Semua Bab อ้อนรักหวานใจ: Bab 31 - Bab 40

กลับจากภูเก็ตคลูซก็ต้องเดินทางกลับอเมริกาทันที เพราะมีงานด่วนทำให้ไม่สามารถอยู่เที่ยวต่อได้ ซึ่งเขาก็รับปากว่าเมื่อเคลียร์งานเสร็จเขาจะบินกลับมาอย่างแน่นอน เพราะการมาครั้งนี้ยังไม่ได้เจอธีระเดชเพื่อนรักของเขาอีกเลยเช้านี้ภาคภูมิตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดศีรษะ และรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ หนังตาหนักอึ้ง มือหนาควานหาร่างบอบบางที่เขานอนซุกซบมาตลอดทั้งคืนทว่ากลับเจอแต่ความว่างเปล่า ที่นอนข้างกายเย็นเฉียบบ่งบอกได้ว่าเมียสุดที่รักออกไปนานแล้ว เขาจึงลุก แต่ก็ต้องกลับมาทรุดตัวนั่งลงตามเดิม เขามึนหัว พลางยกมือข้างขวานวดขมับค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นอีกครั้ง เดินตามหาเมียที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน ในห้องน้ำก็ไม่มี ไปดูที่ครัวก็ไม่อยู่ พอไม่เจอเลยทำให้เขาหงุดหงิดงุ่นง่าน แล้วตอนนี้เขาก็ปวดหัวมาก ตัวรุมๆ เหมือนจะเป็นไข้ด้วย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่ติดเลยมาทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาด้วยหน้าตาบูดบึ้ง“น้องพลอยทิ้งพี่ไปไหนเนี่ย พี่ใจจะขาดแล้วนะ” นอนหลับตาบ่นงึมงำ ยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ท่าทางอ่อนแรงทางด้านแพรพลอย เธอออกมาทำบุญกับคุณสุรีย์ คุณแม่สามี ท่านโทรชวนให้มาทำบุญด้วยกันตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็นแต่เ

“เมียจ๋า” ภาคภูมิเดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนผมเผ้าชี้ตั้งไม่เป็นทรงแต่ไม่ได้ทำให้ความหล่อลดลงแม้แต่น้อย “ตื่นแล้วหรอคะ” แพรพลอยเอี้ยวตัวมามองคนที่ยืนกอดซ้อนหลังเธออยู่ก่อนจะอังหน้าผากกว้างเพื่อวัดอุณหภูมิในร่างกายว่าปกติหรือยัง เพราะเมื่อคืนเขาตัวร้อนเธอต้องเช็ดตัวให้เป็นระยะ “ตัวไม่ร้อนแล้วค่อยยังชั่วหน่อย ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยดีกว่าค่ะ จะได้มาทานข้าวทานยา” แพรพลอยบอกคนตัวโตที่เอาแต่ซบหน้าอยู่ที่ไหล่ของเธอ “อยากให้เมียจ๋าล้างให้” จมูกโด่งคลอเคลียไปที่แก้มนวลสูดดมความหอมเข้าปอดฟอดใหญ่ “ถ้างั้นรอก่อนนะคะ พลอยทำอาหารเช้าอยู่ พี่ภาคไปนั่งรอก่อนค่ะ เสร็จแล้วจะพาไปล้างหน้า” แพรพลอยบอกคนช่างอ้อนเสียงหวานไม่ว่าจะป่วยหรือไม่ป่วยความช่างอ้อนของเขาก็ไม่เคยลดลงเลยแม้แต่น้อย มีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ “ไม่เอา” อ้อมแขนแข็งแรงกอดรัดเอวบางไว้แน่นแก้มสากแนบอยู่ที่ไหล่บาง “ดื้อจัง” แพรพลอยว่ายิ้มๆ หลังจากทำอาหารเสร็จแพรพลอยก็พาคนช่างอ้อนที่เกาะติดเธอมาล้างหน้าล้างตาเพื่อจะได้ทานอาหารเช้า และระหว่างที่ทานข้าวกันอยู่นั้นคุณแม่สามีก็ได้โทรให้เธอกับสามีเข้าไปพบ “น้องพลอยจ๋าไปอาบน้ำกันดีกว่า” ภาคภูมิชวนแ

ภาคภูมิจูงมือบางมาที่โต๊ะทำงาน พลางรั้งเอวคอดให้นั่งลงบนตัก เดี๋ยวจะต้องห่างกันหลายชั่วโมงอีกแล้ว เพราะแพรพลอยต้องไปเตรียมตัวเพื่อเดินแบบการกุศลเย็นนี้ นี่เขาอุตส่าห์ลงทุนไปรับเมียกลับมาจากการซ้อมชั่วคราวทั้งที่มีงานกองเต็มโต๊ะเพราะทนคิดถึงไม่ไหว หลังจากวันที่เขาอนุญาตเมียเขาต้องไปซ้อมทุกวันจนไม่มีเวลามาทำงานเป็นเลขาส่วนตัวให้ผัวเลย ในเมื่อมีบทเรียนเรื่องนี้แล้วดังนั้นเขาจึงตั้งปณิธานเอาไว้เลยว่างานนี้จะเป็นงานเดียวที่คนสวยของเขาจะทำ ไม่ว่าใครมาขอร้องเขาก็จะไม่ใจอ่อนยอมอนุญาตเด็ดขาด “นั่งแบบนี้มันไม่เหมาะเลยค่ะ ใครเข้ามาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” แม้ว่าเธอจะนั่งตักท่านประธานหนุ่มรูปหล่อในห้องทำงานบ่อยแค่ไหนแต่มันก็ยังไม่ชินอยู่ดีเพราะกลัวใครพรวดพราดเข้ามาแล้วจะมองเธอกับสามีในทางที่ไม่ดี “เอาไว้บนคอสวยๆเหมือนเดิมนี่แหละค่ะ คนรักกันก็ต้องแนบชิดกันถึงจะถูก แล้วพี่ก็ชอบให้น้องพลอยนั่งแบบนี้ เวลาเหนื่อยหรือต้องการกำลังใจพี่จะได้หอมได้จูบได้ตามต้องการ” คนเจ้าเล่ห์พูดเสร็จก็ปฏิบัติให้เธอดูอย่างเคร่งครัด โดยเริ่มจากการหอมแก้มเธอซ้าย ขวาและมาหยุดที่ซอกคอขาวผ่อง “พอแล้วค่ะ พลอยจั๊กจี้นะ” เหมือนยิ

