All Chapters of ท่านโหวพ่ายรัก: Chapter 71 - Chapter 80

“เจ้าไม่ต้องมายุแยง ข้ารู้จักน้องหญิงฉินหลันดี นางไม่มีทางโยนความผิดให้ข้าเพื่อเอาตัวรอดอย่างแน่นอน” เผยไจ่เหวินรีบพูดแทรกขึ้นมาเสียงแข็ง“ต่อให้นางจะเป็นคนที่รักพี่น้องมากเพียงใด แต่เรื่องนี้ส่งผลต่อเมืองอันป๋อ คุณหนูไป๋ย่อมต้องสละท่านทิ้งเป็นแน่ หรือท่านคิดว่าต่อให้ท่านแม่ทราบเรื่อง ท่านโหวก็จะช่วยปกป้องท่านกับคุณหนูไป๋ได้อย่างนั้นหรือ หากท่านคิดเช่นนั้น ท่านก็คิดผิดแล้ว หากท่านแม่เป็นคนง่าย ๆ เช่นนั้น ไหนเลยท่านโหวผู้องอาจจะยอมทำเรื่องไร้ศักดิ์ศรีเช่นนี้” หลิวหลิงลี่ตอกกลับเสียงหนักแน่น นางหยุดเอ่ยครู่หนึ่งเพื่อให้เวลาบุรุษตรงหน้าได้คิด ก่อนจะเอ่ยต่อ“ข้าไม่รู้หรอกว่าพวกท่านพี่น้องรักใคร่กันมากเพียงใด แต่เมื่อครู่ข้าคิดเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ หากนี่ไม่ใช่แผนที่จะใช้จัดการข้าเพียงคนเดียว แต่เป็นแผนจัดการเราสองคนเล่า ข้าได้ข่าวมาว่าคุณชายใหญ่เผย เผยสิงเวย ให้เงินท่านดื่มกินสุราเคล้านารีมาหลายปี คงหมดเงินไปไม่น้อยจริงหรือไม่ แล้วเงินของคุณชายใหญ่เผยมาจากที่ใดกันเล่า ย่อมมาจากเผยฮูหยินอยู่แล้ว เช่นนั้นท่านคิดว่าเผยฮูหยินอยากเสียเงินก้อนนี้ต่อไปอย่างนั้นหรือ ไหนจะค่าหมอค่ายาของท่านแม่ขอ

“เจ้าค่ะ ข้ารู้แล้ว คุณหนูเองก็ต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะเจ้าคะ เมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ต้องส่งข่าวมาบอกข้าน้อยบ้างนะเจ้าคะ” เสี่ยวหลี่เอ่ยพร้อมน้ำตา“เข้าใจแล้ว” หลิวหลิงลี่เอ่ยพร้อมยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้สตรีอายุน้อยกว่า ทั้ง ๆ ที่ตนเองก็ตาแดงก่ำน้ำตาคลอเบ้า“คุณชายรองเผย ท่านอย่าได้คิดรังแกคุณหนูของข้าเชียว มิเช่นนั้นข้าจะไม่มีทางปล่อยท่านไปแน่” เสี่ยวหลี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน ทั้งที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด“อย่าห่วงเลย นางคือผู้มีพระคุณของข้า ไหนเลยข้าจะกล้าทำร้ายนางได้” ต่อให้ครั้งนี้เขาจะรอดไปได้หรือไม่ เขาก็ต้องขอบใจหลิวหลิงลี่ที่ทำให้เขาตาสว่าง“สบายใจแล้วใช่หรือไม่ เช่นนั้นเจ้าก็ลงตรงนี้เถอะ อ่อเกือบลืมไป หากถูกคนที่พบเจอถามถึงคนร้าย ก็บอกไปว่าคนร้ายสวมชุดสีดำปิดบังใบหน้าเข้าใจหรือไม่”“ข้าเข้าใจแล้ว”“เช่นนั้นก็จากกันตรงนี้เถอะ พวกเราไม่มีเวลาร่ำลากันมาก มิเช่นนั้นทหารม้าที่ตามมาอาจจะตามทัน” เพียงพูดจบหลิวหลิงลี่ก็โอบกอดเสี่ยวหลี่อยู่ครู่หนึ่งก่อนผละออก“จอด” เผยไจ่เหวินเห็นสตรีทั้งสองเลิกกอดกันก็ตะโกนบอกคนขับรถม้าเสียงดังเพียงหลิวหลิงลี่เห็นเสี่ยวหลี่ลงจากรถม้าจนยืนมั่นคง

หลัวหยางโหวพยักหน้ารับจากเหล่าทหารที่ทำความเคารพ ก่อนจะหันไปสั่งให้ทหารม้าที่ติดตามตนมาตรวจค้นรถม้าทุกคันที่ต่อแถวออกจากเมืองซูเย่ที่เห็นทหารเริ่มทยอยค้นรถม้าทีละคัน เริ่มรู้สึกกังวลใจขึ้นมา ‘หรือข้าจะสังหารนางแล้วหนีไปตอนนี้เลย หากปล่อยให้ทหารเข้ามาใกล้กว่านี้ แล้วนางร้องให้คนช่วยขึ้นมาก็คงหมดโอกาสหนีแล้ว’หลิวหลิงลี่ที่นั่งอยู่ในรถม้าแง้มผ้าม่านหน้าต่างออกเล็กน้อย เพื่อดูสถานการณ์ด้านนอก เมื่อนางเห็นว่าทหารที่ติดตามหลัวหยางโหวมาเริ่มตรวจค้น หญิงสาวก็รู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมาในใจทันที นางพยายามปรับลมหายใจเข้าออกช้า ๆเมื่อตั้งสติได้หญิงสาวก็คิดขึ้นมาได้ว่า ลำพังตัวนางเองยังรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุขเช่นนี้ ไหนเลยซูเย่ที่ยังไม่วางใจนางจะสงบจิตใจได้“ซูเย่ ท่านอย่าเป็นห่วงไปเลย ข้าจะไม่หักหลังท่านแน่นอน” ขณะหลิวหลิงลี่เอ่ยก็คลายเสื้อตัวนอกออก ก่อนจะจับเสื้อผ้าชุดเก่ากับชุดที่เพิ่งซื้อมาม้วนกลม ๆ ยัดไว้ที่ท้องของตนเอง“หวังว่าเจ้าจะพูดความจริง มิเช่นนั้นต่อให้ข้าต้องตาย ก็จะลากเจ้าลงนรกไปด้วย” ซูเย่เอ่ยเสียงเบา ๆ เพียงให้คนด้านในได้ยิน แต่น้ำเสียงกลับเปี่ยมไปด้วยความหนักแน่นบ่งบอกให้คนฟังรู้

