ท่านโหวพ่ายรัก のすべてのチャプター: チャプター 111 - チャプター 120

ขณะที่หลิวหลิงลี่กำลังเขินอายอยู่นั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นใบหูสีแดงของหลัวหยางโหวที่ยืนหันหลังให้นางอยู่ ในใจของหลิวหลิงลี่ รับรู้ได้ว่าบุรุษหนุ่มเจ้าของจวนเปลี่ยนไปราวเป็นคนละคน เพราะหากเป็นแต่ก่อนเขาคงไม่ยืนนิ่งให้ใครหัวเราะเขาอยู่เช่นนี้แน่นอนหลิวหลิงลี่จึงก้าวเท้ามาด้านข้าง เพื่อออกมาจากแผ่นหลังของบุรุษหนุ่มเจ้าของจวน ก่อนจะใช้สายตาจ้องเขม็งไปที่น้องชายของตน เพราะอย่างไรนี่ก็เป็นการเจอกันครั้งแรกของหลัวหยางโหวกับหลิวเลี่ยงลี่ การที่บุรุษตระกูลหลัวใจเย็นได้มากถึงเพียงนี้ ก็ไม่ได้แปลว่าจะทำเยี่ยงไรกับเขาก็ได้ และยิ่งไม่ควรเห็นเขาเป็นตัวตลกเช่นนี้ถึงหลัวหยางโหวจะเขินอายกับคำพูดของลูกน้องตนเองอยู่บ้าง แต่เขารู้ดีว่าฟางเซียวเจตนาดี แม่ทัพอายุน้อยเพียงไม่ต้องการให้หลิวเลี่ยงลี่เข้าใจตนเองผิด และด้วยการที่หลิวเลี่ยงลี่แอบเข้าเมืองอันหยางมาเพราะข่าวลือที่เกิดขึ้นกับหลิวหลิงลี่ แค่เพียงเรื่องนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าน้องภรรยาจะมองเขาเช่นไร เมื่อหลัวหยางโหวเห็นว่าหลิวเลี่ยงลี่สามารถหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ จึงไม่ได้เอ่ยตำหนิฟางเซียวเพียงไม่กี่ลมหายใจที่หลิวหลิงลี่มองน้องชาย หลิวเลี่ยงลี่ก็สัมผั

ในขณะที่หลิวหลิงลี่กำลังคิดหาหนทางอยู่นั้น นายทหารผู้หนึ่งก็เดินเข้ามากระซิบกับฟางเซียว หลิวหลิงลี่รู้ว่าอีกสักครู่แม่ทัพอายุน้อยจะต้องเดินไปรายงานหลัวหยางโหวอย่างแน่นอน นางจึงก้าวเดินไปยืนข้าง ๆ ผู้เป็นสามี เผื่อว่าเรื่องที่ทหารผู้น้อยคนนั้นมารายงาน จะทำให้นางหาข้ออ้างให้หลัวหยางโหวเลื่อนการสอบสวนไป๋ฉินหลันกับเผยสิงเวยออกไปได้เพียงทหารผู้นั้นเดินจากไป ฟางเซียวก็เดินเข้ามาหาหลัวหยางโหวอย่างที่หลิวหลิงลี่คาดการณ์เอาไว้ ทว่าฟางเซียวกลับเอ่ยรายงานหลัวหยางโหวออกมาเสียงดัง ไม่ได้กระซิบอย่างที่หลิวหลิงลี่คิดเอาไว้ก่อนหน้า“ท่านโหวขอรับ ทหารที่จะไปต้อนรับผู้ติดตามคุณชายหลิวพร้อมแล้วขอรับ ส่วนเรือนรับรองที่ใช้ต้อนรับ เหล่าคนรับใช้กำลังทำความสะอาดอยู่ขอรับ แต่อย่างไรก็เสร็จก่อนที่ผู้ติดตามจะมาถึงแน่นอนขอรับ” ฟางเซียวรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้เป็นความลับอันใด เขาจึงไม่จำเป็นต้องกระซิบกับหลัวหยางโหว เพราะตอนที่เจ้าของจวนสั่งให้เขาไปเตรียมคน ก็พูดเสียงดังเปิดเผยต่อหน้าคนมากมาย“เช่นนั้นเจ้าเป็นคนไปเชิญพวกเขาเข้าเมืองมาแล้วกัน เพราะจากท่าทางของห่าวซวนกับเตียนอี๋คงไม่เหมาะนัก ส่วนเรื่องเรือนรับรอง ขอเพ

