All Chapters of วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก: Chapter 111 - Chapter 120

หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นมา หญิงสาวก็เอาแต่คลุกตัวอยู่ภายในห้อง และอยู่แต่ภายในบ้านไม่ยอมออกไปไหน จนทำให้วินัยผู้เป็นพ่อและครามที่เป็นพี่ชายถึงกับลำบากใจเพิ่มขึ้นเข้าไปอีก“พ่อครับ เราจะต้องเก็บเรื่องที่มีน้ำแข็งเป็นลูกของพ่อไปอีกนานแค่ไหนครับ”“อีกไม่นานหรอก พ่อกำลังทำเรื่องโอนย้ายหุ้นให้กับน้องแล้ว หากสภาพน้องจิตใจเข้มแข็งขึ้นมาเมื่อไหร่ พ่อจะจัดงานเปิดตัวน้องทันที” วินัยพูดออกมา เพราะก่อนหน้านี้เขายังไม่อยากให้ลูกของตัวเองต้องมาเครียดกับเรื่องงานและอยากให้ชีวิตดุจดั่งเจ้าหญิง ส่วนหน้าที่การบริหารก็จะส่งมอบให้ครามเป็นคนดูแล เมื่อเขาจะแบ่งหุ้นต่างๆ ให้กับหญิงสาวเธอก็ปฏิเสธการตอบรับทั้งหมด เธอให้เหตุผลว่าเธอไม่ได้ทำงานแล้วจะมีส่วนร่วมได้อย่างไร เขาจึงให้ครามสอนงานเธอ และพาเธอไปยังบริษัทคอยดูการทำงานต่างๆ ในช่วงที่ผ่านมา แต่เหตุที่ยังไม่เปิดตัวเหตุเพราะหญิงสาวขอร้องเขาเอาไว้เธอยังไม่อยากให้ใครรับรู้ว่าเธอใช้เส้นทางของผู้เป็นพ่อในการเติบโต เธออยากจะพิสูจน์ตัวเองว่าเธอควรได้รับตำแหน่งนี้จากเหล่าคณะผู้บริหารและพนักงานทั้งหลายในบริษัท แม้ว่าพ่อและพี่ชายของเธอจะพูดว่าไม่ต้องสนใจว่าใครจะมองยั

มาร์คอฟเข้าใจแล้วว่าไปทำอะไรให้คุณวินัยไม่พอใจ เพราะเขาไปทำร้ายลูกสาวของคุณวินัยนั่นเอง และมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่คุณวินัยจะโกรธเขาขนาดนี้ รวมถึงครามพี่ชายของเธอด้วย เขาเกือบจะทำร้ายพี่ชายของเธอ และคำพูดในวันนั้นของครามก็แล่นเข้ามาในหัวของเขาทันที“มึงได้ยินแล้วใช่ไหมว่าน้องไม่อยากจดทะเบียนสมรสกับมึง แล้วมึงจะไปบังคับน้องทำไม”“มันเรื่องของกูกับเธอ มึงไม่เกี่ยว”“เกี่ยวสิ และเกี่ยวมากๆ ด้วย ถ้ามึงรู้ความจริง มึงอาจจะเสียใจจนมาก้มกราบแทบเท้ากูก็ได้นะ” “ไม่มีวัน ทุกเรื่องที่กูตัดสินใจ กูไม่มีวันที่จะเสียใจกับอะไรทั้งนั้น”“มึงจำคำของมึงไว้ให้ดี”ตอนนี้เขายืนตัวชาต่อหน้าของเธอ รอยยิ้มของเธอที่ยิ้มให้เหล่าหุ้นส่วนต่างๆ ในตอนนี้มันช่วงสวยหวาน และดูมีความสุขมาก เขาชอบรอยยิ้มของเธอจังเขายืนมองไม่ขยับตัวไปไหนและมองใบหน้าเธออยู่อย่างนั้นอยู่นานสองนาน แต่เขาก็ต้องหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเอง เมื่อคู่ค้าต่างๆ ของคุณวินัยต่างก็ชื่นชมหญิงสาว แต่นั่นมันก็ทำให้เขาไม่พอใจ“ไม่รู้ว่าลูกสาวของคุณวินัยจะสวยขนาดนี้ ถ้าไม่เป็นการรังเกียจ อยากจะให้ลูกชายของผมนัดดูตัวกับลูกสาวของคุณได้ไหมครับ” จู่ๆ เสีย

