Semua Bab ท่านโหวพ่ายรัก: Bab 101 - Bab 110

“อย่างนี้นี่เอง แต่ข้าว่าหากเผยฮูหยินกับคุณชายใหญ่เผย เป็นห่วงคุณชายรองเผยจริง ๆ ก็ควรจะอบรมและเข้มงวดกับคุณชายรองเผยให้มากกว่านี้ และหากยังไม่สามารถปรับเปลี่ยนนิสัยของคุณชายรองได้ ก็ควรจะกักตัวเขาไว้ให้เขาได้สำนึกผิดแล้วค่อยปล่อยเขาออกมาจากจวน มิใช่ให้เงินให้ทองคุณชายรองเผยมาสำเริงสำราญเช่นนี้มิใช่หรือ?” ฟางเซียวใช้น้ำเสียงเชิงตำหนิแม่ทัพหนุ่มรู้อยู่แก่ใจว่าเผยสิงเวยตั้งใจเอ่ยให้เขาคิดว่าเผยไจ่เหวินเป็นคนเจ้าสำราญ เพื่อให้ตนเองได้รับบทพี่ชายที่แสนดี และเผยฮูหยินก็จะได้รับบทเป็นสตรีที่ใจกว้างรักใคร่บุตรของอนุราวกับบุตรของตนเอง เขาจึงตั้งใจพูดออกไปเช่นนี้ เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขาหาได้เป็นลาโง่ที่จะหลอกได้ง่าย ๆแม่ทัพอายุน้อยพูดจบก็หรี่ตามองหน้าอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าเผยสิงเวยดูท่าจะยังไม่ยอมรับว่าตนกับมารดานั้นหาได้รักใคร่หวังดีกับเผยไจ่เหวินไม่ และยังทำท่าราวกับกำลังหาคำแก้ต่างให้ตนเองดูดี โดยหาได้คิดไม่ว่าผู้อื่นจะรู้ทัน‘คุณชายใหญ่เผยนะ คุณชายใหญ่เผย ท่านกำลังคิดว่าท่านฉลาด หรือท่านกำลังคิดว่าข้าโง่มากกันแน่’ ฟางเซียวเอ่ยในใจ เพราะยังไม่อยากเอ่ยให้อีกฝ่ายได้รู้ตัวมากนัก ว่ายามนี้แ

และแล้วเพียงไม่กี่ลมหายใจหลังจากที่หลงอินกับเผยไจ่เหวินควบม้านำหน้าฟางเซียวไป เสียงอาวุธที่ลอยแหวกอากาศมาก็ดังขึ้นจากด้านหลังของแม่ทัพหนุ่ม ลูกธนูที่เสียดสีกับอากาศพุ่งมาด้วยความเร็วแตกแขนงเป็นสี่สาย ทว่ากลับโดนดาบของฟางเซียวฟาดกระเด็นไปยังทิศทางต่าง ๆ ไม่ถูกเป้าหมายแม้แต่เพียงดอกเดียวเพียงเสียงดาบปะทะกับลูกธนูดังขึ้น เผยไจ่เหวินกับหลงอินก็กระตุกบังเหียนให้ม้าชะลอความเร็วลง จนในที่สุดม้าของทั้งสองคนก็หยุดวิ่งเผยไจ่เหวินหันมามองฟางเซียวด้วยความกังวลว่าบุรุษอายุน้อยกว่าอาจจะได้รับบาดเจ็บ หรืออาจถึงขั้นพ่ายแพ้จนเสียชีวิต เพราะคนที่ติดตามพี่ชายต่างมารดาของเขามานั้น เป็นคนที่ถูกฝึกมาพร้อมกับทหารที่คอยคุ้มกันเจ้าเมืองอันป๋อ ดังนั้นคนที่ติดตามเผยสิงเวยมาจึงมีความสามารถไม่น้อยเลยทีเดียวเมื่อซูเย่หันมาเห็นเผยไจ่เหวินกับหลงอินไม่ควบม้าตามเขามา ชายหนุ่มจึงตะโกนดังสุดเสียง “คุณชายไม่ต้องเป็นห่วงแม่ทัพฟางเซียวหรอก พวกเราไปรอท่านแม่ทัพที่โรงเตี๊ยมด้านหน้ากันเถอะ อย่าอยู่เป็นภาระของท่านแม่ทัพเลย”“แต่ว่า แม่ทัพฟางเซียวคนเดียวจะต้านพี่ใหญ่ได้เช่นไร” เผยไจ่เหวินตอบกลับลูกน้องของตนเองทันควันฟางเซีย

