Semua Bab ท่านโหวพ่ายรัก: Bab 91 - Bab 100

เดิมทีถึงฟางเซียวจะได้ยินสาวรับใช้คนสนิทของหลิวหลิงลี่เอ่ยเช่นนั้น แต่เขาก็หาได้คิดจะพกเงินมากมายอย่างที่สตรีทั้งสองคนบอก แต่มีอยู่วันหนึ่งที่เขาเดินตามหลิวหลิงลี่ไปซื้อของ แล้วเห็นเสี่ยวหลี่จับปิ่นอันหนึ่งอยู่นาน แต่ด้วยราคาที่ค่อนข้างสูง นางจึงได้ตัดใจไม่ยอมซื้อ ยามนั้นเขาเองมีเงินติดตัวมาไม่มากพอ ดังนั้นจึงคิดว่าจะย้อนกลับมาซื้อให้นางในภายหลัง ทว่าเมื่อกลับมาอีกที ปิ่นชิ้นนั้นก็มีคนซื้อไปเสียแล้ว ตั้งแต่นั้นมาเขาจึงพกเงินเยอะเช่นนี้มาตลอด“ข้าน้อยได้อยู่ใกล้พวกนาง ก็ถือว่าได้เปิดหูเปิดตา และได้เรียนรู้ในหลาย ๆ เรื่องด้วยขอรับ” ฟางเซียวเอ่ยพร้อมยิ้ม แต่เพียงได้ยินคำพูดตอบกลับของหลัวหยางโหว แม่ทัพหนุ่มก็ต้องหุบยิ้มทันที“คนใกล้ชาดติดสีแดง คนใกล้หมึกติดสีดำ [1] สินะ แม้แต่แต่งเรื่องโกหกคนนอกที่ไม่เคยทำได้แนบเนียน ก็ทำได้ดีกว่าแต่ก่อนหลายเท่า”เรื่องเงินนั้นเขาไม่คิดจะเอ่ยแซว ทว่าเรื่องที่แม่ทัพอายุน้อยเอ่ยกับเถ้าแก่ได้ราวกับพูดเรื่องจริงนั้น ทำให้หลัวหยางโหวเปิดโลกมากจริง ๆ ที่สาวใช้คนสนิทของหลิวหลิงลี่ทั้งสองคน สามารถเปลี่ยนแม่ทัพของเขาได้ถึงขั้นนี้ เพราะปกติฟางเซียวเป็นคนพูดโกหกไม่เ

หลิวหลิงลี่เบิกตาโต นางยืนนิ่งไม่แม้แต่จะอ้าปากเอ่ยโต้แย้งใด ๆ เมื่อคิดว่าคำพูดที่นางได้เอ่ยกับซูเย่ไปก่อนหน้า หลัวหยางโหวคงได้ยินทั้งหมดแล้วบุรุษหนุ่มอาศัยช่วงที่หญิงสาวยืนนิ่งตั้งสติไม่ได้ ใช้แขนแกร่งช้อนเอวของนางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน แต่ไม่ได้กระชับอ้อมแขนให้แน่นมากนัก เพราะไม่อยากให้นางตื่นกลัวเขามากเกินไป และคิดว่าความรู้สึกผิดที่หลิวหลิงลี่มีต่อมารดาของเขา จะทำให้นางอ่อนข้อให้เขาบ้าง“ปล่อยนะเจ้าคะท่านโหว” หลิวหลิงลี่เอ่ยพร้อมใช้มือออกแรงผลักหน้าอกของเขา“ข้าไม่ปล่อย เจ้าอย่าดิ้นให้เสียแรงเปล่าเลย” เขาไม่เพียงเอ่ยตอบอีกฝ่ายเท่านั้น หลัวหยางโหวยังก้มหน้าต่ำลงไปใช้จมูกสูดดมที่ลำคอของหลิวหลิงลี่อีกด้วย เนื่องจากเขาไม่อาจหักห้ามความรู้สึกที่คิดถึงกลิ่นกายของนางได้กลิ่นตัวอ่อน ๆ ของหญิงสาวทำให้ความเดือดดาลที่มีก่อนหน้าลดลงอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกราวกับได้ผ่อนคลายจากความรู้สึกเคร่งเครียดในหลาย ๆ วันที่ผ่านมาหลิวหลิงลี่ถึงกับสะดุ้งเมื่อจมูกของหลัวหยางโหวกดลงที่ลำคอของนาง หญิงสาวทั้งแปลกใจทั้งข้องใจในการกระทำของบุรุษตรงหน้า‘หรือว่าเขาจะแสร้งทำเป็นดีกับข้า เพื่อหวังว่าตอนที่กลับไปถึงจวนตร

