอดรัดตัวเธอเอาไว้เบาๆ และเอาคางเกยไหล่ของเธอ“หืม อยู่นิ่งๆ ฉันกำลังชาร์จพลัง” เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นก็หยุดดิ้นทันทีคุณ“คุณ…”“ถ้าเธอยังพูดอีกฉันจะไม่หยุดแค่กอดแล้วนะ” เธอได้ยินดังนั้นก็ปิดปากของตัวเองไว้อย่างดี แล้วก้มหน้าลงมุดไปที่ไหลของชายหนุ่ม ทำให้เขาถึงกับคิ้วขมวดออกมาทันที“เป็นอะไร??”“..” หญิงสาวที่ได้ยินคำถามก็เงียบไม่ยอมตอบ“ฉันถามว่าเป็นอะไร??”“...”“ถ้าเธอไม่พูดฉันจะจับเธอมาจูบนะ” “หนูอาย”“อาย??”“อือ อายพี่ๆ เขาที่อยู่ในรถ” หญิงสาวตอบเบาๆ และก้มหน้าซบลงไหล่เขาอีกครั้ง เพราะตอนนี้

ณ ห้องทำงานของมาร์คอฟตอนนี้หัวใจของเขาร้อนรุ่มเป็นอย่างมาก ความรู้สึกเขาไม่ดีเอาเสียเลย ที่ก่อนหน้านี้ทำร้ายหญิงสาวไปแบบนั้น แต่ทว่ามันกลับควบคุมสติตัวเองไม่อยู่ และนี่คือข้อเสียของเขานั่นเอง ถ้าใครมาทำให้เขาโกรธเขาจะต้องจัดการมันอย่างสาสม แต่ทว่าเธอกลับเป็นข้อยกเว้นและนี่เป็นสิ่งที่เขาทำโทษคนที่กล้าทำให้เขาโกรธรุนแรงน้อยสุดเขายกแก้วเหล้าบรั่นดีราคาแสนแพงขึ้นมาก็จะกระดกเข้าที่ปากของเขาเพียงแค่รวดเดียวจนหมดแก้ว“มันคือความผิดของเธอ ไม่ใช่ความผิดของฉัน พนิดา”รุ่งเช้าน้ำแข็งลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยดวงตาที่อ่อนล้าจากการที่เธอร้องไห้หนักมาทั้งคืน แต่เธอก็ยิ้มสู้กับเช้าวันใหม่ วันนี้เป็นหยุดสุดสัปดาห์ ในช่วงเช้าเธอจึงมีเวลาว่างที่จะเก็บกวาดห้องเล็กๆ ของเธอ และหลังจากทำความสะอาดห้องเสร็จเธอตัดสินใจจะแวะไปที่วัดเพื่อที่จะทำบุญให้แม่และยายของเธอด้วยเช่นกัน“แม่จ๋า ยายจ๋า อยู่ที่นั้นเป็นยังไงบ้างจ้ะ สบายดีไหมจ้ะ”หญิงสาวยืนคุยกับรูปภาพที่ติดผนึกไว้ที่รั้วข้างวัด ที่มีรูปมารดาและยายของเธออยู่เคียงคู่กัน พร้อมกับยื่นช่อดอกไม้กุหลาบสีขาวที่มารดาและยายของเธอชอบมากที่สุด วางเอาไว้“หนูเหนื่อยจังเลยค่

หลังจากชายหนุ่มมองเรือนร่างของเธอแล้วรู้สึกว่าภายในของเขาร้อนรุ่มเป็นอย่างมาก จึงตัดสินใจปาผ้าเช็ดตัวใส่ตัวเธอ และรีบเดินออกมาจากห้องให้เร็วที่สุด เพราะไม่อย่างนั้น ตัวที่เธอบอบช้ำอยู่แล้วอาจจะต้องบอบช้ำกว่าเดิมเขาเดินมานั่งยังบาร์ด้านล่าง และรินไวน์แดงลงในแก้ว ยกมันขึ้นมาดื่มอย่างช้า เพื่อพยายามดับอารมณ์ของต้องการของตัวเอง ก่อนจะเรียกวูฟบอดี้การ์ดคนสนิทของเขาเข้ามาหา“นายช่วยจัดห้องฝั่งตรงข้ามฉันไว้ให้ฉันหน่อย” “เออ นายท่านไม่นอนที่ห้องเหรอครับ”“ฉันสั่ง นายก็แค่ทำตาม”“รับทราบครับ”เมื่อวูฟจัดเตรียมห้องนอนเสร็จเรียบร้อย มาร์คอฟก็เดินไปยังห้องนั้นโดยไม่พูดอะไรออกมา ท่ามกลางความสงสัยของวูฟเป็นอย่างมากภายในห้องนอนของมาร์คอฟหญิงสาวที่แต่งตัวเสร็จก็นอนมองประตูอยู่ตลอดเวลา เพราะคิดว่าชายหนุ่มจะต้องเข้ามานอนกับเธอเป็นแน่ แต่ทว่าผ่านไปถึงตีสองก็ยังไม่มีวี่แวว เธอจึงรู้สึกเบาใจอย่างบอกไม่ถูก และค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ หลังจากที่ร่างกายไม่ได้พักผ่อนมาหลายวันรุ่งเช้าหญิงสาวติดขึ้นมาก็พบว่าชายหนุ่มนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาข้างในห้องนอนอย่างเงียบ เมื่อเธอเห็นดังนั้นก็รีบใช้มือพยุงตัวเอง แต่ลืมน