“ข้าได้ข่าวว่าเมื่อวานนี้ คุณชายใหญ่ตระกูลเผยคิดลงมือสังหารพวกท่าน พวกท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่” หลิวเลี่ยงลี่เอ่ยถามหลังจากที่เผยไจ่เหวินนั่งเรียบร้อยแล้ว“ขอบคุณคุณหนูหลิวที่เป็นห่วง โชคดีที่ได้แม่ทัพฟางเซียวช่วยเอาไว้ พวกข้าจึงไม่เป็นไรแม้แต่น้อย”เมื่อได้รับคำตอบจากบุรุษตระกูลเผย หลิวหลิงลี่ก็ยิ้มกว้างให้บุรุษทั้งสาม โดยที่นางไม่ทันสังเกตว่าบุรุษที่นั่งอยู่ตรงกลางมีสีหน้าไม่พอใจเท่าใดนักหลิวหลิงลี่เอ่ยถามต่อ เมื่อเห็นว่าบริเวณภายในลานเงียบเกินไป อาจทำให้บุรุษทั้งสามที่เพิ่งมาถึงอึดอัดได้ “คนของจวนหลัวดูแลต้อนรับพวกท่านดีหรือไม่”ถึงหลัวหยางโหวจะนั่งนิ่งไม่ได้หันหน้ามามองหลิวหลิงลี่ แต่สีหน้าที่บุรุษหนุ่มเจ้าของจวนแสดงออกมานั้น ทำให้ซูเย่ที่ยืนอยู่ด้านหลังเผยไจ่เหวินรับรู้ได้ว่า ไหน้ำส้มของหลัวหยางโหวได้แตกแล้ว เพราะสีหน้าของหลัวหยางโหวในยามนี้ไม่ต่างกับตอนที่เขาเจอที่โรงเตี๊ยมเลย‘หรือว่าเพราะข่าวลือที่แพร่อยู่ในเมือง ทำให้ท่านโหวไม่พอใจยามที่เห็นคุณหนูหลิวกับคุณชายสนทนากัน’ ซูเย่คิดในใจเมื่อเห็นสีหน้าของหลัวหยางโหวเมื่อซูเย่เห็นผู้เป็นนายของตนจะเอ่ยตอบนายหญิงของจวน เขาก็ไม่รอช้าท

‘ท่านโหวนะท่านโหว ท่านช่างกล้าทำร้ายญาติผู้พี่ของสตรีอันเป็นที่รักถึงขนาดนี้เลยอย่างนั้นหรือ ถึงเขาจะลงมือกับแม่ทัพของท่าน แต่ท่านโหวก็น่าจะปรานีมอบความตายให้เขาไปเสีย มิใช่ทรมานเขาถึงขั้นนี้’ หลิวหลิงลี่รู้ว่ากฎข้อนี้ของหลัวหยางโหวไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ แต่นางคิดไม่ถึงว่าหลัวหยางโหวจะทรมานเผยสิงเวยหนักถึงเพียงนี้เมื่อมองดูสภาพของคุณชายใหญ่เผยเสร็จ หลิวหลิงลี่ก็หันไปมองใบหน้าและอาภรณ์ของหญิงสาวสกุลไป๋ที่นั่งอยู่ไม่ห่างเผยสิงเวยมากนัก ก่อนจะหันมามองหลัวหยางโหว‘ช่างแสดงได้สมจริงยิ่งนัก นางกับท่านเหมาะสมกันที่สุดแล้ว รอให้ถึงเวลาอันสมควร ข้าจะไม่อยู่ขวางวาสนาดอกท้อของพวกท่านอย่างแน่นอน’ หลิวหลิงลี่ได้แต่คิดอยู่ในใจหลัวหยางโหวที่นั่งอยู่ข้างหญิงสาว รับรู้ได้ถึงรังสีบางอย่างที่ผิดปกติไปของสตรีที่นั่งอยู่ด้านข้าง จึงหันมามองหญิงสาว และเป็นไปอย่างที่เขาคิดเอาไว้ เพราะสีหน้าของนางเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ราวคนละคน‘ประเดี๋ยวข้าจะทำให้เจ้าได้เห็นว่า ข้าไม่ได้มีส่วนร่วมวางแผนทำร้ายเจ้า และยิ่งไม่คิดจะแต่งนางเข้าจวน’ หลัวหยางโหวไม่คิดเอ่ยอธิบายให้หลิวหลิงลี่ฟัง เพราะเขาจะทำให้นางเห็นกับตา“ยามนี้ทุ

ครั้นหลัวหยางโหวเห็นหลิวหลิงลี่ไม่เอ่ยอันใดออกมา ก็คิดว่าหญิงสาวยังคงไม่เชื่อคำพูดของเขา นั่นทำให้ความเดือดดาลในใจเพิ่มขึ้นอีก แต่บุรุษหนุ่มเจ้าของจวนก็ต้องเก็บอารมณ์เอาไว้ เพราะกลัวว่าหากพูดรุนแรง หรือใช้น้ำเสียงดุดันเกินไป อาจทำให้หญิงสาวกลัวเขาไปมากกว่านี้ หลัวหยางโหวจึงกดเสียงให้ต่ำลง“ถึงเจ้าจะยังไม่เชื่อข้าก็ไม่เป็นไร เพียงแต่การกระทำของเจ้ายามนี้ข้าไม่ชอบเอาเสียเลย ถึงเจ้าจะเป็นบุตรสาวของเจ้าเมืองหลิวผิงที่อ่อนแอไม่ชอบการต่อสู้ แต่เจ้าอย่าลืมว่ายามนี้เจ้าคือนายหญิงแห่งจวนหลัว ไม่เพียงท่านแม่ของข้าที่หนุนหลังเจ้า แต่ยามนี้ตราประทับของข้าก็อยู่ในมือเจ้าแล้ว ต่อให้ข้ารักคุณหนูไป๋ หรือร่วมมือกับนางจริง ๆ แล้วจะอย่างไร อำนาจที่อยู่ในมือของเจ้า ไม่มากพอที่จะทำให้เจ้ากล้าที่จะจัดการกับคนที่คิดจะเอาชีวิตของเจ้าเลยหรือ”หลัวหยางโหวหยุดเอ่ยครู่หนึ่ง เมื่อรู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของตนนั้นเริ่มดุดันขึ้น ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าเดิม“ขอโทษทีเดิมทีที่เจ้าเป็นเช่นนี้ ก็ถือเป็นความผิดของข้าด้วย หากข้าไม่ข่มขู่เจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า เจ้าก็คงไม่กลัวข้าถึงขั้นนี้ ทว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้น