All Chapters of วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก: Chapter 81 - Chapter 90

หลังจากที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา เธอก็ไม่ได้มีเวลาอธิบายเขาได้อีกเลย เพราะตอนนี้เขาใช้ริมฝีปากของเขาประกบริมฝีปากของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และตอนนี้เขากำลังรุกเร้าอย่างหนักในโพรงปากเธอรับรู้ได้ถึงรสชาติของเลือดจากปากของเธอ เพราะเขานั้นกัดริมฝีปากของเธออย่างแรง จนเธอทนความเจ็บไม่ไหว จึงร้องไห้ออกมา และเขายังใช้มือของเขานั้นกดข้อมือของเธอเอาไว้ทั้งสองข้างไม่ให้ขยับ ตอนนี้เสื้อของเขาที่เธอใส่อยู่นั้นก็ฉีกขาดหลุดหลุ่ยออกจากตัวเธอไปเสียแล้ว และมันหายไปตอนไหนเธอก็ไม่สามารถรับรู้ได้ รู้แต่ว่าตอนนี้เธอกรีดร้องออกมาจนสุดเสียง เมื่อเขาผละริมฝีปากและใช้ฟันของเขางับเข้าที่หัวไหล่ของเธออย่างแรง“กรี๊ดดดด ฮึก คุณมาร์คอฟ หนูเจ็บ ปล่อยหนูไปเถอะนะ”“ตราบใดที่ฉันยังไม่เบื่อเธอ เธอจะต้องเป็นของฉันแค่คนเดียว”“ฮึก หนูเข้าใจแล้ว” “อย่าไปอ่อยใครหน้าไหนทั้งนั้น” พูดจบเขาก็ก้มลงงับหัวไหล่อีกข้างของเธอ“กรี๊ดดดด หนูไม่เคยทำแบบนั้นนะคะ”“ฉันมีตา ฉันเห็นทุกการกระทำของเธอ”“ฮึก คุณมาร์คอฟ ปล่อยหนูเถอะนะ หนูยอมแล้ว ยอมคุณทุกอย่างแล้ว หนูจะไม่ทำให้คุณหงุดหงิด”เธอร้องไห้และอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา“พูดออกมาสิ ว่าเธอจะ

ตึกตัก!! ตึกตัก!! ตึกตัก!!จู่ๆ เสียงหัวใจของเธอก็เริ่มเต้นแรงขึ้นอีกแล้ว หลังจากที่ได้ยินเสียงอันอ่อนโยนของชายหนุ่มนี่เขากำลังดูแลเธออย่างนั้นเหรอ เธอมองหน้าชายหนุ่มแทบจะไม่อยากเชื่อสายตา ว่าเขาก็มีมุมอ่อนโยนแบบนี้ด้วย‘ทำไมเขาดูอบอุ่นจัง’ เธอมองเขาและนึกอยู่ภายในใจ“มองมากๆ เธอจะหลงรักฉันหัวปักหัวปำนะ”“ขะ ขอโทษค่ะ” เธอหลบสายตาทันที ไม่นานเขาก็ทายาให้เธอก่อนที่จะใช้มือติดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอเอาไว้เหมือนเดิม“ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวยกมือไว้เขาและรีบลงจากโต๊ะทำงานของเขา แต่เขากับใช้มือทั้งสองข้างคร่อมร่างเธอไม่ให้ขยับไปไหน ทำให้เธอนั้นรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว“ค่าตอบแทนฉันล่ะ”“คะ??” “ฉันอุตส่าห์ทายาให้เธอ แล้วไหนล่ะค่าตอบแทน” เขาพูดออกมา ทำให้หญิงสาวนั้นงงเป็นไก่ตาแตก ก็เขาไม่ใช่หรือไงที่เป็นคนทำให้เธอมีรอยแบบนี้ แล้วเขาต้องการอะไรจากเธอนะ“ค่ายาเหรอคะ อื้อ!!” ชายหนุ่มไม่ฟังเสียงของหญิงสาว เพราะเธอช่างหัวอ่อนต่อโลกยิ่งนัก เขาพูดอะไรไปคงไม่เข้าใจ คนอย่างเธอต้องลงมือทำเท่านั้นเขาประกบริมฝีปากเข้าหาเธอ และใช้ลิ้นรักของเขาสำรวจโพรงปากของเธออย่างเอาแต่ใจ จนหญิงสาวนั้นเคลิ้มไปกับชายหนุ่มแล

