All Chapters of ท่านโหวพ่ายรัก: Chapter 81 - Chapter 90

หลังจากเผยไจ่เหวินแยกทางกับหลิวหลิงลี่เขาได้เดินทางอ้อมกลับไปยังเมืองอันหยาง ทว่าเขามิได้เข้าไปด้านในเมืองด้วยตนเอง คุณชายรองตระกูลเผยเพียงส่งหลงอินเข้าไปในเมืองอันหยางเพื่อแจ้งข่าวให้ไป๋ฉินหลันได้รู้ ส่วนเผยไจ่เหวินนั้นได้ส่งข่าวให้กับพี่ชายต่างมารดาด้วยนกพิราบทว่าหลงอินเข้าเมืองไปได้ไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็ต้องรีบกลับออกมา เมื่อเขาพบว่าจวนรับรองที่ไป๋ฉินหลันพักอยู่นั้นถูกคนของจวนหลัวควบคุมเอาไว้ อีกทั้งบริเวณใกล้ ๆ กับโรงเตี๊ยมที่เขากับเผยไจ่เหวินเคยพักอยู่นั้นก็เต็มไปด้วยทหารของหลัวหยางโหวเมื่อเผยไจ่เหวินได้ยินหลงอินเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นภายในเมืองอันหยาง เขาก็ไม่รอช้าที่จะเดินทางไปยังเมืองหยวนสุ่ยตามที่หลิวหลิงลี่ได้บอกเอาไว้ เพราะก่อนหน้านี้ในใจของเขายังคงมีความหวังอยู่เล็ก ๆ ว่าสตรีจากเมืองหลิวผิงจะคาดเดาเรื่องที่ญาติผู้น้องของเขาคิดจะโยนความผิดทุกอย่างมาให้เขาแต่เพียงผู้เดียวผิดพลาดไป แต่ยามนี้เขารู้แล้วว่าหลิวหลิงลี่มีความรู้ไม่ต่างจากบิดาของนางเลย ที่อ่านสถานการณ์ได้ดียิ่งนักในขณะที่รถม้าของเผยไจ่เหวินกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองหยวนสุ่ย บุรุษหนุ่มได้เปิดผ้าม่านหน้าต่างของรถม้าออก เ

สามวันต่อมาถึงจะรู้เรื่องจากคำสารภาพของบุรุษชุดดำทั้งสามคนแล้ว แต่หลัวหยางโหวมิได้สั่งให้จัดการอันใดกับบุรุษชุดดำทั้งสามคน เพราะในใจของเขาตอนนี้เพียงอยากหาหลิวหลิงลี่ให้พบเสียก่อน เพราะเขาไม่อยากเสียเวลาสักเสี้ยวนาทีไปกับเรื่องใดก่อนที่จะหานางเจอตลอดสามวันที่ผ่านมาหลัวหยางโหวออกคำสั่งให้คนของตนค้นหาทุกตรอกซอกมุมในเมืองหัวหมิงและเมืองอันหยาง แม้แต่เขาก็ออกตามหาอย่างไม่คิดพักผ่อน เพื่อหาหลิวหลิงลี่กับเผยไจ่เหวินให้เจอ แต่ทว่ากลับไร้วี่แวว แม้แต่คนสนิทของคุณชายรองตระกูลเผยก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยจนเฉินอี้เหรินส่งคนให้มาตามหลัวหยางโหวกลับจวน เพราะจากที่นางได้ยินคนกลับมารายงาน ทำให้ผู้เป็นมารดากลัวว่าบุตรชายของตนจะเกิดเป็นอันใดขึ้นมาก่อนที่จะหาลูกสะใภ้เจอเมื่อเป็นคำสั่งจากมารดาหลัวหยางจึงไม่อาจขัดได้ แต่ถึงอย่างนั้นบุรุษหนุ่มเจ้าเมืองอันหยางก็ยังคงให้คนของตนค้นหาต่อไป ส่วนตัวเขานั้นกลับมาที่จวนตระกูลหลัว พร้อมกับเรียกห่าวซวนกลับมาด้วย เพราะหลัวหยางโหวไม่คิดจะปล่อยคนที่เกี่ยวข้องในเรื่องนี้ไปแม้เพียงคนเดียว จึงได้เรียกแม่ทัพห่าวซวนกลับมาเพื่อเตรียมกำลังพลส่วนทางด้านเสี่ยวหลี่กับจงเอ่าสาม

“ใครใช้ให้พวกเขาแซ่เผยเล่า ในเมื่อจับตัวเผยไจ่เหวินไม่ได้ คนตระกูลเผยก็ต้องร่วมกันรับผิดชอบสิ”คำสั่งของหลัวหยางโหวทำเอาเสี่ยวหลี่ถึงกับตกตะลึงจนตาค้าง เพราะหากเป็นการเล่นละครตบตาจริง ๆ หลัวหยางโหวคงไม่สั่งแม่ทัพฟางเซียวแต่คงให้แม่ทัพคนอื่นไปแทน ท่าทีของหลัวหยางโหวทำให้สาวใช้อายุน้อยเกิดความข้องใจจนริมฝีปากคันยุบยิบอยากเอ่ยถามให้รู้แล้วรู้รอด ทว่านางก็ต้องพยายามระงับปากของตนเองเอาไว้ในขณะที่เสี่ยวหลี่พยายามฝืนใจฝืนปากและต่อสู้กับเสียงในหัวของตนเองอยู่นั้น ไป๋ฉินหลันที่พยายามหักห้ามใจอยู่ก็ทนความสงสัยและเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัวไม่ไหวอีกต่อไป“ท่านโหวคิดดีแล้วหรือเจ้าคะที่ทำเช่นนี้ หากท่านลงมือแล้วต่อไปท่านอยากให้ข้ามาเป็นนายหญิงของจวนหลัว ก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว” ไป๋ฉินหลันพยายามเอ่ยอ้อม ๆ เพื่อให้หลัวหยางโหวรู้ว่านางรู้เรื่องที่เขาพูดกับหลิวหลิงลี่แล้วเมื่อได้ยินคำพูดของไป๋ฉินหลัน หลัวหยางโหวถึงขั้นแปลกประหลาดใจ เพราะที่ผ่านมาเขานั้นก็มิได้มีท่าทีอันใดที่แสดงออกถึงการจะรับนางเข้าจวนมาเลยสักครั้ง แต่ทว่าน้ำเสียงที่สตรีจากเมืองอันป๋อเปล่งออกมานั้นกลับเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอย่างล้นเหลือ