ไป๋ฉินหลันเห็นสตรีวัยกลางคนนิ่งเงียบไป จึงพยายามอ่านสีหน้าและแววตาของอีกฝ่าย ทว่ากลับเห็นสีหน้าที่เรียบเฉยดวงตาคมกริบที่ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆถึงสตรีจากเมืองอันป๋อจะไม่สามารถอ่านใจของอีกฝ่ายได้ แต่ทว่าการที่สตรีอายุมากกว่ายังคงนั่งนิ่งไม่เอ่ยอันใดอยู่นั้น ทำให้สตรีอายุน้อยกว่ารู้ว่าหลัวฮูหยินจับผิดนางไม่ได้‘โชคดียิ่งนักที่ตอนนั้นข้าได้บอกจินม่ายเอาไว้ก่อน ว่าหากเสี่ยวเยาบอกว่าสตรีแซ่หลิวออกไปวัดฮุ่ยหมิงแล้ว ให้นางออกไปเปลี่ยนโคมไฟเป็นสีขาวเสีย เพื่อบอกคนของพี่รองว่าให้ทำตามแผนที่วางเอาไว้ได้เลย หากยามนั้นข้าไม่บอกจินม่ายเอาไว้ล่วงหน้า แล้วเสี่ยวเยาได้ยินเข้า มิแน่ว่าเสี่ยวเยาอาจพลั้งปากพูดออกมาก็เป็นได้ และข้าคงหาข้อแก้ต่างให้ตนเองไม่ได้เป็นแน่’“เช่นนั้นเรื่องที่เจ้าหลอกให้หลิงลี่ไปที่วัดฮุ่ยหมิงมีผู้ใดรู้อีกบ้างหรือไม่?” ในเมื่อไม่มีหลักฐานที่ชี้ชัดว่าสตรีจากเมืองอันป๋อสั่งคนให้ไปทำร้ายหลิวหลิงลี่ เฉินอี้เหรินจึงไม่อาจเอาเพียงความคิดอคติของตนใส่ร้ายผู้อื่นได้เพียงได้ยินคำถามของสตรีอายุมากกว่า หญิงสาวถึงกับนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง หลัวฮูหยินที่นั่งรอคำตอบอยู่นึกว่าหญิงสาวกำลังนึกไตร่ตรองอย

“ความจริงข้าน้อยก็พอจะจำคำสนทนาของนายหญิงกับหัวหน้าโจรผู้นั้นได้รางๆ นะเจ้าคะ แต่ไม่รู้ว่าที่ได้ยินมานั้นใช่เรื่องจริงหรือไม่” เสี่ยวหลี่แสร้งเอ่ยตอบหลัวฮูหยิน“เจ้าได้ยินมาเช่นไร ไหนลองเล่ามาให้ข้าฟังหน่อยซิ” เฉินอี้เหรินเอ่ยถามด้วยความอยากรู้“ตอนที่ข้าน้อยสลบอยู่ได้ยินนายหญิงเอ่ยถามโจรผู้นั้นว่าต้องการอันใดถึงทำเช่นนี้ หากเป็นเงินทองนายหญิงจะให้เท่าที่พวกเขาต้องการ แต่คนผู้นั้นกลับบอกว่าเขาไม่ต้องการอันใด เพียงแค่อยากสังหารนายหญิงเพื่อให้เจ้านายของพวกเขาได้ขึ้นมาเป็นนายหญิงของจวนหลัวแทนเจ้าค่ะ”เสี่ยวหลี่จำได้ว่าคนที่ใส่ชุดดำบนเขาฮุ่ยหมิงเป็นคนของเผยสิงเวย และระหว่างที่นางเดินทางกลับมาที่จวน สาวใช้อายุน้อยเห็นว่าคนเหล่านั้นถูกจับได้แล้ว หากเป็นไปตามที่หลิวหลิงลี่คาดเดาเอาไว้จริง ๆ คนเหล่านั้นจะต้องใส่ความเผยไจ่เหวินอย่างแน่นอน ต่อให้ไป๋ฉินหลันจะอ้างว่าญาติผู้พี่ของตนเป็นคนบ้าตัณหา พอเห็นรูปโฉมของหลิวหลิงลี่จึงได้คิดเรื่องบ้า ๆ เช่นนี้ขึ้นมา แต่มีหรือหลัวฮูหยินจะเชื่อคำแก้ต่างของสตรีจากเมืองอันป๋อทั้งหมด เมื่อได้ยินสิ่งที่นางได้พูดไปเมื่อครู่เสี่ยวหลี่มิได้คาดหวังว่าหลัวฮูหยินจะต้อ