“เจ้า”แม่ทัพอายุน้อยเอ่ยพร้อมชี้ไปยังผู้ติดตามของเผยสิงเวยคนหนึ่งที่ค่อนข้างมีอายุน้อยกว่าคนอื่น ๆ เนื่องจากฟางเซียวรู้ว่าหลัวหยางโหวหาได้ใจดีอย่างเช่นเขาไม่ ดังนั้นผู้ที่ติดตามเผยสิงเวยไปในครั้งนี้ อาจไม่มีชีวิตกลับไปเจอคนที่บ้านได้อีกแล้ว เขาจึงอยากให้โอกาสคนที่อายุน้อยที่สุดได้กลับบ้าน และฝากคำพูดของคนอื่น ๆ ไปสั่งเสียคนที่บ้านของพวกเขาด้วยเพียงได้ยินเสียงของฟางเซียวดังขึ้น ทุกคนก็หันมามองแม่ทัพอายุน้อยเป็นสายตาเดียวกัน ผู้ที่ถูกแม่ทัพหนุ่มชี้ตัวถึงกับตัวสั่นใบหน้าซีดเซียว แต่ครั้นได้ยินฟางเซียวเอ่ย ใบหน้าก็กลับมามีสีขึ้นอีกครั้ง“เอามือนั้นไปส่งให้ผู้นำตระกูลเผยเสีย แล้วอย่าลืมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้นายท่านของเจ้าฟังด้วย” ฟางเซียวอยากรู้ว่านอกจากเผยฮูหยินแล้ว นายท่านเผยจะรู้เห็นกับเรื่องเหล่านี้ด้วยหรือไม่“ขอรับ” ผู้ติดตามที่ถูกฟางเซียวชี้ตัวรีบตอบรับทันทีเมื่อฟางเซียวได้ยินคนของเผยสิงเวยพยักหน้าตอบรับ เขาจึงเอ่ยต่อ “หากผู้ใดตามข้าไม่ทัน ข้าจะสังหารมันผู้นั้นทิ้งเสีย จะได้ไม่เสียเวลาเดินทางกลับเมืองอันหยางของข้า แต่หากพวกเจ้าคิดจะหนี ข้าก็ขอเตือนเอาไว้ก่อนว่าท่านโหวก็กำลังพานา

ประตูเมืองอันหยางกว่าที่หลัวหยางโหวจะกลับมาถึงเมืองอันหยางท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว อีกทั้งประตูเมืองก็ยังปิดมิยอมให้ผู้คนเข้าออก ทันทีที่ทหารเฝ้าประตูเมืองที่อยู่บนกำแพงเห็นรถม้าวิ่งตรงมา โดยไร้วี่แววว่าจะหยุด ก็รีบตะโกนบอกสารถีที่บังคับรถม้าทันที“เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ อย่าได้คิดเข้ามาใกล้กำแพงเมืองมากไปกว่านี้ มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน หากเจ้าต้องการเข้าเมือง พรุ่งนี้เมื่อประตูเมืองเปิดค่อยกลับมาใหม่” น้ำเสียงแข็งกร้าวหนักแน่นเมื่อสารถีที่บังคับม้าได้ยินคำพูดของทหาร ก็กระตุกเชือกที่มือให้ม้าหยุดวิ่งอย่างรวดเร็ว ถึงเขาจะรู้ว่าหลัวหยางโหวสามารถเข้าออกเมืองได้ตลอดเวลา แต่หากเขายังบังคับม้าให้วิ่งต่อ คนที่จะถูกมือธนูเล็งเป็นคนแรกก็คือเขาหลัวหยางโหวที่นั่งอยู่ด้านในโดยมีหญิงสาวที่หลับอยู่ในอ้อมแขน รีบเปิดหน้าต่างรถม้าออกพร้อมยื่นหน้าออกมาให้ทหารที่อยู่บนกำแพงได้เห็น โดยมิได้เอ่ยอันใดเพราะไม่อยากให้หญิงสาวตัวน้อยตกใจตื่นขึ้นมาเมื่อทหารเห็นใบหน้าอันคุ้นเคยสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในชั่วพริบตา ทหารหนุ่มที่อยู่บนกำแพงรีบตะโกนด้วยสีหน้าตกตะลึงน้ำเสียงลนลานให้ทหารที่อยู่ข้างล่างเปิดประตูเมืองทัน

ครั้นฟางเซียวตอบคำถามของบุรุษอายุมากกว่าจบ ก็นึกสิ่งที่ข้องใจขึ้นมาได้ จึงได้ถามกลับอีกฝ่าย “แล้วเหตุใดข้าเข้าเมืองมาก่อนท่านโหว แต่ท่านกลับไม่บอกเรื่องที่คุณชายหลิวเข้าเมืองมาให้ข้ารู้เลย หรือว่าเดี๋ยวนี้ท่านไม่เชื่อใจข้าแล้ว ไม่เห็นข้าเป็นน้องชายของท่านแล้วใช่หรือไม่?”ห่าวซวนมองหน้าฟางเซียวอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยตอบด้วยท่าทีหนักใจ “มิใช่ไม่เชื่อใจเจ้า เพียงแต่ข้าไม่อยากสร้างความหนักใจให้เจ้าต่างหาก หากข้าบอกเรื่องนี้แก่เจ้า เจ้าจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับได้อย่างนั้นหรือ ต่อหน้าเสี่ยวหลี่เจ้าคงเผยพิรุธออกมาอย่างแน่นอน เมื่อถึงยามนั้นหากเสี่ยวหลี่ถามขึ้นมา เจ้าจะทำอย่างไร จะบอกนางหรือปิดบังนางกันเล่า?”ห่าวซวนมองหน้าอีกฝ่ายเพื่อรอคำตอบ แต่แม่ทัพอายุน้อยกว่ากลับเงียบนิ่ง ใบหน้าของฟางเซียวที่เคยยิ้มแย้มหุบลงราวรู้สึกผิด ห่าวซวนจึงไม่รอให้อีกฝ่ายตอบ“อย่างไรการแอบเข้าเมืองมาของคุณชายหลิว ก็มิใช่เรื่องที่เจ้าและข้าจะตัดสินใจได้ว่าควรจะทำเช่นไร ข้าจึงทำได้เพียงจับตามองและรายงานท่านโหวเท่านั้น ดังนั้นเจ้าอย่าได้คิดมากไปเลย”หลิวเลี่ยงลี่มองสองแม่ทัพเอ่ยคุยกัน ถึงจะรู้ว่าเรื่องที่กำลังค