สตรีจากเมืองอันป๋ออ้าปากค้างอย่างตื่นตะลึง นางไม่นึกว่าเผยไจ่เหวินจะเล่าเรื่องทุกอย่าง ให้หลิวหลิงลี่และเสี่ยวหลี่ฟังบุรุษหนุ่มเจ้าของจวนเมื่อได้ยินชื่อของตนเองจากปากของเสี่ยวหลี่ ถึงกลับนึกว่าหูของตัวเองนั้นฟังผิดเพี้ยนไป ครั้นถูกมารดายกมือขึ้นฟาดลงตรงหัวไหล่ จึงรู้ว่าหูของตนนั้นมิได้ผิดปกติ“เจ้าช่างกล้ายิ่งนัก หลายวันมานี้เจ้ากล้าเล่นละครตบตาข้าอย่างนั้นหรือ” เฉินอี้เหรินเอ็ดบุตรชายเสียงดัง“ท่านแม่ใจเย็น ๆ ก่อน ต้องมีเรื่องอันใดเข้าใจผิดกันอย่างแน่นอน เผยไจ่เหวินผู้นั้นอาจพูดใส่ความลูก เพื่อให้หลิงลี่ตายใจแล้วเชื่อคำของเขาเป็นแน่”หลัวหยางโหวรีบอธิบายให้มารดาใจเย็นลง ทว่าเสี่ยวหลี่กลับรีบพูดเสริมไม่ยอมให้เฉินอี้เหรินสงบใจลงได้“จะเข้าใจผิดจริงหรือไม่ข้าน้อยไม่รู้ หรือคุณชายรองเผยจะใส่ความท่านโหวหรือไม่ เรื่องนี้ข้าน้อยก็ไม่แน่ใจ ข้าน้อยรู้เพียงว่าท่านโหวเคยพูดกับนายหญิงว่า ท่านจะกำจัดนายหญิงทิ้ง แล้วแต่งคุณหนูตระกูลไป๋มาเป็นนายหญิงตระกูลหลัว”เพียงเสี่ยวหลี่พูดจบ เฉินอี้เหรินถึงกับยกมือขึ้นชี้นิ้วไปยังใบหน้าของบุตรชายด้วยมือที่สั่นเทิ้ม“เจ้า เจ้าพูดเช่นนั้นจริง ๆ หรือไม่” น้ำเสี

เมื่อหลัวหยางโหวคิดว่ารถม้าที่เขาเห็นเป็นรถม้าของเผยไจ่เหวิน ในใจก็สงบลงได้สามถึงสี่ส่วน ครั้นจิตใจสงบลงความรู้สึกดีใจที่จะได้พบสตรีตัวน้อย ที่เขาคำนึงหามาหลายวันก็ผุดขึ้นมา ครั้นฟางเซียวนำม้าไปไว้ในคอกม้าของโรงเตี๊ยมเสร็จแล้ว ทั้งสองก็เดินเข้าไปยังด้านใน โดยมีเสี่ยวเอ้อร์หนุ่มเดินเข้ามาต้อนรับ“มิทราบว่าท่านทั้งสองจะพักแรม หรือว่าเพียงแค่ต้องการทานอาหารหรือขอรับ” เสี่ยวเอ้อร์เอ่ยถามแขกหนุ่มทั้งสอง หลังจากที่เขาพาบุรุษทั้งสองมานั่งที่โต๊ะแล้ว“ข้ามาพบเจ้าของรถม้าคันใหญ่ด้านนอก ไม่ทราบว่าตอนนี้เขาพักอยู่ห้องไหนอย่างนั้นหรือ” หลัวหยางเอ่ยถามเสียงเรียบเฉยถึงเสี่ยวเอ้อร์จะได้ยินคำพูดของแขกที่อยู่ตรงหน้า แต่เขากลับยืนนิ่งไม่ยอมตอบ สีหน้าของบริกรหนุ่มบ่งบอกชัดว่าไม่เชื่อคำพูดของอีกฝ่าย ฟางเสี่ยวจึงได้ล้วงเงิน 2 อีแปะ [1] ที่อยู่ในแขนเสื้อให้เสี่ยวเอ้อร์ครั้นชายหนุ่มเห็นเงินก็รีบรับเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่อยู่ในใจออกมา “พวกท่านกับคุณชายคนนั้นคงไม่ได้นัดหมายกันเอาไว้หรอกกระมัง มิเช่นนั้นคุณชายก็ต้องอยู่รอพวกท่านเหมือนที่อยู่รอคนจากสำนักคุ้มกันสินค้าแล้วสิ” เสี่ยวเอ้อร์พูดความจริงที่อยู่ในใ