วูฟขับรถมาจอดไว้ในซอกเล็กๆ ใกล้บ้านหลังหนึ่งที่เป็นสไตล์โมเดิร์นที่ไม่เล็กเกินไปแต่ก็ไม่ใหญ่เกินไป ภายในตัวบ้านดูร่มเย็นน่าอยู่ที่เดียวเลยล่ะเขาคอยหลบกล้องวงจรปิดของบ้านหลังนี้ และรีบปีนรั้วข้ามเข้าไปในบ้านอย่างง่ายดาย ก่อนที่ไม่นานจะใช้สายตาที่เฉียบแหลมไปยังห้องมุมสุดของบ้านหลังนี้และปีนป่ายขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้านอย่างรวดเร็ว จนมาหยุดอยู่หน้าระเบียงห้องหนึ่งที่มีประตูเปิดเอาไว้รับลมยามเย็นเบาๆ มีผ้าม่านโปร่งแสงปลิวพริ้วไสวไปมาอย่างช้าๆเขาเดินย่องเข้ามาในห้องนั้นอย่างช้าๆ ก็พบว่ามีหญิงสาวน่ารักคนหนึ่งกำลังนั่งหันหลังให้ระเบียงและกำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรอย่างขะมักเขม้นอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ในห้องที่เป็นมุมทำงาน“อุ๊บ อื้อออ อรี๊ยยดดด” วูฟเดินเข้าไปประชิดตัวจากด้านหลังอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้มือปิดปาดของเธอเอาไว้“ชู่ววว!!! อย่าร้องนะเด็กน้อย ถ้าเธอร้องฉันจะจับเธอมาจูบ” หญิงสาวที่เห็นว่าเป็นใครเธอก็ตกใจและพยักหน้าเป็นเชิงรับทราบเช่นเดียวกัน“นะนายมาทำไม แล้วเข้าในบ้านของฉันได้ยังไง” พราวถามออกไป“ก็ปีนรั้วเข้ามานะสิถามได้” “แล้วทำไมไม่เข้าทางหน้าบ้านดีดี” “ถ้าผมขอเข้าบ้านดีดี คุณจะเชิญผมเ

“อันนาไม่ใช่เมียของฉัน คนที่เป็นเมียใจมีเพียงคนเดียว”“...”“ก็คือเธอ!!” มาร์คอฟหันหน้ากลับมาหาเธอ และจ้องมองเธอด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขาพูดความจริง“อย่ามาหลอกอีกฉันอีกเลยค่ะ” “ฉันไม่ได้หลอกเธอนะน้ำแข็ง”“แล้วที่ดังไปทั่วโลกกับงานวิวาห์ของคุณล่ะคะ คุณจะบอกว่ามันเป็นแค่เรื่องสมมติอย่างนั้นเหรอ”“...”“เหอะ สุดท้ายคุณก็ยอมรับแล้วสินะว่ามันคือเรื่องจริง”“ฉันไม่ได้ยอมรับ..เรื่องงานแต่งงานของฉันกับอันนามันเป็นเรื่องค่อนข้างที่ซับซ้อนมาก และฉันกำลังทำให้มันถูกต้อง”“จะมาหลอกอะไรฉันอีก”“ฉันไม่ได้หลอก และฉันอยากจะบอกเธอเอาไว้ว่า...ต่อให้ฉันต้องเสียอะไรมากมายไปขนาดไหน ฉันก็จะยอม ขอแค่มีเธออยู่ข้างกาย”“หยุดพูดจาเหลวไหลได้แล้ว จะทานข้าวไหมคะ” เธอเบี่ยงประเด็นเพราะไม่อยากฟังคำแก้ตัวของเขา“เธอกลับไปเถอะ” มาร์คอฟพูดพร้อมหันหลังให้กับเธอ เพราะตอนนี้เขากังวลใจและทุกข์ใจเป็นอย่างมาก แววตาของเขามันแดงกล่ำจนไม่กล้าสบตากับเธอ“คุณมาร์คอฟ หันหน้ามาคุยกับน้ำแข็งนะ”“ฉันอยากพักผ่อน”“แต่คุณต้องทานข้าวแล้วทานยา”“ฉันไม่ได้เป็นอะไร”“คุณกำลังดื้อ รู้ตัวไหม”“ฉันไม่ได้ดื้อ ฉันรู้ตัวเองดี”“ถ้ารู้ตัวเองดี

สองเดือนผ่านไป...หลังจากเกิดเหตุการณ์ในวันนั้นมาร์คอฟก็หายไปจากชีวิตเธอเลย ไม่แม้แต่ส่งข้อความมา หรือโทรเหมือนครั้งก่อน[กลับมาเถอะน้ำแข็ง][วันนี้ฉันตกใจมากเลยรู้ไหม ที่เธอเป็นลูกสาวของคุณวินัย เธอแต่งตัวแบบนั้นทำไม ฉันบอกแล้วว่าเธอไม่ควรใส่ชุดอะไรแบบนั้น…เธอสวยเกินไป][เธอจะทิ้งฉันไปจริงๆ ใช่ไหม] [ทำไมเธอใจแข็งจัง][วันนี้ฉันนอนที่ห้องเธอด้วยล่ะ คิดถึงตัวนุ่มๆ ของเธอ][ฉันคิดถึงเธอแทบจะขาดใจแล้ว] [ได้โปรดกลัยมาอยู่กับฉันนะ พนิดา ใจฉันจะขาดแล้ว]“ฮึก” หญิงสาวนั่งมองดูข้อความในมือถือที่ชายหนุ่มส่งข้อความมาหาเธอ เธอไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่นั่งอ่านมันไปเรื่อยๆ อยู่อย่างนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาด้วยความคิดถึงครั้งนี้เธอไม่คิดว่าเขาจะห่างหายไปจากชีวิตของเธอจริงๆ เขาเงียบหายไปเลย เธอนั่งรถผ่านคฤหาสน์ของเขาก็เงียบสงัดไม่มีคนอยู่ ‘เขาคงกลับอยู่กับภรรยาของเขาที่เมืองมอสโคแล้วสินะ’“ขอบคุณความทรงจำดีดีที่คุณเคยมีให้น้ำแข็งนะคะ ถ้าวันนั้นคุณไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยปานนี้น้ำแข็งก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร แต่คุณใจร้ายกับน้ำแข็งมากไปเหลือเกิน มีว่าที่ภรรยาอยู่แล้วไม่ยอมบอกเธอเลยสักคำ ให้เธอตกหลุมรักจนหัว