ซูเย่เห็นสายตาของหลัวหยางโหวที่มองมา บวกกับน้ำเสียงที่ใช้ถาม ก็พอจะคาดเดาอารมณ์ของเจ้าเมืองอันหยางได้ หากเป็นก่อนหน้านี้เขาคงยังยืนนิ่งไม่ยอมตอบ ปล่อยให้อีกฝ่ายเดือดดาลในความสงสัยจนเป็นบ้าอย่างแน่นอน แต่ตอนที่ซูเย่ยืนอยู่ด้านหน้าห้องกับฟางเซียว เขาได้พูดคุยกับแม่ทัพหนุ่มถึงการไต่สวนบุรุษชุดดำ และคุณหนูตระกูลไป๋มาบ้างแล้ว ซูเย่จึงพอจะรู้ว่า การมาครั้งนี้ของหลัวหยางโหว มิได้มาเพื่อจะสังหารเจ้านายของเขา แต่มาเพื่อนำพวกเขาไปเป็นพยาน ดังนั้นเขาจึงคิดได้ว่าไม่ควรหาเรื่องหลัวหยางโหว ไม่เช่นนั้นจากที่เจ้าเมืองอันหยางจะปล่อยพวกเขาไป หรือลงโทษพวกเขาเพียงเล็กน้อย ก็อาจกลายเป็นต้องรับโทษสถานเดียวกันกับคนวางแผนก็เป็นได้“ท่านโหวไม่ต้องกังวลขอรับ นายหญิงของท่านกับข้าน้อยมิได้พักห้องเดียวกันขอรับ เพียงแต่วันที่ข้าน้อยเข้ามาพักในโรงเตี๊ยมแห่งนี้ ห้องที่อยู่ข้าง ๆ มีคนพักอยู่แล้ว ข้าน้อยจึงต้องไปพักที่ห้องใกล้ ๆ กับบันไดทางขึ้นขอรับ”หลัวหยางโหวกับฟางเซียวระบายลมหายใจออกยาวอย่างโล่งอกพร้อมกัน เมื่อได้ยินคำตอบจากบุรุษที่เพิ่งได้พบหน้า“เช่นนั้นก็ดี วันนี้เจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ พรุ่งนี้ยังจะต้องเร่งเดินท

หลิวหลิงลี่ไม่ตอบคำถามของบุรุษตรงหน้าที่กำลังมองนางด้วยแววตาฉ่ำเยิ้ม ทว่าหญิงสาวกลับกระโจนใส่หลัวหยางโหวที่กำลังกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ชายหนุ่มตกใจไม่น้อยที่จู่ ๆ หญิงสาวก็พุ่งตัวเข้ามาแนบริมฝีปากบางเข้ากับปากหนาของเขา อีกทั้งยังยกมือขึ้นโอบรอบคอของเขาเอาไว้ ขณะที่ปากจิ้มลิ้มของนางบดจูบเขาอย่างหนักหน่วง ลิ้นเล็กสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากหนาแล้วเกี่ยวตวัดเรียวลิ้นร้อนของเขาไปมา จนบุรุษร่างสูงถึงกับครางออกมาเบา ๆ ด้วยความพอใจหลัวหยางโหวยกคนตัวเล็กให้มานั่งบนตักแกร่งของเขา พร้อมกับใช้มือหนาลูบไล้ไปทั่วร่างกายของหญิงสาว ก่อนจะสอดมือแทรกเข้าไปในอาภรณ์ของนาง ฝ่ามือร้อนที่สอดเข้ามาใต้อาภรณ์ทำให้หญิงสาวถึงกับเผลอตัวสะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อยอุณหภูมิในร่างกายของคนทั้งสองเริ่มพุ่งสูงขึ้น มือไม้ของทั้งคู่ลูบไล้ไปตามส่วนต่าง ๆ ของอีกฝ่าย ทั้ง ๆ ที่ปากของคนทั้งสองยังคงดูดดึงเข้าหากันอย่างเร่าร้อน มือใหญ่ปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ห่อหุ้มเรือนกายแสนงามของสตรีร่างบางทิ้งไป พร้อมกับดันคนตัวเล็กให้เอนกายนอนลงยามนี้ร่างบางเปลือยเปล่าไร้สิ่งใดปกปิด มือหนาลูบไล้ไปทั่วลำตัวนวลเนียนด้วยความหลงใหล ความเหน็บหนาวของอากาศภายนอ

หลัวหยางโหวจัดการเช็ดตัวให้หลิวหลิงลี่เสร็จแล้ว ก็จัดแจงตนเองก่อนจะเดินออกมาจากห้อง แล้วปล่อยให้หญิงสาวได้พักผ่อนสักพักก่อนจะออกเดินทางกลับเมืองอันหยางเพียงหลัวหยางโหวเดินออกมานอกห้องได้เพียงครู่เดียว ชายหนุ่มที่นอนอยู่ในห้องถัดจากห้องเดิมของชายขับเกวียนก็เดินออกมาจากห้อง เพราะเขาได้ยินเสียงเปิดประตูจากห้องของผู้เป็นนายจึงได้เดินออกมาดูหลัวหยางโหวหันใบหน้าไปยังประตูห้องที่เปิดออกมาเล็กน้อย พร้อมกับใช้หางตามองคนที่เดินออกมาจากห้อง เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใด ชายหนุ่มก็หันหน้ากลับมาที่เดิมพร้อมมองลงไปยังชั้นล่างของโรงเตี๊ยม ก่อนจะเอ่ยถามเรื่องที่ตนเองได้สั่งแม่ทัพอายุน้อยไว้ก่อนหน้านี้แม่ทัพฟางเซียวเล่าเรื่องทุกอย่างที่ได้ยินมาจากปากของชายเจ้าของรถม้าทั้งสองให้หลัวหยางโหวฟังอย่างละเอียด ครั้นบุรุษหนุ่มเจ้าเมืองอันหยางรู้ว่าเป็นคนที่จางอ้ายเหลียนสาวรับใช้ข้างกายของมารดาส่งมาก็ประหลาดใจไม่น้อย แต่เพียงไม่กี่ลมหายใจความแปลกใจนั้นก็หายไป เมื่อชายหนุ่มคิดขึ้นมาได้ว่า มารดาของเขาหาใช่สตรีทั่วไปไม่ ไม่เช่นนั้นก็คงคุมขุนนาง และดูแลเมืองอันหยางในช่วงที่บ้านเมืองกำลังระส่ำระสาย ให้กลับมาอยู่ในสภาพปก