All Chapters of ลวงรักรุ่นพี่วิศวะ : Chapter 21 - Chapter 30

แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ เมื่อเวลาค่อยๆ ขยับเข้าสู่ช่วงเย็น แสงตะวันค่อยๆ ลับขอบฟ้า ในป่าแบบนี้แสงอาทิตย์จะหมดลงเร็วมาก และก็นำพาให้บรรยากาศเริ่มวังเวงมากขึ้นด้วยเช่นกัน ไทเธย์เดินวนดูเส้นทางรอบๆ อีกครั้ง พร้อมกับทำรอยตำแหน่งเอาไว้ด้วยเพื่อไม่ให้หลงไปมากกว่านี้ แต่จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่พบร่องรอยของทางเดิมหรือเสียงใครเลยชะเอมนั่งกอดเข่าที่โคนต้นไม้ใหญ่ เหงื่อซึมตามขมับบ่งบอกว่าเธอกำลังเครียดและกลัวมาก แต่ใบหน้าก็ยังพยายามฝืนยิ้มเหมือนเดิม เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอกำลังกลัว"รุ่นพี่ไทเราจะเอายังไงดีอะ เดินกลับมั้ย?" เธอถามเสียงเบา"ไม่" ไทเธย์ตอบทันที ก่อนจะโยนกิ่งไม้ลงพื้นแล้วหันมานั่งข้างๆ "ทางมันมีแยกเยอะเกิน เดินไปมากกว่านี้ก็มีแต่จะหลงลึกขึ้นไปอีก""อ้าว แล้วถ้าไม่มีใครมาหาอะ?""พวกเขาต้องรู้ว่ามีคนหลง" ไทเธย์พูดนิ่งๆ น้ำเสียงมั่นคง "ถ้าเรายังอยู่ใกล้ๆ จุดที่หลุดออกมา โอกาสที่เขาจะเจอเราก็จะมากกว่าการเดินไปมั่วๆ"เธอพยักหน้าเบาๆ เหมือนเข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่หายกลัวอยู่ดี ถ้าไม่มีคนมาเจอในช่วงนี้ ตกกลางคืนก็คงต้องนอนที่นี่ และก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง เธอไม

วันที่สองของการอยู่โรงพยาบาล…อาการของไทเธย์ก็อยู่ในขั้นที่ดีขึ้นมาก แต่แพทย์เองก็ยังไม่ไว้วางใจ เพราะที่เขาเป็นมันคือไข้ป่า ซึ่งมันอาจจะเป็นมากกว่านั้นได้ เช่น ไข้ป่ามาลาเรีย ซึ่งมันอันตรายต่อชีวิตมากๆ ถึงตอนนี้จะตรวจแล้วไม่เจอ แต่ก็ยังวางใจไม่ได้เลยชะเอมคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เหมือนเดิม จัดการเรื่องอาหารการกิน รวมถึงการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเขาด้วย ส่วนกิจกรรมก็ยังดำเนินไปต่อ เพราะทั้งสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว อยู่ในมือแพทย์แล้ว"หายเร็วๆ นะคะ" พูดกับคนบนเตียงขณะที่กำลังเช็ดตัว"เธอทำเหมือนกับฉันเป็นคนพิการ""ก็แค่ดูแลค่ะ คนป่วยไม่สบาย เขาก็ดูแลกันแบบนี้อยู่แล้ว""ฉันกินข้าวเองได้ มือไม่ได้หัก และฉันก็เดินไปอาบน้ำได้ ขาฉันไม่ได้เดี้ยง แต่ดูเธอทำสิ...""อย่าบ่นนักเลยค่ะ"นี่ขนาดยังมีสายน้ำเกลือคาอยู่บนแขนนะ เขายังบ่นเธอได้มากขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยตอนที่ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เขาจะเป็นมากขนาดไหน"แล้วอาการเธอเป็นยังไงบ้าง""เอมไม่ได้เป็นอะไรค่ะ""ไม่เจ็บไม่ป่วยเลยหรือไง""จะเป็นอะไรได้ล่ะคะ ตัวแทบไม่ได้โดนลมโดนน้ำค้างเลย รุ่นพี่เอาเสื้อให้ใส่ แถมกอดเอมไว้ตลอดอีกต่างหาก""ฉัน..." เขาอึก

หลังจากกลับจากค่าย ชีวิตกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้าเรียน ทิ้งไว้เพียงเรื่องเล่าปากต่อปากของคนที่ได้ไปร่วมกิจกรรม ที่พูดให้คนที่ไม่ได้ไปฟังที่ตึกคณะวิศวกรรม เสียงคุย เสียงหัวเราะยังดังเหมือนเดิม ผู้คนยังเดินขวักไขว่ตามตึกเรียน แต่ในความวุ่นวายทั้งหมดนั้น ไทเธย์รู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันหายไป บางอย่างที่ว่ามันคือความคุ้นเคยเสียงหนึ่งที่คอยทักทายเขาทุกเช้า บางครั้งก็มีขนมติดไม้ติดมือมาฝาก ดวงตากลมใสที่มองมาทุกครั้งที่เขาเดินผ่าน ชะเอมเปลี่ยนไปเธอไม่ทำเหมือนที่เคยทำ ในขณะที่เธอยังอยู่ยังทักทาย ยังพูดจาเหมือนคนรู้จักทั่วไป เหมือนรุ่นน้องที่เข้ามาทักทายรุ่นพี่ แต่ไม่มีคำแซว ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีรอยยิ้มแสนหวานที่เขามักจะได้รับทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ทุกอย่างมันแปลกไป เขารู้สึกได้อย่างนั้นมันเหมือนเธอกำลัง หายไปอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่บอกไม่กล่าว ไม่อะไรกับเขาเลยสักอย่าง และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่า มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่จนเย็นวันหนึ่งหลังเลิกคลาสเรียนไทเธย์เดินไปเจอเธอพอดีที่หน้าตึกคณะ ดูเหมือนเธอกำลังจะเดินออกไป ทั้งที่ปกติเธอมักจะรอเขาลงมาก่อนด้วยซ้ำ ได้ทุกค

