บททั้งหมดของ วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ได้ครับ ถ้าคุณเต็มใจที่จะทำผมก็ยินดี” มาร์คอฟพูดอย่างสุภาพ และส่งสายตาให้เธอว่าเขานั้นโอเค และหลังจากนั้นหญิงสาวก็ลุกขึ้นยืนและอยู่กึ่งกลางระหว่างเรียวตะกับมาร์คอฟเธอเอื้อมมือไปหยิบกองไพ่และเริ่มใช้มือสับไพ่ในกองสลับไปมา เรื่องนี้เธอพอจะทำเป็นอยู่บ้าง เพราะเธอนั้นก็ไม่ได้อ่อนหัดในเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ “เอาละครับ พอดีผมมีธุระด่วน เพราะฉะนั้นผมขอเล่นเพียงแค่เกมส์เดียวนะครับ รอบเดียวคือจบ” เรียวตะพูดออกมา เพราะเขาอยากออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด คาแรกเขาพยายามตกลงเจรจากับมาร์คอฟ ซึ่งเป็นมาเฟียคนมีอิทธิพลในฝั่งของรัสเซีย แต่การเจรจาของมาร์คอฟและเรียวตะเป็นไปโดยไม่ค่อยราบรื่นสักเท่าไหร่ ดังนั้นการตัดสินใจแบ่งผลประโยชน์เลยมาตกอยู่ไพ่ในมือของหญิงสาวในเกมส์นี้ ถ้าหากวันนี้เขาเอาชนะมาร์คอฟได้ผลประโยชน์ของคาสิโนที่กำลังจะเปิดใหม่ในโตเกียวอีกที่จะเป็นของเขาเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์โดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ แต่ถ้าเขาแพ้ผลประโยชน์จะต้องเป็นของมาร์คอฟห้าสิบเปอร์เซ็นต์ทันทีหลังจากที่เกมส์นี้จบ“พอจะบอกได้ไหมคะ ว่าคุณทั้งสองเดิมพันอะไรกันไว้” พลอยใสถามออกมาอย่างใจกล้า“คุณพลอยใสครับ ผมเชื่อว่าคุณคือความโชคดีข

เมื่อชายหนุ่มได้ยินคำว่า’เพื่อน’ เขาก็หงุดหงิดอีกครั้ง‘ทำไมเธอถึงต่อต้านเขาแบบนี้นะ??’“ได้ อยากให้สถานะเพื่อนมากใช่ไหม ฉันจะให้เธอเป็น Friend with benefits ดีไหม?”“ไม่นะ ฉันไม่อยากเป็น หยุดนะ เรียวตะ!!” หญิงสาวพยายามดิ้นเอาตัวรอด แต่ทว่ายิ่งดิ้นชายหนุ่มหญิงรัดเธอไว้แน่น ไม่ให้ขยับไปไหน และหลังจากนั้นเขาก็เลื่อนใบหน้าลงมาที่กลีบกุหลาบของเธอ“ไม่นะ เรียวตะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ชายหนุ่มไม่ฟังคำขอร้องของหญิงสาวและใช้มือทั้งสองข้างดันขาเธอขึ้นเป็นตัวเอ็ม และก้มหน้าซุกเข้าไปฉกชิมกลีบกุหลาบของเธอ“อ๊า ระ เรียวตะ อื้อออ”หญิงสาวที่ได้รับสัมผัสลิ้นร้อนของชายหนุ่มเธอก็ครางออกมาทันที เพราะที่ตรงนี้ยังไม่เคยมีใครได้ชิมมันหรือได้เข้าไปตรงนั้นเลยแม้แต่คนเดียว และเมื่อชายหนุ่มมอบสิ่งนี้ให้เธอก็รู้สึกแปลกกับสัมผัสใหม่ที่บริเวณนั้นทันที“ระ เรียวตะ อื้อ มัน อื้อ อย่าทำนะ”จุ๊บ.. จ๊วบ..ชายหนุ่มใช้ลิ้นร้อนของตนชอนไชชิมน้ำหวานจากกลีบกุหลาบของหญิงสาวอย่างเพลิดเพลิน หญิงสาวที่เคยดิ้นต่อต้าน และเอาแต่ต่อว่าเขา ตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางกับร่างที่อ่อนระทวยกลีบกุหลาบของเธอมันช่างสวยมากนัก ไม่มีร่องรอยก

“ระ เรียวตะ นะ นายจะทำอะไร??”หญิงสาวถอยหลังจนชนโต๊ะอ่านหนังสือที่เธอใช้สำหรับทำงานการบ้านและงานโปรเจ็คท์ของเธอ เมื่อเห็นชายหนุ่มลุกขึ้นจากโซฟาและตรงเข้ามาหาเธอและตอนนี้ตัวเขาแนบชิดตัวเธอทำให้ไม่สามารถขยับหนีไปไหน“ฉันเคยเตือนเธอแล้วใช่ไหม ว่าอย่าไปยุ่งกับมัน ทำไมเธอถึงไม่ยอมฟัง!!!”“ฉันตกลงคบกับพี่ไรอันแล้ว นายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันแล้วนะเรียวตะ”หญิงสาวหลับตาและพูดออกไป เพื่อหวังว่าให้เขานั้นถอยออกจากตัวเธอ เพราะเธอนั้นมีเจ้าของแล้ว“มือนี้ใช่ไหมที่เธอให้มันจับ??” ชายหนุ่มยกมือข้างซ้ายของเธอขึ้นมา เพื่อถามเธอ“นาย หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน นายไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”“ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ ในเมื่อตอนนี้ฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นของเธอ”“นายไม่ใช่คู่หมั้นของฉัน ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ”“เธอไม่มีสิทธิ์ไล่ฉันออกจากที่นี่ เพราะตอนนี้ที่เธออยู่มันก็คือห้องของฉัน”“ถ้านายไม่ยอมออกไป งั้นฉันจะไปเอง”หญิงสาวพยายามดิ้นหาทางออกจากตัวชายหนุ่ม แต่ทว่า จู่ๆ ชายหนุ่มก็ยกมือเธอทั้งสองข้างชูขึ้นเหนือศีรษะ พร้อมใช้กุญแจมือคล้องมือทั้งสองข้างเธอเอาไว้“นี่ หยุดนะ นายจะทำอะไรฉัน ปล่อยเด