หญิงสาวพยักหน้าตอบรับทั้งน้ำตา ก่อนจะค่อยๆ ปืนป่ายขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งของเขา จากนั้นก็ใช้มือเรียวบางทั้งสองข้างจับประคองใบหน้าของเขามาพอดีกับใบหน้าของตัวเอง ก่อนที่จะค่อยๆ ใช้ริมฝีปากของเธอประกบจูบที่ริมฝีปากของเขาอย่างนุ่มนวล แต่ทว่าเธอพยายามจูบเขาเท่าไหร่ เขาก็ยังไม่ยอมเปิดปากจูบตอบรับเธอ เธอจึงค่อยๆ เลื่อนมือเรียวบางของเธอเลื่อนลงมาที่หน้าอกชายหนุ่ม และค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเขาจนเผยอกแกร่งจนเต็มตา แล้วใช้มือลูบคล่ำอย่างเบามือก่อนที่จะผละริมฝีปากที่กำลังจูบริมฝีปากของเขาอยู่ลดลงมาและไล่จูบตามแผงอกแกร่งของเขา อย่างที่เขานั้นเคยทำกับเธอ เธอพรมจูบและทำรอยรักตามอกแกร่งของเขาไปเรื่อยๆ จนเลื่อนไปถึงลำคอและเริ่มลงริมฝีปากหนักขึ้น ดูดขบเม้มที่ลำคอของชายหนุ่ม เพื่อที่จะทำรอยรักให้กับเขา เหมือนที่เขาเคยทำกับเธอ“หืมมมม!!!” เธอได้ยินเสียงหายใจของเขาที่กำลังหายใจติดขัดและครางออกมาในลำคอ แต่เขาก็ยังคงนิ่งไม่แสดงท่าทีออกมาเพิ่มเติม เธอจึงจับมือของเขาเลื่อนมาจับที่หน้าอกของเธอและกดน้ำหนักหลังมือเขาที่เธอกุมไว้อยู่ให้นวดคลึงหน้าอกของเธอผ่านเสื้อผ้า และหลังจากนั้นก็บังคับมือของเขาเลื่อนลงมาจับที่ต้

หญิงสาวตื่นลืมตามาอีกครั้งในช่วงค่ำ ก็รู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นอ่อนแรงเป็นอย่างมาก แต่ทว่าท้องของเธอกลับร้องอย่างบ้าคลั่งด้วยความหิว จึงตัดสินใจฝืนร่างกายของตัวเองลุกขึ้นจากเตียงของชายหนุ่ม แต่ทว่าขาของเธอมันยังไร้เรี่ยวแรงยิ่งนัก เมื่อลุกขึ้นจากเตียงเธอก็ล้มลงไปกองกับพื้นตุ้บ!!!“อึก”เมื่อชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเห็นเหตุการณ์ก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ ที่เห็นท่าทีของหญิงสาวหมดแรงและไม่ดื้อรั้นเหมือนก่อนหน้านี้“ถึงกับหมดแรงเลยเหรอ”“คุณมาร์คอฟ” เธอพยายามจะลุกหนี เพราะตอนนี้เธออายเขาเป็นอย่างมาก เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลย “หยุด และอยู่นิ่งๆ”เขาพูดและเขาเดินมาหาเธอก่อนจะใช้มือช้อนอุ้มตัวเธอเข้าไปยังห้องน้ำ และจับตัวเธอแช่ลงไปยังอ่างอาบน้ำที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้านี้หญิงสาวนั้นกลับทำตาโตอย่างตกใจ เพราะกลัวว่าเขาจะรังแกเธออีก เพราะสภาพของเธอกับเขาตอนนี้มันช่างเป็นใจเหลือเกิน เขามีผ้าขนหนูพันเอวเพียงผืนเดียว แต่ตัวเธอกลับไม่มีอะไรปกปิดเลยแม้แต่น้อย“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก รีบอาบน้ำซะ แล้วลงไปกินข้าว”“ค่ะ” “เสร็จแล้วเรียกฉัน”“หนูเดินเองได้ค่ะ”“ปากดีไม่เล

ชายหนุ่มประกบริมฝีปากจูบเธออย่างรวดเร็ว จนเธอนั้นไม่ทันได้พูดกับเขาจบประโยค ด้วยความที่เธอนั้นน้อยใจเขา น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอาบแก้มด้วยความไม่พอใจอีกครั้ง และใช้มือบางของเธอทั้งสองข้างทุบหน้าอกแกร่งเขาอย่างเต็มแรงแต่ทว่าเหมือนเธอยิ่งทุบหน้าอกเขาแรงมากเท่าไหร่ ปากก็เธอก็รู้สึกเจ็บมากขึ้นเท่านั้น“อึก อ่อยนะ (ปล่อยนะ)” ชายหนุ่มผละริมฝีปากออกจากเธอ ก่อนจะใช้มือเช็ดมุมปากของตัวเองที่มีเลือดติดอยู่มุมปาก นั่นก็คือเลือดของหญิงสาวที่เขากัดทำโทษเธอ ที่บังอาจมาทุบตีเขา“พยศไม่เลิกเลยนะ พนิดา”เขาพูดจบก็คว้าตัวเธอเหนือโต๊ะทำอาหารก่อนที่จะอุ้มพาดบ่าและวางเธอยังเก้าอี้ทานข้าว ที่เขาและเธอทานกันเป็นประจำ เธอพยายามดิ้นแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของชายหนุ่มได้เลย“นิ่ง และหยุดดื้อเดี๋ยวนี้”“...”“ถ้าเธอยังดื้อด้านอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” เขามองหน้าเธอในเหงามืด แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงแววตาจริงจังและหน้ากลัวของเขา จึงได้แต่นิ่งและนั่งอยู่อย่างนั้นด้วยความไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะเปิดไฟและเดินเข้าไปในห้องครัวไม่นานกลิ่นอาหารก็ลอยมาแตะจมูก เขาทำโจ๊กร้อนๆ ให้เธอทานนั่นเอง เขาเดินออกมาจากห้องครัวกับถ้วยสีขาวหนึ่งใ