Semua Bab วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก: Bab 41 - Bab 50

ณ โรงแรมชื่อดังในกรุงเทพมหานคร...หลังจากที่เรียวตะและมาร์คอฟคุยงานกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เรียวตะก็ถือโอกาสเลี้ยงอาหารค่ำมาร์คอฟ โดยเลือกโรงแรมของพลอยใสนั่นเองทั้งสามพากันขึ้นไปยังห้องอาหารชั้นสูงสุดของของโรงแรม ตึกสูงตะหง่านจำนวน 32 ชั้น มองเห็นวิวเมืองในยามค่ำคืนได้อย่างสบายตาโดยเรียวตะได้เหมาทั้งชั้นเพื่อเลี้ยงขอบคุณหุ้นส่วนของตัวเองที่ธุรกิจกำลังราบรื่นและประสบความสำเร็จไปได้ด้วยดีมาร์คอฟทำงานไม่มีจุดบกพร่องเลยแม้แต่น้อย ถึงบางครั้งเขาจะดูขี้เล่นไปบ้าง แต่ทว่าบางเวลาเขาก็ดูสุขุมและน่าค้นหาได้เช่นเดียวกัน“ผมเพิ่งจะทราบว่าโรงแรมนี้เป็นของคุณพลอยใสนะครับ” มาร์คอฟพูดออกไป“ค่ะ เป็นธุรกิจของคุณพ่อและคุณแม่ค่ะ หลังจากเรียนจบแล้วพลอยใสก็คงต้องเข้ามาดูแลที่นี่อย่างเต็มตัว” เธอพูดออกไปโดยทางเรียวตะนั้นก็ดูผ่อนคลายกว่าเมื่อก่อน ตอนที่ทั้งสองคนทักทายกันในช่วงกลางวันที่ผ่านมา เพราะเท่าที่เขาสังเกตุแล้ว ทั้งสองคนก็น่าจะเป็นเพราะนิสัยใจคอคล้ายๆ กัน เลยเข้ากันได้ง่าย แต่บางครั้งเขาก็ค่อยส่งสายตาเป็นนัยๆ ไปหาพลอยใสเช่นเดียวกัน ว่าคำพูดไหนที่ไม่ควรพูดหรือกล่าวออกไปและหลังจากมาร์คอฟรู้ว่าพลอยใ

หลังจากเกิดเหตุการณ์วันนั้น สถานการณ์ระหว่างเธอและเรียวตะ ก็ค่อนข้างเป็นไปอย่างราบรื่น และตอนนี้ก็ถึงเวลาเปิดภาคเรียนเข้าชั้นปีที่สี่สำหรับเธอและเรียวตะแล้วช่วงนี้เธอและเขาก็วุ่นๆ อยู่กันการทำวิจัยกันอย่างหนักในช่วงเทอมแรกของปีที่สี่ และเทอมสุดท้ายของปีนี้ก็จะเป็นการฝึกงาน ซึ่งเธอก็ตัดสินใจฝึกงานที่โรงแรมของเธอนั่นเอง เหตุผลเพราะว่าหากเรียนจบแล้วก็จะช่วยครอบครัวของเธอแบ่งเบาภาระทันทีวันนี้เป็นวันที่อาจารย์ปล่อยคลาสเร็วกว่ากำหนด และเกรซก็รีบออกไปช่วยธุรกิจครอบครัว และตอนนี้เธอก็ติดต่อเรียวตะไม่ได้ เธอจึงตัดสินใจให้เกรซขับรถไปส่งที่เธอคณะของเรียวตะ และคิดว่าจะไปรอที่ห้องพักส่วนตัวของเรียวตะเพื่อฆ่าเวลา เพราะเขาเคยบอกว่าถ้าเหงาหรือรอเขาระหว่างเขาเรียนก็เอาคีย์การ์ดเปิดมานั่งรอที่ห้องส่วนตัวของเขาได้เลย“ขอบคุณนะเกรซ ที่มาส่งฉันถึงที่นี่” เธอกล่าวขอบคุณเพื่อนรักของเธอ“ไม่เป็นไร นั่งรออยู่ห้องนายเรียวตะดีดี อย่าดื้ออย่าซนล่ะ โดนทำโทษขึ้นมาฉันไม่ช่วยหรอกนะ แค่เห็นหน้าก็ขนลุกแล้ว บรึ้ยยย!!! ไปดีกว่า” เกรซพูดแซวและหลังจากนั้นเธอก็รีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็วในระหว่างที่เธอเดินไปยังตึกคณะของเ