“พลอยว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่าค่ะ เมื่อตอนแต่งหน้ายัยสรวงสุดามาหาเรื่องพลอยด้วย” แพรพลอยบอกร่างสูงที่นั่งกุมมือเธอเอาไว้ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปิดบัง เธอไม่ใช่นางเอกที่จะต้องแกล้งทำว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น “มาหาเรื่องอะไรน้องพลอย แล้วไอ้โทนี่กับไอ้จอห์นอยู่ไหน ทำไมมันถึงปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นมาหาเรื่องเมียพี่ได้” เพียงแค่ได้ยินจากปากน้อยๆ ของเมียรักว่ามีคนมาหาเรื่องตอนเขาไม่อยู่ความโกรธก็แล่นขึ้นมา ส่งคนดูแลมาถึงสองคนแต่กลับช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย แล้วนี่มันก็หายหัวไปไหนกันก็ไม่รู้ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย “อย่าไปว่าจอห์นกับโทนี่เลยค่ะ เขาเข้ามาในห้องแต่งตัวไม่ได้ พลอยเลยให้ไปหาร้านกาแฟนั่งระหว่างรอ สรวงสุดาเธอบอกว่าพี่ภาคแค่จดทะเบียนด้วยยังไม่ได้จัดงานแต่งให้พลอยระวังสักวันอาจจะโดนพี่ภาคเขี่ยทิ้ง” ภาคภูมิกัดฟันกรอด กล้าดียังไงถึงได้มาพูดกับเมียเขาแบบนี้ ดีนะที่เมียเขาไม่ใช่คนหูเบาไม่งั้นป่านนี้เขากับเมียคงมีเรื่องทะเลาะกันแน่ “แล้วน้องพลอยทำยังไงคะ” ในใจก็พอจะรู้แหละว่าเมียเขาจัดการเรื่องนี้ยังไง “พลอยก็โต้กลับสิคะ พี่ภาคก็รู้ว่าพลอยไม่ใช่คนยอมคน” แพรพลอยเชิดหน้า วางมาดนางพญา

“พี่ภาคเป็นอะไรคะ นั่งยิ้มอยู่นเดียวตั้งนานแล้วนะ มีความสุขอะไรนักหนาเนี่ย” แพรพลอยอดสงสัยไม่ได้เมื่อเข้ามานั่งในรถเพื่อมุ่งหน้ากลับคอนโดคนข้างกายของเธอก็เอาแต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว“ใช่ครับเจ้านาย มีอะไรดีๆ บอกพวกเรามั่งสิครับ” โทนี่เห็นด้วยกับคุณผู้หญิง เขาเห็นเจ้านายนั่งยิ้มอยู่อย่างนี้ตั้งแต่บริษัทแล้ว“นั่นสิครับ เป็นแบบนี้พวกผมกลัวนะครับ” จอห์นนั่งคู่กับโทนี่สำทับขึ้นอีกคน แต่ก็แอบเหน็บเจ้านายเบาๆ เพราะเขาก็แอบเหล่มายังเบาะหลังอยู่เนืองๆ“คนมีความสุขก็ต้องยิ้มสิ พวกแกสองคนไม่ต้องสนใจฉันหรอกน่า ขับรถกลับคอนโดให้ไวเถอะ” ภาคภูมิสั่งลูกน้องเสียงห้วนแล้วหันมาตอบคนสวยข้างตัวเสียงหวาน “พี่คิดถึงลูกเราว่าหน้าตาจะเหมือนพี่หรือน้องพลอย” รั้งคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักแล้วลูบที่หน้าท้องแบนราบแม้ว่าในท้องเมียจะยังไม่มีลูกก็ตาม ซ้อมไว้ก่อน“แต่พลอยยังไม่ได้ท้องนะคะ” เผลอลูบหน้าท้องตัวเองตามสามี“เพราะน้องพลอยยังไม่ท้องนี่แหละ พี่ถึงต้องขยันทำการบ้านไง ลูกจะได้มาอยู่ในท้องน้องพลอยเร็วๆ” ซุกหน้ากับอกเมีย มือก็วางไว้บนหน้าท้องแบนราบ“แต่บางทีก็ขยันเกินกว่าเหตุ ไม่ต้องขยันมากไปกว่านี้แล้ว