All Chapters of วิศวะมาเฟียเพื่อน(ไม่)รัก: Chapter 61 - Chapter 70

ณ มหาวิทยาลัยเมื่อน้ำแข็งเรียนเสร็จในคาบบ่ายเธอก็เตรียมตัวเดินทางไปยังโรงแรมห้าดาวในใจกลางกรุง เพื่อที่จะทำงานพาร์ทไทม์ของตนเองต่อเธอตั้งใจทำงานอย่างขะมักเขม้น ตั้งแต่ช่วงหกโมงเย็นถึงสี่ทุ่ม และหลังจากนั้นเธอก็ต้องรีบเดินทางไปยังคลับย่านทองหล่อเพื่อทำงานเด็กเสิร์ฟในช่วงห้าทุ่มถึงตีสาม เธอทำงานวนลูบและใช้ชีวิตอย่างนี้เป็นประจำไปเรื่อยๆ ตั้งแต่แม่ของเธอจากไป เพราะต้องหาค่ากินค่าอยู่และค่ารักษาของยายที่แก่ชรา แต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้เธอนั้นย่อท้อในชีวิตของตัวเองแม้แต่น้อย และเธอมีความหวังเล็กๆ ว่าสักวันหากเธอเรียนจบและมีงานดีดีทำ เธอจะพายายที่รักของเธอไปอยู่แหล่งชุมชนที่ใหม่ที่อากาศปลอดโปร่งและเลี้ยงดูแลยายผู้มีพระคุณของเธออย่างดี“น้ำแข็ง จะไปทำงานแล้วเหรอ ไปกินไอติมกับฉันก่อนสิ”เสียงหวานของเพื่อนที่เรียกหญิงสาวที่กำลังลุกขึ้นจากเก้าอี้และคว้าสมุดและหนังสือบนโต๊ะลงในกระเป๋า เพื่อที่จะทำเวลา“อือ จะไปแล้ว ไว้ครั้งหน้าแล้วกันนะ ฉันจะไปกินกับเธอ ยัยพราว ไปก่อนนะ บายๆ” หญิงสาวพูดจบก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังป้ายรถเมล์ทันที แต่ทว่าวันนี้ฝนฟ้าอากาศไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไหร่เมื่อฝนตกลงมาอย่างบ้าร

“ฮัดชิ้ว!!!”หลังจากนั่งรถได้ไม่นาน หญิงสาวก็จามออกมา ด้วยเครื่องปรับอากาศอุณหภูมิภายในรถที่เย็นลงบวกกับอากาศด้านนอกที่ฝนกำลังตกลงมาหญิงสาวจึงนั่งกอดตัวเองลูบของตัวเองเบาๆ ด้วยความรู้สึกหนาวและครั่นเนื้อครั่นตัวพรึ่บบบ!!!จู่ๆ ผ้าห้มผืนบางผืนที่เขาเคยยื่นให้เธอนั้นก็ตกลงมาคลุมศีรษะของเธอเอาไว้ เมื่อเธอหันไปมองยังคนข้างๆ เธอ กลับนั่งเงียบขรึมและใช้สายตามองมาที่เธอด้วยความไม่ค่อยพอใจ“ดื้อด้าน คลุมตัวไว้ ฉันไม่อยากพาเธอไปโรงพยาบาล มันเสียเวลา” มาร์คอฟพูดจบก็หันหน้าไปสั่งบอดี้การ์ดของตนให้เพิ่มอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศขึ้น และสั่งให้แวะร้านเสื้อผ้าข้างทางพร้อมกับสั่งซื้อยาลดไข้“ไม่ต้องก็ได้นะคะ เดี๋ยวหนูก็หายแล้วค่ะ” เธอที่ไม่ชอบกินยาก็รีบปฏิเสธออกมาทันที“เงียบ และนั่งอยู่เฉยๆ ฉันต้องใช้สมาธิทำงาน” มาร์คอฟพูดจบก็ก้มหน้ามองจอไอแพดของตัวเอง และทำหน้าตาเคร่งขรึมต่อ จนน้ำแข็งที่เห็นดังนั้นก็เงียบลงและทำตามทันที เพราะผู้ชายคนนี้ดูน่ากลัวเหลือเกิน‘ฮึบ ไว้ เดี๋ยวก็ถึงแล้วนะ น้ำแข็ง’ เธอนึกอยู่ภายในใจ ปลอบใจตัวเองและหลังจากนั้นไม่นานเธอก็เผลอหลับไปด้วยผิดไข้ที่กำลังเล่นงานและไม่นานศีรษะของเ