[Ryota Part…]หลังจากที่เกิดเหตุการณ์วันนั้น ที่มาริโกะ เดินทางมาที่ประเทศไทย และพลอยใสเห็นผมทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกัน ในช่วงที่เธอเข้ามานั้น เป็นช่วงที่ผมกับมาริโกะกำลังพูดคุยเรื่องธุระกิจที่ญี่ปุ่นกัน และเรื่องที่ผมโดนลอบทำร้ายในวันนั้น เธอก็เป็นส่วนหนึ่งที่คอยช่วยผมจับตามองและตามสืบข้อมูลการเคลื่อนไหวศัตรูของผมอีกฝ่ายให้เช่นเดียวกันในจังหวะนั้นมาริโกะกำลังจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำนั่น ยัยเพื่อนของผมมีอาการเวียนหน้ามืด เวียนศีรษะจนเกือบจะล้มลง ผมก็เลยเข้าไปประคองเธอเอาไว้ ทำให้ผมกับเธอนั้นเหมือนกอดกันและใบหน้าของเรานั้นอยู่ใกล้กัน ทำให้อีกมุมที่พลอยใสเห็น เสมือนผมกับมาริโกะกำลังจูบกัน ‘เรื่องบ้าชะมัด’ ทำไมต้องมาเห็นเหตุการณ์แบบนี้ด้วย แถมยังไม่ฟังผมอธิบายเลยแม้แต่นิดเดียว และผมยังโดนพ่อกับแม่เรียกไปคุยเพื่อตำหนิ และพลอยใสก็ขอเลิกอีก ผมแทบจะจับยัยบ้านั้นมาตีก้นเสียให้เข็ดเมื่อผมปฏิเสธออกไปเรื่องถอนหมั้นออกไป และอธิบายให้ทางผู้ใหญ่ของพลอยใสเข้าใจ ทางผู้ใหญ่ของผมก็ให้ผมปรับความเข้าใจกับพลอยใส แต่ทว่าผมให้พ่อกับแม่ของผมไปคุยกับพ่อแม่ของเธอ เมื่อเเธอรู้ก็ไม่ยอมอย่างเดียว และค้านที่จะไม่พบผม

กึก…หลังจากที่ชายหนุ่มพูดคำนั้นออกมา ทำให้เธอต้องหยุดชะงักอย่างทันที และกำมือทั้งสองข้างอย่างแน่นเพื่อระบายความโกรธออกมา ดวงตาของเธอนั้นก็เริ่มแดงกล่ำและมีน้ำใสๆ คลอออกจากดวงตาสวยๆ ของเธอเธอจำเป็นต้องหันหลังกลับไปเพื่อที่เผชิญหน้าชายหนุ่มอีกครั้งใบหน้าของเขานั้นเรียบเฉยไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมา เขามันช่างเย็นชาและใจร้ายยิ่งนักเมื่อชายหนุ่มเห็นเธอหันหลังกลับมาก็ผายฝามือหนาของตนเองไปอีกฝั่งของมุมห้อง นั้นก็คือโต๊ะทำงานของเธอเมื่อเธอเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานที่ชายหนุ่มจัดเตรียมไว้ให้อย่างเลี่ยงไม่ได้“ถ้าเธอตามใจชีวิตของเธอจะร่ำรวย อยากได้อะไรฉันก็จะทำให้เธอ”“...”“แต่ถ้าเธอดื้อ…คงรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น” เรียวตะพูดออกมาด้วยเสียงเรียบเย็น“เข้าใจแล้วค่ะ” เธอต้องตอบรับคำของชายหนุ่มอย่างเลี่ยงไม่ได้“ดีมาก คุณหนูพลอยใส เธอต้องเป็นเด็กดีของฉัน” เรียวตะเดินเข้าไปหาเธออีกครั้งและลูบที่ศีรษะของเธอเบาๆ จากนั้นก็จุมพิตที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยนและใช้มือเกลี่ยคราบน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างเบามือ“ไม่ต้องร้อง ฉันไม่ใจร้ายกับเมียของฉันขนาดนั้นหรอก หึหึ”เขาพูดและจ้องมองเข้าไปในดวงตา

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป...หลังจากที่เรียวตะรับสายโทรศัพท์ในวันนั้น เธอกับเขาก็ไม่ได้พบหน้ากันอีกเลย และรู้ข่าวที่เซย์จิมารายงานเพียงแค่ว่า เขานั้นเดินทางไปที่ญี่ปุ่นเพื่อจัดการงานด่วน แต่จะให้เธอเชื่อได้ยังไงกัน เพราะปลายสายที่เธอเห็นในวันนั้นคือว่าที่ภรรยาของเขาที่โทรมา จะเป็นด่วนได้ยังไงกัน ถ้าด่วนก็คงเป็นเพราะคุณมาริโกะอยากเจอเรียวตะเพราะคิดถึงน่ะสิและตอนนี้ก็มีเซย์จิมาทำงานแทนเรียวตะตอนนี้เซย์จินั้นสอนงานเธอมาหลายวันแล้ว เธอตั้งใจทำงานและเรียนรู้เป็นอย่างมาก เพื่อที่จะได้ดูแลกิจการของครอบครัวในภายภาคหน้า และเธอก็เพิ่งจะรู้ว่าเซย์จินั้นก็มีประสบการณ์ไม่ได้น้อยไปกว่าเรียวตะเลย เซย์จิกับเรียวตะนั้นเหมือนกันราวกับเป็นคนๆ เดียวกัน แต่ที่แตกต่างออกไปคือ เซย์จิจะค่อนข้างเข้มงวดกับเธอมากกว่าและไม่มีการยืดหยุ่นใดๆ เลย นี่คงเป็นสไตล์ชาวญี่ปุ่นสินะ แต่ก็ดีเหมือนกันเธอจะได้มีวินัยและรอบคอบในตัวเองมากขึ้น“เซย์จิ การประชุมวันนี้เราต้องทำอะไรบ้าง??” เธอเดินเข้าไปหาเซย์จิที่นั่งอยู่บริเวณหน้าห้องทำงานของเธอและเรียวตะ“นายหญิงจดบันทึกการประชุมอย่างเดียวพอครับ ส่วนเรื่องอื่นๆ ผมจะเป็นคนจัดการเอง”“ฉั