ตกค่ำที่บ้านของชะเอมเธอนั่งอยู่บนเก้าอี้มองดูกล่องขนมที่เอาออกมาจากถุงเรียงรายไว้อยู่บนโต๊ะเขียนงานของตัวเอง มันเป็นสีพาสเทล ขนมมาการองหลากสี และข้างในก็มีครีมขาวแน่นๆ นี่คือสิ่งที่เธอชอบมากๆ ถึงมันจะราคาแพงแต่เธอก็ยอมรับเลยว่ามันอร่อยมาก"น่ากินมาก" เธอพูดพึมพำออกมา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ นี่มันเป็นภาพหายากเลยนะ เพราะดูๆ แล้วไทเธย์น่าจะเป็นคนที่ไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้นแชะ!"เอาลงไอจีดีกว่า"หลังจากนั้นเธอก็อัพรูปลงIG แต่ก็ไม่ได้มีแคปชั่นอะไรมากมาย นอกจากสติ๊กเกอร์รูปหัวใจและรูปขนม ไม่ได้แท็กใคร และก็ไม่ได้จะสื่อถึงใครด้วย เธอก็แค่อยากจะถ่ายรูปขนมที่เธอชอบลง IG ก็เท่านั้นเองแต่ทุกคนรู้ ทั้งเพื่อนๆ ที่เห็นเมื่อตอนเย็น ทั้งรุ่นพี่ที่อยู่ใกล้ๆ กัน รวมถึงคนที่กำลังไม่พอใจอย่างชัดเจนที่สุดอย่าง รุ่นพี่เมษาแต่ชะเอมก็ไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้นหรอก ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้วด้วยซ้ำ แค่ปล่อยข่าวแบบนั้นออกไปเธอก็รู้สึกว่า มันมากเกินไปแล้วติ๊ง ~LINE group A : อะไรยังไงจ๊ะเพื่อนสาว B : แบบนี้แหละดีแล้วลงแบบนี้แหละ ใครบางคนจะได้ขาดใจตาย A : เมื่อตอนเย็นตอนที่รุ่นพี่เอา

ไม่นานก็มาถึง ณ พื้นที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยสีฟ้าครามและท้องฟ้าที่ค่อยๆ หมดแสงตะวันลง ริมชายหาดเงียบสงบ เสียงคลื่นซัดเบาๆ พร้อมกับลมที่พัดเข้ามากระทบใบหน้า พร้อมกับมีเสียงเบาๆ ข้างหู คล้ายกับเสียงเพลงที่กำลังขับกล่อม มันเป็นสถานที่ที่เหมือนกับอยู่ในโลกการ์ตูนเลยไทเธย์จอดรถบิ๊กไบค์ไว้ริมถนนที่แทบไม่มีรถใครผ่าน ยิ่งบรรยากาศยามเย็นแบบนี้ถนนสายนี้แทบจะเป็นทางเปลี่ยวให้ได้ชะเอมนั่งบนถังน้ำมันรถ ห้อยขาไว้ และด้วยความที่เธอตัวเล็กความสูงของเธอที่นั่งอยู่บนถังน้ำมันก็เกือบจะเท่ากับไทเธย์ที่ยืนอยู่เลย"ที่นี่สวยจังเลยนะคะ" ชะเอมพูดด้วยเสียงนุ่ม"ใช่ ฉันชอบมาที่นี่ มันทำให้เรารู้สึกสงบ" เขาพูดขึ้นอย่างหนักแน่น แต่ก็เป็นน้ำเสียงที่อบอุ่นด้วยในเวลาเดียวกัน"รุ่นพี่รู้จักที่นี่ได้ยังไงคะ""ฉันมาบ่อย""มากับใครคะ" เธอแกล้งหยอกถามเขา"มาคนเดียวสิ ฉันไม่ชอบความวุ่นวาย เธอก็น่าจะรู้ดี""แล้ววันนี้ ทำไมถึงพาเอมมาคะ""ก็เธออยู่คนเดียวไม่ใช่หรือไง""ก็ใช่ค่ะ แต่คิดว่าพี่จะไปอยู่เป็นเพื่อนที่บ้านซะอีก""ผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ต่อให้ไม่ได้ทำอะไรกัน แต่คนอื่นเขาไม่ได้คิดเหมือนเรา ฉันเป็นผู้ชาย