ตอนนี้เธอนั่งอยู่ภายในรถกับเขา และบรรยายกาศภายในที่เงียบสนิท ได้ยินเพียงแค่เสียงทำงานของเครื่องปรับอากาศ และมีเพียงใบหน้าของเขาที่บึ้งตึงมองไปยังด้านหน้าไม่มองมาที่เธอเขาดึงเธอเข้ามานั่งภายในรถ และไล่เหล่าบอดี้การ์ดของเขายืนล้อมรถเอาไว้ เธอจึงได้แต่นั่งกุมมือ ก้มหน้าและเหลือบมองดูเขาเป็นระยะๆ ตอนนี้ภายในรถเธอสัมผัสถึงอารมณ์คุกกรุ่นของเขาเป็นอย่างมาก ถ้าหากเขาเป็นไฟ เธอคงหลอมละลายกลายเป็นของเหลวไปหมดแล้ว“ทำไมถึงทำแบบนั้น??” เขาเป็นคนที่เริ่มบทสนทนาขึ้นมาก่อน หลังจากที่เงียบไปหลายนาที“...”“ตอบฉัน พนิดา!!!”เธอก้มหน้าน้ำตาคลอ เมื่อได้ยินเสียงที่เขาตะคอกใส่เธอ“ฮึก” เธอได้แต่กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เพราะความตกใจกลัว“ทำไมถึงให้มันแตะเนื้อต้องตัวเธอ แล้วทำไมถึงกล้าใส่ชุดแบบนี้”“...”“ตอบ!!!” เขาตะคอกออกมาเสียงดังอีกครั้ง จนเธอกำชายกระโปรงของเธอเอาไว้แน่น ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อเผชิญหน้ากับเขา“หนูต้องการใช้เงิน”“แล้วทำไมถึงไม่บอกฉัน”“ก็เรา..เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” “ฉันให้เธอพูดใหม่อีกที พนิดา” เขาใช้มือทั้งสองข้างบีบที่หัวไหล่ของเธออย่างแรง จนเธอนิ่วหน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด“ฮึก หน

เมื่อหญิงสาวนอนหลับอยู่ก็รู้สึกว่ามีคนเดินมาอยู่ข้างๆ เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเจ้าของชีวิตของเธอนั้นมานั่งจ้องมองเธออย่างไม่กระพริบตา และสายตาของเขานั้นก็ดูเรียบนิ่งจนเธอไม่สามารถเดาใจเขาออกได้เลย แต่ก็สัมผัสได้ว่าเขานั้นดูไม่ค่อยพอใจเธอสักเท่าไหร่“คุณมาร์คอฟ มาตั้งแต่ตอนไหนคะ?? มีอะไรให้น้ำแข็งรับใช้หรือเปล่าคะ” เธอถามออกไปอย่างสงสัย“ทำไมถึงกล้าแต่งตัวแบบนี้ออกจากห้อง??” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“ขอโทษค่ะ พอดีก่อนหน้านี้หนูไม่มีชุดใส่ ก็เลยถือวิสาสะหยิบเสื้อคุณมาใส่ ขอโทษจริงๆ ค่ะ” เธอรีบลุกขึ้นจากเตียงนอนและรีบก้มศีรษะโค้งลำตัวขอโทษเขาทันที“กลับขึ้นห้องไปเดี๋ยวนี้!!!”“ค่ะ หนูจะรีบขึ้นห้องเดี๋ยวนี้ค่ะ”พูดจบหญิงสาวก็หันหลังกลับเข้าไปในบ้านกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปทันที เพราะกลัวว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะอารมณ์เสียและหงุดหงิดใส่เธอเมื่อเธอมาถึงห้องนอน ก็เอาแต่เดินวนเวียนอยู่ในห้อง และไม่รู้ว่าจะทำอะไร และท้องเล็กๆ ของเธอตอนนี้ก็เริ่มหิวขึ้นมาเธอจึงถือวิสาสะ แอบเปิดประตู และย่องเข้าไปในครัว เพื่อทำอาหารทาน“แค่เรื่องอาหาร เขาคงไม่ว่าหรอกมั้ง” เธอพูดกับ