หญิงสาวที่รู้สึกตัวว่าถูกจับได้ว่ากำลังจ้องมองเขาอยู่ก็รีบดึงมือที่ถือแก้วออกห่างจากชายหนุ่มทันที“ขะ ขอโทษค่ะ” เธอก้มหน้าต่ำลงและกล่าวขอโทษชายหนุ่มชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็กระตุกยิ้มทันที และปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระ เมื่อเธอได้รับการปลดปล่อยจากวงแขนของชายหนุ่มก็รีบดีดตัวขึ้นจากตักแกร่งของเขาทันที และเตรียมจะเดินไปยืนอีกฝั่งให้ไกลจากเขามากขึ้น‘เขาดูน่าดึงดูดและหน้าอันตรายในเวลาเดียวกัน เธอควรจะทำอย่างไรดีนะ’ เธอยืนกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างครุ่นคิดทุกการกระทำที่เธอทำนั้นกลับกลายตกเป็นเป้าสายตาของชายหนุ่มทั้งหมด เมื่อชายหนุ่มมองเธอก็รู้สึกร้อนรุ่มภายในร่างกายและเหมือนเธอนั้นมีแรงดึงดูดที่เขารู้สึกว่าต้องการเธอมากกว่านี้“เอาเตกีล่ามาอีก”“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับคำสั่งของเขาออกไปด้วยความงุนงง เพราะว่าเขาเพิ่งดื่มไปเอง นี่เขาจะดื่มอีกแล้วเหรอหญิงสาวเตรียมเตกีล่าแก้วที่สองภายในมือและเดินเข้าไปหาชายหนุ่มทันที“นั่งลงสิ” ชายหนุ่มพูดพร้อมใช้สายตามองที่โซฟา เพื่อเป็นการบอกเธอว่า เขาต้องการให้เธอนั้นนั่งเป็นเพื่อน เมื่อเธอได้ยินคำสั่งก็นั่งลงทันที ตามคำสั่งของเขา“อุ้ย!!” ชายหนุ่มดึงเธอเขามาใกล้และจั

‘แล้วทำไมเขาจะต้องมาสนใจเด็กคนนี้ด้วยนะ’ ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างหนักและไม่นานรถหรูของเขาก็เคลื่อนตัวเข้ามายังบ้านที่ประเทศไทยของเขามาร์คอฟค่อยๆ อุ้มเธอเดินเข้าไปในตัวบ้าน ท่ามกลางความแปลกใจของเหล่าบอดี้การ์ดหลายสิบคนที่ยืนรอต้อนรับเขากลับบ้าน เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เจ้านายของเขาพาผู้หญิงเข้าบ้าน แถมยังอุ้มอยู่ในอ้อมแขนเอาไว้ไม่ห่างด้วย“ให้ผมเปิดห้องรับรองแขกให้เธอไหมครับ” วูฟถามออกไป“ไม่ต้อง ให้เธอนอนกับฉันนี่แหละ ส่วนนายช่วยจัดการเอาน้ำใส่กะละมังและผ้าเช็ดตัวผืนเล็กขึ้นไปบนห้องให้ฉันด้วย”“รับทราบครับนาย”หลังจากมาร์คอฟออกคำสั่งออกไป เขาก็อุ้มเธอเดินตรงเข้าไปยังห้องของเขาทันทีเขาวางเธอลงบนเตียงนอนสีขาวอย่างเบามือ“ฮือ แม่คะ น้ำแข็งคิดถึงแม่จังเลยค่ะ” หญิงสาวละเมอพูดมาออกมาไม่ขาดสาย ตั้งแต่ที่ยังอยู่ในรถ และตอนนี้ไข้ของเธอก็รู้สึกว่าจะเริ่มสูงขึ้นด้วย แต่เมื่อเขากำลังจะสั่งให้คนไปเรียกหมอมาที่บ้าน ก็พันนึกถึงคำพูดของเธอขึ้นมาว่าเธอนั้นไม่ชอบหาหมอและกลัวเข็มฉีดยาดังนั้นเขาจึงได้มองกะละมังที่วูฟเพิ่งเอาขึ้นมาให้ และเดินไปหยิบผ้าชุบน้ำและเช็ดตัวให้เธอแต่ทว่า ชุดของเธอก็ดูเหมือนจะเกะ

ในช่วงสายๆ อีกวัน…หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมา และมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่ภายในห้องของชายหนุ่มที่เธอและเขาเพิ่งจะพบเจอกันเมื่อวานตอนนี้เธอปวดระบมตามตัวเป็นอย่างมาก แต่ทว่าพิษไข้ของเธอกลับหายเป็นปลิดทิ้ง และตอนนี้เธอก็รู้สีกว่าบริเวณช่วงท้องหนักอึ้งเช่นเดียวกัน แต่เมื่อเธอมองสำรวจดูตัวเองก็พบว่ามีแขนของชายหนุ่มกอดเธอเอาไว้ และเธอมองดูใต้ผ้าห่มก็พบว่าตัวเธอนั้นเปลือยเปล่าเธออยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ทว่าก็กลัวว่าผู้ชายตรงหน้าจะตื่นขึ้นมาเธอจึงใช้มือทั้งสองข้างของเธอยกแขนชายหนุ่มออกอย่างเบามือ และค่อยๆ ย่องลงจากเตียงและรีบเก็บเสื้อผ้าที่กองอยู่ตามพื้นมาส่วมใส่แล้วรีบวิ่งออกจากห้องทันทีเมื่อออกมาจากห้องเธอก็พบว่าบริเวณที่อยู่นั้นมันไม่ใช่บ้านเลยสักนิด แต่ทว่ามันคือคฤหาสน์ที่ใหญ่มากๆ เธอรีบก้าวเท้าลงจากชั้นสองของตัวคฤหาสน์รีบวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด แต่ทว่ามันกลับรู้สึกใช้เวลานานเป็นอย่างมาก เมื่อเดินมาถึงประตูด้านหน้าตัวคฤหาสน์ก็พบกับชายหนุ่มชุดดำหลายสิบคนยืนอยู่ด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง เว้นแต่คนที่ขับรถเหยียบน้ำใส่เธอเมื่อวานนั้นกับยิ้มออกมาเบาๆ“อรุณสวัสดิ์ครับ” วูฟกล่าวทักทายออกไป“ค่ะ ส