Semua Bab วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก: Bab 31 - Bab 40

“ยัยพลอย ทำไมถึงมาสภาพแบบนี้ล่ะ” เกรซถามเพื่อนสาวของตนที่ถูกเรียวตะ คู่หมั้นของพลอยใส ได้อุ้มเธอในท่าเจ้าสาวมายังโต๊ะอาหาร แถมยังใส่เสื้อแขนยาวขายาวอีกด้วย“เออ คือ ว่าฉันข้อเท้าแพลงนิดหน่อยน่ะเลยเดินไม่สะดวก แล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อยอ่ะ”“จริงเหรอแก แล้วเป็นอะไรมากไหม ให้พี่ไรอันช่วยดูให้ไหม??” เกรซถามออกมา แต่ทว่าหญิงสาวกลับส่ายหน้า และซุกใบหน้าเขาไปยังแผลงอกแกร่ง จะให้เธอบอกเพื่อนได้ยังไงล่ะว่า โดยชายหนุ่มที่อุ้มมากินเธอไปทั้งตัวจนหมดเรี่ยวแรง มันต้องน่าอายมากแน่ๆ ขืนให้พี่ไรอันว่าที่คุณหมอดูอีก เธอจะเอาหน้าบางๆ ของเธอไปซุกไว้ที่ไหน“มะ ไม่เป็นอะไร ไม่ต้องให้พี่ไรอันดูหรอก ฉันโอเคขึ้นแล้ว เรารีบทานข้าวและแยกย้ายกันไปนอนดีกว่า เพราะพรุ่งนี้เราต้องไปดำน้ำดูปะการังอีก” พลอยใสพูดออกมา“จริงด้วยสิ ว่าแต่พลอยเถอะ แกจะเดินไหวเหรอ เรายกเลิกกันดีไหม กลัวว่าแกจะอาการหนักไปมากกว่านี้”“ใช่ครับ น้องพลอยให้พี่ช่วยดูให้ไหมครับ” ไรอันพูดออกมาพร้อมสายตาที่ดูกังวล“มึงอย่าเสือก!!” เรียวตะพูดออกมาทันที พอชายหนุ่มทั้งสองสบตากัน ไรอันก็เข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาว ต่างจากแฟนสาวของเขาที

[เกรซ VS ไรอัน]หลังจากที่ไรอันอุ้มเกรซพาดบ่าแกร่งเขาเข้ามาถึงห้อง ก็จัดจัดวางเธอลงบนเตียงขนาดใหญ่ภายในห้อง“พี่ไรอัน ทิ้งเกรซลงมาแบบนี้ได้ยังไงกัน เกรซ เจ็บนะ”“เด็กดื้อก็ต้องถูกลงโทษ ถ้าวางดีๆ เขาจะเรียกว่าลงโทษไหมละครับ??” ไรอันพูดพร้อมยืนเอามือกอดอกและกระตุกยิ้มออกมา“เกรซไม่ผิดนะ เกรซก็แค่..”“ก็แค่อะไรครับ หื้มมม”“ก็แค่..เอ่อ ก็แค่แซวน้องเล่นๆ เองค่ะ”“รู้ไหมว่าการกระทำที่หนูทำ มันทำให้พี่ไม่พอใจ”“ขะ ขอโทษค่ะ ครั้งหน้าเกรซจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”“มันจะต้องไม่มีครั้งหน้าแน่นอน”“ค่ะ พี่ไรอัน”“ถ้ามีครั้งต่อไป พี่จะลงโทษให้หนักกว่านี้ จะขังไว้ในห้องไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย”“งื้อ ใจร้ายที่สุด” เธอพูดพร้อมทำหน้าบึ้งตึงเบาๆ“แต่ว่าตอนนี้พี่โกรธหนูอยู่”“เกรซสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ หายโกรธเกรซนะคะ” เธอลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปหาเขา พร้อมเขย้งเท้าโอบกอดคอของชายหนุ่ม เพราะเขานั้นสูงถึง 190 เซนติเมตร“หายโกรธเกรซนะคะ” เธอพูดพร้อมเอาศีรษะแนบชิดอกแกร่งแต่ทว่าชายหนุ่มก็ยังยืนนิ่งปล่อยให้หญิงสาวนั้นทำอย่างตามใจตัวเอง จริงๆ เขาหายโกรธเธอตั้งแต่เธอเอาศีรษะซบลงที่หน้าอกของเขาแล้วล่ะ แต่ก็

เมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงทันที เหมือนโลกทั้งใบตอนนี้มันกำลังจะหมุน น้ำตาของเธอค่อยๆ เอ่อล้นออกมาจากดวงตา‘ทำไมเรียวตะ ถึงโดนลอบทำร้ายได้นะ ไหนบอกว่าไปเคลียร์งานที่ญี่ปุ่นเรื่องเล็กๆ เอง’ เธอคิดวนเวียนอยู่ภายในจิตใจของเธอหลังจากที่แม่ของเธอบอก เธอก็เดินทางมายังโรงพยาบาลทันที โดยมีเซย์จิและเหล่าบอดี้การ์ดคอยคุ้มกันอย่างหนาแน่น รวมถึงการ์ของเอเดนและออสตินที่นำมาเสริมอีกด้วย“แม่งเอ้ย กูไม่น่าปล่อยให้มึงไปคนเดียวเลย” เอเดนสบถออกมาอย่างหัวเสียอยู่หน้าห้องไอซียู ณ โรงพยาบาลชื่อดังในกรุงเทพฯ โดยมีออสตินเป็นทายาทของโรงพยาบาลแห่งนี้“มึงช่วยอยู่เฉยๆ ได้ไหม เดินวนไปมา จนกูเวียนหัวแล้ว” ออสตินพูดออกมาในขณะที่เขาเอนยืนพิงผนังบริเวณด้านหน้าห้องไอซียูเช่นเดียวกัน“ก็กูเป็นห่วงมัน” เอเดนพูดตอบกลับเอเดน“เออ กูรู้ แต่มันไม่ตายง่ายๆ หรอก มึงก็รู้ว่ามันหนังเหนียวจะตาย อาหมอช่วยผ่าตัดมันอยู่ มันไม่เป็นอะไรหรอก”การไปทำเคลียร์ธุรกิจครั้งนี้เกิดจากการเจรจาเกี่ยวกับการแบ่งเขตของบ่อนคาสิโนที่ญี่ปุ่นไม่ลงตัวตามที่เคยตกลงกันไว้ก่อนนี้ ซึ่งที่แห่งนี้เรียวตะได้ตกลงเจรจากั

“นะ นาย นี่มันโรงพยาบาลนะ!!”“พลอยใส ฉันขอนะ ฉันคิดถึงเธอมาหลายวันแล้ว” เรียวตะพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า“แต่นายยังป่วยอยู่”“แผลแค่นี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก” เขาพูดและส่งสายตาอ้อนวอน“แต่ฉันกลัวจะมีคนมาเห็น”“งั้นฉันจะเดินไปล็อคประตู”“มะ ไม่ต้อง นายยังเจ็บอยู่” หญิงสาวพูดจบก็เดินไปยังหน้าประตูและกดล็อคมันทันที ทำให้ชายหนุ่มที่ได้ยินเสียงกดล็อคกลอนประตูก็ยิ้มขึ้นมาทันทีหลังจากนั้นหญิงสาวก็ค่อยๆ เดินเข้ามาหาเขาที่เตียงคนไข้“แค่ครั้งเดียวนะ” หญิงสาวยืนกันริมฝีปากและครุ่นคิดออกมา ว่าเธอควรจะเดินหน้าต่อหรือไม่ เพราะนี่มันในโรงพยาบาล แต่เธอก็เดินไปกดล็อคประตูให้เขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วในขณะที่เธอกำลังยืนครุ่นคิดอยู่ข้างเตียง ชายหนุ่มก็ดึงตัวเธอลงไปซบกับหน้าอกแกร่งของเขา“เรียวตะ อย่าทำแบบนี้”“ทำไมล่ะ??”“นายจะเจ็บนะ”“งั้นช่วยทำให้ฉันหน่อยได้ไหม”“…”“ถ้าเธอไม่ทำ ฉันจะทำมันเองแล้วนะ” เรียวพูดพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นและเอื้อมมือไปกระตุกสายน้ำเกลือ แต่ทว่าหญิงสาวนั้นห้ามเรียวตะเอาไว้ได้ทัน“ฉันทำ ฉันจะทำให้นายเอง” หญิงสาวพูดออกมา หลังจากเรียวตะได้ยินคำตอบของหญิงสาวที่เป็นที่พอใจยิ่งแล้วเขาก็

หลังจากที่ชายหนุ่มพูดกับเธอเสร็จ เขาก็ใช้มือรั้งเอวบางเอาไว้ไม่ให้ไปไหน เธอนิ่วหน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะเขานั้นไม่ได้เปิดโอกาสให้เธอได้ตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย เธอจึงระบายความโกรธด้วยการข่วนจิกเขา ยิ่งเธอทำกับเขาแรงมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งทำรุนแรงกับเธอเท่านั้น“ฮึก เรียวตะ ฉันเจ็บ ฮืออ”“เจ็บก็อย่าดื้ออีกเข้าใจไหม??”เธอพยักหน้าบอกเขาทั้งน้ำตา ว่าเธอจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว“กอดคอฉันเอาไว้” หญิงสาวทำตามอย่างว่าง่ายเพราะตอนนี้ร่างกายเธอเจ็บปวดไปหมดแล้วเมื่อหญิงสาวใช้แขนคล้องคอชายหนุ่มเขาก็อุ้มเธอเหนือขึ้นโต๊ะทานอาหารและประกบจูบเธออย่างนุ่มนวลขึ้นและอุ้มเธอไปยังเตียงในห้องนอน พร้อมกับวางตัวเธอลงบนฟูกเบาๆหญิงสาวหลับตาพริ้มและปล่อยให้ชายหนุ่มค่อยๆ ขยับแก่นกายเข้าออกอย่างช้า และเขาก็เริ่มจูบเธอเพื่อปลอบประโลมจากริมฝีปากลงมายังลำคอ และกระชากเสื้อเชิ้ตของหญิงสาวออก และใช้ริมฝีปากงับที่ยอดอกของหญิงสาว จนเธอรับรู้ได้ถึงความเสียวที่เขามอบให้ พร้อมกับเอนหน้าอกยกขึ้นให้เขาได้เชยชมมัน“อ่าส์ ระ เรียวตะ!!”“ยังเจ็บ อยู่เหรอ??”“มะ ไม่ ฉันไม่เจ็บแล้ว”“เรากลับห้องกันนะครับ”“อึก มะ ไม่กลับ”“ถ้าไม่กลับ