“เธอจะได้เป็นแค่ของฉันคนเดียวยังไงล่ะ” ชายหนุ่มพูดออกไปแต่ทว่าหญิงสาวนั้นคิ้วขมวดจนชนกันเป็นปม“นี่นายบ้าไปแล้วเหรอ มีอะไรกันแค่ครั้งเดียว จะเป็นของนายแค่คนเดียวอย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางหรอก ฉันให้นายได้แค่คำว่าเพื่อนเท่านั้นแหละ”หญิงสาวพูดออกไปในขณะที่ตัวยังเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าเขา เมื่อชายหนุ่มได้ยินคำว่า ’เพื่อน’ เน้นย้ำมาอีกครั้งเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกทันที“เธอเป็นเมียฉันพลอยใส ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งแม้กระทั่งไอ้ไรอันที่เธอเพิ่งจะตอบตกลงเป็นแฟนกับมัน และพรุ่งนี้ไปเลิกกับมันซะ เพราะฉันไม่อยากให้เธอมีชู้!!”“นายเรียวตะ คนบ้า ฉันจะเป็นแฟนกับพี่ไรอันเท่านั้น ฉันจะไม่ยอมเป็นแฟนกับนายเด็ดขาด”“ที่ข้างล่างยังเชื่อมกันอยู่ตอนนี้ นี่เขาเรียกว่าอะไร?? ไม่ใช่แฟนเหรอ อ๋อ คงไม่ใช่สินะ เพราะสถานะเธอกับฉันมันเกินคำว่าแฟนไปแล้ว เธอเป็น ‘เมีย’ ของฉัน”ชายหนุ่มเน้นย้ำหญิงสาวออกไปอีกครั้ง เพื่อให้เธอนั้นจำขึ้นใจ แต่ทว่าหญิงสาวได้ยินดังนั้น คำพูดของเธอก็รู้สึกจุกอยู่ที่คอ เพราะที่เขาพูดนั้นมันเรื่องจริงทั้งนั้น“ฉันจะไม่ยอมเป็นเมียนายเด็ดขาด ฉันจะเป็นเมียของพี่ไร..(อัน) อุ๊บ อื้อออออ”ชา

หลังจากเลิกคลาส…พลอยใสก็จัดการลากเกรซไปทานข้าวด้วยทันที“นี่นัยพลอย ฉันไม่อยากไป แกไปกับไรอันสองคนได้ไหม ฉันไม่อยากยุ่งด้วย แค่เห็นสายตาของนายเรียวตะนั้น ฉันก็ไม่อยากไปแล้ว พูดแล้วขนลุก”เกรซพูดพร้อมทำท่าทางขนลุกให้เพื่อนดู“ไปเถอะนะ เธอเป็นเพื่อนรักของฉันนะยัยเกรซ”จริงๆ เธอก็ไม่ค่อยอยากไปเสียเท่าไหร่ เพราะเรียวตะก็เหมือนที่เกรซพูด มันเป็นความจริงทุกประการเลยล่ะ แค่สายตาของเขาก็สามารถฆ่าคนได้ แต่ที่เธอไม่อยากปฏิเสธพี่ไรอันก็เพราะว่าเธอนั้นเกรงใจ เขาอุตส่าห์เป็นห่วงเธอและยังนำช่อดอกไม้ช่อโตมาให้ โดยที่เธอไม่ลืมจะถือมันมาด้วยเหมือนกันพี่ไรอันเป็นคนดีมากจนเธอไม่กล้าที่จะปฏิเสธ แต่ก็ไม่กล้าที่จะท้าทายเรียวตะด้วยเหมือนกัน และเพื่อทางที่ดีเธอจึงพาเกรซเพื่อนรักของเธอไปด้วย อีกอย่างเธอก็ยังไม่ได้บอกเลิกเขาเลย ทั้งที่เพิ่งได้เป็นแฟนกันแค่เพียงสามวัน“ฉันว่าแกปฏิเสธไปเถอะนะ บอกว่าอาการไม่ดีขึ้น อะไรก็ได้”“ไปกับฉันนะเกรซ ขอครั้งนี้ครั้งเดียว น๊า” พลอยพยามอ้อนวอนเพื่อนสนิทของเธอ“เห้อ ก็ได้ ก็ได้ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ” เกรซพูดพร้อมทำหน้าเซ็งๆ“โอเคงั้นเราไปกัน พี่ไรอันน่าจะรอเราที่หน้าคณะแล